30.10.06

ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ


Υψώνω λέξη τη λέξη κάστρο στη θάλασσα,
μαζεύω τα βότσαλα με τις παύλες μου,
ξαναχτίζω τον κόσμο με τ’ αποσιωπητικά των ανθρώπων.
*
Δεν την αντέχω τη μεγάλη χαρά, φτάνει στον πόνο.
*
Βάζω θαυμαστικό στην αντοχή της λογικής,
στις αποστρόφους της αυλόπορτας μαγιάτικο κρεμώ στεφάνι.
Πριν τον επίλογο αλλάζω παράγραφο.
*
Τα παραθύρια βάφω με την αρμύρα της θάλασσας.
*
Στο βάθος της σάλας αποθέτω το ερωτηματικό,
το κόμμα στην άκρη του αυγουστιάτικου μεσημεριού,
πάνω ακριβώς στο όνειρο του τζίτζικα.
*
Η τελεία μπήκε κάποτε, στη σκιά ενός Παρθενώνα…

26.10.06

Ο ΗΧΟΣ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΤΕΙΧΗ!



Αν δεν το ξέρατε, δείτε στο κεφάλαιο ΗΧΟΣ και στη σελίδα 93 του νέου βιβλίου ΦΥΣΙΚΗΣ Ε΄ Τάξης Δημοτικού και εκπλαγείτε, όπως κι εγώ, όταν είδα να έχει εισχωρήσει η θρησκευτική προπαγάνδα ακόμα και στο σχολικό βιβλίο Φυσικής της Πέμπτης Δημοτικού! Λες και λείψανε άλλα παραδείγματα για τις ιδιότητες του ήχου κι έπρεπε να αναφερθεί ο μύθος της καταστροφής των τειχών της Ιεριχούς από τις σάλπιγγες των Εβραίων!
«Μελετώντας την ιστορία» (!) λέει η λεζάντα, «μαθαίνουμε ότι η κατάκτηση της Ιεριχούς από τους Εβραίους δεν ήταν καθόλου εύκολη, λόγω των καλών οχυρωματικών της έργων. Ο αρχηγός τους, ο Ιησούς του Ναυί, έβαλε τους Εβραίους να φτιάξουν ειδικές σάλπιγγες. Όταν αυτές σάλπισαν όλες μαζί, τα τείχη κατέρρευσαν σαν από θαύμα» (!)
Μετά, προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι ρασοφόροι και μη, ότι σήμερα η εκκλησία δεν κάνει προπαγάνδα και παραπληροφόρηση και πλύση εγκεφάλων…Τότε, αυτή η αναφορά σε κρατικό βιβλίο Φυσικής (!) που πληρώσαμε όλοι από το υστέρημά μας, τι άλλο είναι εκτός από αισχρή προπαγάνδα; Άσε τα «νέα» βιβλία των «θρησκευτικών», αλλά και στα βιβλία της Φυσικής; Ε, φτάνει πια! Μπουχτίσαμε από μεσαιωνική μαυρίλα, ανοησία, σκοταδισμό και έκπτωση της λογικής! Και μπροστά σ’ αυτή τη λαίλαπα, εκπαιδευτικοί και γονείς δε βλέπω να παίρνουν ξεκάθαρη και δυναμική θέση. Γιατί άραγε; Αλλά θα επανέλθω σύντομα στο μέγα ανοσιούργημα που συντελείται από το υπουργείο α-παιδείας σε βάρος της εκπαίδευσης ανυποψίαστων μικρών παιδιών…

25.10.06

ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ


Τα δώρα του Θεού στον άνθρωπο
Είδαμε στο προηγούμενο μάθημα πόσο ξεχωριστός από τα άλλα δημιουργή­ματα είναι ο άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος έχει χαρίσματα που δεν τα έχει κα­νένα άλλο δημιούργημα.
Πρώτα-πρώτα σκέφτεται, έχει μυαλό, νου, όπως το λέμε. Θέλει και μπορεί να μα­θαίνει, να ψάχνει, ν’ ανακαλύπτει και να δημιουργεί. Καταλαβαίνει και μπορεί να δια­λέγει ανάμεσα στο καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο. Έχει και μια μικρή φωνούλα στην καρδιά του, τη συνείδηση, για να μπορεί να τα ξεχωρίζει Έχει ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: να ζει και να σκέφτεται με ελευθερία. Αυτά τα τόσο ξεχωριστά χαρίσματα τού δόθηκαν ως εφόδια για τη ζωή του.
Με τη βάφτισή του ο άνθρωπος μπαίνει στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Ο Θεός τότε τον προικίζει με καινούρια χαρίσματα όπως η αγάπη, η ειρήνη, η χαρά, η πίστη και άλλα. Ο άν­θρωπος, βέβαια, έχει και τα δικά του χαρακτηριστικά που κληρονομεί από τους γονείς του.
Όλα αυτά τα δώρα από το Θεό και τους γονείς χρειάζονται φροντίδα και καλλιέρ­γεια από τον ίδιο τον άνθρωπο. Έτσι θα αποκτήσει μόρφωση, θα γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και θα γίνει χρήσιμος για τους συνανθρώπους του και την κοινωνία.

Μαθαίνω τις λέξεις
χαρίσματα
: Οι ξεχωριστές ικανότητες που δώρισε ο Θεός στον άνθρωπο.
εφόδια: Τα απαραίτητα που έχει κάποιος άνθρωπος και τον βοηθούν να βαδίσει στη ζωή.

Με μια φράση
Ο Θεός μας προίκισε με ξεχωριστά χαρίσματα που καλλιεργούμε για το δικό μας καλό και των άλλων.

Λόγια Πατέρων της Εκκλησίας
Είσαι από χώμα πλασμένος κι έχεις λιγότερη δύναμη από πλάσματα που δεν έχουν νου. Όμως σου έδωσα τη χάρη να εξουσιάζεις και να κυριαρχείς στη φύση. Και με το νου που σου χάρισα, μπορείς να φτάσεις ακόμη και στον ουρανό.
Μέγας Βασίλειος

Αναρωτιέστε σε ποιους απευθύνεται το παραπάνω κείμενο; Λοιπόν, είναι το μάθημα No 11 του νέου σχολικού βιβλίου θρησκευτικών «Ο Θεός στη ζωή μας» και απευθύνεται στα 8χρονα παιδάκια της Γ΄ Δημοτικού! (σελ. 36 - 37). Θέλετε και τους συγγραφείς του εγχειριδίου;
Παντελής Ζούρας, Θεολόγος - Εκπαιδευτικός, Δημήτριος Θερμός, Δάσκαλος, Αντώνης Παναγάκης, Δάσκαλος, Μαίρη Βούκανου, Δασκάλα, Αγγελική Μαστρομιχαλάκη, Δασκάλα.
Θυμάται κανείς σας τα μικρούλικα τετραδιάκια που μας έδιναν (πουλούσαν) στο «κατηχητικό» για να γράφουμε το «δίδαγμα» και το «ρητόν» μετά από κάθε μάθημα της Κυριακής; Γιατί αυτά μου θύμισε η κατακλείδα του παραπάνω (και όχι μόνο) μαθήματος, μόνο που τώρα είναι διατυπωμένα με άλλες λέξεις: το δίδαγμα έγινε «με μια φράση» και το ρητό «λόγια πατέρων» (το κερασάκι στην τούρτα)
Όμως το θέμα δεν είναι το χρονικό πισωγύρισμα -και μάλιστα με τη βούλα του ΥΠΕΠΘ- αλλά η χωρίς καμιά βελτίωση λογική που διέπει αυτά τα μουχλιασμένα κείμενα, που απευθύνονται σε ανυπεράσπιστα μικρά παιδιά και προκαλούν απ’ αυτή την τρυφερή ηλικία εγκληματική πλύση των εγκεφάλων τους. Περίμενα από τόσους (σύγχρονους;) δασκάλους και δασκάλες συγγραφείς να κάνουν αυτή τη φορά την υπέρβαση, να προχωρήσουν ένα τόσο δα βηματάκι μπροστά. Όμως όχι. Μια απ’ τα ίδια και χειρότερα: συντήρηση, οπισθοδρόμηση, μεσαίωνας. Κρίμα…Και να ’χεις και τον ακατονόμαστο να ωρύεται ότι στα νέα βιβλία αγνοείται η χριστιανική διδ/λία!!!
Δίδαγμα, λοιπόν, για όλους: Ο θεός δίνει σε κάθε άνθρωπο ένα δώρο (χάρισμα). Όποιος το αξιοποιήσει θα αμειφθεί στα ουράνια ως «πρόβατον καθήμενον εκ δεξιών αυτού». Όποιος όχι, θα καταλήξει ως γίδι στην κόλαση! Η χριστιανική (και όχι μόνο) θρησκεία με το ιδεολόγημα «χάρισμα του θεού» ή «ταλέντο» χωρίζει τους ανθρώπους σε άτομα προικισμένα (χαρισματικά) και όχλο ατάλαντο. Έτσι, η γνώση και η παιδεία δεν μπορούν να μεταβάλουν τη φύση των ανθρώπων. Τη βελτιώνουν λίγο, αλλ’ όμως δε δημιουργούν ιδιοφυΐες!
Εκ διαμέτρου αντίθετες είναι όμως οι γνώμες κάποιων άλλων, που αν και διατυπώθηκαν αιώνες πριν, είναι πρωτοποριακές κι ολόφρεσκες. Στα ερωτήματα αν είναι έμφυτες οι ικανότητες του ανθρώπου, είναι διδακτές ή οφείλονται σε δώρα θεού, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Διογένης, Αντισθένης, Πλούταρχος, Πρωταγόρας, Ηράκλειτος, καταλήγουν ότι όχι μόνο η τέχνη, η επιστήμη, η φιλοσοφία, αλλά και το ήθος και η αρετή είναι δυνατό να διδαχθούν! Δε δέχονται δηλ. την πριμοδότηση κάποιων ανθρώπων από τους θεούς. Θεωρούν αδιανόητο, ανήθικο, ανελεύθερο και άδικο να φιλοδωρούν οι θεοί κάποιους ανθρώπους κατά τη γέννησή τους ή μετά, για τον απλούστατο λόγο ότι η ιδέα του «χαρισματικού» πολίτη, καλλιτέχνη ή ηγέτη αντιβαίνει στη δημοκρατική πολιτεία, όπου εξ ορισμού όλοι έχουν ίσες δυνατότητες, ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες! Απλή λογική. Αλλά πού να βρεθεί, έστω και σε ελάχιστα μικρογραμμάρια, στον ωκεανό της χριστιανικής αλογίας!
Θα επανέλθω όμως, με κριτική και άλλων «νέων» εγχειριδίων, όχι απαραίτητα θρησκευτικών. Γιατί μέχρι και σε βιβλία φυσικής έχει εισχωρήσει ύπουλα η θρησκευτική προπαγάνδα!

23.10.06

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

To βιβλίο του Χρήστου Κάτσικα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg, με τίτλο «Ευρωπαϊκός χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης και καπιταλιστική αναδιάρθρωση», αποτελεί καίρια παρέμβαση στα δρώμενα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Όπως επισημαίνει ο Νίκος Θεοτοκάς στον πρόλογο του βιβλίου: «αποτελεί εργαλείο για την κατανόηση των αλλαγών που συντελούνται και μεταβάλλουν το χαρακτήρα, τις λειτουργίες και τη δομή των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων».
Ο συγγραφέας, με τον τρόπο που παρουσιάζει το θέμα του, δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη αφενός μεν να ενημερωθεί για τις συμφωνίες που οδήγησαν στο σημερινό πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφετέρου δε να κατανοήσει σε βάθος τη φυσιογνωμία των επικείμενων μεταρρυθμίσεων. Έτσι στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του παρουσιάζει την πορεία από τη Sorbonne στην Bologna και από εκεί στο Bergen της Νορβηγίας.
Σε κάθε γραμμή της ανάλυσής του, ο Χρήστος Κάτσικας προσπαθεί να βρει το νήμα που συνδέει τις μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με τις αλλαγές στην υποδομή της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας. Προβάλλει έτσι ένα ερμηνευτικό σχήμα, την ταξική ανάλυση, που δυστυχώς στις μέρες μας εγκαταλείπεται όλο και πιο πολύ προς όφελος ερμηνευτικών σχημάτων που ανακυκλώνονται σε μια φαινομενολογική αντιμετώπιση των ζητημάτων καθώς κατακερματίζουν τον κοινωνικό σχηματισμό σε αυτόνομες σφαίρες (οικονομία, κοινωνία, πολιτική, πολιτιστική σφαίρα) και βλέπουν τις όποιες αλλαγές συντελούνται, είτε ως αποτέλεσμα της τροποποίησης συσχετισμών δυνάμεων σε κάθε επιμέρους σφαίρα, όπου οι διαφορές των συσχετισμών μπορεί να είναι ακόμη και πολιτισμικές, είτε ως αποτελέσματα ενός τεχνολογικού εξελικτικισμού, ο οποίος οδηγεί στη μοιρολατρία του τύπου: «οι νέες τεχνολογίες της πληροφορικής επιβάλλουν την αλλαγή στο περιεχόμενο των σπουδών» και οι οποίες αγνοούν ότι η διάρθρωση και το περιεχόμενο των πανεπιστημίων αντανακλούν ταξικούς συσχετισμούς και ιδεολογικές παραμέτρους, πέρα από την τεχνολογική εξέλιξη.
Έτσι, ο συγγραφέας φωτίζει τη σχέση των εξελίξεων υπό το πρίσμα του Λευκού Βιβλίου για την εκπαίδευση, δείχνοντας ότι το κάθε κομμάτι των ρυθμίσεων στην εκπαίδευση δεν αποτελεί ένα απλό νομοθέτημα, αλλά είναι μια ψηφίδα ενός ευρύτερου σχεδίου που εξυφαίνεται εδώ και χρόνια με απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Η σταδιακή αύξηση των φοιτητών τα τελευταία δέκα χρόνια, η πολιτική της υποχρηματοδότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο ρόλος του ΕΠΕΑΕΚ, η δημιουργία τμημάτων χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς συγκεκριμένο επαγγελματικό προφίλ αποτελούν -όπως φαίνεται στο βιβλίο- το στρώσιμο του δρόμου για την επιχειρούμενη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Τα ιδρύματα εκβιάζονται να συναινέσουν στη στρατηγική της μετάλλαξης του πανεπιστημίου και να υιοθετήσουν τη συμπεριφορά ιδιωτικής επιχείρησης για να βρουν νέους πόρους και οι πανεπιστημιακοί να μετεξελιχθούν σε μάνατζερς.
Κλείνοντας, οφείλουμε να επισημάνουμε και μια έλλειψη του βιβλίου. Επειδή δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα σπεύσουν να κατηγορήσουν το συγγραφέα ότι «κινδυνολογεί», θα έπρεπε να υπάρχει στο βιβλίο και ένα αναλυτικό κεφάλαιο με το τί έχει συμβεί σε χώρες που εφαρμόζουν την Μπολόνια. Τι γίνεται στην Ολλανδία, στην Εσθονία, στη Γαλλική Κοινότητα του Βελγίου, τη Νορβηγία, τη Δανία και την Ελβετία, όπου η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει στην κυριολεξία ιδιωτικοποιηθεί και έχει καταρρεύσει. Μια ζοφερή πραγματικότητα που η ESIB (Εθνικές Ενώσεις Φοιτητών της Ευρώπης) παρουσίασε στο Μπέργκεν της Νορβηγίας. Μια εικόνα που δεν διαφέρει στο ελάχιστο, από αυτό που παρουσιάζει ως εξέλιξη των πραγμάτων ο Χρήστος Κάτσικας και για τη χώρα μας.
 
Βιβλιοκριτική του Κώστα Θεριανού, διδάκτορα Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης

16.10.06

Ο ΚΑΦΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ



Για όλους τους χαμένους των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Δεν πειράζει παιδιά. Την επόμενη 4ετία ίσως τα καταφέρετε!

14.10.06

13.10.06

ΤΕΣΤ ΕΜΦΡΑΓΜΑΤΟΣ


Το τεστ αυτό δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να διαπιστώσει μόνος του τις πιθανότητες που έχει να του συμβεί ένα έμφραγμα, λαμβάνοντας υπόψη τους 8 σημαντικότερους παράγοντες όπως την ηλικία, το φύλο, την κληρονομικότητα, την αρτηριακή πίεση, το σωματικό βάρος, το κάπνισμα, τα επίπεδα της χοληστερίνης και τη φυσική άσκηση.
Αθροίζοντας τους επιμέρους βαθμούς, βρείτε σε ποια από τις 5 κατηγορίες επικινδυνότητας ανήκετε και ρυθμίστε την παραπέρα πορεία σας. Καλή επιτυχία!

Και τώρα η ώρα της τελικής βαθμολογίας!

6 – 17 βαθμοί = μικρός κίνδυνος
18 – 24 βαθμοί = κίνδυνος μέσου επιπέδου
25 – 31 βαθμοί = μέτριος κίνδυνος
32 – 40 βαθμοί = σοβαρός κίνδυνος
41 – 62 βαθμοί = σοβαρότατος κίνδυνος. Φυλαχθείτε!

ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕ ΜΑΥΡΟ!

8.10.06

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ


Σ’ ένα φθινοπωρινό κυριακάτικο απομεσήμερο
βαστάς τη σκέψη σου ασάλευτη,
δεμένη με τ’ ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα,
τα ζωντανά της άνοιξης τα δέντρα,
τη θάλασσα και την αγάπη της,
που ’χει και τη δροσιά και τη φρεσκάδα και το φως της,
και την αρμύρα και την πίκρα
του αναπόφευκτου του χωρισμού.

Κρατάς σφιχτά στα χέρια σου
σκιές κι αφές κι άστρα ολόλαμπρα, φουχτιές αστέρια.
Θυμάσαι το χαμόγελο του φεγγαριού
και το φτερούγισμα των γλάρων,
το μαύρο όγκο κάποιου γέρικου καραβιού,
τα κουφωμένα βράχια, τα γραφικά νησιά,
το φως της πόλης το απόμακρο,
το φόβο -γιατί όχι- μα τον ολότελα αλλιώτικο.

Τώρα, τι να κοιτάξεις σε τούτο το σκοτεινό τ’ απομεσήμερο;
Φύγανε τα πουλιά κι οι άκρες του ορίζοντα αβέβαιες
και το καθήκον έδιωξε την ομορφιά και τη χαρά.
Κομμάτια από τ’ όνειρο σπαρμένα εδώ κι εκεί,
σπασμένη κι η λαχτάρα της ζωής
σε τούτη την παθητική γαλήνη…