Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

Η μείωση του ελληνικού αγροτικού πληθυσμού υπήρξε πάγια ευρωπαϊκή επιταγή και στόχος όλων των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων. Και φαίνεται ότι τα κατάφεραν αρκετά καλά, αφού η ίδια η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία έρχεται σήμερα να δηλώσει ότι 37 από τους 51 νομούς της χώρας φθίνουν δημογραφικά, ενώ σε 26 η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως «κατάρρευση».
Γίνεται, επιτέλους, επίσημα παραδεκτό ότι οι πολιτικές περιφερειακής ανάπτυξης υπήρξαν σκέτα «λόγια του αέρα» και «φρούτα» μιας εποχής που ποτέ δεν ήρθε. Ο κόσμος που απομακρύνθηκε από τη γη δε στάθηκε δυνατό να απασχοληθεί κάπου αλλού (εκτός ίσως του στρεβλού «ό,τι να ’ναι κι όπου μπορούμε» τουρισμού) και τα πολυ­διαφημισμένα κάποτε κίνητρα, που θα οδηγούσαν τους νέους στην επαρχία, υπήρξαν μόνο στο κεφάλι των σχεδιαστών τους.
Σ’ αυτό το σημείο ο κ. Μ. Μαζουαγιέ, καθηγητής στο Εθνικό Γεωπονικό Ινστιτούτο του Παρισιού, παρεμβάλλει τις αντιρρήσεις και τις προτάσεις του. Όλα εξαρτώνται από τη Γεωργία, λέει. Η πολιτική των τιμών στη γεωργία καθορίζει το επίπεδο των μισθών. Η μοντέρνα γεωργία (με μηχανήματα κλπ) σήμερα μεταφέρεται σε χώρες όπου τα μεροκάματα είναι χαμηλά, κατεβάζοντας έτσι και το κόστος παραγωγής. Αυτή η παραγωγή όμως δεν είναι δυνατό να καταναλωθεί εκεί, οπότε επιστρέφει ως εξαγωγή σ’ εμάς. Κι εμείς με τη σειρά μας για να διατηρήσουμε τις δικές μας τιμές ανταγωνιστικές έχουμε τις επιδοτήσεις. Πουλώντας όμως στο μισό του κόστους παραγωγής επιδοτούμε την τριτοκοσμική φτώχια, ενώ ταυτόχρονα καταστρέφουμε τη δική μας παραγωγική βάση.
Το ανάλογο που συμβαίνει και στη βιομηχανία. Οι Κινέζοι π.χ. όσοι και να ’ναι δεν μπορούν να φορέσουν όλα τα μπλουζάκια που οι ίδιοι παράγουν ως εργάτες δυτικών βιομηχανιών, ενώ την ίδια ώρα οι δυτικοί εργάτες μένουν άνεργοι. Μπορεί, συνεχίζει ο Μαζουαγιέ, να έχουμε σχετικά χαμηλές τιμές στην Ευρώπη για τα γεωργικά προϊόντα, αλλά στην πραγματικότητα, μέσω των φόρων, να τα πληρώνουμε πολύ ακριβότερα. Για παράδειγμα, ενώ από το 1994 η τιμή του σιταριού έχει πέσει στο μισό, δεν έχει συμβεί το ίδιο και με την τιμή του ψωμιού. Από τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων δεν ωφελούνται οι καταναλωτές, αλλά οι βιομηχανίες που τα χρησιμοποιούν ως πρώτες ύλες. Αναφέρει τέλος το παράδειγμα της Σουηδίας, που ανέπτυξε γεωργική πολιτική αφενός για να συγκρατήσει τον αγροτικό της πληθυσμό κι αφετέρου για να είναι ως χώρα αυτάρκης σε περίπτωση παγκόσμιας κρίσης.
Κάπου εδώ ένας ευρωβουλευτής μας υποστηρίζει ότι θα πρέπει ως χώρα να εκμεταλλευτούμε την παραγωγική δυνατότητα της πλούσιας γης μας. Το σύστημα των επιδοτήσεων έχει ορίζοντα το 2013 και ως τότε θα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για να βελτιώσουμε την ποιότητα των προϊόντων μας και την ποικιλία της παραγωγής μας. Είναι όμως η ποιότητα πολιτικό ζητούμενο; Μήπως κάποιους τους βολεύει να τρώμε σκουπίδια, φάρμακα και μεταλλάξεις; Ο παγκόσμιος έλεγχος των τροφών μπορεί να είναι προπομπός ακόμα και για τον έλεγχο των συνειδήσεων.