Τούτο τ’ απόβραδο χρωματισμένο με μυστικές λαχτάρες
και μακρινές ανταύγειες του περασμένου τραγουδιού,
σε τούτο τα ’ απόβραδο οράματα και ζωντανές μορφές
-όσο μπορούν μετά το χαλασμό- μορφές αγάπης,
μορφές άγιες, σκιές, εικόνες και φαντάσματα,
χορεύουν χορό ουράνιο, απόκοσμο κι απόμακρο.
Γελούν και κλαίνε και φωνάζουν και σιωπούν,
πονούν και χαίρονται κι απελπίζονται,
πέφτουν χωρίς ψυχή, χωρίς πνοή και δίχως δύναμη
και ζωντανεύουν γι΄ άλλη μια φορά,
κουράζονται και πάλι κι όλο απ΄ την αρχή…
Η κάθε κίνηση τραγούδι, τραγούδι η σιωπή, ο πόνος και η καρτεριά,
τραγούδι μιας τρυφερής καρδιάς ο κάθε χτύπος της.
Κι εκείνες οι ασήμαντες μικροχαρές, η ευτυχία η ακέραια,
οι εκνευρισμοί, οι ανησυχίες και οι φόβοι,
όλη η απογοήτευση και το φαρμάκι όλο,
η κάθε διαπίστωση, το κάθε χαμογέλιο
και η ματιά κι ο λόγος και η κίνηση και η γαλήνη και η ταραχή,
η εμπειρία κι η ελπίδα, το φως και το σκοτάδι,
η φλόγα και η παγωνιά, οι προσδοκίες, τα όνειρα, οι πεποιθήσεις,
τα σκόρπια νυχτολούλουδα, τα δάκρυα κι η λύτρωση.
Όλα τραγούδι της αγάπης, του έρωτα τραγούδι
ανεπιτήδευτο, ανθρώπινο, ολοδύναμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου