29.6.08

«ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ» ή ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ;

«Απόστολος των εθνών», «πρώτος μετά τον ένα», «συνεργάτης του θεού», είναι λίγοι από τους χαρακτηρισμούς, που συνήθως αποδίδονται στον «απόστολο» Παύλο, που σήμερα γιορτάζουμε τη «χάρη» του. Όμως, αν ρίξουμε μια δεύτερη διεισδυτική και κριτική ματιά στα γεγονότα που αφορούν τον Παύλο, διαπιστώνουμε κατά πόσο οι παραπάνω χαρακτηρισμοί ανταποκρίνονται στην αλήθεια…

Τα τέσσερα ευαγγέλια, που θεωρούνται από τους χριστιανούς ότι καταγράφουν τον επίγειο βίο και τη διδασκαλία του Ιησού, αναφέρουν ότι ο ίδιος επέλεξε τους μαθητές του, που ονόμασε και έχρισε «αποστόλους» του. Ήταν 12 τον αριθμό και κανενός το όνομα δεν ήταν Παύλος! Άρα ο Παύλος είναι εμβόλιμος 13ος «απόστολος», μεταγενέστερος, μη χρισμένος από τον Ιησού (αφού εμφανίζεται 3 χρόνια μετά το θάνατό του) και γι’ αυτό μη αναφερόμενος πουθενά στα ευαγγέλια! Πρόκειται λοιπόν, για έναν απόστολο μαϊμού! Άλλωστε, «ψευδαπόστολο» τον αποκαλούσαν οι «ορθόδοξοι» μαθητές του Χριστού στην Ιερουσαλήμ. (Για τα περί «κλήσης» του από το θεό, θα δούμε παρακάτω).

Τι όμως ήταν ο Παύλος πριν μεταμορφωθεί σε φλογερό «απόστολο»; Φανατικός Ιουδαίος (φαρισαίος) που ούτε καν Παύλος λέγονταν αλλά Σαούλ, όπως λένε οι «πράξεις των αποστόλων», βιβλίο μεταγενέστερο, ειδικά γραμμένο από το Λουκά(;) για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Φανατικός και εμπαθής διώκτης των οπαδών του Ιησού, (δε λέγονταν ακόμη χριστιανοί), περιοδεύει από πόλη σε πόλη και τους ξετρυπώνει για να τους συλλάβει (άνδρες και γυναίκες), να τους βασανίσει, να τους φυλακίσει και όχι λίγες φορές να τους σκοτώσει!

Γεμάτος φονικές διαθέσεις λοιπόν και με εντάλματα σύλληψης από τους Ιουδαίους αρχιερείς, ξεκινάει με απόσπασμα για τη Δαμασκό -που έχει πολύ πράμα- για εκκαθαρίσεις. Κι εκεί, στον ερημικό δρόμο γίνεται το «θαύμα» της μεταστροφής του (στις ερημιές πάντα πετυχαίνουν τα θαύματα). Εκεί, στη μέση του πουθενά, φωτίζεται και, αστραπιαία, από λάβρος φαρισαίος και αμείλικτος διώκτης μεταμορφώνεται όχι σε κοινό οπαδό του Χριστού, αλλά σε ένθερμο «απόστολο της αγάπης» και κορυφαίο ηγέτη!

«Δυστυχώς, όπως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα, φαίνεται πως δεν υπάρχει και τέλειο θαύμα. Έτσι, στις πράξεις των αποστόλων (κεφ. Θ΄, 7) διαβάζουμε: ‘οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτώ ειστήκεισαν ενεοί, ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες’ Αλλά παρακάτω (κεφ. ΚΒ΄, 9-10): ‘οι δε συν εμοί όντες το μεν φως εθεάσαντο, την δε φωνήν ουκ ήκουσαν του λαλούντος μοι’ Οι πρώτοι ακούγανε μα δε βλέπανε, οι άλλοι βλέπανε μα δεν ακούγανε!» (Λ. Ζωγράφου: Αντιγνώση, εκδόσεις Αλεξάνδρεια).

Όπως πάντως και να ’χει το πράγμα, μετά τη «μεταστροφή» του ο Παύλος δε διώκεται από τους φανατικούς Εβραίους, όπως θα ήταν φυσικό, αλλά αφήνεται ανενόχλητος να διατρέχει την Παλαιστίνη, τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα, διδάσκοντας ελεύθερα στις εβραϊκές συναγωγές, αναστατώνοντας τους φιλήσυχους κατοίκους των πόλεων, οργανώνοντας κοινόβια, διορίζοντας αντιπροσώπους του και επιτηρητές, συγκαλώντας συνέδρια, όταν, για πολύ μικρότερη δραστηριότητα ο Χριστός, πριν από μία μόλις τριετία συνελήφθη και σταυρώθηκε! Τι είναι εκείνο που εξασφάλιζε τη σκανδαλώδη αυτή ελευθερία στο χθεσινό, ορκισμένο διώκτη των «χριστιανών» και τώρα φλογερό κήρυκα του Χριστού;

Είπαμε παραπάνω ότι ο Παύλος ήταν φαρισαίος και ως τέτοιος ανέλαβε σημαντική αποστολή σε μια εποχή μεγάλης κατάπτωσης και αλληλοφαγώματος των Εβραίων. Οι φαρισαίοι, ως πανίσχυρο ιερατείο, έχουν θαυμάσιες σχέσεις με τους δυνάστες τους Ρωμαίους. Και ο Παύλος έχει φιλικές σχέσεις με τους «αγίους του οίκου του καίσαρα» -όπως κοκορεύεται- και πάνω απ’ όλα με το στωικό φιλόσοφο, δάσκαλο και αργότερα μόνιμο υπουργό του Νέρωνα, Σενέκα. Έτσι, κάθε φορά που κινδυνεύει από τους Εβραίους, που τον θεωρούν προδότη, επεμβαίνουν οι Ρωμαίοι και τον σώζουν! Και κάποτε, ύστερα από απειλές, απανωτές συλλήψεις και διετή φυλάκιση, οι Ρωμαίοι με το πρόσχημα του «Ρωμαίου πολίτη» (αδύνατο να ήταν, αφού ο τόπος καταγωγής του, η Ταρσός της Κιλικίας, έγινε ρωμαϊκή επαρχία 100 χρόνια μετά!), τον κουβαλούν (με συνοδεία) στη Ρώμη, όπου δικάζεται από τον πραιτοριανό Αφράνιους Μπούρους, φίλο του Σενέκα και σε μια παρωδία δίκης, αθωώνεται!

Τι είχε όμως στο μυαλό του ο Σενέκας για τον έξαλλο «εκ βαρβάρων» πράκτορά του, το σκοτεινό, τυχοδιώκτη, μυστηριώδη, άπατρη, χωρίς πατρώνυμο, αυτοδιορισμένο εκπρόσωπο του θεού στη γη Παύλο; Μα να τον χρησιμοποιήσει σαν όργανό του για την πυρπόληση της Ρώμης και την ενοχοποίηση του Νέρωνα! Το σχέδιο της άρχουσας τάξης προέβλεπε την ανατροπή του φιλολαϊκού Νέρωνα και την ανάθεση της αυτοκρατορίας στο Σενέκα. Και ο μεν εμπρησμός έγινε από τον Παύλο και τους οπαδούς του, το σχέδιο όμως της εκθρόνισης του Νέρωνα απέτυχε και η συνομωσία αποκαλύφτηκε. Αποτέλεσμα; Ο Σενέκας καταδικάζεται μαζί με πολλούς συγκλητικούς σε θάνατο και ο Παύλος το σκάει από τη Ρώμη. Θα τον τσιμπήσουν οι ρωμαϊκές αρχές μετά δυο χρόνια στην Τροία και θα τον φέρουν πίσω αλυσοδεμένο σαν κακούργο, όπου και θα αποκεφαλιστεί το 67, μέσα στην πλήρη εγκατάλειψη και περιφρόνηση των οπαδών του, όπως ο ίδιος ομολογεί (προς Τιμόθεο α΄15-16, δ΄6,16)

Τέλος, για να ολοκληρώσουμε την εικόνα του Παύλου, οφείλουμε να αναφέρουμε και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Γάλλος ερευνητής Pομπέρ Aμπελαίν στο βιβλίο του «Ο απ. Παύλος και η μυστική ζωή του» ότι ο Παύλος της Kαινής Διαθήκης είναι ένα πρόσωπο που κατασκεύασαν εξ ολοκλήρου οι ανώνυμοι συντάκτες του 4ου και 5ου μεταχριστιανικού αιώνα, αναμιγνύοντας τα λόγια και τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν σε τρία διαφορετικά πρόσωπα, εκ των οποίων μόνο το ένα είναι πραγματικό και τα άλλα δύο φανταστικά!

Πηγές: «Πράξεις των αποστόλων», «προς Φιλιππησίους επιστολή», «Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή»
Λιλής Ζωγράφου: «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού» κεφ. 6ο «Παύλος»
Karlheinz Deschner: «Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού», τόμος Α΄, εκδ. Κάκτος
Robert Ambelain: «Ο Απόστολος Παύλος και η μυστική ζωή του» εκδ. Μάριος Βερέττας

Ο Παύλος καίει ελληνικά βιβλία στην Έφεσο

«Πολλοί τε των πεπιστευκότων ήρχοντο εξομολογούμενοι και αναγγέλλοντες τας πράξεις αυτών. Ικανοί δε των τα περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τας βίβλους κατέκαιον ενώπιον πάντων. Και συνεψήφισαν τας τιμάς αυτών και εύρον αργυρίου μυριάδας πέντε. Ούτω κατά κράτος ο λόγος του Κυρίου ηύξανε και ίσχυεν». «Πράξεις των Αποστόλων», Κεφ. ΙΘ΄, 18-20