ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ

Υψώνω λέξη τη λέξη κάστρο στη θάλασσα,
μαζεύω τα βότσαλα με τις παύλες μου,
ξαναχτίζω τον κόσμο με τ’ αποσιωπητικά των ανθρώπων.
*
Δεν την αντέχω τη μεγάλη χαρά, φτάνει στον πόνο.
*
Βάζω θαυμαστικό στην αντοχή της λογικής,
στις αποστρόφους της αυλόπορτας μαγιάτικο κρεμώ στεφάνι.
Πριν τον επίλογο αλλάζω παράγραφο.
*
Τα παραθύρια βάφω με την αρμύρα της θάλασσας.
*
Στο βάθος της σάλας αποθέτω το ερωτηματικό,
το κόμμα στην άκρη του αυγουστιάτικου μεσημεριού,
πάνω ακριβώς στο όνειρο του τζίτζικα.
*
Η τελεία μπήκε κάποτε, στη σκιά ενός Παρθενώνα…