8.3.13

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΡΩΜΙΑΣ

«Δεν είμαι του ανδρός μου,
δεν είμαι του πατρός μου.
 Θέλω να ’μαι ο εαυτός μου»

Αυτό είναι ένα από τα κυρίαρχα φεμινιστικά συνθήματα της Ρωμιοσύνης, το οποίο ακούγεται συχνά τις τελευταίες δεκαετίες, ιδιαίτερα στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνου, που έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται ως η "Ημέρα της Γυναίκας".
Ξεκίνησε, όταν πρωτοεμφανίστηκε αίτημα από μερίδα γυναικών, να μην παίρνουν το επώνυμο του συζύγου τους κατά την παραδοσιακή τακτική, όταν παντρεύονται, αλλά να κρατάνε το πατρικό τους. Έκτοτε, το σύνθημα αυτό, αποτέλεσε σημαία του ρωμέικου φεμινιστικού κινήματος. Πρόκειται όμως, για ένα ακόμα καραγκιοζιλίκι της Ρωμιοσύνης, των φεμινιστριών της στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ας δούμε γιατί...
Τα επώνυμα των γυναικών στην Ελλάδα είναι στη γενική κτητική (πρωτοτυπία της Ρωμιοσύνης), όχι όμως τυχαία. Προσδιορίζουν αυτόν, που κατέχει τη γυναίκα. Ενώ ο άντρας λέγεται π.χ. Φυλακτός, η γυναίκα δε λέγεται Φυλακτή, αλλά Φυλακτού (του Φυλακτού). 
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση λοιπόν, είτε η γυναίκα πάρει το επώνυμο του άντρα της είτε κρατήσει του πατέρα της, το επώνυμό της προσδιορίζει τον αφέντη της. Οποιεσδήποτε φωνές ρωμιών φεμινιστριών είναι αποπροσανατολιστικές, για το θεαθήναι κι εκτός τόπου και χρόνου.
Στις ξένες γλώσσες, το επώνυμο της γυναίκας, μπορεί ενδεχομένως να προέρχεται από τον πατέρα ή το σύζυγο, αλλά δεν υποδηλώνει και κτητικότητα. Η γυναίκα δεν είναι του τάδε (κτήμα). Στην Ελλάδα, ενώ τα ανδρικά επώνυμα είναι στη ονομαστική (με λίγες εξαιρέσεις, όπου υποδηλώνεται ο γιος - Δημητρίου, Ιωάννου κ.λπ.), όλα τα γυναικεία επώνυμα είναι στη γενική (κτητική) και άκλιτα, γιατί οι γυναίκες είναι του πατρός τους ή του συζύγου τους. 
Για παράδειγμα, αν ένας πατέρας έχει επώνυμο π.χ. Ρέτουλας, ο γιος του -έστω Γιώργος- αποκαλείται Γιώργος Ρέτουλας. Το επώνυμό του δηλαδή, υποδηλώνει, ότι πρόκειται για ένα ανεξάρτητο άτομο. Η κόρη -έστω Μαρία- αποκαλείται Μαρία Ρέτουλα. Δεν πρόκειται όμως, για ονομαστική, αλλά για γενική κτητική. Δεν υποδηλώνει δηλαδή το επώνυμο, ότι η γυναίκα είναι αυτόνομη προσωπικότητα, αλλά προσδιορίζει τον αφέντη της (η Μαρία του Ρέτουλα). Αυτό φαίνεται καλύτερα αν τα κλίνουμε:

Ο Γιώργος Ρέτουλας
  του Γιώργου Ρέτουλα
τον Γιώργο Ρέτουλα

Το ανδρικό επώνυμο κλίνεται, όπως το όνομα. Στην περίπτωση της γυναίκας όμως, το επώνυμό της είναι άκλιτο:
     
       Η Μαρία Ρέτουλα (δηλαδή, η Μαρία του Ρέτουλα)
   της Μαρίας Ρέτουλα (της Μαρίας του Ρέτουλα)
 
την Μαρία Ρέτουλα (την Μαρία του Ρέτουλα) 

Αν ο Γιώργος Ρέτουλας παντρευτεί, θα εξακολουθήσει να αποτελεί ανεξάρτητη προσωπικότητα. Θα είναι, όπως πριν, ο Γιώργος Ρέτουλας. 
Αν η Μαρία Ρέτουλα παντρευτεί όμως -έστω το Νίκο Λαδά- τότε θα βρεθεί στο δίλημμα: Να συνεχίσει να αποκαλείται Μαρία Ρέτουλα (Μαρία του Ρέτουλα) ή θα αλλάξει αφέντη και θα αποκαλείται Μαρία Λαδά (Μαρία του Λαδά). Ουσιαστικά δηλαδή, όλη αυτή η φασαρία των φεμινιστριών είναι για ποιό αφέντη -τον άντρα ή τον πατέρα- θα έχει η γυναίκα.
Επί πλέον, αν η Μαρία γεννήσει ένα γιο, το επώνυμό του θα είναι Λαδάς. Δηλαδή, ο πατέρας, ο σύζυγος, ακόμα κι ο γιός από βρεφονηπιακή ηλικία, αποτελούν για τη Ρωμιοσύνη ανεξάρτητα άτομα, η ρωμιά όμως γυναίκα, είτε ως κόρη είτε ως σύζυγος είτε ως μητέρα, βρίσκεται πάντα επίσημα υπό την κατοχή κάποιου άντρα.

Όνειρο τής πλειοψηφίας των γυναικών (φεμινιστριών ή μη), είναι να ανέβουν τα σκαλιά τής εκκλησίας και να παντρευτούν με νυφικό, παπά, κουμπάρο κ.λπ.. Εκεί όμως, επισφραγίζεται η υποτέλειά τους κι επισημοποιείται η αλλαγή του αφέντη τους. 
Στην εκκλησία, τη γυναίκα την πηγαίνει ο πατέρας της και την παραδίδει στο γαμπρό, λες και η γυναίκα είναι ένα άβουλο πράγμα. Κι αντί οι γυναίκες να αντιδρούν σε αυτές τις πρακτικές και να μη θέλουν το θρησκευτικό γάμο και τέτοιες εξευτελιστικές μεσαιωνικές παραδόσεις, είναι εκείνες, που πιέζουν στις περισσότερες περιπτώσεις τους μέλλοντες συζύγους τους, τους σέρνουν στις εκκλησίες και τους υποβάλλουν στις ταλαιπωρίες και στα έξοδα του γάμου, ακόμα και στις σημερινές μέρες της πτώχευσης.
Αφού ακούσει η γυναίκα επανειλημμένα στην Ακολουθία του Γάμου, ότι ο άντρας είναι η κεφαλή της, ότι θα πρέπει να τον υπακούει και να υποτάσσεται σ' αυτόν κ.λπ. κ.λπ., σε μια επίδειξη «χαριτωμένης» παραδοσιακής ρωμέικης υποκρισίας, του πατάει το πόδι, όταν ο παπάς πει: «η δε γυνή, ίνα φοβήται τον άνδρα». 

Αχ Ρωμιοσύνη μου, με τις ρωμιές σου - φεμινίστριες ή μη...

Το πλήρες άρθρο εδώ

7.3.13

ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ


 ΝΑ ΠΑΨΕΙ Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ

Τα κρούσματα άρνησης χορήγησης απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών πληθαίνουν. Πολλοί διευθυντές σχολείων, εκμεταλλευόμενοι την ασάφεια των σχετικών εγκυκλίων του Υπουργείου Παιδείας, είτε αποτρέπουν τους γονείς από την άσκηση του δικαιώματός τους, είτε αρνούνται ευθέως να τους το παραχωρήσουν. Το Υπουργείο τηρεί σιγή ιχθύος, δεν εκδίδει διασαφηνιστική εγκύκλιο ούτε επιβάλει πειθαρχικές ποινές στους διευθυντές. Δύο τέτοιες περιπτώσεις έφτασαν πρόσφατα μέχρι τη Βουλή, ωστόσο το Υπουργείο απαντά στα ερωτήματα των βουλευτών με παραπομπές στη διαδικασία, χωρίς να παίρνει θέση ούτε να αναλαμβάνει δράση για τα συγκεκριμένα περιστατικά. Η μόνη λύση για τους γονείς είναι πλέον η δικαστική προσφυγή, με το ανάλογο κόστος και χρονική καθυστέρηση.
Βοηθήστε να σταματήσει η πρακτική αυτή, που ισοδυναμεί με υποχρεωτική κατήχηση των μαθητών παρά τη θέληση των ίδιων και των γονέων τους.

Υπογράψτε την αίτηση προς το Υπουργείο και τις αρμόδιες υπηρεσίες

Νομικό υπόβαθρο της δυνατότητας απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών

Ακολουθούν οι τρεις εγκύκλιοι που δημοσιεύτηκαν το Καλοκαίρι του 2008. Οι δύο πρώτες καθορίζουν ποιοι μαθητές δικαιούνται απαλλαγή από τα θρησκευτικά (όλοι ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, δηλαδή ακόμη και οι χριστιανοί ορθόδοξοι) και με ποιον τρόπο την παίρνουν (με μια απλή αίτηση του κηδεμόνα τους, χωρίς υποχρέωση δήλωσης του λόγου για τον οποίο αιτούνται την απαλλαγή). Η τρίτη καθορίζει τον τρόπο που θα απασχολούνται οι μαθητές που έχουν ήδη πάρει απαλλαγή, και όχι το ποιοι τη δικαιούνται. Προσοχή: η εγκύκλιος αυτή περιλαμβάνει μια «διευκρινιστική» πρόταση η οποία δημιουργεί σύγχυση ως προς την εφαρμογή των δύο πρώτων εγκυκλίων για όλους ανεξαρτήτως τους μαθητές, υποθέτοντας πως μόνο οι αλλόθρησκοι και οι ετερόδοξοι θα κάνουν μια τέτοια δήλωση απαλλαγής. Δεδομένου όμως ότι η αίτηση απαλλαγής, σύμφωνα με τις προηγούμενες εγκυκλίους, δεν πρέπει να περιλαμβάνει το λόγο για τον οποίο αιτείται απαλλαγή, στην πράξη είναι αδύνατον να διαπιστωθεί το θρήσκευμα του μαθητή. Το συμπέρασμα είναι σαφές: καθένας δικαιούται να ζητήσει απαλλαγή από τα θρησκευτικά.

Εγκύκλιος ΥπΕΠΘ 91109/Γ2/10-7-2008

Θέμα: “Ρύθμιση Μαθητικών Θεμάτων”

1. Σύμφωνα με την παρ.3 του άρθρου 7 του Π.Δ. 201/98 για την εγγραφή των μαθητών στην Α' τάξη του Δημοτικού Σχολείου απαιτείται μεταξύ άλλων και πιστοποιητικό γέννησης Δήμου ή Κοινότητας. Για την εγγραφή μαθητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ισχύουν τα άρθρα 8,9,10 του Π.Δ. 104/79. Η Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), λαμβάνοντας υπόψη την εφαρμογή της σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού, επισημαίνει την ανάγκη διευκόλυνσης της εγγραφής των αλλοδαπών μαθητών σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ως εκ τούτου, σας γνωρίζουμε ότι οι αλλοδαποί μαθητές που δε δύνανται να προσκομίσουν το πιστοποιητικό γέννησης μπορούν να εγγραφούν στα σχολεία με ληξιαρχική πράξη γέννησης. Επίσης, οι μαθητές οι οποίοι είναι κάτοχοι των ειδικών δελτίων ταυτότητας ομογενών δεν υποχρεούνται να προσκομίζουν άλλη βεβαίωση ή πιστοποιητικό για την απόδειξη των ατομικών τους στοιχείων.
2    Ύστερα από την υποβολή ερωτημάτων σχετικά με το θέμα της απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, σας κάνουμε γνωστό ότι για την απαλλαγή αυτή απαιτείται υπεύθυνη δήλωση του κηδεμόνα του μαθητή αν είναι ανήλικος ή του ιδίου αν είναι ενήλικος, στην οποία θα αναφέρεται η επιθυμία απαλλαγής χωρίς να δηλώνεται ο λόγος της συγκεκριμένης επιλογής.
Ειδικός Γραμματέας Γεώργιος Γούσης

Εγκύκλιος ΥπΕΠΘ 104071/Γ2/4-8-2008

 Θέμα: “Ρύθμιση Μαθητικών Θεμάτων”

Σε συνέχεια της υπ. αρίθμ. 91109/Γ2/10-7-2008 εγκυκλίου μας και προκειμένου να αποσαφηνισθούν τυχόν παρερμηνείες που δημιουργήθηκαν με αφορμή τη διαδικασία απαλλαγής κάποιων μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, διευκρινίζονται τα εξής:
α) Το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται σε όλες τις σχολικές μονάδες της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σύμφωνα με τα επίσημα υποχρεωτικά Αναλυτικά και Ωρολόγια Προγράμματα που έχουν καθορισθεί από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
β) Για τους γονείς των ανηλίκων μαθητών ή των ίδιων των μαθητών, εάν είναι ενήλικοι, που για λόγους συνείδησης δεν επιθυμούν να παρακολουθήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών, δεν είναι αναγκαία η αιτιολόγηση της άρνησης στην υπεύθυνη δήλωση που απαιτείται. Διαδικασία άλλωστε που ακολουθείται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση για πάρα πολλά χρόνια.
γ) Η ανωτέρω εγκύκλιός μας εναρμονίζει με τις αποφάσεις του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των ανεξάρτητων αρχών της χώρας μας.
Ειδικός Γραμματέας Γεώργιος Γούσης


Εγκύκλιος ΥπΕΠΘ Φ12/977/109744/Γ1/26-8-2008

Θέμα: “Απασχόληση Μαθητών”

Σας ενημερώνουμε ότι οι μη Ορθόδοξοι μαθητές, δηλ. οι αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι, οι οποίοι σύμφωνα με την 104071/Γ2/4.8.2008 εγκύκλιο του ΥπΕΠΘ απαλλάσσονται από το μάθημα των Θρησκευτικών για λόγους συνείδησης, κατά την ώρα διδασκαλίας του συγκεκριμένου μαθήματος παρακολουθούν υποχρεωτικά τη διδασκαλία διαφορετικού διδακτικού αντικειμένου σε άλλο τμήμα της ίδιας τάξης.
Στην περίπτωση που η συγκεκριμένη τάξη λειτουργεί μόνο με ένα τμήμα, οι μαθητές αυτοί παρακολουθούν εκπαιδευτικό πρόγραμμα που καθορίζεται για το σκοπό αυτό από το Σύλλογο Διδασκόντων του Σχολείου. Για μεν τους αλλοδαπούς το πρόγραμμα αφορά στο μάθημα της ελληνικής γλώσσας, για δε τους υπόλοιπους μάθημα σύμφωνα με τις μαθησιακές τους ανάγκες.
Ειδικός Γραμματέας Γεώργιος Γούσης

Χρονική στιγμή υποβολής αίτησης για απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών

Η ισχύουσα νομοθεσία δεν προβλέπει ρύθμιση του θέματος της χρονικής στιγμής υποβολής της αίτησης για απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών και το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει εκδώσει καμία σχετική εγκύκλιο. Το μόνο σχετικό έγγραφο που υφίσταται το Γ2/12907/08-02-2005 ΥΠ.Ε.Π.Θ., μια απάντηση του τότε Διευθυντή Σπουδών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Παύλου Νταβαρίνου, στο Α.Π.239/20-1-2005 σχετικό ερώτημα του Γραφείου ΤΕΕ Διεύθυνσης Δ.Ε. Ανατολικής Θεσσαλονίκης, Σαπφούς 14, 545 27 (κάντε κλικ πιο κάτω για εμφάνιση του εγγράφου).


Γ2/12907/08-02-2005 ΥΠ.Ε.Π.Θ.

Θέμα: Διευκρινήσεις σχετικά με την απαλλαγή μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών

Απαντώντας στο με άρ. πρωτ. 239/20-1-2005 ερώτημα σας σχετικά με το αντικείμενο του θέματος σας ενημερώνουμε ότι από την εγκύκλιο 61723/Γ2/13-6-2002 δεν προκύπτει χρονικός περιορισμός σε ό,τι αφορά την κατάθεση υπεύθυνης δήλωσης σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών.  
Παρά όλα αυτά επειδή η καθυστερημένη κατάθεση της δήλωσης θα δημιουργούσε προβλήματα, εάν γινόταν μετά την κατάθεση βαθμολογίας από τον διδάσκοντα το μάθημα καθηγητή και επειδή άλλες διατάξεις που αφορούν απαλλαγές από τη διδασκαλία μαθημάτων (Γυμναστική Π.Δ. 104/79) ορίζουν ότι η κατάθεση των δικαιολογητικών γίνεται εντός πέντε ημερών από της ενάρξεως των μαθημάτων εκτός από τις περιπτώσεις ξαφνικού συμβάντος, θεωρείται σκόπιμο το αίτημα για την απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών να γνωστοποιείται στη Διεύθυνση του σχολείου με την έναρξη της διδασκαλίας των μαθημάτων.
Ο Διευθυντής Π. Νταβαρίνος

Σύμφωνα με το παραπάνω έγγραφο, δεν υπάρχει περιορισμός στη χρονική στιγμή υποβολής της αίτησης για απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών. Δηλώνεται ρητώς και σαφώς ότι ναι μεν είναι σκόπιμο το αίτημα να γίνεται κατά την έναρξη του σχολικού έτους, αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό.
Σε περίπτωση που ο διευθυντής του σχολείου όπου υποβάλλεται η αίτηση αρνηθεί να την παραλάβει με το αιτιολογικό ότι επρεπε να έχει υποβληθεί νωρίτερα, μπορείτε να του δείξετε το έγγραφο αυτό. Αν επιμείνει στην άρνησή του ζητήστε να πρωτοκολληθεί η γραπτή αίτησή σας στο σχολείο ώστε να λάβετε γραπτή απάντηση, και στη συνέχεια απευθυνθείτε στην Διεύθυνση Σπουδών Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας και στον Συνήγορο του Πολίτη και αναφέρετε το περιστατικό.

Περισσότερα διαβάστε εδώ

3.3.13

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ποιος είναι ο Mr Europe?
Το σαχλό αστείο περί ενωμένης Ευρώπης και κοινών ευρωπαϊκών συνόρων φάνηκε ξεκάθαρα στο θερμό επεισόδιο των Ιμίων, που προηγήθηκε κατά πολύ της οικονομικής κρίσης. Αν και στην κρίση των Ιμίων αμφισβητήθηκε ευρωπαϊκό έδαφος από κάποια μή ευρωπαϊκή χώρα, αυτό δεν προβλημάτισε την Ε.Ε.. Ασφαλώς, γιατί δέν υπάρχουν κοινά ευρωπαϊκά σύνορα, τα οποία για να υπάρξουν θα έπρεπε να υπάρχει κοινός ευρωπαϊκός στρατός, επομένως κοινοί εξοπλισμοί (πώς θα γίνει αυτό, αφού άλλοι μόνον παράγουν -πχ. Γερμανία- κι άλλοι μόνον αγοράζουν; -πχ. Ελλάδα-), άρα θα έπρεπε να υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, οπότε και κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς, κάτι τέτοια δεν υπάρχουν. Εδώ και δεκαετίες έχουμε μείνει στις εξαγγελίες.
Εύστοχο ήταν το ερώτημα αμερικανών αξιωματούχων: Ποιος είναι ο Mr Europe, με ποιον να μιλήσουμε; Η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν στα όρια της γελοιότητας. Τοποθέτησαν τον Χαβιέ Σολάνα σε ρόλο μαριονέτας υπουργού εξωτερικών τής Ε.Ε. με το βαρύγδουπο τίτλο: Ύπατος Εκπρόσωπος για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας. Φαιδρότητες made in Europe.

Τι αποκάλυψε η οικονομική κρίση στην Ευρώπη
Ως αφετηρία για την παρούσα ανάλυση θα χρησιμοποιηθεί η σημερινή  οικονομική κρίση στην Ευρώπη, η μεγαλύτερη ίσως από την εποχή τού 1930. Η ανεργία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά στις χώρες του νότου είναι πάνω από 20%, ενώ η οικονομική ανάπτυξη σ’ αυτές τις χώρες απλά δεν υπάρχει μιας και το τραπεζικό τους σύστημα καταρρέει και οι κυβερνήσεις τους δε διαθέτουν τους πόρους, για να ασκήσουν ουσιαστική διοίκηση. 
Σε μερικές χώρες, όπως στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία, αλλά και τη Βρετανία με την πρόσφατη υποβάθμισή της, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να υπάρξουν τουλάχιστον μια με δυο κατεστραμμένες γενιές ανθρώπων, που θα ζήσουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.  
Οι πολιτικές προεκτάσεις αυτής της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη φαίνεται να δυναμιτίζουν και τους ακρογωνιαίους λίθους, πάνω στους οποίους δομήθηκε η ίδια η ιδέα της Ε.Ε.. Για παράδειγμα, η ελεύθερη μετακίνηση πολιτών και κεφαλαίων, ένα από τα κυρίαρχα νομοθετικά δημιουργήματα τής Ε.Ε, πλέον αμφισβητείται έντονα από πολλά ευρωπαϊκά κράτη-μέλη, ενώ διαρκώς αυξάνονται τα εθνικιστικά και νεοναζιστικά κόμματα και κινήματα.
Ας μην ξεχνάμε τις πρόσφατες δηλώσεις των βρετανών, πως θα εμποδίσουν την είσοδο σε μετανάστες από χώρες του Νότου σε περίπτωση κατάρρευσης των οικονομιών τους. Η πιθανότητα κατάρρευσης του ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ, αν και ξορκίζεται από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, είναι ένα δεδομένο, που δέν αφήνουν ασχολίαστο ούτε ο πρόεδρος τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μπαρόσο, δηλώνοντας, πως «είμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της Ένωσης», αλλά ούτε και η καγκελάριος Μέρκελ, που χαρακτηρίζει αυτό το ενδεχόμενο σαν «τη μεγαλύτερη απειλή για κρίση στην Ευρώπη από το τέλος τού Β’ παγκοσμίου πολέμου». Η Ε.Ε. χτίστηκε πάνω στο μύθο, πως οι λαοί τής Ευρώπης έχουν ένα κοινό πεπρωμένο και πως μια πιο «κοντινή ένωση» αυτών των λαών θα αποφέρει κοινή ευημερία, ανάπτυξη και συνεργασία ανάμεσα στις χώρες μέλη. Άλλωστε, αυτή ακριβώς είναι και η διακήρυξη της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, που δημιούργησε την γνωστή σε όλους μας ΕΟΚ (European Economic Community).


 
Διαφορετικές αντιλήψεις

H παρούσα κρίση όμως, κατέδειξε και καταδεικνύει τις τεράστιες διαφορές στη νοοτροπία και την κουλτούρα των κρατών-μελών. Για παράδειγμα, η άποψη των βρετανών σχετικά με το ρόλο του κράτους στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι τελείως διαφορετική από αυτή των γάλλων. Οι ιταλοί και οι έλληνες έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη σχετικά με τον τρόπο, που πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι απ’ ότι οι σουηδοί και οι δανοί. Οι ιρλανδοί έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη για τη φορολογία απ’ ότι οι βέλγοι και οι δανοί.  
Όλες αυτές τις διαφορές νοοτροπίας και κουλτούρας, η Ε.Ε. έχει επιχειρήσει να «εξαλείψει» και να «εξαφανίσει» μέσα από 200.000 σελίδες νομοθεσίας, που έχει παράξει. Δυστυχώς όμως, αυτές οι διαφορές δεν εξαλείφονται νομοθετικά. Στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία η διαφθορά είναι καθεστώς, ενώ στην Ελλάδα θεσμός, που πηγάζει από το ίδιο το κράτος και τις δομές του. Στα Βαλκάνια θαρρεί κανείς, πως η διαπλοκή και η διαφθορά είναι ένα επιπρόσθετο προσόν, που ενισχύει την «αρρενωπότητα» των συμμετεχόντων στην πολιτική. Στην Ιταλία, η μαφία εξακολουθεί όχι μόνο να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα διατάγματα και τις αποφάσεις των Βρυξελλών, αλλά και να τα χλευάζει ανοιχτά.
Η πορεία προς μια...μουσουλμανική Ευρώπη
Βέβαια, είναι γεγονός, πως η Ευρώπη δέν είναι κάτι περισσότερο από ένα χριστιανικό κλαμπ, που αντιμετωπίζει τεράστια κρούσματα ξενοφοβίας από την εισροή πολλών μουσουλμάνων μεταναστών. Η είσοδος όλων αυτών των μή χριστιανών έχει κάνει τις χώρες τής Ε.Ε. να πετούν το μπαλάκι η μια στην άλλη με την Ελλάδα να μαζεύει τα περισσότερα από αυτά τα μπαλάκια, λόγω τής εδαφικής της ιδιομορφίας, αλλά και ανοργανωσιάς. Η Ε.Ε. είναι προκλητικά απούσα από τη συσσώρευση όλων αυτών των μεταναστών στη χώρα αρεσκόμενη μονάχα στο να κάνει παραινέσεις και να υιοθετεί έναν απλό ρόλο συμβούλου.
Όπως και πριν αναφέρθηκε, η έννοια των ευρωπαϊκών συνόρων και η φύλαξή τους είναι μονάχα στα χαρτιά, μιας και η κάθε χώρα μέλος έχει τη δική της μεταναστευτική πολιτική, που καταστρώνεται σε βάρος των υπολοίπων κρατών-μελών με το τίμημα να το πληρώνουν οι αδύναμοι κρίκοι σαν και του λόγου μας.

Το ευρωπαϊκό αστείο «αλληλεγγύη»

Το θέμα τής αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών είναι ακόμα ένα από τα πολλά «ευρωπαϊκά αστεία.» Δέν είναι μόνο οι γάλλοι, που εφευρίσκουν ως οικονομικό τους εχθρό τους φτηνούς πολωνούς υδραυλικούς ούτε και οι βορειοευρωπαίοι, που χαρακτηρίζουν ως τεμπέληδες τους κατοίκους τού ευρωπαϊκού νότου. Είναι και οι ιρλανδοί, που δεν συμπαθούν (όχι αδικαιολόγητα) τους βρετανούς, οι σκώτοι, που θέλουν να αποσχισθούν από τη Μ. Βρετανία, οι βάσκοι τής Γαλλίας και Ισπανίας, που θέλουν να αυτονομηθούν, όπως άλλωστε και οι καταλανοί, οι χώρες πρώην δορυφόροι τής πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, που κατακρίνουν τη Γερμανία για τα ανοίγματα, που κάνει στη Ρωσία, οι γάλλοι, που κατηγορούν τους γερμανούς ως κύριους υπαίτιους της κρίσης και οι γερμανοί, που ονειρεύονται ένα 4ο Ράιχ και που σκοπεύουν να επιτύχουν μέσω τής «άλωσης» και τού απόλυτου οικονομικού ελέγχου των οικονομιών των υπολοίπων χωρών μελών της Ε.Ε..  

Οι νεοεισελθέντες σλοβάκοι μαζί με τους φινλανδούς, πρωτοστατούσαν στην αποβολή της Ελλάδας από την Ε.Ε προ ολίγων μηνών, ενώ ο ανακάμψας ιταλός πολιτικός Μπερλουσκόνι απειλεί, πως αν έρθει στην εξουσία, η Ιταλία θα αποχωρήσει από την Ε.Ε.. Μια τελείως αντιευρωπαϊκή πολιτική έχει υιοθετήσει και ο πρώην κωμικός και νυν πολιτικός τής Ιταλίας, Μπέπε Γκρίλο, που τα βάζει ανοιχτά με την Ε.Ε. και γι’ αυτό χαίρει τεράστιας δημοτικότητας στην Ιταλία, που μπορεί να τον καταστήσει και ως το ρυθμιστικό παράγοντα στην πολιτική της γείτονος χώρας. Η Δανία, πολύ πρόσφατα, παραβίασε τη συνθήκη Σέγκεν επιβάλλοντας στα σύνορά της έλεγχο διαβατηρίων πολιτών από άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε.
 


Ευρώπη: Ένα χριστιανικό κλαμπ
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα νέα μέλη της Ε.Ε προερχόμενα από το παλιό σοβιετικό μπλοκ. Παρατηρούμε, πως αντί για πρόοδο και ανάπτυξη, ευημερεί εντός των εδαφών τους ένας θρησκευτικός μεσαίωνας, που αν μή τι άλλο δημιουργεί την αίσθηση, πως βαδίζουμε προς τα πίσω αντί να κάνουμε βήματα μπροστά.


Όπως η αλληλεγγύη, έτσι και η έννοια τής εμπιστοσύνης μεταξύ των χωρών-μελών είναι ανοσιουργηματικού χαρακτήρα. Οι πολωνοί, αλλά και οι χώρες της Βαλτικής δεν εμπιστεύονται τις Βρυξέλες για να τους προστατέψουν σε περίπτωση, που η Ρωσία αποφασίσει να επιστρέψει στο επεκτατικό της παρελθόν και βασίζονται περισσότερο στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, για να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο παίζοντας παράλληλα και το χαρτί των ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη.

Έλλειμμα δημοκρατίας
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό της Ε.Ε. Για παράδειγμα, κανείς δεν ρώτησε μέσω δημοψηφίσματος τους περισσότερους πολίτες των χωρών-μελών της Ε.Ε αν πραγματικά θέλουν το ευρώ σα δικό τους νόμισμα.  

Ούτε όμως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και ο πρόεδρός της εκλέγονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Ο βέλγος πολιτικός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπέη, δεν εκλέχτηκε πλειοψηφικά. Αν και τα δύο νομοθετικά σώματα της Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο τής Ε.Ε. αποτελούνται από εκλεγμένους αξιωματούχους, λίγοι είναι οι πολίτες, που συμμετέχουν στην εκλογή τους, γιατί οι περισσότεροι πολίτες της υποτιθέμενης ενωμένης Ευρώπης αγνοούν όχι μόνο τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων μέσα στην Ε.Ε., αλλά δεν έχουν και ιδέα για το τί ακριβώς είναι αυτή η Ένωση. Το 53% των πολιτών των χωρών μελών της Ε.Ε. πιστεύουν, πως δεν αντιπροσωπεύονται μέσα στην Ε.Ε.. Αν λάβουμε μάλιστα υπ’ όψη, ότι η παραπάνω ένδειξη του ευρωβαρόμετρου έγινε το 2009, που η οικονομική κρίση δεν είχε πλήρως διαφανεί, μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα τί ποσοστό των πολιτών πιστεύει στο οικοδόμημα της Ε.Ε..  
 

Διεύρυνση
Και σαν να μην έφτανε η ασυμφωνία, οι διαφορετικές νοοτροπίες και αντιλήψεις και η γραφειοκρατία της Ε.Ε., μερικοί «ευρωπαίοι φωστήρες» επιθυμούν να διευρύνουν και τον αριθμό των χωρών μελών της Ένωσης με την είσοδο των αλβανών και των σκοπιανών. Χώρες χωρίς καμία απολύτως υποδομή για οικονομική ανάπτυξη, που παράλληλα μαστίζονται από στείρο και προκλητικό εθνικισμό, που σαφώς και πηγάζει από το ελεεινό μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων τους. Εκατομμύρια ευρώ πλήρωσαν πρόσφατα οι σκοπιανοί, για να κατασκευάσουν ένα τεράστιο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, για να πείσουν πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους τους εαυτούς, για την υποτιθέμενη καταγωγή τους από τους αρχαίους μακεδόνες, όταν θα μπορούσαν με αυτά τα χρήματα να βοηθήσουν οικονομικά τους πολίτες της χώρας τους.

Ε.Ε.: Εργαλείο στα χέρια των ισχυρών
Στην Ευρώπη λοιπόν, του Καρλομάγνου, των σκανδάλων παιδεραστίας του Βατικανού (που πιθανότατα οδήγησαν τον πάπα σε παραίτηση) και των χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ (ακόμα και το όνομα του κόμματος της καγκελαρίου είναι γελοίο, μιας και διαχρονικά ουδεμία σχέση μπορεί να έχει ο αυταρχικός και εξουσιαστικός χριστιανισμός με τη δημοκρατία - μέσα σε όλα τα άλλα ευρωπαϊκά φαιδρά, ακόμα ένα), το συμφέρον του απλού πολίτη δεν υπήρξε ποτέ ως η πρώτη προτεραιότητα.
 
Βατικανό: Η μεγαλύτερη διαχρονικά μαφία τής Ευρώπης. Χειραγώγηση κοινής γνώμης, σχέσεις με τρομοκρατία, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος κ.λπ.
Είναι σαφές πως  το δημιούργημα που λέγεται Ε.Ε  αποτελεί ένα καλό εργαλείο στα χέρια των ισχυρών τής Ευρώπης και εν προκειμένω της Γερμανίας, να δημιουργήσει σφαίρες επιρροής και να διασφαλίσει το οικονομικό της πλουτοκρατικό μέλλον. Τα υπόλοιπα περί αδελφοσύνης των λαών, κοινό πεπρωμένο των πολιτών, κοινά οράματα, αλληλεγγύη και υποστήριξη μεταξύ των χωρών μελών, είναι ρομαντικές ιστορίες χωρίς ουσία και λογική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να υπάρχει στα νομοθετικά διατάγματα των γραφειοκρατών στις Βρυξέλες, αλλά σίγουρα δέν υπάρχει ο «ευρωπαίος πολίτης», μια απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρει σάρκα και οστά η έννοια μιας ενωμένης Ευρώπης.

Έχουμε δηλαδή, μια Ευρώπη χωρίς «ευρωπαίους», αφού και ο ορισμός του ευρωπαίου πολίτη είναι κάτι το αόριστο και το απροσδιόριστο, μιας και πρόκειται για διαφορετικούς λαούς με διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες, που δεν αλέθονται με τίποτα από το νομοθετικό μύλο των Βρυξελών.
 

Ο διαχρονικός ρόλος τού προτεκτοράτου τής Ρωμιοσύνης
H έννοια της Ε.Ε επομένως, αν δέν είναι μονάχα ένα κακόγουστο αστείο, είναι στα σίγουρα μια απόπειρα των ισχυρών της Ευρώπης να δημιουργήσουν ευρωπαϊκά προτεκτοράτα, αλλά και να διατηρήσουν τα υπάρχοντα σε ισχύ. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας τής Ελλάδας, ώστε η χώρα να συνεχίσει να επιτελεί το διαχρονικό της ρόλο: αυτόν του προτεκτοράτου.



Βέβαια, εδώ τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα υπό τις παρούσες συνθήκες. Τα ελληνικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι πλέον γεγονός και η γερμανική Ευρώπη, που υποφέρει από ενέργεια είναι κάθε άλλο παρά αδιάφορη σ’ αυτό το γεγονός. Δυστυχώς για τη Γερμανία ίδιο ενδιαφέρον επιδεικνύει και η απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ξεφορτωθεί τη γερμανόφιλη κυβέρνηση των Αθηνών, που ευθαρσώς δηλώνει μέσω τού πρωθυπουργού, πως τα «κοιτάσματα είναι ευρωπαϊκά».
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, πως το ΔΝΤ, του οποίου κυρίαρχος χρηματοδότης είναι οι ΗΠΑ, να επιλέξει τώρα και κάτω από τις επικρατούσες συνθήκες να βγει ανοιχτά πολλάκις και με αρκετούς εκπροσώπους του, για να δηλώσει, πως έκανε λάθος σχετικά με το ελληνικό χρέος, ενώ την ίδια στιγμή προσεταιρίζεται την αξιωματική αντιπολίτευση, που δε χάνει κι αυτή με τη σειρά της να δηλώσει θαυμασμό για τα «ιδεώδη του αμερικανικού έθνους» και το αμερικανικό Σύνταγμα. Το διαπραγματευτικό λοιπόν χαρτί τής Γερμανίας στο μοίρασμα των ενεργειακών πηγών τής χώρας μας είναι αναμφίβολα η δουλοπρεπής σημερινή κυβέρνηση της Ρωμιοσύνης, ενώ το αντίπαλο δέος της είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, που τελεί υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη των ΗΠΑ, παρ’ όλο, που δηλώνει «αριστερής ιδεολογίας». 

Δεν ήταν επίσης τυχαία η ωμή παρέμβαση της Γερμανίας στις προηγούμενες εκλογές μέσω εντύπων για καταψήφιση του κόμματος τής αντιπολίτευσης. Στο ενεργειακό μπραντ-ντεφέρ, που θα διαδραματιστεί από εδώ και στο εξής, ουδείς μπορεί να προκαθορίσει το αποτέλεσμα με δεδομένο, πως υπάρχουν και άλλοι «παίκτες», όπως η Ρωσία και η Γαλλία, της οποίας και ο πρόεδρος ήρθε να μας νοικιάσει φρεγάτες και να μας θυμίσει, πως και εκείνου η χώρα ενδιαφέρεται για το φυσικό αέριο.


Έντονη έχει ήδη γίνει στην Ευρώπη
η παρουσία τής Κίνας.
Δεν αποκλείεται οι ΗΠΑ με τη γερμανική Ευρώπη να τα βρουν στη μοιρασιά υπό τον φόβο της τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας, που εποφθαλμιά και αυτή με τη σειρά της τα κοιτάσματα του Αιγαίου. Οι μόνοι, που δε θα ωφεληθούν από την άντληση αυτών των κοιτασμάτων είναι η Ελλάδα και οι ρωμιοί κάτοικοί της γιατί, ως είθισται, τα προτεκτοράτα δεν ωφελούνται, απλά παρέχουν υπηρεσίες (γη και ύδωρ εν προκειμένω) έναντι μιας μικρής αμοιβής, η οποία διαχέεται ανάμεσα στους πολιτικούς ταγούς της Ρωμιοσύνης κι όχι στον απλό ρωμιό, που εξακολουθεί να υποφέρει από τις ονειρώξεις του επίπλαστου και σκοπίμως κατασκευασμένου δήθεν ένδοξου παρελθόντος του.                                                                       

Ιγνάτιος Μουαμάρ               Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