Ζούμε σε ένα κλίμα απόλυτης πολιτικής πόλωσης, κάτι βέβαια οικείο στη Ρωμιοσύνη, μιας και οι
ρωμιοί ψηφοφόροι έχουν σαν κριτήριο το προσωπικό τους όφελος αδιαφορώντας για το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών. Τρανό παράδειγμα, η εκλογική συμπεριφορά των συνταξιούχων, που τρομαγμένοι θα σπεύσουν στις κάλπες πρόθυμοι να στηρίξουν τον κάθε λογής κινδυνολόγο και εκφοβιστή.Τα πράγματα όμως, δεν είναι τόσο απλά όσο τουλάχιστον φαίνονται. Απαιτείται μια ευρύτερη γνώση των γεωπολιτικών εξελίξεων και μια βασική ικανότητα για αναδρομές στη σχετικά πρόσφατη ιστορία του κρατιδίου-προτεκτοράτου της Ρωμιοσύνης, για να μπορεί κανείς να ερμηνεύσει με ασφάλεια τις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις. Δυστυχώς όμως, ο ρωμιός δε διαθέτει το ανάλογο επίπεδο, για να οδηγηθεί στην ορθή ερμηνεία των όσων διαδραματίζονται στο περιβάλλον του.
Ο μύθος της «εθνικής ανεξαρτησίας»
Το πρώτο πράγμα, που θα πρέπει κανείς να έχει στο μυαλό του είναι η φύση και η θέση του κρατιδίου της Ρωμιοσύνης. Με άλλα λόγια, όσοι πιστεύουν, πως υπήρχε, υπάρχει ή πρόκειται να υπάρξει «εθνική ανεξαρτησία», «δημοκρατία» και «λαϊκή κυριαρχία» μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη.
Από τη δημιουργία του το νεο-ρωμέικο κράτος λειτουργεί σαν προτεκτοράτο, σαν το μήλο της έριδος των ισχυρών χωρών, που άλλοτε έμμεσα άλλοτε άμεσα πάντοτε επέβαλλαν, επιβάλλουν και θα επιβάλλουν το πολιτικό καθεστώς της αρεσκείας τους. Αυτό εξάλλου είναι και μία φυσιολογική συνέπεια, μιας και οι «μεγάλες δυνάμεις» συνέπραξαν, ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κρατίδιο-προτεκτοράτο. Ονειροβατούν όσοι ευαγγελίζονται περί «εθνικής ανεξαρτησίας», «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. φληναφήματα. Το κρατίδιο της Ρωμιοσύνης ως προτεκτοράτο δημιουργήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και ως προτεκτοράτο το λειτουργούν άριστα τους δύο αιώνες της ύπαρξής του.
Είναι γνωστό πώς το προτεκτοράτο μας λειτούργησε κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ως φερέφωνο της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και με ποιο χείριστο τρόπο η Αγγλία συμπεριφέρθηκε αργότερα στους ρωμιούς «συμμάχους» της. Αντί όμως, να ντρεπόμαστε για όλα αυτά και να προσπαθούμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια ολέθρια λάθη μας στο μέλλον, με περισσή έλλειψη αυτογνωσίας, υπερηφανευόμαστε και τα γιορτάζουμε με λόγους, παρελάσεις και αργία «εθνικής» γιορτής.
Κρατίδιο με σάπιες δομές
Το δεύτερο πράγμα, που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη, είναι οι κοινωνικές δομές, πάνω στις οποίες βασίστηκε και εν συνεχεία οικοδομήθηκε αυτό το κρατίδιο. Ουδέποτε υπήρξε σωστά οργανωμένη δημόσια διοίκηση, που να λειτουργεί προς όφελος του πολίτη. Ουδέποτε υπήρξε αξιοκρατία στους κατέχοντες δημόσιο θώκο από το γενικό διευθυντή/γραμματέα ενός υπουργείου μέχρι και τον τελευταίο θυρωρό σε κάποια υπηρεσία του δημοσίου. Η επιλογή προσωπικού ήταν πάντοτε θέμα πελατειακής/ρουσφετολογικής επιλογής. Όποιος τολμούσε να επιχειρήσει μια παραγωγική αναδόμηση και εκσυγχρονισμό στο δημόσιο τομέα, ο αγελαίος λαός τον τιμωρούσε σκληρά (βλ. Νόμο Πεπονή). Συνεπώς, με ένα δημόσιο τομέα παντελώς σάπιο και διεφθαρμένο, γεμάτο από τρωκτικά και λαμόγια, βολεμένους και ευνοημένους, το εκλογικό αποτέλεσμα παίζει ελάχιστο ρόλο, μιας και κανένα πολιτικό κόμμα δεν τολμά (αλλά και δεν θέλει) να ανακατέψει τα βαλτωμένα νερά του δημοσίου.
Οικονομία τύπου σοβιέτ
Η διαχρονική διαμόρφωση του οικονομικού γίγνεσθαι είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας για την κατανόηση των εν τω προτεκτοράτω τεκταινομένων. Ανεξάρτητα σε ποια ιδεολογική κατηγορία ανήκε, ανήκει και θα ανήκει η εκάστοτε κυβέρνηση ή κυβερνητικός συνασπισμός, το οικονομικό μοντέλο του προτεκτοράτου μας ήταν πάντοτε τύπου σοβιέτ με το κράτος να αποτελεί τον κύριο «επενδυτή», τον ιδιωτικό τομέα να είναι στην πλειοψηφία του κρατικοδίαιτος και φυσικά το δημόσιο τομέα να παρουσιάζει διαχρονικά αυξητική τάση και λειτουργώντας πάντοτε σε ένα πλαίσιο διαπλεκόμενης γραφειοκρατίας, αντιπαραγωγικότητας και μίζας.
Το υγιές και μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» από τους μεν κεντρο-αριστερούς και ριζοσπαστικούς αριστερούς (κατ’ επίφαση αριστερούς, φυσικά) διωκόταν ανελέητα, ενώ από τους δεξιούς και συντηρητικούς εκβιαζόταν, ώστε να συμπράξει σ’ ένα ατέλειωτο πάρτι διαπλοκής. Φυσικά, όταν αυτό δεν καθίστατο δυνατό, τότε το περιθωριοποιημένο υγιές και μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» βρισκόταν εκτός νόρμας και είτε εξαφανιζόταν από προσώπου γης, είτε εξωθούνταν στη μετανάστευση.
Συνεπώς, ουδέποτε υπήρξε μια στέρεα οικονομική βάση, μια στοιχειώδης έστω υποδομή, που να επιτρέπει μια καθαρόαιμη προοπτική για υγιή οικονομική ανάπτυξη. Εννοείται, πως οι εκάστοτε πάτρωνες του προτεκτοράτου πάντοτε φρόντιζαν, ώστε το σαθρό οικονομικό υπόβαθρό του όχι μόνο να διατηρείται, αλλά και να διογκώνεται. Αυτό τους επέτρεπε και τους επιτρέπει να το ελέγχουν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
Το τελευταίο, αλλά κατά την άποψή μου το πιο σημαντικό είναι το τρίπτυχο: τσοπάνηδες, τσοπανόσκυλα και πρόβατα.
Οι τσοπάνηδες
Οι τσοπάνηδες είναι οι πάτρωνες, οι δημιουργοί, οι έχοντες την κυριότητα του προτεκτοράτου. Από τους ευρωπαίους, περάσαμε στους αμερικανούς, μετά ξανά στους ευρωπαίους, ενώ τον τελευταίο καιρό βλέπουμε εμφανέστατα δείγματα διεκδίκησής μας από τους αμερικανούς και πάλι. Οι αμερικανοί δεν είναι αρνητικοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν αυτή φυσικά κινείται μέσα στα πλαίσια ενός ελεγχόμενου εταίρου. Είναι σφόδρα αντίθετοι με τον παγγερμανισμό, που επικρατεί στην Ε.Ε. και δεν επιθυμούν αυτό να συνεχιστεί, γιατί με τον τρόπο αυτό η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη αποκτά γεωπολιτικά ερείσματα και ενεργειακή αυτονομία.
Έχοντας την εμπειρία αλλά και την ιστορική γνώση των δύο παγκόσμιων πολέμων, έχοντας οι ίδιοι πέσει θύμα του γερμανικού επεκτατισμού, μιας και αυτοί χρηματοδοτούσαν και κάλυπταν τις οικονομικές ανάγκες της Γερμανίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο (δημοκρατία της Βαϊμάρης), που στο τέλος εξελίχτηκε σε μια πανίσχυρη ναζιστική Γερμανία, η οποία έσπειρε την καταστροφή και το θάνατο παντού, οι αμερικανοί δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να συνεισφέρουν στη δημιουργία και την εξάπλωση ενός τέταρτου Ράιχ.
