ΕΝΑΣ ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σ' ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του το τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι -χωρίς καμία εξαίρεση- τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν -έστω και για λίγο- μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση. Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή του φθηνότερου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό! Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τί εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τί μας αρέσει, και σε τί δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: «Σ' ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον;»

Πηγή: Washington Post. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ

Αν δεν υπήρχαν οι θρησκείες θα ήμασταν καλύτεροι, γιατί θα συγκεντρωνόμασταν στη μόνη ζωή, που έχουμε να ζήσουμε. Θα ήμασταν ελεύθεροι να απολαύσουμε το προνόμιο -την αξιοσημείωτη καλοτυχία- που όλοι μας απολαμβάνουμε: το γεγονός, ότι γεννηθήκαμε. Ας είμαστε ευγνώμονες, λοιπόν, που έχουμε μια ζωή και ας εγκαταλείψουμε τη ματαιόδοξη και θρασύτατη επιθυμία για μια δεύτερη. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν όλοι μας είχαμε αυτή τη θετική στάση απέναντι στη ζωή. 

Richard Dawkins

Τί είναι η αθεΐα; Είναι ο αιώνας μας ένας άπιστος αιώνας; Πολλοί ισχυρίζονται, ότι ο θεός πέθανε τον 19ο αιώνα. Ωστόσο, ο Θεόδωρος ο Άθεος, ήδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα διακήρυσσε, ότι δεν υπάρχει. Η αθεΐα είναι συνομήλικη με την ανθρώπινη σκεψη. Από τις απαρχές της ανθρωπότητας, συνιστά μια σημαντικότατη κοσμοθεώρηση, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι ολομόναχος απέναντι στον εαυτό του και τους αμετάλλακτους νόμους της φύσης.  

Η ιστορία τής αθείας δέν είναι, συνεπώς, η άρνηση της ιστορίας των θρησκευτικών πίστεων, αλλά η ιστορία όλων των ανθρώπων, σκεπτικιστών, ελευθεροστοχαστών, αγνωστικιστών, υλιστών, που αναζητούν το νόημα της ζωής έξω από κάθε θρησκευτική πίστη.

Η αθεΐα δεν αποτελεί απλώς μια στάση άρνησης, απόρριψης ή αδιαφορίας, που προσδιορίζεται μόνο σε σχέση με τις θρησκείες. Είναι και μια στάση θετική, δημιουργική και αυτόνομη. Ο άθεος δέν είναι απλώς αυτός, που δέν πιστεύει. Ο άθεος πιστεύει, όχι στο θεό, αλλά στον άνθρωπο, στην ύλη, στη λογική.

Το φαινόμενο της αθεΐας είναι, από ιστορική άποψη, κατά πολύ αρχαιότερο τού χριστιανικού πολιτισμού. Διαθέτει αυτονομία. Ορισμένοι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, όπως ο Επίκουρος και ο Επίκτητος, ήταν άθεοι. Εξ άλλου, από πλευράς γεωγραφικής έκτασης, η εξάπλωση της αθεΐας υπερβαίνει κατά πολύ την εξάπλωση της γνώσης του ευαγγελίου.  

Ανεξάρτητη από τις θρησκείες, η αθεΐα μπορεί να εννοηθεί ως το μεγαλειώδες εγχείρημα του ανθρώπου να κατασκευάσει ένα νόημα, να δικαιολογήσει μόνος του την παρουσία του στον υλικό κόσμο, να οικοδομήσει μια θέση απόρθητη.

Ο συγγραφέας, Georges Minois, 
είναι πανεπιστημιακός καθηγητής 
ιστορίας και ιστορικός της 
θρησκευτικής συμπεριφοράς. 
Είναι συγγραφέας πολλών έργων  
σχετικών με το Δυτικό πνευματικό 
πολιτισμό.
 

Μετάφραση: Βάλια Σερέτη

Έκδοση: Νάρκισσος

Σελίδες: 816 

Ημ. Έκδοσης: 1-4-2007

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ...

...χθες, 13 Φεβρουαρίου.

Μεγάλωσε γενιές και γενιές με στιλ και φαντασία, με νοσταλγική διάθεση, άλλοτε μοδάτα, άλλοτε επαναστατικά, άλλοτε κλασσικά, αλλά πάντοτε μαγικά, φευγάτα, με φωνές που μπορούσαν να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές των άλλων και να τις αλλάξουν με δυο κουβέντες.

Ο κόσμος του ραδιοφώνου διέρχεται τη φάση της ουσιαστικής του αναγέννησης, χρησιμοποιώντας ως κύριο μοχλό τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες.

Στη δεκαετία του 60 κυριάρχησαν τα τρανζίστορ που ήρθαν με μια ανανεωτική διάθεση να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο μέχρι τότε ο κόσμος άκουγε ραδιόφωνο. Τα φορητά μοντέλα άλλαξαν τη στάση των ακροατών απέναντι στο ραδιόφωνο, το οποίο και έπαψε να είναι πια κάτι σαν έπιπλο, που δεν έβγαινε από το σπίτι. Η τάση αυτή εξελίχθηκε και εκσυγχρονίστηκε στην αμέσως επόμενη δεκαετία με τα αυτόματα ραδιόφωνα, που πρόσφεραν νέες δυνατότητες στους ακροατές και ανέπτυξαν καλύτερα τη διάσταση της φορητότητας. Η δεκαετία του '80 ήρθε να μικρύνει τα μεγέθη και να μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες. Τα walkman με τα ακουστικά τους έφεραν άλλον αέρα, εκείνον της αυστηρά προσωπικής ακρόασης.

Ύστερα, η ψηφιακή εποχή ήρθε να φέρει τα πάνω κάτω, ακυρώνοντας στην πράξη την υλική υπόσταση του ραδιοφώνου και κάνοντάς το άλλη μια λειτουργία σε μια εξελιγμένη πολυσυσκευή ήχου και εικόνας, ή μια δυνατότητα επιπλέον στο κινητό τηλέφωνο και κυρίως στους υπολογιστές. Το internet έδωσε δυναμικά το τελειωτικό χτύπημα.

Ο κόσμος, όμως, δεν εγκαταλείπει ποτέ το ραδιόφωνο κι εκείνο που ζητάει είναι η απλότητα στη χρήση και να εξασφαλίζει καλή ποιότητα.

Ήταν πριν από εκατό δεκαοχτώ χρόνια, το 1895, όταν ο πατέρας του ραδιοφώνου Γουλιέλμος Μαρκόνι κατόρθωσε να μεταδώσει ηχητικά σήματα Μορς δια μέσου ερτζιανών κυμάτων. Οι επιτυχίες του Μαρκόνι και άλλων ερευνητών (Ρέτζιναλντ Φέσεντεν, Λι ντε Φόρεστ) αποτελούν την απαρχή της ανάπτυξης της ραδιοφωνίας. Για τους μη μυημένους η ραδιοφωνία συνίσταται στη μετάδοση ομιλιών, μουσικής και λόγου σε μεγάλες αποστάσεις, χωρίς τη μεσολάβηση αγωγών, αλλά με ηλεκτρομαγνητικά κύματα και στη λήψη τους από ειδικούς δέκτες. Άρχισε να αναπτύσσεται στη δεκαετία του 1910 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στη διάρκεια του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το ραδιόφωνο λειτούργησε ανταγωνιστικά έναντι του τύπου, αποκτώντας πλούσιο ειδησεογραφικό περιεχόμενο. Οι δεκαετίες που ακολούθησαν το επανακατέστησαν κυρίως ως ψυχαγωγικό μέσο. Μέχρις όμως να εδραιωθεί στο βασίλειό του, ήρθε η τηλεόραση να φουντώσει ένα νέου τύπου ανταγωνισμό, έως ότου τα πολυμέσα και το διαδίκτυο να επαναπροσδιορίσουν τα μεγέθη, να μεταλλάξουν τη λειτουργία και την ουσία όλων των μέσων επικοινωνίας και να φτάσουμε στο σύνθετο σημερινό σκηνικό.
'Ομως, όσα ελκυστικότερα πολυμέσα κι αν εμφανιστούν στο μέλλον, το ραδιόφωνο θα παραμένει ο πιο αγαπημένος, απλός και άμεσος τρόπος ψυχαγωγίας και ενημέρωσης για το πλατύ κοινό!

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;

 Γιατί πιστεύουν τόσοι άνθρωποι στην τηλεπάθεια, στους μάγους, στις προηγούμενες ζωές, στις απαγωγές από εξωγήινους και στα φαντάσματα; Τι έχει οδηγήσει στη διάδοση της «επιστημονικής» εκδοχής της βιβλικής δημιουργίας, του αποκαλούμενου «επιστημονικού δημιουργισμού» και στην πεποίθηση ότι ποτέ δε συνέβη το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα; Γιατί στην εποχή αυτή την, υποτίθεται, επιστημονικά φωτισμένη μοιάζουμε να βρισκόμαστε σε μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη σύγχυση παρά ποτέ; Ο ιστορικός της επιστήμης Μάικλ Σέρμερ ερευνά τους λόγους για τους οποίους τα αλλόκοσμα φαινόμενα και οι αιρέσεις έλκουν τόσους πολλούς. Προσφέρει, επίσης, λογικές αναλύσεις και πολύτιμα στοιχεία έτσι ώστε όχι απλώς να μάθουμε την αλήθεια για τις τόσες απάτες, μύθους και πλάνες που βρίσκουν απήχηση στη σημερινή κοινωνία, αλλά και να είμαστε σε θέση να τους αντικρούσουμε. Τα επιχειρήματά του συνιστούν, εν τέλει, έναν πανηγυρικό για το επιστημονικό πνεύμα και τη χαρά που μπορεί κανείς να αντλήσει εξερευνώντας τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου, ακόμα και αν πολλά από τα ερωτήματα που τίθενται παραμένουν αναπάντητα.

Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα;

Συγγραφέας: Michael Shermer

Θέμα:                 Ψυχολογία (γενικά)
Εκδότης:         Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Μετάφραση:  Μιχάλης Παναγιωτάκης
Επιμέλεια:      Στέφανος Τραχανάς
Σελίδες:           342
Ημ. Έκδοσης: 01/03/2003

