Αυτό που τόσο απλά ονομάζουμε ανατροφή, η ανάγκη μας να δούμε το μωρό μας να γίνεται ένα γενναίο και σίγουρο για τον εαυτό του άτομο, το θαυμαστό έργο των χειρών μας, είναι ίσως η σημαντικότερη στη σχέση μας με το παιδί. Η αγάπη μας λοιπόν, το βασικό όπλο στον αγώνα μας να αναθρέψουμε σωστά το ακριβό μας πλάσμα, πρέπει να εκδηλώνεται, αναπτύσσεται και περιβάλλει με τους σωστούς τρόπους το παιδί, να γίνεται χωνεύσιμη τρoφή στην ανάπτυξή του.
«Αν το ξανακάνεις, δε θα σ’ αγαπάω»
Η αγάπη μας για το παιδί είναι, ούτως ή άλλως, αδιαπραγμάτευτη. Δεν πρέπει λοιπόν να καταφεύγουμε στο κλασικό (και καταστροφικό) ψέμα: «αν το ξανακάνεις δε θα σ’ αγαπάω» ή «δε σ’ αγαπάω με αυτά που κάνεις». Το παιδί πρέπει να ξέρει την αλήθεια, χρειάζεται την αλήθεια της αγάπης μας, χρειάζεται ν’ ακούει ότι: «δε μου άρεσε αυτό που έκανες, αλλά σ’ αγαπάω ό,τι κι αν γίνει». Χρειάζεται, επίσης, να εισπράττει την αλήθεια της αγάπης μας ως προσοχή. Ένας γονιός που λέει πολλά σ’ αγαπάω αλλά δε βρίσκει ποτέ χρόνο να παίξει, διαβάσει, φτιάξει ένα puzzle με το παιδί του, λογικά δε γίνεται πιστευτός και, το κυριότερο, δε βοηθά το παιδί να σεβαστεί τον εαυτό του, να πιστέψει ότι αξίζει, ότι είναι ένα υπέροχο, μοναδικ6 κι ανεπανάληπτο πλάσμα (αν δε με προσέχεις, δεν αξίζω).
Το κάθε παιδί είναι μοναδικό
Το γεγονός ότι, το παιδί μας είναι ένα μoναδικό κι ανεπανάληπτο πλάσμα, αυτόματα μετατρέπει σε μειωτικές πράξεις, πράξεις που δεν οδηγούν στον αυτοσεβασμό, τις συγκρίσεις (ένα άλλο κλασικό γονεϊκό λάθος). Μπορεί ο Γιώργος να είναι πιο ήσυχος και η Μαρία να μη φοράει πια πάνες, αλλά καλύτερα να μην το αναφέρουμε. Ας προτιμήσουμε να τονίσουμε στο παιδί και τα θετικά του, όταν χρειάζεται να μιλήσουμε για τ’ αρνητικά. (Απορώ πώς εσύ λέρωσες το βιβλίο σου, αφού αγαπάς τόσο τα βιβλία! Τόσο καλό παιδί και να χτυπάς τους φίλους σου! Τι ωραίο το παλτό σου! Αν είχες προσέξει με το φαγητό, τώρα θα φορούσες και την άσπρη σου μπλούζα!).
Τα «κοσμητικά» επίθετα
Τα κοσμητικά ας τα αποφεύγουμε, κατά το δυνατόν. Όλοι μας χάνουμε λέξεις μιλώντας στα παιδιά μας (είσαι άτακτος, είσαι τεμπέλης), αλλά αυτές οι λέξεις που από μας λέγoνται άσκεφτα, μπορεί, αν επαναλαμβάνονται συχνά, να δημιουργήσουν έναν άνθρωπο, που θα καθορίζεται, ακόμη και μεγάλος, από αυτά. Ένα παιδί που ακούει να το χαρακτηρίζουν βίαιο ή άτακτο συνεχώς, θα θεωρήσει πως εμείς θεωρούμε δεδομένη μια τέτοια συμπεριφορά (άρα γιατί να την αλλάξει;). Η αποδοχή αυτή, ψαλιδίζει τη συναισθηματική του ανάπτυξη και την κοινωνικοποίησή του, ουκ oλίγες φoρές.
Κανείς μας δεν είναι τέλειος
Ούτε τα παιδιά μας. Και, πολλές φορές, την τελειότητα την αναζητούμε σ’ εκείνα, κι όχι στον εαυτό μας. Η αποδοχή των λαθών μας, ειδικά όταν παραφερόμαστε, (συγγνώμη που φώναξα πριν, ήμουν κουρασμένη κι όταν έκανες τη ζημιά μου βγήκε και η κούραση), η γνώση του παιδιού ότι κι εμείς σφάλλουμε, κι εμείς ξεχνάμε, κι εμείς χρειαζόμαστε δικό μας χρόνο, είναι πoλύτιμη στην ανάπτυξή του.
Αν γίνει κατανοητό από το μικρό μας ότι και η μαμά κι ο μπαμπάς κάνουν λάθη (όχι στην ανατρoφή του, αλλά στην προσωπική τους ζωή), τα αποδέχονται, φέρονται ευγενικά και τα διορθώνουν, θα έχει ένα σημαντικό παράδειγμα στη ζωή του. Πιο πολύτιμη από τις συμβουλές είναι η εμπειρία, οι πράξεις.
Δείξτε την αγάπη σας με έργα
Για τον ίδιο λόγο, όσο μικρό κι αν είναι το παιδί σας, δείξτε του πως είστε περήφανοι όταν καταφέρνετε κάτι σημαντικό -από ένα νόστιμο φαγητό ως μια επιτυχία στη δουλειά σας-, όλα είναι πράγματα που μπορεί να κατανοήσει, κι όλα είναι παραδείγματα σε μια θετική προσέγγιση της ζωής και στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας. «Είμαι χαρούμενος/η γιατί σήμερα πήρα μια μεγάλη δουλειά» ή «έλα να δοκιμάσεις τί ωραίο που έγινε το φαγητό μας», είναι φράσεις που θεωρούμε ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, αλλά κάνουμε λάθος. Ένα παιδί που αντλεί χαρά από τη ζωή και τη δημιουργία, είναι ένα παιδί που έχει διδαχτεί ότι η ζωή και η δημιουργία είναι χαρά. Αν δείξετε την ίδια χαρά και στις δικές του επιτυχίες -αν μια προαγωγή γιορτάζεται με μια έξοδο, ας γιορταστεί με μια έξοδο κι η δική του καλύτερη ζωγραφιά στον παιδικό σταθμό- είναι βέβαιο ότι έχετε βάλει γερά θεμέλια στην ανάπτυξη ενός δημιουργικού κι ευτυχισμένου ενήλικα.
Λαμπρινή Θωμά
Βιβλιογραφία: «What to expect the toddler»
«Αν το ξανακάνεις, δε θα σ’ αγαπάω»
Η αγάπη μας για το παιδί είναι, ούτως ή άλλως, αδιαπραγμάτευτη. Δεν πρέπει λοιπόν να καταφεύγουμε στο κλασικό (και καταστροφικό) ψέμα: «αν το ξανακάνεις δε θα σ’ αγαπάω» ή «δε σ’ αγαπάω με αυτά που κάνεις». Το παιδί πρέπει να ξέρει την αλήθεια, χρειάζεται την αλήθεια της αγάπης μας, χρειάζεται ν’ ακούει ότι: «δε μου άρεσε αυτό που έκανες, αλλά σ’ αγαπάω ό,τι κι αν γίνει». Χρειάζεται, επίσης, να εισπράττει την αλήθεια της αγάπης μας ως προσοχή. Ένας γονιός που λέει πολλά σ’ αγαπάω αλλά δε βρίσκει ποτέ χρόνο να παίξει, διαβάσει, φτιάξει ένα puzzle με το παιδί του, λογικά δε γίνεται πιστευτός και, το κυριότερο, δε βοηθά το παιδί να σεβαστεί τον εαυτό του, να πιστέψει ότι αξίζει, ότι είναι ένα υπέροχο, μοναδικ6 κι ανεπανάληπτο πλάσμα (αν δε με προσέχεις, δεν αξίζω).
Το κάθε παιδί είναι μοναδικό
Το γεγονός ότι, το παιδί μας είναι ένα μoναδικό κι ανεπανάληπτο πλάσμα, αυτόματα μετατρέπει σε μειωτικές πράξεις, πράξεις που δεν οδηγούν στον αυτοσεβασμό, τις συγκρίσεις (ένα άλλο κλασικό γονεϊκό λάθος). Μπορεί ο Γιώργος να είναι πιο ήσυχος και η Μαρία να μη φοράει πια πάνες, αλλά καλύτερα να μην το αναφέρουμε. Ας προτιμήσουμε να τονίσουμε στο παιδί και τα θετικά του, όταν χρειάζεται να μιλήσουμε για τ’ αρνητικά. (Απορώ πώς εσύ λέρωσες το βιβλίο σου, αφού αγαπάς τόσο τα βιβλία! Τόσο καλό παιδί και να χτυπάς τους φίλους σου! Τι ωραίο το παλτό σου! Αν είχες προσέξει με το φαγητό, τώρα θα φορούσες και την άσπρη σου μπλούζα!).
Τα «κοσμητικά» επίθετα
Τα κοσμητικά ας τα αποφεύγουμε, κατά το δυνατόν. Όλοι μας χάνουμε λέξεις μιλώντας στα παιδιά μας (είσαι άτακτος, είσαι τεμπέλης), αλλά αυτές οι λέξεις που από μας λέγoνται άσκεφτα, μπορεί, αν επαναλαμβάνονται συχνά, να δημιουργήσουν έναν άνθρωπο, που θα καθορίζεται, ακόμη και μεγάλος, από αυτά. Ένα παιδί που ακούει να το χαρακτηρίζουν βίαιο ή άτακτο συνεχώς, θα θεωρήσει πως εμείς θεωρούμε δεδομένη μια τέτοια συμπεριφορά (άρα γιατί να την αλλάξει;). Η αποδοχή αυτή, ψαλιδίζει τη συναισθηματική του ανάπτυξη και την κοινωνικοποίησή του, ουκ oλίγες φoρές.
Κανείς μας δεν είναι τέλειος
Ούτε τα παιδιά μας. Και, πολλές φορές, την τελειότητα την αναζητούμε σ’ εκείνα, κι όχι στον εαυτό μας. Η αποδοχή των λαθών μας, ειδικά όταν παραφερόμαστε, (συγγνώμη που φώναξα πριν, ήμουν κουρασμένη κι όταν έκανες τη ζημιά μου βγήκε και η κούραση), η γνώση του παιδιού ότι κι εμείς σφάλλουμε, κι εμείς ξεχνάμε, κι εμείς χρειαζόμαστε δικό μας χρόνο, είναι πoλύτιμη στην ανάπτυξή του.
Αν γίνει κατανοητό από το μικρό μας ότι και η μαμά κι ο μπαμπάς κάνουν λάθη (όχι στην ανατρoφή του, αλλά στην προσωπική τους ζωή), τα αποδέχονται, φέρονται ευγενικά και τα διορθώνουν, θα έχει ένα σημαντικό παράδειγμα στη ζωή του. Πιο πολύτιμη από τις συμβουλές είναι η εμπειρία, οι πράξεις.
Δείξτε την αγάπη σας με έργα
Για τον ίδιο λόγο, όσο μικρό κι αν είναι το παιδί σας, δείξτε του πως είστε περήφανοι όταν καταφέρνετε κάτι σημαντικό -από ένα νόστιμο φαγητό ως μια επιτυχία στη δουλειά σας-, όλα είναι πράγματα που μπορεί να κατανοήσει, κι όλα είναι παραδείγματα σε μια θετική προσέγγιση της ζωής και στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας. «Είμαι χαρούμενος/η γιατί σήμερα πήρα μια μεγάλη δουλειά» ή «έλα να δοκιμάσεις τί ωραίο που έγινε το φαγητό μας», είναι φράσεις που θεωρούμε ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, αλλά κάνουμε λάθος. Ένα παιδί που αντλεί χαρά από τη ζωή και τη δημιουργία, είναι ένα παιδί που έχει διδαχτεί ότι η ζωή και η δημιουργία είναι χαρά. Αν δείξετε την ίδια χαρά και στις δικές του επιτυχίες -αν μια προαγωγή γιορτάζεται με μια έξοδο, ας γιορταστεί με μια έξοδο κι η δική του καλύτερη ζωγραφιά στον παιδικό σταθμό- είναι βέβαιο ότι έχετε βάλει γερά θεμέλια στην ανάπτυξη ενός δημιουργικού κι ευτυχισμένου ενήλικα.
Λαμπρινή Θωμά
Βιβλιογραφία: «What to expect the toddler»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου