ΗΛΙΑΝΘΟΙ ΑΠΕΞΩ…

Αυτός είναι ο τόπος, όπου περνώ τις διακοπές μου…Αυτή είναι η αυλή του σπιτιού όπου μένω, ο κήπος με τις βουκαμβίλιες, τα κρινάκια και τους γιγάντιους ηλίανθους, το τραπεζάκι, όπου πίνω, νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα, το καφεδάκι μου, ελληνικό πάντα και σκέτο (για να μην ανεβαίνει το ζάχαρο!)

Είναι ένας τόπος ήσυχος, γραφικός, αλώβητος -ακόμα- απ’ το μαζικό, καταναλωτικό τουρισμό, αεράτος -τον πιάνει πολύ το μελτέμι- αδιάφορος για τους πολλούς, ακόμα και γι’ αυτούς που το χρησιμοποιούν ως πέρασμα για κάπου αλλού…

Δε σας τα λέω αυτά ούτε για να ζηλέψετε, ούτε για να κάνω διαφήμιση. Ο τόπος μου δεν έχει τέτοια ανάγκη, αν και ορισμένοι θερμοκέφαλοι παράγοντες, για ψηφοθηρικούς -γιατί άλλο;- λόγους, επιδιώκουν την τουριστική του άλωση (λέγε την αλλοίωση, καλύτερα).

Για όλα τα παραπάνω, θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω το όνομά του, παρά μόνο την πληροφορία πως είναι αιγαιοπελαγίτικο νησί…Α, παρεμπιπτόντως, να σας πληροφορήσω ότι τυχαίνει να είμαι μόνιμος κάτοικος αυτού του τόπου…Ζηλέψατε τώρα, πραγματικά; Δε θα ’πρεπε. Καθένας που αγαπάει τον τόπο του, πιάνει και τον παινεύει και του βρίσκει μόνο χάρες!