 
ΚΡΙΤΙΚΗ
Στη σύγχρονη εποχή η επιστήμη κυριαρχεί, ο ορθός λόγος θριαμβεύει, η κριτική στάση απέναντι στα πράγματα σαρώνει προλήψεις, προκαταλήψεις και κάθε κατάλοιπο προγενέστερων ανορθολογικών συστημάτων σκέψης. Σοβαρά; Πρωί - μεσημέρι - βράδυ τα κανάλια φιλοξενούν αστρολόγους, μέντιουμ και κάθε λογής προφήτες. Βιβλία και εξειδικευμένα περιοδικά διακινούν τα πλέον ευφάνταστα σενάρια, από παγκόσμιες συνωμοσίες που διαφεντεύουν τον κόσμο παρασκηνιακά ως αστικούς μύθους όπως αυτόν της «κούφιας Αθήνας». Κάθε τρεις και λίγο πλήθη συρρέουν να προσκυνήσουν το θαυματουργό εικόνισμα της Παναγίας που ματώνει... βυσσινάδα. Χρειάζεται να συνεχίσω για τα «γούρια» των αθλητών, το «μάτιασμα» κάποιου προσφιλούς προσώπου, την εμφάνιση εξωγήινων αλλά και «εσωχθόνιων»(!) σε περιοχές των βορείων προαστίων της Αθήνας; Τι συμβαίνει; Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν παράξενα πράγματα; Ακριβέστερα, γιατί σήμερα, δηλαδή σε μια εποχή υποτίθεται πλήρους επικράτησης της επιστημονικής κοσμοαντίληψης, τόσο πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ή είναι επιρρεπείς σε ανυπόστατες δοξασίες ή πρακτικές καταφανώς ασύμβατες με την κοινή λογική; Προσοχή. Δεν πρόκειται για μια ασήμαντη μερίδα παρανοϊκών. Το φαινόμενο δεν είναι περιθωριακό.
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα του Μάικλ Σέρμερ, ιστορικού της επιστήμης, περισσότερο γνωστού ως δοκιμιογράφου. Το βιβλίο αποτελεί μια σύνθεση επανεπεξεργασμένων κειμένων που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Skeptic, του οποίου είναι εκδότης. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων πρέπει να διασαφηνιστεί τι εννοεί όταν αυτοπροσδιορίζεται ως σκεπτικιστής. Υιοθετεί μια στάση μεθοδικής αμφιβολίας που στρέφεται εναντίον του δογματισμού και της ευπιστίας. Έτσι, ο σκεπτικισμός του είναι ενσωματωμένος στον ορθολογισμό και όχι αντίπαλός του. Πολύ απλά, ο Σέρμερ δηλώνει κατ αρχάς ανοικτός στην εξέταση κάθε αντιλόγου και αντεπιχειρήματος προς τις καθιερωμένες αντιλήψεις, ελέγχοντας κριτικά αν συνάδει με τους κανόνες της λογικής και αν έχει εμπειρική τεκμηρίωση. Αυτό ακούγεται κοινότοπο. Είναι κοινότοπο και δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε ένσταση όταν παρουσιάζεται ως μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή στάση. Αλλά η προσφορά του Σέρμερ είναι πως καταδεικνύει ότι η συνεπής εφαρμογή αυτής της στάσης κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι για τους περισσότερους από εμάς. Ένα κεφάλαιο εξετάζει 25 κοινά σφάλματα λογικού τύπου. Δείτε το σα διασκεδαστικό τεστ. Μετρήστε σε πόσα από αυτά έχετε υποπέσει ή τα διαπράττετε συστηματικά. Υποθέτω πως, εκτός αν διαθέτετε την καθαρότητα συλλογιστικής ενός Ντεκάρτ ή ενός Καντ, θα συγκεντρώσετε ένα μάλλον υψηλό (αρνητικό) σκορ. Με άλλα λόγια, τίποτε δεν προεξοφλεί ότι δε θα πλανηθούμε σε απλές ή σύνθετες καταστάσεις επειδή είμαστε λογικά όντα. Είμαστε λογικά όντα, που όμως κάνουν πολύ συχνά λάθη σε λογικούς συλλογισμούς. Ταυτόχρονα, η άγνοια ή ασυνείδητες επιθυμίες, άγχη, φοβίες κ.ο.κ. μας ωθούν να πιστέψουμε αυτό που θα θέλαμε να είναι αληθινό ως αληθινό, ακόμη και αν όλα τα στοιχεία μας υποδεικνύουν το αντίθετο. Σ' αυτό το πλαίσιο ο συγγραφέας αναλαμβάνει ένα έργο πολύ λιγότερο εύκολο ή αυτονόητο από όσο ίσως φαίνεται.
 

Η αμερικανική εμπειρία
Επικεντρωμένος στην αμερικανική εμπειρία, προσπαθεί να ερμηνεύσει γιατί τόσοι πολλοί συμπατριώτες του πιστεύουν στα μέντιουμ, στην εμφάνιση εξωγήινων στη Γη και σε πληθώρα παραλογισμών. Κυρίως καταπιάνεται εκτενώς με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος και με τους «δημιουργιστές», δηλαδή όσους ισχυρίζονται ότι η δημιουργία του κόσμου, όπως περιγράφεται στη Γραφή έγινε πράγματι έτσι ακριβώς και αποδεικνύεται επιστημονικά. Κοινά στοιχεία των δύο περιπτώσεων είναι ότι συνιστούν αρκετά δημοφιλείς ψευδοεπιστημονικές θεωρίες, δηλαδή θεωρίες που μετέρχονται μια ψευδεπίγραφη επιστημονική γλώσσα ενώ ταυτόχρονα αντιστρατεύονται τους επιστημονικούς κανόνες στην ουσία τους. Ο συγγραφέας αναλαμβάνει να εξετάσει σημείο προς σημείο τις θέσεις τους. Ορισμένες σελίδες τις αφιερώνει στον Ντέιβιντ Ίρβινγκ και στο βιβλίο του Ο πόλεμος του Χίτλερ, που μεταφράστηκε πρόσφατα στα ελληνικά προκαλώντας αντιδράσεις. Ο Σέρμερ δείχνει ακριβώς ότι κριτικές του τύπου «τα λέει επειδή είναι αντισημίτης» είναι άσχετες επί της ουσίας και πρακτικά ατελέσφορες.
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και εύληπτο. Μας δείχνει τα όρια του ορθού λόγου, τις δυσκολίες που συναντά αλλά και στρατηγικές αντιμετώπισης των αντιπάλων του, τους οποίους δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε. Εχει όμως δύο αδυναμίες. Η πρώτη είναι η υπερβολική απροσδιοριστία για το τι συνιστά «παράξενο» πράγμα και η άρρητη αποδοχή ότι τελικά παράξενο είναι καθετί μη επιστημονικά τεκμηριωμένο ή λογικά προφανές. Και όμως η ίδια η επιστήμη είναι συχνά «παράξενη». Η θεωρία του Big Bang ως αρχής του Σύμπαντος είναι παράξενη, η αρχή της απροσδιοριστίας του Μπορ είναι παράξενη, το επιστημολογικό καθεστώς της κβαντικής μηχανικής αμφιλεγόμενο, η μισή φυσική και κοσμολογία «τρελές» αν κριθούν με όρους κοινής λογικής. Η δεύτερη αδυναμία έχει να κάνει με την ανεπαρκή διάκριση φαινομένων που ο Σέρμερ θεωρεί λιγότερο ή περισσότερο παράξενα. Είναι πολύ διαφορετικής τάξεως φαινόμενα ο μαγικός τρόπος σκέψης, η θρησκευτική πίστη, η ιδεολογική χρήση της ιστορίας, η προπαγάνδα, η ψευδοεπιστήμη, ο φανατισμός, ώστε να συνεξετάζονται ως περίπου ομόλογα μόνο και μόνο επειδή είναι αντιεπιστημονικά ή μη επιστημονικά. Η μετάφραση είναι πολύ καλή, ενώ την αναγνωστική απόλαυση επαυξάνει η καλαίσθητη σελιδοποίηση και γενικότερα η εξαιρετική επιμέλεια της έκδοσης.
 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ

(ΤΟ ΒΗΜΑ , 04-05-2003)

ΕΝΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

O Κρίστοφερ Χίτσενς, ο «ρήτορας - πυγμάχος», έφυγε από τη ζωή το Δεκέμβρη του 2011. Ο γοητευτικά προκλητικός Άγγλος συγγραφέας, δημοσιογράφος και καθηγητής στο τμήμα φιλελεύθερων σπουδών του New School, επιτέθηκε χωρίς έλεος στη θρησκεία και δε δίστασε να συγκρουστεί με μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι.

Για το Χίτσενς η θρησκεία είναι ανθρώπινο επινόημα. Η οργανωμένη μορφή της είναι βίαιη, συγγενική με τον ρατσισμό και τον σεχταρισμό, περιφρονεί τις γυναίκες, καταπιέζει τα παιδιά, οδηγεί σε αυταπάτες και ψυχώσεις. Το μήνυμά της είναι μήνυμα μόνιμης υποταγής και ευγνωμοσύνης. Ένθερμος άθεος, υποστήριζε ότι οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες αποτελούν «άξονα του κακού», καθώς πίστευε ότι οι οργανωμένες θρησκείες οδηγούν στη μισαλλοδοξία και από εκεί στο ρατσισμό και στη βία.

Το Νοέμβριο του 1973, η μητέρα του αυτοκτόνησε στην Αθήνα. Ο Χίτσενς ταξίδεψε στην Ελλάδα για να παραλάβει τη σορό της και έγραψε άρθρο για τη χούντα των συνταγματαρχών, το οποίο φιλοξένησε το περιοδικό New Statesman. Από τις σελίδες του, απέκτησε τα επόμενα χρόνια τη φήμη δημοσιογράφου που δεν φοβόταν να τα βάλει με τους ισχυρούς, όπως το Χένρι Κίσιντζερ και το Βατικανό.

Σε όλα τα θρησκευτικά κείμενα απαντά ο αρχέγονος φόβος πως η μισή ανθρώπινη φυλή είναι διεφθαρμένη και ακάθαρτη, η επιθυμία για μικροδιευθετήσεις αντιδικιών σε αγροτικά ζητήματα και η δικαιολογία για δουλεμπόριο και εθνοκάθαρση, γράφει ο Χίτσενς στο βιβλίο του, «ο Θεός δεν είναι μεγάλος».

Η σχέση θρησκευτικής βαρβαρότητας και σεξουαλικής καταπίεσης είναι άμεση: το σεξ πρέπει να χάσει την απολαυστική του πλευρά. Αναρωτιέται όμως κανείς τι είδους θεοί είναι εκείνοι που αφού ποίησαν τα πάντα εν σοφία έδωσαν τη σεξουαλική ορμή στον άνθρωπο κι ύστερα την καταδίκασαν. Όταν οι νεαροί μουσουλμάνοι στερούνται κάθε σχέση με το αντίθετο φύλο και μαθαίνουν να προτιμούν το μαρτύριο της αποχαυνωτικής μηχανικής απαγγελίας του Κορανίου, το πρόβλημά τους, γράφει ο Χίτσενς, δεν είναι ότι επιθυμούν παρθένους αλλά ότι οι ίδιοι είναι παρθένοι.

Η εμπλοκή της θρησκείας στην πολιτική είναι εξίσου καταστροφική. Μπέλφαστ, Βηρυτός, Βελιγράδι, Ιερουσαλήμ, Βαγδάτη, Ρουάντα. Η ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη θα είχε λυθεί με ευκολία αν δεν είχαν ανακατευτεί ραβίνοι και μουλάδες. Οι ορθόδοξοι έκαναν γαργάρα τους αμέτρητους ομαδικούς τάφους των ομόδοξων Σέρβων εγκληματιών πολέμου Κάραζιτς και Μλάντιτς. Οι εκκλησιαστικές αρχές πάντα είναι απρόθυμες να καταδικάσουν γεγονότα όπως οι δολοφονίες των μεταφραστών του Ράσντι (ενώ αντίθετα καταδίκασαν το έργο του!) και σπάνια παρεμβαίνουν σε περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης, δουλείας ή γενοκτονίας. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Γκάντι, Μορμόνοι, ψευτομεσσίες: η θρησκεία πάντα χρησιμοποιήθηκε για εδραίωση εξουσίας.

Πάντως ο Χίτσενς δεν υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι δε θα πρέπει να ιδρύουν ή να ακολουθούν τη θρησκεία που τους ταιριάζει ή τους ικανοποιεί. Αρκεί να μην κάνουν τόση φασαρία οι ιεροκήρυκες που ισχυρίζονται ότι ο δικός τους Μεσσίας και κανενός άλλου είναι εκείνος που οφείλει να δέχεται ο κόσμος με δουλοπρέπεια και δέος. Αρκεί να αφήσουν ήσυχους εκείνους που δεν πιστεύουν - πράγμα που ποτέ δεν κάνουν, όπως σχολιάζει. Όσο για την ανάγκη για θαυμασμό και μυστήριο, ικανοποιείται άριστα με μουσική, τέχνη, λογοτεχνία, ανθρώπινη επικοινωνία, φιλία, ψυχαγωγία. Η μελέτη της λογοτεχνίας μπορεί να αντικαταστήσει την παθητική εμμονή στα παραποιημένα και χαλκευμένα ιερά κείμενα και στις φανταστικές ηθικολογικές ιστορίες τους.

«Οι οπαδοί των νεράιδων δε χτυπάνε την πόρτα σου για να σε προσηλυτίσουν. Δεν απαιτούν να διδάσκεται η ψευδοεπιστήμη τους στα σχολεία. Δεν καταδικάζουν σε θάνατο οπαδούς άλλων νεράιδων. Δεν ισχυρίζονται ότι οι ηθικοί κανόνες βγαίνουν από τις τελετές των νεράιδων και ότι χωρίς νεράιδες θα είχαμε συνουσίες στους δρόμους και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Δε λένε ότι οι νεράιδες έφτιαξαν τον κόσμο και ως εκ τούτου πρέπει να κλείνουμε το γόνυ στο Μεγάλο Αδελφό των νεράιδων. Δε λένε ότι η νεράιδα θα σε διατάξει να σκοτώσεις την αδελφή σου αν κυκλοφορεί στο δρόμο με κάποιον που δεν είναι ο αδελφός της.
Νομίζω λοιπόν ότι ισχύει αυτό που ο ποιητής Σέλεϋ αποκαλούσε αναγκαιότητα του αθεϊσμού. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πάρεις θέση. Είτε αποδίδεις την παρουσία σου εδώ στους νόμους της βιολογίας και της φυσικής είτε την αποδίδεις σε ένα θείο σχέδιο. (Μπορείς να διακρίνεις το φίλο από τον εχθρό από το πώς απαντούν σε αυτό το αναπόδραστο ερώτημα και από το πώς αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις του.) Κι ωστόσο, όπως και οι πιστοί, άπαξ και αποφασίσουμε, έχουμε ακόμη πολλή δουλειά μπροστά μας.»
Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, μας οδηγεί μέσα από την αγνωστικιστική και αντιθρησκευτική σκέψη πολλών αιώνων. Ο τόμος περιλαμβάνει 45 κείμενα που συνιστούν τον κανόνα του αθεϊσμού. Από τον Λουκρήτιο στον Ντέιβιντ Χιουμ, από τον Τόμας Χομπς και το Σπινόζα ως το Σέλλεϋ και τον Καρλ Μαρξ, και από το Δαρβίνο και το Φρόυντ ως τους νεότερους και σύγχρονους μαχητικούς συνήγορους του αθεϊσμού, το Ρίτσαρντ Ντώκινς, το Ντάνιελ Ντένετ, το Μάικλ Σέρμερ, το Σαμ Χάρις, τον Ίαν Μακιούαν, και πολλούς άλλους. Τα διαφωτιστικά όσο και απολαυστικά κείμενα της ανθολογίας, εμπλουτισμένα με τα εξαιρετικά σχόλια του Κρίστοφερ Χίτσενς, ενδιαφέρουν όχι μόνο τον άθεο, τον αγνωστικιστή και τον πανθεϊστή, αλλά διεγείρουν την περιέργεια ακόμη και του μονοθεϊστή αναγνώστη.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

"Η κρατούσα βλακεία είναι πάντα η βλακεία των κρατούντων"

Οικονομολόγοι-ζογκλέρ, που κάνουν ταχυδακτυλουργίες τρισεκατομμυρίων, χωρίς να κατέχουν καν την προπαίδεια του πολλαπλασιασμού. Πολιτικοί που μετρούν πάντα ψήφους και ποτέ επιχειρήματα. Πυροβολημένοι θρησκόληπτοι, που επιστρατεύουν ένα υπερσύγχρονο οπλοστάσιο, μόνο και μόνο να μας ξαναγυρίσουν στο Μεσαίωνα: Πίσω από την παγκόσμια εξαθλίωση, αυτό υποστηρίζει ο Μίχαελ Σμιτ-Σάλομον στο συναρπαστικό μανιφέστο του, κρύβεται μόνο αυτό: μια ανεπανάληπτη, μια θηριώδης βλακεία που αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη.
Μήπως είναι καιρός να αντισταθούμε στην καθολική παραφροσύνη της εποχής μας;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

Όταν η βλακεία γίνεται ενδημική

Η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα δεν είναι ούτε οι σεισμοί ούτε τα τσουνάμι, ούτε οι ασυνείδητοι πολιτικοί, οι άπληστοι μάνατζερ ή οι σκοτεινοί συνωμότες, αλλά ένα φαινόμενο ιδιόρρυθμο και παγκόσμιο, ένα φαινόμενο που ξεπερνάει κάθε γνωστό όριο: η απροσμέτρητη ΒΛΑΚΕΙΑ! Κι όποιος δεν το πιστεύει, έχει ήδη μολυνθεί απ' αυτήν.
H βλακεία! Mιλάμε για την παγκόσμιο σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας, τη μοναδική δύναμη που υφίσταται αναλλοίωτη εδώ και χιλιετίες: βασιλιάδες, ποντίφικες, πρόεδροι ήρθαν και παρήλθαν, κοινωνίες γεννήθηκαν και πέθαναν, εκλογικά προγράμματα συντάχθηκαν και ξεχάστηκαν, η βλακεία όμως καλά κρατεί. Οι επαναστάσεις δεν μπόρεσαν να τη βλάψουν στο παραμικρό, όπως δεν μπόρεσαν να τη βλάψουν οι φυσικές καταστροφές, οι παγκόσμιοι πόλεμοι ή οι οικονομικές κρίσεις. Και ενώ υπήρχαν κατά καιρούς ελπιδοφόρες προσεγγίσεις στο πρόβλημα της αρμονικής και ορθολογικής συνύπαρξης των ανθρώπων, αυτού του είδους τα πειράματα κατά κανόνα δεν κρατούσαν πολύ. Οι ισχυρές Διεθνείς των ηλιθίων, των στενοκέφαλων, των αιώνια χτεσινών, των απελπιστικά καθυστερημένων, επέστρεφαν το συντομότερο δυνατό στο πόντιουμ της ιστορίας και ξανάρχιζαν να καθορίζουν το βλακώδη ρυθμό, στον οποίο ήταν υποχρεωμένες να χορεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις.

Κριτικές

"Είναι ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου. Θέλεις να ουρλιάξεις, όμως μετά σε πιάνουν τα γέλια. Ένα υπέροχο διαφωτιστικό έργο!"  
Εστέρ Βιλάλ

"Η βλακεία είναι η παγκόσμιος σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας. Μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να την πλήξουν ούτε οι επαναστάσεις, ούτε οι φυσικές καταστροφές, ούτε οι πόλεμοι και οι οικονομικές κρίσεις.
Θέλοντας να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την παραφροσύνη που κυριαρχεί στην πολιτική, την οικονομία, τη θρησκεία και την κοινωνία, ο Μίχαελ Σμιτ-Σάλομον μας καλεί να αντισταθούμε στους «ηλίθιους της εξουσίας». Γιατί το τρένο της ανθρωπότητας έχει διανύσει μέσα από την τεχνική και την παγκοσμιοποίηση μια τόσο μεγάλη διαδρομή, που θα ήταν εγκληματικό ν' αφήσουμε στο τιμόνι τους εντελώς ανεγκέφαλους". 

Συγγραφέας: Μίχαελ Σμίτ-Σάλομον  
Θέμα: Φιλοσοφία  
Εκδότης: Γράμματα
Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς
Σελίδες: 176  
Ημ. Έκδοσης: 01/01/2012  

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ...

...σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Ο Ολλανδός φωτογράφος Jan Banning παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό φωτογραφικό  ρεπορτάζ σε οκτώ χώρες του κόσμου και σε πέντε διαφορετικές ηπείρους με το όνομα "Bureaucratics", όπου οι κρατικοί υπάλληλοι απαθανατίζονται  στα γραφεία τους και αποκαλύπτουν τους μισθούς τους. "Πρόκειται για  μια συγκριτική φωτογραφική μελέτη του πολιτισμού διαφόρων χωρών, έτσι όπως διαφαίνεται μέσα από την κρατική διοίκηση και τους δημόσιους  υπαλλήλους. Οι επισκέψεις μου σε όλα τα γραφεία έγιναν ξαφνικά, χωρίς  προειδοποίηση, έτσι ώστε να μην υπάρχει από πριν ο χρόνος της τακτοποίσης των γραφείων", εξηγεί ο φωτογράφος. Ο Jan ταξίδεψε στη  Βολιβία, την Κίνα, τη Γαλλία, την Ινδία, τη Λιβερία, τη Ρωσία, την Υεμένη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, φωτογραφίζοντας αστυνομικούς, σερίφηδες, επιθεωρητές, διοικητικούς υπαλλήλους και πολλούς άλλους  μέσα στα γραφεία τους, κάνοντας "κλικ" στη ζωή των γραφειοκρατών. Όσο  για τους μηνιαίους μισθούς; Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αντικατοπτρίζουν πλήρως το βιοτικό επίπεδο κάθε  χώρας. 

1. Ινδία, Μπιχάρ

Sushma Prasad (γεν. 1962), διοικητική υπάλληλος. 

Μισθός: 5.000 ρουπίες (100 €)

Surinder Kumar Mandal (γεν. 1946), επιθεωρητής 
στην Εφορία στο Τμήμα Φοροεισπράξεων. 
Μισθός: 9.500 ρουπίες (189 €)

2. Κίνα, Shandong

Qu Shao Feng (γεν. 1964), επικεφαλής της Γενικής 
Διεύθυνσης Δημόσιας Ασφάλειας. 
Μισθός: 3.100 γιουάν (286 €)

Wang Ning (γεν. 1983), διοικητική υπάλληλος 
στο Τμήμα Οικονομικών Υποθέσεων. 
Μισθός: 2.100 γιουάν (228 €)
 

3. Γαλλία, Ωβέρνη

 

Roger Vacher (γεν. 1957), ανώτατος αστυνομικός 
στη Δίωξη Ναρκωτικών. Μισθός: 2200 €

Maurice Winterstein (γεν. 1949), υπεύθυνος στο 
Τμήμα προώθησης ίσων ευκαιριών με αρμοδιότητα 
τα δικαιώματα του πολίτη. Μισθός: 1.550 €
 

4. Λιβερία

Adolph Dalaney (γεν. 1950), αρχηγός Τροχαίας 
στο Εθνικό Αρχηγείο Αστυνομίας. 
Μισθός: 1.000 δολάρια Λιβερίας (17 €)

Henry Gray (γεν. 1940), Υπεύθυνος αστυνόμευσης 
της περιοχής Kanweaken. 

Μισθός: 975 δολάρια Λιβερίας (16 €)
 

5. Ρωσία, Σιβηρία

Nikolajevich Ilyich Volkov (γεν. 1954), Διαχειριστής 
του χωριού Alexandrovskoye  (1.000 κάτοικοι) 
στο Τομσκ. Μισθός: 9.000 ρούβλια (243 €)
 

6. Αμερική, Τέξας

Rudy Flores (γεν. 1963), ένας από τους 118 Texas Rangers 

(όργανα επιβολής του νόμου). Μισθός: 3.720 €

Dede McEachern (γεν. 1969), διευθύντρια στο Τμήμα 
Αδειών και Κανονισμών του Τέξας. Μισθός: 4.240 €
 

7. Υεμένη

Ali Abdulmalik Shuga (γεν. 1964), υπεύθυνος Αρχείων 
στο Υπουργείο Εμπορίου. Μισθός: 30.500 ριάλ (117 €)

Nadia Ali Gayt (γεν. 1970), Σύμβουλος στο 

Υπουργείο Γεωργίας. Μισθός: 28.500 ριάλ (110 €)
 

8. Βολιβία, Potosi

Constantino Ayaviri Castro (γεν. 1950), 
Αστυνομικός Γ' τάξης στο Δήμο Tinguipaya. 
Μισθός: 800 bolivianos (189 €)

Marcial Castro Revollo (γεν. 1942), υπάλληλος στο 
Μητρώο του Δήμου Betanzos, υπεύθυνος έκδοσης 

πιστοποιητικών. Μισθός: 500 bolivianos (55 €)

Φαίνεται επίσης πολύ καθαρά η διαφορά στους μισθούς των Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ασιατών. Η ημέρα με τη νύχτα! Τους μισθούς των τελευταίων βέβαια, έχει ζηλέψει η κυβέρνηση της χώρας μας και βάλθηκε να τους επιβάλει στους υπαλλήλους της! 

ΚΕΛΣΟΣ: ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ

«Ο Αληθής Λόγος, γραμμένος το 178 μ.Χ., σώζεται σχεδόν αυτούσιος χάρη στο χριστιανό κατηχητή Ωριγένη ο οποίος, προκειμένου να τον αντικρούσει, τον παρέθεσε μέσα στο απολογητικό του έργο κατά Κέλσου, ακριβώς ως είχε».

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι η δεύτερη παράγραφος της «εισαγωγής» από τον «Αληθή Λόγο» κατά χριστιανών, «έργο υπεράσπισης του Ελληνισμού» γραμμένο από το φιλόσοφο της ύστερης αρχαιότητας Κέλσο και μεταφρασμένο από τους Πέτρο Οικονόμου και Γιάννη Χριστοδούλου των εκδόσεων «Θύραθεν».

Σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και στην Αμερική έχει ήδη δει το φως της δημοσιότητας εδώ και πολλά χρόνια αλλά στη παπαδοκρατούμενη Ελλάδα μόλις το 1996 μεταφράστηκε και εμφανίστηκε στους πάγκους των βιβλιοπωλείων. Είναι το μοναδικό σύγγραμμα που παρουσιάζει την Ελληνική άποψη περί χριστιανισμού, του θεού του και των ηρώων του, που σώθηκε από την καταστροφική μανία των χριστιανών και το μοναδικό που δεν κατέληξε στη φωτιά όπως π.χ. το δεκαπεντάτομο έργο «Κατά Χριστιανών» του Πορφύριου και άλλα πολλά.

Με τον «Αληθή Λόγο» γνωρίζουμε τα επιχειρήματα της Ελληνικής «ειδωλολατρίας» εναντίον του «αληθινού» και «πραγματικού» θεού, και το κυριότερο, καταλαβαίνουμε γιατί έπρεπε να σφαχτούν οι Έλληνες, να καούν τα βιβλία τους και να ισοπεδωθούν οι ναοί τους. Δεν ήταν δυνατόν να επικρατήσουν τα σκοτάδια της Σιών και της Παλαιάς Διαθήκης με τον Ήλιο του Απόλλωνα και τη Γνώση της Αθηνάς να μεσουρανούν στη Μεσογειακή λεκάνη. Δεν πείθεις ότι ο γάιδαρος πετάει όταν έχεις κάποιον από δίπλα να σε κοροϊδεύει, και οι χριστιανοί έχουν δει πάρα πολλές φορές γαϊδάρους να πετάνε.

Εκτός της θεώρησης της χριστιανικής θρησκείας από την Ελληνική οπτική γωνία, το έργο του Κέλσου περιέχει στοιχεία ιστορικά, λαογραφικά, πολιτισμικά και το πιο ενδιαφέρον: περιγράφει την ποιότητα των ανθρώπων που δημιούργησαν και βοήθησαν στην εξάπλωση της θρησκεία «μας» με πρώτο και καλύτερο τον Ιησού αρχηγό και πρωταγωνιστή ενός θιάσου αθλίων, αγράμματων, και βάρβαρων ανθρώπων του υποκόσμου της μέσης ανατολής. Διότι μόνο υπόκοσμος θα μπορούσε να καταστρέψει τον πιο όμορφο πολιτισμό που ο δημιούργησε το γένος των ανθρώπων, τον Ελληνικό πολιτισμό.

«Η γέννηση του Ιησού από μια παρθένο» γράφει ο Κέλσος «είναι δική του επινόηση, (του Ιησού) για να συγκαλύψει την πραγματική του καταγωγή: γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ιουδαίας από μια ντόπια, άπορη χειρώνακτα που ο άντρας της, ένας μαραγκός, την έδιωξε από το σπίτι σαν έμαθε ότι τον απατούσε με έναν στρατιώτη που τον έλεγαν Πάνθηρα. Και διωγμένη και ταπεινωμένη περιπλανήθηκε και γέννησε κρυφά. Ο ίδιος επειδή ήταν φτωχός, πήγε να δουλέψει εργάτης στην Αίγυπτο όπου έμαθε μερικά από τα τεχνάσματα για τα οποία περηφανεύονται οι Αιγύπτιοι, και με τη βοήθεια αυτών των τεχνασμάτων, όταν ξαναγύρισε ανακήρυξε τον εαυτό του θεό.

Κατ’ αρχήν για να κατασκευάσουν την ιστορία της παρθενογένεσης οι χριστιανοί έχουν χρησιμοποιήσει τους Ελληνικούς μύθους της Δανάης και Μελαννίπης ή της Αύγης και της Αντιόπης».