Mπορεί να μας λένε, πως το χρέος μας είναι βιώσιμο και πως δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από τα μνημόνια, οι φίλοι μας οι γερμανοί, ξεχνούν όμως, πως την επιβίωσή τους σαν χώρα την οφείλουν σε δύο σχέδια, που εκπονήθηκαν στις ΗΠΑ. Πρόκειται για τα σχέδια Ντοζ και Γιανγκ, τα οποία στην ουσία διευθέτησαν και κατ' ουσία διέγραψαν τα χρέη της Γερμανίας μετά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι ΗΠΑ δεν είχαν τότε βοηθήσει τη Γερμανία, η χώρα αυτή θα ξοφλούσε τα χρέη της το 1989! Και δεν είναι μόνο αυτό. Η οικονομία της Γερμανίας ενισχύθηκε από επενδύσεις αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών, που επένδυσαν στο έδαφός της. Τελικά, οι γερμανοί είναι ένας λαός, που ηθελημένα έχει πολύ κοντή μνήμη.
Τα τσοπανόσκυλα
Αρχικά με δειλά, αλλά σταθερά βήματα και τελευταία με πιο έντονες παρασκηνιακές και μη κινήσεις οι αμερικανοί επιθυμούν να γνωστοποιήσουν στην Γερμανία, πως το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης ανήκει και σε αυτούς. Έτσι λοιπόν, έχουν επιλέξει ως πολιορκητικό τους κριό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το καλούν να παίξει το ρόλο του δικού της τσοπανόσκυλου.
Δεν είναι τυχαίο το βιβλίο, που έγραψε ο πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Τίμοθυ Γκάϊντνερ, στο οποίο και στηλιτεύει τη συμπεριφορά των βορειοευρωπαίων, αλλά κυρίως των γερμανών να «τελειώσουν» τους ρωμιούς.
Ούτε είναι τυχαίο, πως το ΔΝΤ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Ε.Ε. σχετικά με το βιώσιμο του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ όχι μόνο μιλά για λάθη που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο «προσαρμογής» της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν χάνει και την ευκαιρία να επισημαίνει κάθε τόσο, πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και θέλει χοντρό κούρεμα.
Δεν είναι επίσης τυχαίο, πως πολλές εφημερίδες, όπως οι New York Times και Wall Street Journal δείχνουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στoν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στο κόμμα του.
Φυσικά, υπάρχει και το Bloomberg, που ενίοτε δείχνει να συμπλέει με την τρομοκρατία, που ασκεί η Ε.Ε, κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά αυτό εντάσσεται στα πλαίσια των διπλωματικών ελιγμών.
Από την άλλη, ο ευρωπαίος τσοπάνης, που ακούει στο όνομα Γερμανία, έχει επιλέξει ως τσοπανόσκυλο την παρούσα κυβέρνηση, τον παρόντα κυβερνητικό συνασπισμό δηλαδή, για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της πάνω στο προτεκτοράτο.
Μέσω των εγχώριων τσοπανόσκυλών της, αλλά και η ίδια και μάλιστα σε καθημερινή βάση, εξαπολύει απειλές φόβου και τρομοκρατίας κατά του τσοπανόσκυλου των ΗΠΑ θέλοντας να τονίσει, πως η κυριαρχία της πάνω στο προτεκτοράτο δεν χρήζει ουδεμίας αμφισβήτησης.
Όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερο οι ΗΠΑ βγαίνουν από τη δική τους κρίση, τόσο και οι διεκδικήσεις τους για το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης θα εντείνονται όλο και περισσότερο.
Οι ΗΠΑ προσεταιρίζονται με μεγαλύτερη ευκολία την αντιπολίτευση, που λόγω ιδεολογίας (ενάντια στο ΝΑΤΟ), θα συμμαχούσε ευκολότερα με τον Πούτιν αν δεν έβρισκε συμμαχίες στη Δύση σε αντίθεση με την κυβέρνηση, που δουλικά υιοθετεί τα κελεύσματα της Ε.Ε. με αποκορύφωμα το γλείψιμο στο ναζιστή ουκρανό πρωθυπουργό (βλέπε π.χ. επίσκεψη του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης στην Ουκρανία).
Οι ΗΠΑ δε θα διστάσουν να εκφοβίσουν την Ε.Ε., ότι θα την εγκαταλείψουν μόνη της να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και τον «τσάρο» της, που εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή ενεργειακή κρίση στη στεγνή από ενέργεια Γερμανία. Ο πόλεμος στο ρούβλι και ο προσωρινός εκβιασμός της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. γίνεται ουσιαστικά, για να καταδειχτεί στην Ε.Ε., πως χωρίς την παρέμβαση των ΗΠΑ η Ε.Ε. είναι παντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.
Οι ΗΠΑ επίσης γνωρίζουν, πως η Ε.Ε έχει αποτύχει στο να δημιουργήσει ένα ενιαίο και συμπαγές οικονομικό και πολιτικό παράγοντα, μιας και δεν υπάρχει ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική ούτε και κοινοί στόχοι και προοπτικές μεταξύ των κρατών μελών. Πρόκειται για διαφορετικούς λαούς με τελείως διαφορετικά βιώματα, νοοτροοπίες και κοινωνικές συμπεριφορές. Ο ευρωπαϊκός Νότος δεν μπορεί ποτέ να ταυτιστεί πολιτισμικά με τους ψυχρούς λαούς του ευρωπαϊκού Βορρά.
Επιπρόσθετα, ο παγγερμανισμός (οι γερμανοί είναι από τους λαούς, οι οποίοι ποτέ δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους, γιατί η αίσθηση της φυλετικής υπεροχής, που τους διακατέχει, δεν τους το επιτρέπει), έχει προκαλέσει πολυδιάσπαση στους κόλπους της Ε.Ε. με αποτέλεσμα την έξαρση και την ενδυνάμωση εθνικιστικών κινημάτων και φυσικά κομμάτων, που ενθαρρύνουν την διάσπασή της. Ήδη η Αγγλία είναι με το ένα πόδι έξω από την Ε.Ε., ενώ στη Γαλλία το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις.
Υπάρχουν και οι κινέζοι βέβαια, αλλά προς το παρόν αρκούνται μόνο στο ρόλο του χρηματοδότη και του μεταπράτη. Δεν έχουν ακόμα ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της γεωπολιτικής στρατηγικής της Δύσης.
Τα πρόβατα
Ας πάμε όμως τώρα στον προβατο-ρωμιό ψηφοφόρο. Θα πρέπει να καταλάβει, πως το ζήτημα δεν είναι μνημόνιο ή μη μνημόνιο, αλλά επιλογή τσοπάνη. Να αυτονομηθεί και να γίνει ανεξάρτητο κράτος δεν γίνεται εκ φύσεως και θέσεως του κρατιδίου του. Άρα, η μόνη του επιλογή είναι να επιλέξει τον πιο αρεστό σ’ αυτόν τσοπάνη.
Αυτό φυσικά δεν αποκλείει και την περίπτωση να τα βρουν μεταξύ τους οι τσοπάνηδες και να μοιράσουν την πίτα κατόπιν συμφωνίας (έχει ξαναγίνει, ας θυμηθούμε τη συμφωνία της Γιάλτας). Αυτό φυσικά, θα ήταν ό,τι χειρότερο για το ρωμιό, γιατί ούτε το αφεντικό του δεν θα μπορεί να διαλέξει.
Συνεπώς, το αποτέλεσμα των εκλογών στις 25 Γενάρη δε θα έχει ούτε τη σημασία αλλά ούτε και την προσδοκία, που οι προβατο-ρωμιοί του προσδίδουν. Θα είναι απλά μία ακόμη επιβεβαίωση στο ρόλο, που διαδραματίζει από το 1827 το κρατίδιο της Ρωμιοσύνης. Αυτός ο ρόλος δεν είναι άλλος από του προτεκτοράτου.
Το μόνο αποτέλεσμα, που θα προκύψει θα είναι ο προσωπικός τραυματισμός, που ενδεχομένως να οδηγήσει και στην εξαφάνιση ορισμένων πολιτικών (τσοπανόσκυλων). Ορισμένοι θα ξεφουσκώσουν απότομα και θα καταβροχθιστούν από εσω-κομματικούς τους αντιπάλους με το «εγώ» τους πλήρως καταβαραθρωμένο, ενώ άλλοι θα αποκτήσουν πρόσβαση στη διαχείριση της εξουσίας. Έτσι όμως, είναι η ζωή. Δεν υπάρχει ακμή χωρίς παρακμή, αρχή χωρίς τέλος και ζωή χωρίς θάνατο.
Σκέψεις, όπως αυτές του άρθρου (σωστές ή λάθος), δε θα τις βρει εύκολα διατυπωμενες αλλού ο αναγνώστης, μιας και τα ΜΜΕ διαπλέκονται με τους εκάστοτε κυβερνώντες, ώστε να εξακολουθούν να διατηρούν τα οικονομικά και άλλα προνόμιά τους. Όσον αφορά στις αναλύσεις στο διαδίκτυο, αυτές αποτελούν την επιβεβαίωση της προβατοποίησης του σώματος των ψηφοφόρων.
Επίλογος
Από κοινωνιολογικής απόψεως φρονώ, ότι θα ζήσουμε συγκλονιστικές στιγμές παρακολουθώντας «προσωπικότητες» του πολιτικού κόσμου να εξευτελίζονται, να παραπαίουν και να χάνονται στα σκοτεινά νερά της λήθης με το εγώ τους να κατακρημνίζεται. Ίσως τότε να μπορέσουμε ευκολότερα να εμπεδώσουμε το «λάθε βιώσας» του Επίκουρου.
