ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΝΕΡΟΜΥΛΟΙ

Νερόμυλος και κρέμαση

Νιώθεις ένα δέος μπροστά σ’ αυτές τις παλιές, υδροκίνητες κατασκευές, τις χαμένες μέσα στις ερημιές και στο χρόνο…Με τη θεόρατη κρέμαση, τα σιφούνια, τις φτερωτές, τις μυλόπετρες, τις κοφινίδες, τις γούλες…Μια ορολογία άγνωστη στους σημερινούς, που μόνο λίγοι παλιοί θυμούνται ακόμα και που ξεχνιέται σιγά-σιγά και χάνεται…

Και μέσα από τα ερείπια να ξεπροβάλουν οι μυλωνάδες, οι άνθρωποι που μπορούσαν να ελέγχουν τη δύναμη του νερού και να την κατευθύνουν κατά τη δική τους βούληση, οι εκφραστές της έννοιας της τεχνολογίας στις προβιομηχανικές κοινωνίες, οι τεχνοκράτες του παρελθόντος…

Δεν κατάφερα ακόμα να προσδιορίσω τι με σπρώχνει να τριγυρνώ με τις ώρες ανάμεσα στα χαλάσματα. Η νοσταλγία να ζήσω -με τη φαντασία- την ατμόσφαιρα εκείνης τις εποχής; Η επιθυμία να βρω το νήμα που τη συνδέει με τη σημερινή, πλήρως βιομηχανική; Ίσως…

Στη μάχη της φύσης με τη μηχανή, η δεύτερη ανακηρύχθηκε αδιαμφισβήτητος νικητής. Αλλά οι νικητές, έχουν πάντα την έπαρση να γκρεμίζουν τα οχυρά των αντιπάλων. Γι’ αυτό κι όλοι οι παλιοί νερόμυλοι κείτονται σήμερα σε ερείπια. Ερειπωμένα κεφάλαια της ιστορίας του τόπου τους, αλλ’ αδιάψευστα τεκμήρια μιας ζωής απλής μα κι ανεξιχνίαστης…

κοφινίδα

γούλα και μυλόπετρα

ρόδα