Κρατώ ψυχή, καρδιά και σκέψη
προσηλωμένη στο σκαλοπάτι κάποιου μεσονυχτιού.
Καλώ μνήμες και πνεύματα απεγνωσμένα,
για λίγη συντροφιά, λίγη πνοή αγέρα.
Χωρίς φωνή και δίχως κατανόηση πονώ,
σέρνω υπομονετικά σταυρό μαρτυρικό.
Τάση εγωιστική και στάση μίσους,
ώρες για περισυλλογή και μεταμέλεια, καμιά φορά.
Μια αδυναμία θα μείνει ασυγχώρητη για πάντα.
Όλα χαμένα κι ελπίδες κι όνειρα και προμελέτες,
όλα χαμένα, όλα ψεύτικα, τα πάντα ενθουσιασμοί στιγμής.
Κι οι ώρες της χαράς, της προσφοράς κι αυτές χαμένες,
χαμένα και τ΄ ατέλειωτα φιλιά των λουλουδιών.
Μπουκέτα χαμολούλουδα στα χέρια μαραμένα,
στην άκρη των χειλιών κάποιο ναυάγιο ζωγραφισμένο,
μια γεύση τρικυμίας κι αρμύρας.
Στα μάτια η εικόνα κάποιου γαλάζιου ουρανού,
λόγια κάποιου ρομαντισμού, απέραντου κι αγιάτρευτου.
Λόγια ασυλλόγιστα, τρελά, μ’ αληθινά μ’ όλη τους την τρέλα.
Λόγια ή μαχαιριές; Είναι πια δύσκολο να πεις.
Τίποτα πια δε ζητώ, δεν έχω τίποτα
κι ούτε τίποτα επιθυμώ.
Είμαι βότσαλο, είμαι αγριολούλουδο,
δε θέλω ζεστασιά, ούτε βροχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου