ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΩΝ

«Λαός διχασμένος, πάντα νικημένος» κατ’ αντιστροφή του: «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος».
Οι άνεργοι περιμένουν μια θέση εργασίας απ΄ αυτές που τους υπόσχονται αφειδώς προεκλογική περίοδος γαρ) τα κόμματα εξουσίας. Οι άστεγοι πυροπαθείς περιμένουν την "κρατική βοήθεια". Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας περιμένει ακόμα ένα «σωτήρα» -οποιασδήποτε μορφής- να (ξανα)βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όλοι κάτι, τελοσπάντων, περιμένουμε κι όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης, καθώς ζούμε την εποχή μας μαζί με τους άλλους. Όλοι κρατάμε στα χέρια μας ένα κομμάτι από την ανισορροπία του τρόμου, που βασιλεύει γύρω μας και μας κυριεύει. Κανείς, ωστόσο, δε χάνει την ελπίδα του. Μπροστά στο καλύτερο αύριο, παραβλέπουμε παροδικά νοσηρά φαινόμενα του σήμερα. Το ερώτημα είναι αν κάνουμε κάτι για να τ’ αλλάξουμε, ή επειδή δεν κάνουμε όσα χρειάζονται, γι’ αυτό και τίποτε δεν αλλάζει. Μόνο κάποιοι παντοδύναμοι μηχανισμοί, αόρατοι, έξω από κάθε κοινωνικό έλεγχο κινούν τα πάντα, μας κατευθύνουν και μας σέρνουν…
Στη βαθιά διχασμένη κοινωνία μας μαίνεται ένας πόλεμος χωρίς αρχές, ανάμεσα σε ομάδες και φατρίες κομματικές, θρησκευτικές, συντεχνιακές, ποδοσφαιρικές κ.λπ. Οι κοπαδοί (λογοπαίγνιο ή νεολογισμός, που σημαίνει αυτούς που ακολουθούν το κοπάδι) ακολουθούν χωρίς αντιστάσεις, αδύναμοι, υποτακτικοί σ’ ό,τι τους υπόσχονται οι «οργισμένοι» ηγέτες, που αγωνίζονται για το «δίκιο» τους. Η αντιπαράθεση γίνεται χωρίς όρους. Πάνω απ’ όλα, το «εγώ». Από τη Βουλή ως τα τηλεοπτικά παράθυρα, ένας στείρος φανατισμός, που ενισχύει το διχασμό, ένας πόλεμος λέξεων για εντυπωσιασμό, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής στάσης. Το σκηνικό, μονίμως στημένο: ό,τι κακό και να συμβεί το προκαλούν πάντα οι απέναντι, οι άλλοι, οι κακοί…
Η γενιά μας θ’ απολογηθεί κάποτε, όχι τόσο για τις κακές πράξεις των ολίγων μοχθηρών ανθρώπων, όσο για τη σιωπή της αδιαφορίας των πολλών «καλών», αλλά και γιατί οι εξουσίες των λίγων μπορούν να υποτάσσουν τόσους πολλούς. Είναι πραγματική έκπληξη, η αφέλεια των πολλών και η τυφλή υποταγή τους στην εξουσία. Είναι εκπληκτικό το πώς, εντέχνως καθοδηγούμενοι οι πολλοί, μπορούν να βλέπουν τα ασήμαντα σπουδαία και να παραβλέπουν τα σημαντικά και ουσιώδη. Αυτοί, ακριβώς, οι σιωπηλοί «καλοί πολίτες», γίνονται οι φανατικότεροι «κοπαδοί», ταμπουρωμένοι πίσω από καταστατικούς κανόνες και σύμβολα. Είναι πάντοτε εύκαιροι και άνετοι στην κριτική, αλλ' αδύναμοι στην αυτοκριτική, βλέπουν παντού εχθρούς και καταγγέλλουν ό,τι κινείται έξω από τα όρια της απόλυτης δικαιοσύνης τους.
Η καλύτερη σχολή για την κατάρτιση φανατικών «κοπαδών» είναι η ανώτερη βαθμίδα της δημοκρατίας μας, η Βουλή των Ελλήνων. Εκεί φαίνεται σ’ όλο του το μεγαλείο ο…ανύπαρκτος πολιτικός πολιτισμός μας. Την παράσταση, βέβαια, κλέβουν πάντα τα κόμματα εξουσίας, όπου οι εκπρόσωποί τους χωρίς ίχνος αυτοκριτικής στάσης, με τις «έξυπνες» ατάκες τους, προσπαθούν να ξύσουν τις πληγές των κοπαδών, ώστε ν’ ανέβει λίγο η πατριωτική τους αδρεναλίνη.
Ζητούνται, φίλοι μου, αντιστάσεις απέναντι στα νοσηρά φαινόμενα των ημερών μας. Και μπορούμε να τις βρούμε μόνο με την κοινωνικοποίησή μας και την απαλλαγή μας από φανατισμούς και πάθη. Μπορούμε να τις προβάλλουμε καθημερινά, μέσα από διάφορες μορφές πολιτικής πάλης, με την επιδίωξη πάντα της μέγιστης δυνατής συσπείρωσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Έχουμε υποχρέωση να μην επιτρέψουμε ποτέ να μας κλείνουν την πόρτα, αλλά και καθήκον να την κρατάμε ανοιχτή και για κείνους που έχουν λιγότερες ευκαιρίες. Η κοινωνικοποίησή μας είναι ο εξανθρωπισμός μας και το αντίστροφο. Αν, λοιπόν, οφείλουμε να πράττουμε και να ζούμε ομαδικά, συγχρόνως οφείλουμε να διατηρούμε και τη βούλησή μας ελεύθερη. Δύσκολο, αλλ’ απαραίτητο!