ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ;

Διερωτάται στο τελευταίο τεύχος το περιοδικό «ελληνοχριστιανική αγωγή» (δες και το προηγούμενο ποστ). Διαβάστε, λοιπόν, την απορία και τους προβληματισμούς του, σχετικά με τους Ολυμπιακούς του 2008:

[Η είδηση που φτάνει από την Κίνα δείχνει απίστευτη. Οι Κινέζοι έχουν αποφασίσει(;) να απαγορεύσουν(;) τη χρήση θρησκευτικών συμβόλων στην Ολυμπιά­δα του Πεκίνου! Οι αθλητές δε θα μπο­ρούν να φέρουν θρησκευτικά σύμβολα, (σταυρό π.χ.) και στους χώρους ενδιαίτη­σης των αθλητών δε θα υπάρχουν τόποι προσευχής, ιερά κείμενα κ.λ.π. Πραγμα­τικά δείχνει απίστευτο. Και επειδή οι άλλες θρησκείες έχουν ελάχιστα θρησκευτι­κά σύμβολα, η απαγόρευση μοιάζει να εί­ναι μόνο για τους χριστιανούς αθλητές. Το φόβητρο της Κίνας εξακολουθεί και μετά την πτώση των μαρξιστικών διδασκαλιών να είναι ο Χριστός. Αλλά θα εί­ναι Ολυμπιάδα που θα ενώνει λαούς αυτή; Και βέβαια το ερώτημα είναι: Η χώρα μας θα αντιδράσει; Ή μόνο τα «όβολα» από τις διαφημίσεις και το πανηγυράκι της αφής της φλόγας μας ενδιαφέρει; Και οι μονίμως κοπτόμενοι για δικαιώματα, επί του προκειμένου θα τοποθετηθούν; Μή­πως λόγω μακράς ιδεολογικής συγγενείας θα συγκατανεύσουν με τις γνωστές αστείες τοποθετήσεις που χρησιμοποιούν σε κάθε περίπτωση; Αναμένουμε].

Ενοχλήθηκε, λέει το περιοδικό, από την απόφαση της Κίνας να απαγορέψει τα κάθε είδους σύμβολα στην Ολυμπιάδα του ’08. Μα αυτή είναι μια απόφαση που πρέπει να χειροκροτήσουμε! Είναι πολλά στα οποία δε συμφωνούμε με τους Κινέζους, αυτό όμως το μέτρο θα πρέπει να τύχει παγκόσμιας αποδοχής. Γιατί οι Ολυμπιακοί αγώνες γίνονται (ή θα έπρεπε να γίνονται) για τη διάδοση του αθλητικού ιδεώδους και όχι «προς δόξαν θεού» οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός. Εκεί θα πάνε οι αθλητές της υφηλίου να διαγωνιστούν κάτω από το παγκόσμιο ολυμπιακό πνεύμα, μόνο με τη σωματική ρώμη και την ψυχική τους αντοχή και όχι με την αρωγή εξωτερικών παραγόντων, επικαλούμενοι την «εξ ύψους βοήθεια» εξωσυμπαντικών θεών και δυνάμεων.

Αντί, λοιπόν, να πούμε μπράβο στους Κινέζους διοργανωτές, που κατανόησαν το βαθύτερο νόημα των αγώνων και προσπαθούν να περιφρουρήσουν το γνήσιο ολυμπιακό πνεύμα του «ευ αγωνίζεσθαι», οι εγχώριοι εκφραστές της αλογίας τους ψέγουν, διερωτώμενοι αν θα είναι αυτή Ολυμπιάδα που θα ενώνει λαούς! Και βέβαια θα είναι. Χωρίς θρησκευτικά σύμβολα, εικόνες και φυλαχτά, χωρίς «ντόπα» με σταυροκοπήματα, προσευχές, βίβλους και «ευλογίες», αυτά ακριβώς δηλ. που χωρίζουν και φανατίζουν, αλλά με μόνη την προσωπική τους προετοιμασία και τη ψυχοσωματική τους δύναμη, θα αγωνιστούν όλες οι φυλές ενωμένες στην παγκόσμια αυτή σύναξη!

Προς τι λοιπόν, όλη αυτή η ανησυχία και το υποκριτικό ενδιαφέρον για τον περιορισμό τάχα των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών; Μήπως περίμεναν να στηθούν εκκλησιές και τζαμιά στο ολυμπιακό χωριό, για την ελεύθερη άσκηση του θρησκευτικού δικαιώματος των αθλητών; Μα ακριβώς αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν οι διοργανωτές. Γνωρίζουν πολύ καλά το αγεφύρωτο θρησκευτικό -και όχι μόνο- χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης και δε θέλουν σε καμιά περίπτωση να μεταβληθούν οι αγώνες από αθλητικοί σε θρησκευτική σύρραξη.

Όσο για το άλλο, ότι τα μέτρα αυτά των Κινέζων στοχεύουν κατ’ ευθείαν στους χριστιανούς, γιατί το φόβητρό τους ήταν και είναι ο χριστιανισμός, τι να πούμε; Φοβερό ανέκδοτο! Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι η Κίνα από πολύ παλιά ήταν αναγκασμένη να αποκρούει τις λυσσαλέες προσπάθειες των χριστιανών να εισχωρήσουν στην αχανή χώρα, με σκοπό να αλώσουν και στη συνέχεια να εκμεταλλευθούν τον απέραντο πληθυσμό της με τη βιομηχανία του φόβου και της «παραμυθίας». Αλλά δεν τους έγινε το χατίρι. Είχαν -και πιστεύω εξακολουθούν να έχουν- γνώση οι φύλακες. Γνωρίζουν δηλ. πολύ καλά τις φιλοφρονήσεις των χριστιανών στους γηγενείς της Αμερικής της Αφρικής κ.λ.π. και παίρνουν κάθε φορά τα μέτρα τους. Γι’ αυτό και βυσσοδομούν οι δυτικοί εναντίον τους, κοπτόμενοι τη μια για ελευθερίες, την άλλη για δικαιώματα…

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Στο τελευταίο τεύχος (αριθ. 545, Νοέμβριος 2007) του «παιδαγωγικού», όπως αυτοαποκαλείται, περιοδικού «Ελληνοχριστιανική Αγωγή», και στην πρώτη σελίδα, διαβάζω τα εξής απίθανα και αδιανόητα:

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

[Ακούμε πολύ συχνά σε ώρες δύσκολες των κοινωνιών πού ζούμε, όταν όλα γύρω δείχνουν να είναι αδιέξοδα και απελπιστικά, να διερωτώνται πολλοί «αν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα». Το δυστύχημα είναι πως τις πε­ρισσότερες φορές αυτοί οι δήθεν πνευμα­τικοί άνθρωποι όταν μιλούν απογοητεύουν. Και μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν καλύτερα να σιωπούσαν. Βεβαίως κανείς δε μπορεί να τους επιβάλλει τη σιωπή, θα αναμέναμε όμως να υπήρχε ένας στοιχειώδης αυτοσεβασμός. Θα αναφερθούμε στη συνάφεια αυτή στη συνέντευξη που παρεχώρησε γνωστός έλληνας συγγραφέας πού ζει στο εξωτερικό και του οποίου τα βιβλία κυκλοφορούν ευρέως στην πατρίδα μας και η οποία δη­μοσιεύτηκε σε περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας. Ο εν λόγω συγγραφέας έχει εμφανιστεί και σε αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές, στις οποίες περίπου εκφράζει ό,τι και στη συνέντευξή του. Έτσι λοιπόν, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει πώς «ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν υπάρχει. Είναι σα να ταυτίζουμε την ελευθερία με την έλλειψή της»! Και συνεχίζει: «είναι προσόν όταν θυμόμαστε τον Ηράκλειτο, το Θαλή, το Δημόκριτο. Είναι μειονέκτη­μα όταν συλλογιζόμαστε τους πατέρες της Εκκλησίας, το Βυζάντιο και τις θαυμα­τουργές εικόνες που ανθούν σε όλη την επικράτεια»! (Βασίλης Αλεξάκης, Κυριακάτικη ­Καθημερινή, 21/10/2007, σ. 6). Τι να πρωτοπεί κανείς. Πράγματι, καλύτερα να σιωπούσαν οι δήθεν πνευματικοί μας ηγέτες. Γιατί ο λαός μας έχει σε μεγάλη υπόληψη τους λογάδες του. Και όσοι αυτό δεν το συνειδητοποιούν προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες.]

Συμπεράσματα (δικά μου) από τα ανωτέρω:

1. Ο κ. Αλεξάκης επειδή υποστηρίζει τα αντίθετα από αυτά που επιθυμούν να ακούν οι εκκλησιαστικοί (και παραεκκλησιαστικοί) κύκλοι, δε δικαιούται «διά να ομιλεί», αλλά πρέπει να σιωπά.

2. Ο κ. Αλεξάκης επειδή υποστηρίζει (ορθότατα) ότι «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν υπάρχει» και ότι (ορθότατα επίσης) «είναι μειονέκτημα όταν συλλογιζόμαστε τους πατέρες της εκκλησίας, το Βυζάντιο και τις θαυματουργές εικόνες…», είναι ένας «δήθεν» πνευματικός άνθρωπος, που προσφέρει «κάκιστες υπηρεσίες» στον ελληνικό λαό.

3. Ο λόγος του κ. Αλεξάκη είναι απογοητευτικός για το «λαό μας», που έχει σε μεγάλη υπόληψη τους «λογάδες του» και

4. Ο κ. Αλεξάκης, συγγραφέας πολλών και ευρέως κυκλοφορούντων (και στη χώρα μας) βιβλίων, με σωρεία ευνοϊκότατων κριτικών και τιμημένος -στη Γαλλία- με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία στερείται «στοιχειώδους αυτοσεβασμού».

Πώς, λοιπόν, αντιλαμβάνεται τον πνευματικό άνθρωπο η «ελληνοχριστιανική αγωγή»; Ασφαλώς όχι σαν τον αθυρόστομο, αιρετικό, υμνητή των Ηράκλειτου, Θαλή και Δημόκριτου και αρνητή του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», των «πατέρων της εκκλησίας», του Βυζαντίου και των «θαυματουργών» εικόνων Αλεξάκη, αλλά σαν αυτόν που, λίγο παρακάτω, πλέκει το εγκώμιό του!

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (ΙΙ)

Ο λαός μας δε θέλει μεγάλα λόγια. Μερικές απλές κουβέντες του είναι αρκε­τές. Ούτε ζητάει πιστοποιητικά, ούτε κά­νει έλεγχο στη ζωή των δημιουργών. Τον εκφράζει ένα απλό και ταπεινό ενίοτε βίω­μα, πού μεταφράζεται σε εικόνες της κα­θημερινότητας, εικόνες που είναι ο σύ­ντροφος του λαού μας στη δύσκολη ανηφοριά της ζωής του. Τον εκφράζει ο λό­γος που διατυπώνει ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός στην ίδια στήλη του ίδιου περιοδικού που πιο πάνω σημειώνουμε, λί­γες μέρες νωρίτερα: «Η οδός των Ελλήνων είναι τα αρχαία ελληνικά τοπία, η Ακρόπολη, οι παπάδες, τα άμφια, τα χρυ­σόφοντα των εικόνων, όλα αυτά που σε ακολουθούν...Τα αισθάνομαι σαν μια προσευχή μέσα μου, σαν ένα παραλήρη­μα και τα ζωγραφίζω - ας είμαι κάπου αλλού. Υπάρχουν...Σαν μουρμουρητό, σαν να είναι ο ψάλτης από έναν εσπερινό» (Κυριακάτικη Καθημερινή, 7/10/2007)

Αυτός, μάλιστα, είναι «πνευματικός άνθρωπος» με τα όλα του: με αρχαία ελληνικά τοπία και την Ακρόπολη, αλλά και με παπάδες, άμφια (!), χρυσόφοντα εικόνων, προσευχές, ψαλτάδες κι εσπερινούς.

Γνήσιος δηλαδή εκφραστής του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», που ο προηγούμενος «λογάς» δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξή του.

Δε γνωρίζω πολλά πράγματα για τον κ. Φασιανό, εκτός του ότι είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους. Δε γνωρίζω επίσης, αν τα παραπάνω είναι τα πραγματικά του πιστεύω ή κάποιες δηλώσεις του «καλλιτεχνική αδεία». Ο άνθρωπος είναι εντελώς ελεύθερος να έχει τις απόψεις του και να τις δημοσιοποιεί. Όπως και να έχει όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει μια συνέντευξη τέτοιου είδους γνώμονα για την κατάταξη και κατηγοριοποίηση των πνευματικών δημιουργών: αυτοί εδώ, που λένε καλά λόγια για τη θρησκεία είναι οι καλοί, οι εκλεκτοί, ενώ οι άλλοι εκεί, που αδιαφορούν ή και καταφέρονται εναντίον της, είναι για το «πυρ το εξώτερον».

Αλλά, ζητάς να βρεις λογική σ’ αυτό, όπως και σε κάθε άλλο θρησκευτικό έντυπο; Έχει εξοβελιστεί από τη δογματική αλογία και τη θεώρηση του «σύμπαντος κόσμου» μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του φανατισμού και της τυφλής πίστης. Και να σκεφτεί κανείς ότι το περιοδικό αυτό, αυτοπροσδιοριζόμενο ως «παιδαγωγικό» εκδίδεται από εκπαιδευτικούς λειτουργούς(!) (ΧΕΕΛ)* και απευθύνεται σε παιδαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές δημόσιων σχολείων! Και μετά απορούμε για την άθλια εκπαίδευση της χώρας μας και τη διαρκώς υποβαθμιζόμενη παιδεία της. Μα με «περιδεείς» εκπαιδευτικούς, υποταγμένους στο «φόβο κυρίου», αρνητές της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά συνεχιστές απαράδεκτων μεσαιωνικών παιδαγωγικών πρακτικών, τι νέους, ανοιχτόμυαλους και ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες να διαμορφώσεις; Εξ ου και η οπισθοδρόμηση της σημερινής κοινωνίας προς θέσεις συντηρητικές και πράξεις ασιατικού ταλιμπανισμού…

*«Χριστιανική Ένωση Εκπαιδευτικών Λειτουργών»

Περισσότερα για το Βασίλη Αλεξάκη δες εδώ: http://www.greece2001.gr/writers/VasilisAlexakis.html

και για τον Αλέκο Φασιανό εδώ: http://www.artprisma.gr/mouseio_artist.asp?id=5&aid=472&lang=gr

ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ

Οι αυτοκρατορίες του χρόνου

Ρολόγια και τρένα, τηλέγραφοι και αποικιακή κατάκτηση: οι προκλήσεις στα τέλη του 19ου αιώνα αποτέλεσαν αναπόσπαστο πραγματικό υπόβαθρο για το κολοσσιαίο θεωρητικό άλμα της σχετικότητας. Δύο γίγαντες στις απαρχές της σύγχρονης επιστήμης συνέκλιναν σταδιακά προς την απάντηση: ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ένας νεαρός, άσημος γερμανός φυσικός, που πειραματιζόταν με τη μέτρηση του χρόνου χρησιμοποιώντας τηλεγραφικά δίκτυα και με το συγχρονισμό των ρολογιών στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, και ο διάσημος μαθηματικός Ανρί Πουανκαρέ, πρόεδρος του Γαλλικού Γραφείου Γεωγραφικού Μήκους, ο οποίος αντιστοίχιζε στα σημεία της υδρογείου τις χρονικές συντεταγμένες τους. Ο καθένας τους συνειδητοποίησε ότι, για να κατανοήσει τον προσφάτως ενοποιημένο πια κόσμο, έπρεπε να καθορίσει κατά πόσο υπήρχε ένας καθαρός χρόνος, όπου η ταυτοχρονία προσδιοριζόταν κατά απόλυτο τρόπο, ή κατά πόσο ο χρόνος ήταν σχετικός.

Ο διακεκριμένος ιστορικός της επιστήμης Peter Galison σταχυολόγησε νέες πληροφορίες από ανεξερεύνητα αρχεία, ξεχασμένες ευρεσιτεχνίες και σπάνιες φωτογραφίες, για να αφηγηθεί τη συναρπαστική ιστορία δύο επιστημόνων των οποίων η συγκεκριμένη επαγγελματική απασχόληση τους ενέπλεξε σε ένα σιωπηλό αγώνα δρόμου για τη θεωρία που θα κατακτούσε την αυτοκρατορία του χρόνου.

«Ο Peter Galison προσφέρει μια αριστοτεχνική και συναρπαστική αφήγηση της επανάστασης στην κατανόηση του χρόνου που συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα. Θέτει τον Αϊνστάιν και τον Πουανκαρέ στο σταυροδρόμι της φυσικής, της φιλοσοφίας και της τεχνολογίας, όπου το πρόβλημα του συγχρονισμού απομακρυσμένων ρολογιών έπαιξε κρίσιμο ρόλο τόσο στη νέα φυσική όσο και στη νέα τεχνολογία.»
—David Gross, βραβείο Νόμπελ φυσικής (2004)

«Ο Peter Galison, σε μια έκλαμψη ευφυΐας, χρησιμοποιεί την απαράμιλλη ικανότητά του να παρουσιάζει ιστορικά γεγονότα σε πολλά επίπεδα και από πολλές πλεονεκτικές σκοπιές, καθώς επίσης και το μοναδικό συνδυασμό ιστορικής, επιστημονικής και φιλοσοφικής καλλιέργειάς του, ώστε να φωτίσει με ένα νέο τρόπο εκείνη την επανάσταση στη φυσική που τη συνδέουμε με τον όρο σχετικότητα. Ένα απολύτως απαραίτητο βιβλίο για τους ειδικούς και ταυτόχρονα ένα υπέροχο ανάγνωσμα για τον καθένα.»
—Hilary Putnam, ομότιμος καθηγητής, Πανεπιστήμιο Harvard

«Πολύ παραπάνω από ιστορία της επιστήμης: ένας άθλος στο είδος του […].»
—The New York Times Book Review

«Ευανάγνωστο αλλά και οξυδερκές βιβλίο. Ο Galison ζωντανεύει την ιστορία του χρόνου ως ιστορία των καλωδίων και των σιδηροτροχιών, των χαρτών ακριβείας και των αυτοκρατορικών επιδιώξεων, της ιστορίας της φυσικής και της φιλοσοφίας.»
—Science

Ο Peter Galison είναι καθηγητής ιστορίας της επιστήμης και καθηγητής φυσικής στην έδρα Mallinckrodt του Πανεπιστημίου Harvard. Του έχουν απονεμηθεί το Βραβείο Max Planck, η υποτροφία από το Ίδρυμα MacArthur, καθώς και το Βραβείο Pfizer καλύτερου βιβλίου ιστορίας της επιστήμης για το έργο του «Image and Logic».

Peter Galison: ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ
Πρόλογος στην ελληνική έκδοση: P. Galison
Σελ. 448, 26 €, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΤΟΠΤΡΟ