ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ

Η επανάληψη η απαράλλαχτη, αβάσταχτη,
μέσα απ’ τις καταστάσεις τις καταπιεστικές,
τις γκρίζες μέρες, τις αδιάφορες.
Κάθε αισθηματισμός ανώφελος
και κάθε παρατήρηση χαμένη.

Άλλοι σε νιώθουν σαν ανάγκη,
εγώ σ’ αγάπησα από καταβολής.
Για όλους είσαι η συνήθεια η ταπεινή,
για μένα είσαι ουρανοπνοή, αιωνιότητα.

Σα συνηθίσεις στην απόλυτη δικαίωση,
πονάς στην περιφρόνηση και στην αδιαφορία ακόμα.
Φτωχός ο στοχασμός
στην απεραντοσύνη του αισθήματος,
αργοπλανιέται ανήμπορος και χάνεται.

Βαθιές οι ξωτικές οι λίμνες,
λαχτάρα αβυσσόθρεφτη, χαμένος πόθος κι όνειρο.
Λαχτάρα πυρωμένη, ελπίδα χίμαιρα
και τρυφερή συγκίνηση.

Νυχτόπεπλα απλώνονται στ’ αλλοτινό το φως.
Πρώτα τ’ αστέρια ήταν στον ουρανό,
τώρα κυλήσαν μεσ’ τις λάσπες και τη σκόνη.
Πρώτα τ’ αστέρια φώτιζαν ψυχές, τώρα ζητούν φως στο σκοτάδι.
Άδικη καρτεριά, δέηση αναπάντητη.

Στέρεψε η δροσοπηγή, βουβάθηκε η μιλιά,
ξεθώριασε η γνώριμη σκιά.
Βαρέθηκα να σε ψάχνω στους δρόμους τους ατέλειωτους,
κουράστηκα σε τούτη την ανέλπιδη την προσμονή.

Τι περιμένεις απ’ τις σταλαγματιές,
Απ’ τις αχνές μορφές της θύμησης;
Μια σπίθα είναι που θα σβήσει, δες αν μπορείς να τη ζωντανέψεις.
Κρύβε, ψυχή, μικρές, αγνές σταλαγματιές,
κράτα υπομονετικά μικροχαρές και αντηλιές γλυκές…