31.12.15

ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πώς Ρωμαίοι αυτοκράτορες, Βυζαντινοί ιεράρχες, πολιτικοί και άλλα καθάρματα της ιστορίας έφτιαξαν τον κόσμο στα μέτρα τους
Εκτεταμένα αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου

Το πρόβλημα του θεού, είναι τόσο παλιό, όσο και η φωτιά. Ίσως και παλαιότερο. Δε χωρά αμφιβολία ότι, στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπήρχε ούτε φιλοσοφία ούτε κριτική σκέψη. Τα στοιχειά που στοιχειοθετούσαν το θεό ήταν φυσικά φαινόμενα και σκέψεις. Ό,τι σκέφτονταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι αναγκαστικά πρέπει και να υπήρχε. Τα στοιχειά, τα δαιμόνια και οι θεοί λοιπόν, είναι δημιουργήματα των ανθρώπων. Η καταγωγή τους είναι πρωτόγονη. Εμφανίστηκαν όμως πολύ πριν δημιουργηθεί η φιλοσοφία. Η τελευταία, ερευνά θεμελιακά ζητήματα του κόσμου, του ανθρώπου και της γνώσης. Γι’ αυτό σ’ αυτήν έπεσε η ευθύνη να λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα. Τι είναι ο κόσμος, τι είναι η ύλη, η σκέψη, οι ιδέες; Τι είναι το Εγώ; Τι σημαίνει υπάρχω;
Φιλοσοφώντας ο άνθρωπος, ακόμα και μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, επιμένει να πιστεύει ότι το «εγώ» είναι μία ουσία με νόηση και γι’ αυτό ό,τι συλλαμβάνει με το νου μπορεί να το θεωρήσει σαν υπαρκτό. Ο υλισμός του 19ου αιώνα όμως κατόρθωσε να εντοπίσει το «βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας» που είναι αυτό της σχέσης της Νόησης με το Είναι.
Τα αντικείμενα δεν είναι προϊόντα της σκέψης, ούτε η σκέψη μπορεί να υλοποιηθεί, να γίνει πράγμα, αντικείμενο. Τα αντικείμενα υπάρχουν ανεξάρτητα απ’ τη σκέψη μας. Είναι αντικειμενικά. Υπάρχουν είτε τα σκεφτόμαστε είτε όχι. Είτε υπάρχουμε εμείς είτε όχι!
Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη δική του ύπαρξη κι όμως διακαώς αγωνίστηκε να αποδείξει την ύπαρξη του θεού και όχι μόνο.
Πως αντιλαμβάνεται όμως ο άνθρωπος τη δική του ύπαρξη;
Η αντίληψη του ανθρώπου σαν ύπαρξη μέσα στον κόσμο ήταν ένα αναπόφευκτο ερώτημα που όχι μόνο γέννησε τον υπαρξιακό του προβληματισμό, αλλά τον γέμισε με δέος και αγωνία. Αντικρίζοντας το όλο, ο άνθρωπος αισθάνθηκε τόσο μικρός και αδύναμος… Μπροστά σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αναγκάστηκε να βρει προστασία σε κάτι που θα τον έβγαζε από τη μηδαμινότητά του και παράλληλα θα τον προστάτευε. Ό,τι τον μηδένιζε ήταν Κακό και ό,τι τον ένωνε με το όλο ήταν Καλό. Ανάμεσα στο δυϊσμό του Καλού και του Κακού έκτισε τη λογική του, τη φιλοσοφία του, τη θρησκεία του, όπως μας την κατέγραψε η ιστορική του διαδρομή.
Η φιλοσοφία, η ιστορία και η θρησκεία ήταν καθοριστικοί παράγοντες στην πορεία του ανθρώπου.