Έγραψε στις 10.01.2015 ο: Μουαμάρ Ιγνάτιος
στη διαδικτυακή "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ"
ρωμιοί ψηφοφόροι έχουν σαν κριτήριο το προσωπικό τους όφελος αδιαφορώντας για το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών. Τρανό παράδειγμα, η εκλογική συμπεριφορά των συνταξιούχων, που τρομαγμένοι θα σπεύσουν στις κάλπες πρόθυμοι να στηρίξουν τον κάθε λογής κινδυνολόγο και εκφοβιστή.Τα πράγματα όμως, δεν είναι τόσο απλά όσο τουλάχιστον φαίνονται. Απαιτείται μια ευρύτερη γνώση των γεωπολιτικών εξελίξεων και μια βασική ικανότητα για αναδρομές στη σχετικά πρόσφατη ιστορία του κρατιδίου-προτεκτοράτου της Ρωμιοσύνης, για να μπορεί κανείς να ερμηνεύσει με ασφάλεια τις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις. Δυστυχώς όμως, ο ρωμιός δε διαθέτει το ανάλογο επίπεδο, για να οδηγηθεί στην ορθή ερμηνεία των όσων διαδραματίζονται στο περιβάλλον του.
Το πρώτο πράγμα, που θα πρέπει κανείς να έχει στο μυαλό του είναι η φύση και η θέση του κρατιδίου της Ρωμιοσύνης. Με άλλα λόγια, όσοι πιστεύουν, πως υπήρχε, υπάρχει ή πρόκειται να υπάρξει «εθνική ανεξαρτησία», «δημοκρατία» και «λαϊκή κυριαρχία» μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη.
Από τη δημιουργία του το νεο-ρωμέικο κράτος λειτουργεί σαν προτεκτοράτο, σαν το μήλο της έριδος των ισχυρών χωρών, που άλλοτε έμμεσα άλλοτε άμεσα πάντοτε επέβαλλαν, επιβάλλουν και θα επιβάλλουν το πολιτικό καθεστώς της αρεσκείας τους. Αυτό εξάλλου είναι και μία φυσιολογική συνέπεια, μιας και οι «μεγάλες δυνάμεις» συνέπραξαν, ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κρατίδιο-προτεκτοράτο. Ονειροβατούν όσοι ευαγγελίζονται περί «εθνικής ανεξαρτησίας», «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. φληναφήματα. Το κρατίδιο της Ρωμιοσύνης ως προτεκτοράτο δημιουργήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και ως προτεκτοράτο το λειτουργούν άριστα τους δύο αιώνες της ύπαρξής του.
Είναι γνωστό πώς το προτεκτοράτο μας λειτούργησε κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ως φερέφωνο της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και με ποιο χείριστο τρόπο η Αγγλία συμπεριφέρθηκε αργότερα στους ρωμιούς «συμμάχους» της. Αντί όμως, να ντρεπόμαστε για όλα αυτά και να προσπαθούμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια ολέθρια λάθη μας στο μέλλον, με περισσή έλλειψη αυτογνωσίας, υπερηφανευόμαστε και τα γιορτάζουμε με λόγους, παρελάσεις και αργία «εθνικής» γιορτής.
Κρατίδιο με σάπιες δομές
Το δεύτερο πράγμα, που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη, είναι οι κοινωνικές δομές, πάνω στις οποίες βασίστηκε και εν συνεχεία οικοδομήθηκε αυτό το κρατίδιο. Ουδέποτε υπήρξε σωστά οργανωμένη δημόσια διοίκηση, που να λειτουργεί προς όφελος του πολίτη. Ουδέποτε υπήρξε αξιοκρατία στους κατέχοντες δημόσιο θώκο από το γενικό διευθυντή/γραμματέα ενός υπουργείου μέχρι και τον τελευταίο θυρωρό σε κάποια υπηρεσία του δημοσίου. Η επιλογή προσωπικού ήταν πάντοτε θέμα πελατειακής/ρουσφετολογικής επιλογής. Όποιος τολμούσε να επιχειρήσει μια παραγωγική αναδόμηση και εκσυγχρονισμό στο δημόσιο τομέα, ο αγελαίος λαός τον τιμωρούσε σκληρά (βλ. Νόμο Πεπονή). Συνεπώς, με ένα δημόσιο τομέα παντελώς σάπιο και διεφθαρμένο, γεμάτο από τρωκτικά και λαμόγια, βολεμένους και ευνοημένους, το εκλογικό αποτέλεσμα παίζει ελάχιστο ρόλο, μιας και κανένα πολιτικό κόμμα δεν τολμά (αλλά και δεν θέλει) να ανακατέψει τα βαλτωμένα νερά του δημοσίου.
Οικονομία τύπου σοβιέτ
Η διαχρονική διαμόρφωση του οικονομικού γίγνεσθαι είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας για την κατανόηση των εν τω προτεκτοράτω τεκταινομένων. Ανεξάρτητα σε ποια ιδεολογική κατηγορία ανήκε, ανήκει και θα ανήκει η εκάστοτε κυβέρνηση ή κυβερνητικός συνασπισμός, το οικονομικό μοντέλο του προτεκτοράτου μας ήταν πάντοτε τύπου σοβιέτ με το κράτος να αποτελεί τον κύριο «επενδυτή», τον ιδιωτικό τομέα να είναι στην πλειοψηφία του κρατικοδίαιτος και φυσικά το δημόσιο τομέα να παρουσιάζει διαχρονικά αυξητική τάση και λειτουργώντας πάντοτε σε ένα πλαίσιο διαπλεκόμενης γραφειοκρατίας, αντιπαραγωγικότητας και μίζας.
Το υγιές και μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» από τους μεν κεντρο-αριστερούς και ριζοσπαστικούς αριστερούς (κατ’ επίφαση αριστερούς, φυσικά) διωκόταν ανελέητα, ενώ από τους δεξιούς και συντηρητικούς εκβιαζόταν, ώστε να συμπράξει σ’ ένα ατέλειωτο πάρτι διαπλοκής. Φυσικά, όταν αυτό δεν καθίστατο δυνατό, τότε το περιθωριοποιημένο υγιές και μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» βρισκόταν εκτός νόρμας και είτε εξαφανιζόταν από προσώπου γης, είτε εξωθούνταν στη μετανάστευση.
Συνεπώς, ουδέποτε υπήρξε μια στέρεα οικονομική βάση, μια στοιχειώδης έστω υποδομή, που να επιτρέπει μια καθαρόαιμη προοπτική για υγιή οικονομική ανάπτυξη. Εννοείται, πως οι εκάστοτε πάτρωνες του προτεκτοράτου πάντοτε φρόντιζαν, ώστε το σαθρό οικονομικό υπόβαθρό του όχι μόνο να διατηρείται, αλλά και να διογκώνεται. Αυτό τους επέτρεπε και τους επιτρέπει να το ελέγχουν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
Το τελευταίο, αλλά κατά την άποψή μου το πιο σημαντικό είναι το τρίπτυχο: τσοπάνηδες, τσοπανόσκυλα και πρόβατα.
Οι τσοπάνηδες
Οι τσοπάνηδες είναι οι πάτρωνες, οι δημιουργοί, οι έχοντες την κυριότητα του προτεκτοράτου. Από τους ευρωπαίους, περάσαμε στους αμερικανούς, μετά ξανά στους ευρωπαίους, ενώ τον τελευταίο καιρό βλέπουμε εμφανέστατα δείγματα διεκδίκησής μας από τους αμερικανούς και πάλι. Οι αμερικανοί δεν είναι αρνητικοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν αυτή φυσικά κινείται μέσα στα πλαίσια ενός ελεγχόμενου εταίρου. Είναι σφόδρα αντίθετοι με τον παγγερμανισμό, που επικρατεί στην Ε.Ε. και δεν επιθυμούν αυτό να συνεχιστεί, γιατί με τον τρόπο αυτό η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη αποκτά γεωπολιτικά ερείσματα και ενεργειακή αυτονομία.
Έχοντας την εμπειρία αλλά και την ιστορική γνώση των δύο παγκόσμιων πολέμων, έχοντας οι ίδιοι πέσει θύμα του γερμανικού επεκτατισμού, μιας και αυτοί χρηματοδοτούσαν και κάλυπταν τις οικονομικές ανάγκες της Γερμανίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο (δημοκρατία της Βαϊμάρης), που στο τέλος εξελίχτηκε σε μια πανίσχυρη ναζιστική Γερμανία, η οποία έσπειρε την καταστροφή και το θάνατο παντού, οι αμερικανοί δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να συνεισφέρουν στη δημιουργία και την εξάπλωση ενός τέταρτου Ράιχ.
Mπορεί να μας λένε, πως το χρέος μας είναι βιώσιμο και πως δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από τα μνημόνια, οι φίλοι μας οι γερμανοί, ξεχνούν όμως, πως την επιβίωσή τους σαν χώρα την οφείλουν σε δύο σχέδια, που εκπονήθηκαν στις ΗΠΑ. Πρόκειται για τα σχέδια Ντοζ και Γιανγκ, τα οποία στην ουσία διευθέτησαν και κατ' ουσία διέγραψαν τα χρέη της Γερμανίας μετά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι ΗΠΑ δεν είχαν τότε βοηθήσει τη Γερμανία, η χώρα αυτή θα ξοφλούσε τα χρέη της το 1989! Και δεν είναι μόνο αυτό. Η οικονομία της Γερμανίας ενισχύθηκε από επενδύσεις αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών, που επένδυσαν στο έδαφός της. Τελικά, οι γερμανοί είναι ένας λαός, που ηθελημένα έχει πολύ κοντή μνήμη.
Τα τσοπανόσκυλα
Αρχικά με δειλά, αλλά σταθερά βήματα και τελευταία με πιο έντονες παρασκηνιακές και μη κινήσεις οι αμερικανοί επιθυμούν να γνωστοποιήσουν στην Γερμανία, πως το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης ανήκει και σε αυτούς. Έτσι λοιπόν, έχουν επιλέξει ως πολιορκητικό τους κριό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το καλούν να παίξει το ρόλο του δικού της τσοπανόσκυλου.
Δεν είναι τυχαίο το βιβλίο, που έγραψε ο πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Τίμοθυ Γκάϊντνερ, στο οποίο και στηλιτεύει τη συμπεριφορά των βορειοευρωπαίων, αλλά κυρίως των γερμανών να «τελειώσουν» τους ρωμιούς.
Ούτε είναι τυχαίο, πως το ΔΝΤ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Ε.Ε. σχετικά με το βιώσιμο του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ όχι μόνο μιλά για λάθη που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο «προσαρμογής» της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν χάνει και την ευκαιρία να επισημαίνει κάθε τόσο, πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και θέλει χοντρό κούρεμα.
Δεν είναι επίσης τυχαίο, πως πολλές εφημερίδες, όπως οι New York Times και Wall Street Journal δείχνουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στoν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στο κόμμα του.
Φυσικά, υπάρχει και το Bloomberg, που ενίοτε δείχνει να συμπλέει με την τρομοκρατία, που ασκεί η Ε.Ε, κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά αυτό εντάσσεται στα πλαίσια των διπλωματικών ελιγμών.
Από την άλλη, ο ευρωπαίος τσοπάνης, που ακούει στο όνομα Γερμανία, έχει επιλέξει ως τσοπανόσκυλο την παρούσα κυβέρνηση, τον παρόντα κυβερνητικό συνασπισμό δηλαδή, για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της πάνω στο προτεκτοράτο.
Μέσω των εγχώριων τσοπανόσκυλών της, αλλά και η ίδια και μάλιστα σε καθημερινή βάση, εξαπολύει απειλές φόβου και τρομοκρατίας κατά του τσοπανόσκυλου των ΗΠΑ θέλοντας να τονίσει, πως η κυριαρχία της πάνω στο προτεκτοράτο δεν χρήζει ουδεμίας αμφισβήτησης.
Όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερο οι ΗΠΑ βγαίνουν από τη δική τους κρίση, τόσο και οι διεκδικήσεις τους για το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης θα εντείνονται όλο και περισσότερο.
Οι ΗΠΑ προσεταιρίζονται με μεγαλύτερη ευκολία την αντιπολίτευση, που λόγω ιδεολογίας (ενάντια στο ΝΑΤΟ), θα συμμαχούσε ευκολότερα με τον Πούτιν αν δεν έβρισκε συμμαχίες στη Δύση σε αντίθεση με την κυβέρνηση, που δουλικά υιοθετεί τα κελεύσματα της Ε.Ε. με αποκορύφωμα το γλείψιμο στο ναζιστή ουκρανό πρωθυπουργό (βλέπε π.χ. επίσκεψη του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης στην Ουκρανία).
Οι ΗΠΑ δε θα διστάσουν να εκφοβίσουν την Ε.Ε., ότι θα την εγκαταλείψουν μόνη της να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και τον «τσάρο» της, που εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή ενεργειακή κρίση στη στεγνή από ενέργεια Γερμανία. Ο πόλεμος στο ρούβλι και ο προσωρινός εκβιασμός της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. γίνεται ουσιαστικά, για να καταδειχτεί στην Ε.Ε., πως χωρίς την παρέμβαση των ΗΠΑ η Ε.Ε. είναι παντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.
Οι ΗΠΑ επίσης γνωρίζουν, πως η Ε.Ε έχει αποτύχει στο να δημιουργήσει ένα ενιαίο και συμπαγές οικονομικό και πολιτικό παράγοντα, μιας και δεν υπάρχει ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική ούτε και κοινοί στόχοι και προοπτικές μεταξύ των κρατών μελών. Πρόκειται για διαφορετικούς λαούς με τελείως διαφορετικά βιώματα, νοοτροοπίες και κοινωνικές συμπεριφορές. Ο ευρωπαϊκός Νότος δεν μπορεί ποτέ να ταυτιστεί πολιτισμικά με τους ψυχρούς λαούς του ευρωπαϊκού Βορρά.
Επιπρόσθετα, ο παγγερμανισμός (οι γερμανοί είναι από τους λαούς, οι οποίοι ποτέ δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους, γιατί η αίσθηση της φυλετικής υπεροχής, που τους διακατέχει, δεν τους το επιτρέπει), έχει προκαλέσει πολυδιάσπαση στους κόλπους της Ε.Ε. με αποτέλεσμα την έξαρση και την ενδυνάμωση εθνικιστικών κινημάτων και φυσικά κομμάτων, που ενθαρρύνουν την διάσπασή της. Ήδη η Αγγλία είναι με το ένα πόδι έξω από την Ε.Ε., ενώ στη Γαλλία το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις.
Υπάρχουν και οι κινέζοι βέβαια, αλλά προς το παρόν αρκούνται μόνο στο ρόλο του χρηματοδότη και του μεταπράτη. Δεν έχουν ακόμα ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της γεωπολιτικής στρατηγικής της Δύσης.
Τα πρόβατα
Ας πάμε όμως τώρα στον προβατο-ρωμιό ψηφοφόρο. Θα πρέπει να καταλάβει, πως το ζήτημα δεν είναι μνημόνιο ή μη μνημόνιο, αλλά επιλογή τσοπάνη. Να αυτονομηθεί και να γίνει ανεξάρτητο κράτος δεν γίνεται εκ φύσεως και θέσεως του κρατιδίου του. Άρα, η μόνη του επιλογή είναι να επιλέξει τον πιο αρεστό σ’ αυτόν τσοπάνη.
Αυτό φυσικά δεν αποκλείει και την περίπτωση να τα βρουν μεταξύ τους οι τσοπάνηδες και να μοιράσουν την πίτα κατόπιν συμφωνίας (έχει ξαναγίνει, ας θυμηθούμε τη συμφωνία της Γιάλτας). Αυτό φυσικά, θα ήταν ό,τι χειρότερο για το ρωμιό, γιατί ούτε το αφεντικό του δεν θα μπορεί να διαλέξει.
Συνεπώς, το αποτέλεσμα των εκλογών στις 25 Γενάρη δε θα έχει ούτε τη σημασία αλλά ούτε και την προσδοκία, που οι προβατο-ρωμιοί του προσδίδουν. Θα είναι απλά μία ακόμη επιβεβαίωση στο ρόλο, που διαδραματίζει από το 1827 το κρατίδιο της Ρωμιοσύνης. Αυτός ο ρόλος δεν είναι άλλος από του προτεκτοράτου.
Το μόνο αποτέλεσμα, που θα προκύψει θα είναι ο προσωπικός τραυματισμός, που ενδεχομένως να οδηγήσει και στην εξαφάνιση ορισμένων πολιτικών (τσοπανόσκυλων). Ορισμένοι θα ξεφουσκώσουν απότομα και θα καταβροχθιστούν από εσω-κομματικούς τους αντιπάλους με το «εγώ» τους πλήρως καταβαραθρωμένο, ενώ άλλοι θα αποκτήσουν πρόσβαση στη διαχείριση της εξουσίας. Έτσι όμως, είναι η ζωή. Δεν υπάρχει ακμή χωρίς παρακμή, αρχή χωρίς τέλος και ζωή χωρίς θάνατο.
Σκέψεις, όπως αυτές του άρθρου (σωστές ή λάθος), δε θα τις βρει εύκολα διατυπωμενες αλλού ο αναγνώστης, μιας και τα ΜΜΕ διαπλέκονται με τους εκάστοτε κυβερνώντες, ώστε να εξακολουθούν να διατηρούν τα οικονομικά και άλλα προνόμιά τους. Όσον αφορά στις αναλύσεις στο διαδίκτυο, αυτές αποτελούν την επιβεβαίωση της προβατοποίησης του σώματος των ψηφοφόρων.
Επίλογος
Από κοινωνιολογικής απόψεως φρονώ, ότι θα ζήσουμε συγκλονιστικές στιγμές παρακολουθώντας «προσωπικότητες» του πολιτικού κόσμου να εξευτελίζονται, να παραπαίουν και να χάνονται στα σκοτεινά νερά της λήθης με το εγώ τους να κατακρημνίζεται. Ίσως τότε να μπορέσουμε ευκολότερα να εμπεδώσουμε το «λάθε βιώσας» του Επίκουρου.
Έγραψε στις 10.01.2015 ο: Μουαμάρ Ιγνάτιος
στη διαδικτυακή "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ"