Δεν ξέρω αν το πιο πάνω απόσπασμα έχει ιστορική αξία, πάντως η ελληνική άποψη γύρω από τη γέννηση του Χριστού είναι διαμετρικά αντίθετη με αυτήν των χριστιανών.

«Λες πως ο κάθε άνθρωπος χάρη στη θεία πρόνοια γίνεται υιός του θεού. Αν είναι έτσι, τότε σε τι διαφέρεις εσύ από οποιονδήποτε άλλο; Κι έπειτα, πως, αφού όπως λες είσαι υιός του θεού, δε σε βοήθησε στη συμφορά σου ο πατέρας σου ή δεν μπόρεσες εσύ ο ίδιος να βοηθήσεις τον εαυτό σου;» ρωτάει τον Ιησού ο Κέλσος αναφερόμενος στον εξευτελισμό και τη σταύρωσή του και συνεχίζει πιο κάτω τις ερωτήσεις του.

«Λες πως όταν γεννήθηκες, ήλθαν Χαλδαίοι να σε βρουν και να σε προσκυνήσουν, νήπιο ακόμα ως θεό και πως το είπαν στον Ηρώδη τον τετράρχη κι εκείνος έστειλε ανθρώπους του να σκοτώσουν όσα βρέφη γεννήθηκαν την ίδια χρονιά, νομίζοντας πως θα βγάλει και σένα από τη μέση, για να μη βασιλεύσεις σα θα μεγαλώσεις. Αν είναι έτσι, πως έγινε και τώρα που μεγάλωσες εσύ, ο υιός του θεού, όχι μόνο δε βασιλεύεις, αλλά τριγυρνάς πέρα δώθε σκυφτός από φόβο και ζώντας με ελεημοσύνες; Μάζεψες γύρω σου δέκα-έντεκα φυντάνια, κάτι φοροεισπράκτορες αναλφάβητους και κάτι ναυτικούς ελεεινούς και τρισάθλιους κι όλοι μαζί ξεκόψατε από τον κόσμο και το ρίξατε στην αλητεία, εξοικονομώντας τα προς το ζην με τρόπο αισχρό κι ενοχλητικό. Και αυτή πάλι η ιστορία , που όταν ήσουν νήπιο χρειάστηκε να σε φυγαδεύσουν στην Αίγυπτο για να μη σφαχτείς; Μα πως γίνεται να κατατρέχει το θεό ο φόβος του θανάτου; Παρ’ όλα αυτά, κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό, κι έδωσε εντολή στους δικούς σου να φύγετε, γιατί αν σας άφηνε στην τύχη σας θα πεθαίνατε. Και δεν μπορούσε επί τόπου να σε προστατέψει ο μέγας θεός; Οι παλιοί μύθοι απέδιδαν θεία γέννηση στον Περσέα, τον Αμφίωνα, τον Αιακό και το Μίνωα. Ούτε και αυτούς τους πιστεύουμε, αλλά τουλάχιστον αυτοί οι μύθοι παρουσιάζουν σαν απόδειξη τα όσα μεγάλα και θαυμαστά κατόρθωσαν εκείνοι για το καλό των ανθρώπων, ώστε να αποκτήσουν κάποια αληθοφάνεια. Εσύ τι το θαυμάσιο, σε έργα ή σε λόγια έχεις να παρουσιάσεις;»

Επειδή ο Ιησούς έχει πεθάνει εδώ και 20 αιώνες θα μας επιτρέψει ο Κέλσος να απαντήσουμε εμείς αντ’ αυτού…

1ο. Εξασφάλισα στους ανθρώπους τον Παράδεισο κάνοντας τη ζωή πάνω στη γη κόλαση, διότι, τα αγαθά του πολιτισμού και ο Παράδεισος, δεν πάνε παρέα. Ή το ένα θα έχεις ή το άλλο.

2ο. Καταργώντας την ιατρική επιστήμη και μη βοηθώντας τους αρρώστους, υπερπληθυσμός στη γη δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει ποτέ, με την επικράτηση δε του ισχυρότερου και δυνατότερου, δηλ. με το ζωώδη νόμο της ζούγκλας, η πιθανότητα εκφυλισμού του ανθρωπίνου γένους είναι ελάχιστη, σχεδόν μηδενική. Δείτε τα σημερινά χάλια σας και θα καταλάβετε τι θέλω να πω.

3ο. Βοηθώντας την αυτοκρατορική και αρχιεπισκοπική εξουσία, με την αποβλάκωση της ανθρώπινης μάζας, εξασφάλισα αταλάντευτη και χωρίς κλυδωνισμούς διακυβέρνηση για πολλούς αιώνες, με ταυτόχρονη άνετη και πλούσια ζωή των εξουσιαστών και των υπηρετών μου, ανθρώπων που αξίζει να ζουν στη χλιδή και πολυτέλεια, διότι γι’ αυτούς έχω εξασφαλισμένη θέση στον Παράδεισο.

4ο. Θεράπευα αρρώστους και ανάσταινα νεκρούς…Στοπ! Εδώ Ιησού μας δουλεύεις ψιλό γαζί, διότι ο Ελισαίος ένας προφήτης Β΄ κατηγορίας ήταν καλύτερος νεκραναστάτης και θεραπευτής από εσένα, χωρίς να είναι γιος κανενός θεού. (Βασιλέων Β από Κεφ. Β1 έως Ιγ 21)

5ο. Θα άφηνα τους χριστόπιστους να μας αναπτύξουν και κάποιες δικές τους απαντήσεις στην ερώτηση του Κέλσου, αν ήταν ικανοί για σοβαρό διάλογο. Επειδή όμως θα μας πουν αυτά που τρώμε στη μάπα για 18 αιώνες. Αρκετά! Χορτάσαμε!