Οι παράγοντες αυτοί δεν καθόρισαν απλά την πορεία του μέχρι εδώ, αλλά θα την καθορίζουν και στο μέλλον. Η ελληνική φιλοσοφία σαν σύστημα αντιλήψεων και γενικών εννοιών, είναι η αντιπροσωπευτικότερη φιλοσοφία, που στο κέντρο του ενδιαφέροντός της βάζει τον άνθρωπο και τον κόσμο που τον περιβάλλει, θέτοντας παράλληλα τα ουσιωδέστερα θεμελιακά ζητήματα των ποικιλόμορφων πεδίων έρευνας της ζωής και της γνώσης. Ακόμα και τον ίδιο το θεό τον τοποθετούσε μέσα στο σύμπαν. Ήταν το «κινούν ακίνητο» του Αριστοτέλη ή ο Λόγος και η ειμαρμένη των στωικών και γι αυτό δεν θεωρούσε το θεό δημιουργό του κόσμου. Αντίθετα οι χριστιανοί τον τοποθετούσαν έξω από το σύμπαν, ώστε ο κόσμος να θεωρείται δημιούργημα κι ο ίδιος δημιουργός. Η θέληση του θεού, σαν εσωτερικός ρυθμός που ελέγχεται από το Λόγο, ήταν αυτός που πλήρωσε τον κόσμο ώστε ο ίδιος να βρίσκεται «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» ιδιότητα που προστέθηκε αργότερα, σαν δόγμα, έχοντας φυσικά την προέλευση του και πάλι στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία (Ηράκλειτος).
Το πέρασμα από τις αρχαίες θρησκείες στο χριστιανισμό δεν ήταν ανώδυνο. Μπορεί να δημιούργησε προβλήματα και κλυδωνισμούς, όμως ο άνθρωπος σε συνεργασία με το χρόνο κατάφερε να βρει μυστικά περάσματα για να δικαιολογήσει την ανάγκη της μετάβασης. Η φιλοσοφία είναι τόσο εύπλαστη στα χέρια του δημιουργού-σοφού, όσο ο πηλός στα χέρια του αγγειοπλάστη.
Ο εκλεκτισμός στη φιλοσοφία και ο συγκριτισμός στη θρησκεία έκαναν καλή δουλειά σβήνοντας τα ίχνη. Η κριτική έρευνα όμως, ιχνηλατώντας την ιστορία, έκανε ακόμα καλύτερη!
Ο άνθρωπος καταρχάς ωθήθηκε στη φιλοσοφία αφενός επειδή αμφέβαλε και αφετέρου επειδή πίστευε ότι μ’ αυτή μπορούσε να βρει την αλήθεια.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η φιλοσοφία είναι η γνώση της αιώνιας και αναλλοίωτης ουσίας των όντων, του «όντως όντος» των ιδεών. Ο μεγάλος ιδεαλιστής φιλόσοφος πίστευε ότι απόλυτος κάτοχος της γνώσης αυτής ήταν μόνο ο θεός. Ο άνθρωπος όμως, φιλοσοφώντας και αναζητώντας την αλήθεια, προσπάθησε να μοιάσει με το θεό. Με τον όρο «ομοίωσις» ο δημιουργός του «Θεαίτητου» προσέγγισε τη σοφία του θεού. Ο ανθρωπισμός της Ελληνικής μυθολογίας κατεβάζει τους θεούς στη γη. Τους δίνει ανθρώπινες διαστάσεις. Τους εξομοιώνει με αυτούς.
Κάνοντας αυτούς θνητούς, ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος.
Ακόμα και ο Αριστοτέλης, παρ’ όλο που πατούσε πιο γερά στη γη από τον Πλάτωνα, πίστευε ότι φιλοσοφώντας θεολογούσε, αφού τη θεωρητική επιστήμη την χώριζε σε θεολογία, φυσική και μαθηματικά, δίνοντάς της όχι μόνο την πρώτη θέση αλλά την «θειοτάτη και τιμιωτάτη» διακηρύσσοντας ότι ο θεός είναι η αιτία και η αρχή των πάντων.
Έτσι δημιουργήθηκε η πίστη ότι η φιλοσοφία πρέπει να υπηρετεί τη θεολογία.
Δεν πρέπει να υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στην πίστη και τη γνώση που, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι αποτέλεσμα της λογικής. Συνεπώς, ορθός λόγος και πίστη βρίσκονται σε συμφωνία και αποτελούν την αποκάλυψη της θεϊκής σοφίας.
Αυτός ο «Αποκαλυπτικός Λόγος» στρέβλωσε τη λογική του χριστιανού, όπως η σχολαστική φιλοσοφία στρέβλωσε την πραγματικότητα, επιβραδύνοντας την εμφάνιση των φυσικών επιστημών, παρατείνοντας την εκμετάλλευση των θεοκρατικών και φεουδαρχικών πολιτικών συστημάτων βουλιάζοντας τον άνθρωπο στη δεισιδαιμονία και την πνευματική ανέχεια.
Η λογική του θρησκόληπτου είναι παράλογη και εξωκοσμική. Η θρησκευτική του επιρροή είναι πολύ δυνατή, που μπορεί να τον αλυσοδέσει δημιουργώντας του την εντύπωση ότι τον απελευθερώνει. Μόνος του ο άνθρωπος δημιούργησε τα δεσμά του και αλυσοδεμένος πνίγεται στη φυλακή που ο ίδιος έκτισε γύρω του.
Η λέξη ελευθερία έχει παρεξηγημένη έννοια.
Η παντοδυναμία του θεού σε σχέση με την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων, θέτει απεριόριστους καταναγκασμούς και δημιουργεί βαθιά αντιφατικότητα στη φιλοσοφία της θρησκείας.
Στο μεσαίωνα, η ελεύθερη βούληση δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στη φιλοσοφία, γιατί προσδιόριζε ταυτόχρονα και την έννοια της αμαρτίας. Στη φιλοσοφία του χριστιανισμού η «ελευθερία» του ανθρώπου βρίσκεται δέσμια στο άρμα της θεϊκής παντοδυναμίας, σ’ αυτό που ονομάζουν θεία πρόνοια, λες και αντέγραψαν κατά γράμμα το στωικό Κλεάνθη για τον οποίο ο αμαρτωλός «σαν το σκυλί ήταν δεμένος πίσω από το κάρο και αναγκασμένος να πηγαίνει όπου πήγαινε και αυτό».
Στο χριστιανισμό, οι πιστοί γίνονται αρνητές της φυσικής ζωής. Θέλουν το θεό ρυθμιστή και τον άνθρωπο άβουλο ον στα χέρια της θεϊκής θέλησης και της παντοδυναμίας του. Και εδώ ο χριστιανισμός διαφοροποιείται από τις αρχαίες θρησκείες. Ενώ στην αρχαιότητα η ειμαρμένη καθορίζει όχι μόνο τη νομοτελειακή αρχή του κόσμου αλλά και την θέληση των θεών ακόμα, στο χριστιανισμό ο άνθρωπος που παραβιάζει το νόμο του θεού γίνεται αμαρτωλός, ενώ ο ίδιος ο θεός θεωρείται αναμάρτητος ακόμα και όταν παραβιάζει τη φύση με το «θαύμα»!
Στη λογική του ο χριστιανός, δεν αντιλαμβάνεται νομοτελειακούς περιορισμούς. Εκεί νιώθει ελεύθερος να αυθαιρετεί. Γιατί δε νιώθει την ανάγκη να περιορίσει τα συμπεράσματά του στα πλαίσια που ορίζει η νομοτελειακή αναγκαιότητα της φύσης.
Μέσα στη φυλακή του, ο πιστός, ελεύθερα σουλατσάρει με το νου, αυθαιρετώντας απέναντι στους νόμους που υποτίθεται έφτιαξε ο θεός. Τέτοιες αυθαιρεσίες που παραβιάζουν τους νόμους και τη λογική, ο πιστός τις θεοποίησε. Το «θαύμα» προβιβάστηκε. Ήταν η θεϊκή εκδήλωση που, χωρίς αιδώ, παραβίαζε και αναιρούσε ακόμα και τους νόμους που υποτίθεται ο ίδιος δημιούργησε.
Όταν ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ διατύπωσε τον περίφημο αφορισμό του ότι «ο άνθρωπος είναι φύσει ελεύθερος κι όμως παντού σιδηροδέσμιος» κατά νου είχε την αρχή της αιτιότητας που περιόριζε την ελευθερία του ανθρώπου στη ντετερμινιστική λογική.
Έπρεπε να περάσουν πάνω από 22 αιώνες ώστε ακόμα και ο πιστός να αντιληφθεί ότι, καθετί που συμβαίνει στον κόσμο βρίσκεται σε συμφωνία με τους νόμους της φύσης. Η ντετερμινιστική λογική του Δημόκριτου αποσιωπήθηκε από το Δυτικό Χριστιανισμό. Αν και δεν κατάφεραν να κάψουν τα συγγράμματα του μεγάλου υλιστή φιλοσόφου, οι χριστιανοί το μεσαίωνα, χωρίς ενδοιασμούς, πυρπολούσαν τα «αιρετικά» τους θύματα, κατακαίγοντας στην «καθαρτήρια πυρά» θεωρίες και επιστημονικές αλήθειες.
Ο θάνατος στην πυρά, οι βασανισμοί και οι κατακρεουργήσεις, στο όνομα του θεού, βρίσκονται σε τρανταχτή αντίφαση με το περιβόητο «αγαπάτε αλλήλους». Αλλά, ποιος νοιάζεται γι αυτό…
Η ιστορία του ανθρώπου προς τη γνώση, ήταν βασανιστική. Η ιστορία, προς την ηθική δικαίωση των αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ήταν βάναυση, απάνθρωπη και βαθιά αιματοβαμμένη. Όμως δύσκολα φωτογραφίζεται από τον ιστορικό μελετητή. Σα να ξεπροβάλλει πίσω από κυρτόκοιλο φακό, παραμορφωμένη και αναδυομένη πίσω από ένα σκοτεινό και ομιχλώδες τοπίο που θολώνει την αλήθεια και το πραγματικό γεγονός.
Γιατί άραγε;
Η μειωμένη μόρφωση, η ελλιπής πληροφόρηση, η υποκειμενική αντίληψη, η μη εξειδίκευση, η σκόπιμη στρέβλωση για εθνοκεντρικούς και κυρίως ιδεοκρατικούς και προσηλυτιστικούς λόγους κάνουν την έρευνα της ιστορίας επώδυνη υπόθεση, πίσω από την οποία, τα Παγκόσμια Διευθυντήρια, στοχεύουν να την αποσιωπήσουν από τους περισσότερους μήπως και περισώσουν τα προσχήματα και διαιωνίσουν την καθεστηκυία τάξη.
Πίσω από την ανίερη σκοπιμότητα των σκοταδιστών και τις βέβηλες στρεβλώσεις των χαλκευτών, η έρευνα της ιστορικής πορείας του χριστιανισμού, που ευθύνεται για την πνευματική πορεία του (δυτικού) πολιτισμού, προβάλλει επιτακτική και αναγκαία για όλους!
Με όπλο την κριτική και τα αδιάβλητα ντοκουμέντα της, η ιστορία μπορεί να μας πει, ακόμα, την αλήθεια. Πιστεύοντας ότι η «επίσημη ιστορία είναι σκόπιμα διαστρεβλωμένη, έχουμε χρέος, απέναντι στα παιδιά μας, να τους φανερώσουμε την αλήθεια. Χωρίς περιστροφές, νοθείες και λοξοδρομίες.
Αναζητώντας τις ρίζες του χριστιανισμού και τα αίτια της επικράτησής του θα στηλιτεύσουμε όλες εκείνες τις μελανές σελίδες της ιστορικής του πορείας, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας, δείχνοντας παράλληλα και την εξέλιξη των ιδεών στη φιλοσοφία και του τρόπου που ο άνθρωπος άρχισε να σκέφτεται μετά τον Διαφωτισμό. Ο τελευταίος μαζί με τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις και τις κοινωνικές επαναστάσεις του, ουσιαστικά άλλαξαν τη ρότα της ανθρωπότητας.
Όμως, αν και όχι για όλους, στις μέρες μας φαίνεται ο μεσαίωνας να επιστρέφει. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης προωθούν με ποικιλόμορφο τρόπο μέντιουμ, αστρολόγους, εξορκιστές, ιερείς και δαιμονολόγους, δημιουργώντας νέα πρότυπα και αξίες.
Αλλοτριώνουν συνειδήσεις. Αποβλακώνουν και διαφεντεύουν τη ζωή μας!
Όπως έλεγε και ο Νίτσε για τους χριστιανούς «μεταβάλλουν κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε έντιμο σε αχρειότητα».
Η μελέτη αυτή θα αποδείξει περίτρανα ότι η επικράτηση του χριστιανισμού αποτέλεσε για την ανθρωπότητα την πιο επαίσχυντη καμπή στην ιστορία της.
Πράγματι, μπορούμε να τον ονομάσουμε, όπως έλεγε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, «το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας»
Τίτλος:          Χαλκεύοντας την Ιστορία
Συγγραφέας: Απόστολος Λυμπερίδης
Εκδότης:       ΕΝΑΛΙΟΣ
Έκδοση:        Μάιος 2010
Σελίδες:         608

Δεν υπάρχουν σχόλια: