20.7.13

ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Μέσα στο νόμο της κυκλικής εξέλιξης και των ιστορικών ρυθμών, η εναλλαγή κλασικών και μεσαιωνικών εποχών είναι κάτι το φυσικό. Όταν λέμε ότι η Ιστορία είναι κυκλική και επαναλαμβάνεται, δεν εννοούμε ότι τα συμβαίνοντα γεγονότα σήμερα είναι όμοια με των προηγούμενων ιστορικών περιόδων. Αυτό που επαναλαμβάνεται είναι η δομή, όπως η μελωδία ενός κομματιού, που σ’ όποια κλίμακα κι αν παιχτεί αναγνωρίζεται με ευκολία. Εφόσον το σύμπαν είναι σφαιρικό, τίποτε μέσα του δεν μπορεί να είναι ευθύγραμμο έως το άπειρο.
Εδώ και μερικές δεκαετίες πολλοί ερευνητές της ιστορίας και των επιστημών έχουν επισημάνει ότι ο «δυτικός» λεγόμενος πολιτισμός έχει ήδη εισέλθει στην ιστορική φάση ενός νέου Μεσαίωνα. Πρώτος ο N. Berdiaeff, το 1933, ανάγγειλε την αναπόφευκτη άφιξη του νέου σκοταδιστικού μεσαίωνα στα επόμενα χρόνια, με το έργο του «Ο νέος μεσαίωνας».*
Ποια είναι όμως η έννοια του μεσαίωνα; Είναι ένα μεταβατικό στάδιο κάμψης ανάμεσα σε δυο κορυφές πολιτισμού. Στη διάρκεια της ιστορίας, σε πολλές χώρες του κόσμου, υπήρξαν πολλοί μεσαίωνες. Γνωστότερος είναι ο δυτικός πρόσφατος μεσαίωνας της Μεσογειακής λεκάνης, από την πτώση της Ρώμης ως την εδραίωση της Αναγέννησης. Προϋπήρξε, βέβαια, ο ελληνικός μεσαίωνας, από την πτώση της Τροίας ως το «χρυσό» αιώνα της Αθήνας.
Οδεύει λοιπόν ο δυτικός πολιτισμός προς ένα νέο μεσαίωνα; Είναι δυνατόν ο σημερινός πολιτισμός να καταρρεύσει από μια μεγάλη κρίση; Μπορεί αυτό να συμβεί στον 21ο αιώνα; Ένα είναι βέβαιο: όλα όσα γεννιούνται είναι υποταγμένα στο θάνατο ή σε μια ριζική μετάλλαξη. Γι’ αυτό κι όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί του παρελθόντος πέθαναν, αφού έφτασαν στην κορύφωση της έκφρασής τους. Πολλά στοιχεία του πολιτισμού, όπως η έλλειψη ή το κενό εξουσίας, η ανασφάλεια -πνευματική, ψυχολογική και ηθική- ο κοινωνικός διαμελισμός, η ηθική παρακμή και η οικονομική κρίση, η έλλειψη ορισμών και ευθυνών, η απώλεια του νοήματος της γλώσσας και των λέξεων, οι κλιματολογικές αλλαγές που προκαλεί ο βιασμός της φύσης, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά σημάδια του νέου μεσαίωνα, προς τον οποίο όχι μόνο βαδίζουμε, αλλά έχουμε ήδη μπει, μετά τους δύο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους.
Σύμφωνα με αναλύσεις ερευνητών, ιστορικών και μελλοντολόγων, αυτή τη φορά ο μεσαίωνας θα επεκταθεί σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί η ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας έχει καταστήσει τον πολιτισμό μας πλανητικής εμβέλειας. Μπορούμε να μάθουμε τι συμβαίνει π.χ. αυτή τη στιγμή στη Μαδρίτη ή στην Αγκόλα, αλλά δε γνωρίζουμε τι γίνεται στην πόλη μας ή στη διπλανή μας πολυκατοικία. Σήμερα λείπει η ανθρωπιά, γιατί ο άνθρωπος έχει ξεπέσει σε ένα απλό νούμερο καταλόγου και σε μηχανή παραγωγής χρημάτων…
Η κατάρρευση του πολιτισμού, που δεν είναι μακριά, δε χρειάζεται να συμβεί μέσα από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα ή μια εκτεταμένη οικολογική καταστροφή, όπως αυτή με την καταστροφή του όζοντος στην ατμόσφαιρα. Μπορεί να συμβεί και μόνη της, μέσα από κρίσεις αξιών, οικονομικές κρίσεις, κατάρρευση κοινωνικών και πολιτικών θεσμών, δηλαδή από καθαρά ανθρώπινους παράγοντες
Σ' αντίθεση με τα παραπάνω, στον κόσμο επικρατεί η ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε σε τεχνολογική και επιστημονική άνοδο και σε μια πολιτιστική άνθηση, μακριά από μεσαιωνικές καταστάσεις. Αυτό είναι λάθος. Αν προσέξει καλά κανείς θα διαπιστώσει ότι η πρόοδος αυτή είναι ανώφελη και στηρίζεται σε εύθραυστες βάσεις. Σε όχι πολύ μακρινό διάστημα ο πολιτισμός μας θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο και η κατάρρευσή του θα προκαλέσει αναπόφευκτα ένα νέο και ίσως χειρότερο μεσαίωνα, που θα σημάνει το τέλος του κόσμου, του δικού μας.
Αλλ’ ας μην είμαστε απαισιόδοξοι. Μετά το χειμώνα έρχεται πάντα μια άνοιξη και μετά από κάθε Μεσαίωνα έρχεται η Αναγέννηση και μαζί μ’ αυτή, ένας νέος και καλύτερος κόσμος με νέους και καλύτερους ανθρώπους!

*Nicolas Berdiaeff, "Ο νέος μεσαίωνας" (Das Neue Mittelalter), Μετάφραση: Πρ. Αντωνιάδης, Έκδοση: Π. Πουρναράς, Θεσ/νίκη 1987

17.7.13

ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΩΝΕΙΑ

Τα τελευταία χρόνια νιώθω ηλίθιος. Πολύ ηλίθιος. Δεν είναι επειδή κατάλαβα, πως δεν κατάγομαι από τους αρχαίους έλληνες, αλλά από κάποιες φυλές της Βαλκανικής, της Ασίας ή της Αφρικής. Ούτε είναι επειδή κατάλαβα, πως όλες οι θρησκείες λοβοτομούν μυαλά, γεμίζουν τον άνθρωπο με φόβο και τον κάνουν να αισθάνεται ενοχές με το παραμικρό. Ούτε είναι οι εθνικοί μύθοι, που με το κιλό με τάισαν οι δάσκαλοί μου από το νηπιαγωγείο. Πάει πολύς καιρός, που όλα αυτά τα ξεπέρασα. Πόνεσα, δάκρυσα, θύμωσα, αντιστάθηκα, αλλά τελικά τα πέταξα πίσω μου, γιατί το πικρό ποτήρι της αλήθειας αν αποφασίσει κάποιος να το πιει μονορούφι τον βοηθά να νιώσει πιο ελεύθερος και πιο ανθρώπινος, χωρίς φαντασιώσεις, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς εθνικιστικές ψευτο-υπερηφάνειες, που χωρίς αντίκρυσμα φουσκώνουν πνευμόνια και αχρηστεύουν μυαλά. Δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά, που με κάνουν να νιώθω τόσο ηλίθιος. Άλλο πράγμα είναι...
Το κράτος ουδέποτε με βοήθησε. Με το δημόσιο δε φλέρταρα ποτέ. Δεν ήθελα. Από κάποια κόμματα και κινήματα πέρασα, είναι αλήθεια, αλλά έφυγα, όταν η μυρωδιά τες σήψης μού τρύπησε τα ρουθούνια, μού ανακάτεψε το στομάχι και μ’ έκανε να σιχαθώ αυτούς, που με τριγύριζαν. Έφυγα κι απ' αυτούς. Κοίταξα τη δουλειά μου, τα παιδιά μου, τα βιβλία μου, τους λίγους και πραγματικούς μου φίλους. Κάπου-κάπου ένιωθα άσχημα, που έβλεπα τον τόπο μου να καταρρέει, να ισοπεδώνεται, να εξευτελίζεται, να ζητιανεύει δανεικά από τους ευρωπαίους, για να συντηρήσει άτομα άχρηστα, κομματικούς στρατούς, αντιπαραγωγικά ανθρωπάρια γεννημένα μέσα στην κούνια της σαπίλας και της γραφειοκρατίας, άτομα φοβικά, οκνά και ανίκανα. «Ας είναι», έλεγα μέσα μου... «Ίσως κάποια μέρα τα πράγματα ν' αλλάξουν».
Παρηγοριόμουν αν και μέσα μου γνώριζα, πως η χώρα αυτή φτιάχτηκε για να λειτουργεί σαν προτεκτοράτο, σαν το κλωτσοσκούφι των μεγάλων δυνάμεων, επειδή έχει θέα όμορφη και έδαφος γεμάτο πλούτο. Ήρθε όμως η ώρα της οικονομικής κατάρρευσης. Γύρω μου βλέπω να γκρεμίζονται κάστρα, φίλους μου να είναι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, μαγαζιά με λουκέτα, ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια να φάνε, και παιδιά... πολλά πεινασμένα παιδιά. Νιώθω ηλίθιος, όταν αντικρίζω πεινασμένα παιδιά, γιατί σκέφτομαι τα δικά μου παιδιά. Σκέφτομαι, πως αν τα πράγματα συνεχίσουν να εξελίσσονται μ' αυτούς τους ρυθμούς και τα δικά μου παιδιά θα πεινάσουν. Στο τέλος, οι μόνοι, που θα έχουν δουλειά, θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι υπόλοιποι θα τρώνε τις σάρκες τους και θα ξεπουλάνε το βιός τους για ψίχουλα, για να μπορέσουν να πάρουν γάλα και ψωμί για τα παιδιά τους. Ίσως μέσα στους υπόλοιπους να βρεθώ και εγώ, αλλά κι οι φίλοι μου, που κάθε μέρα βγαίνουν να κυνηγήσουν το ανύπαρκτο πια μεροκάματο. Νιώθω ηλίθιος. Από τη μια πεινασμένα παιδιά. Από την άλλη, πολιτικοί, υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί, δημαρχαίοι, σύμβουλοι, υπουργοί, βουλευτές, συνεχίζουν το φαγοπότι... με τί όμως; Με τα λεφτά, που όλοι εμείς πληρώναμε στα ταμεία και την εφορία. Σαπίλα, διαφθορά, κλεψιά, απάτη, ατιμωρησία.
Δε χρειάζονται άλλες λέξεις, για να περιγράψει κανείς το ρωμέικο κράτος. Αυτές φτάνουν. Μού ζητούν να πληρώσω φόρους πιο πολλούς. Μ’ έχουν τσακίσει. Μού έχουν καταστρέψει την υγεία μου, μού έχουν σβήσει τη χαρά ενός όμορφου βραδινού ύπνου. Μού πήραν το κεφάλι και το γέμισαν με άγχος, με αγωνία, με ανασφάλεια. Τώρα με απειλούν. Λένε, πως θα μού τα πάρουν όλα αν δεν τους πληρώσω. Φτιάχνουν νόμους, για να με φυλακίσουν, να μου κατασχέσουν το φτωχικό μου, να ρίξουν τα παιδιά μου στο δρόμο... Νιώθω ηλίθιος, γιατί όλα αυτά, που μου κάνουν, έχουν ένα και μόνο σκοπό. Να συνεχίσουν το ατέλειωτο φαγοπότι τους. Τίποτα δεν παράγεται, τίποτα δεν διορθώνεται, τίποτα δεν αλλάζει...
Κάθε μέρα ακούω και για ένα καινούργιο σκάνδαλο μέσα στο δημόσιο. Πολλά εκατομμύρια στις τσέπες των τρωκτικών της εξουσίας. Τρώνε από το υστέρημά μου. Τρώνε τα παραπάνω λεφτά, που μου ζήτησαν να πληρώσω για την υποτιθέμενη αλληλεγγύη. Ψέματα! Όλα ψέματα! Το ομολογούν και οι ίδιοι πως τα λεφτά, που πληρώνουμε, δέν πάνε εκεί, που μάς είπαν πως θα πάνε. Τους βλέπω στο «γελοίο κουτί» με τα λαμπερά τους ρούχα, τα πανάκριβα αμάξια τους με τους σωφέρ τους και τα δουλικά τους, που τρέχουν ξωπίσω τους για λίγες στάλες δόξας, για λίγο ακόμα βόλεμα, για κανένα ακόμα ρουσφετάκι! Τώρα μου λένε πως θα με σώσουν. Ποιοι; Αυτοί, που με κατέστρεψαν! Αυτοί, που φέρνουν την πείνα στα πρόσωπα των μικρών παιδιών! Αχρείοι, αλήτες, αποβράσματα, υπάνθρωποι, κατώτερες μορφές του ζωικού βασιλείου, άχρηστοι και ανίκανοι, παιδιά του κομματικού σωλήνα! Σπέρνετε το φόβο και το θάνατο, σπέρνετε την κατάθλιψη και τη μιζέρια. Όλοι σας. Καμία εξαίρεση ούτε απέναντι σε σας ούτε και στα κόμματα, που φτιάξατε. Off shore εταιρίες είναι τα κόμματά σας.
Και ο λαός; Ο λαός εκτονώνεται με το Λαζόπουλο και το Σουλεϊμάν το μεγαλοπρεπή. Αγράμματος, λοβοτομημένος, μαστουρωμένος από τη θρησκεία και τους ελπιδεμπόρους της. Αγελαίος λαός. Κοπάδι προβάτων, που ακόμα και τη σκιά του την περνάει για αλεπού και κρύβεται. Λαός φοβισμένος, που ακούει τον ήχο της πορδής του και λουφάζει κάτω απ' το τραπέζι. Λαός άξιος της μοίρας του! Υπάρχουν και οι λίγοι, αυτοί, που ξεγλίστρησαν απ' τη μηχανή του κιμά, αυτοί, που ξεγέλασαν το δήμιο της λοβοτομής και μπορούν ακόμα και σκέφτονται. Ακομμάτιστα, χωρίς αγκυλώσεις σκέφτονται...Είναι όμως λίγοι, πολύ λίγοι. Σέρνονται σα σκιές στο φεγγαρόφωτο. Σέρνονται, αλλά σκέφτονται τις δικές τους τις σκέψεις και όχι κάποιων άλλων. Αδογμάτιστοι, χωρίς κομματικές παρωπίδες, χωρίς τελωνεία σκέψης χωμένα μέσα στο μυαλό τους.
Υπάρχουν όμως και τα παιδιά. Τα παιδιά, που πεινάνε και τα παιδιά, που σύντομα θα πεινάσουν. Ναι, αυτά τα παιδιά είναι η αιτία, που αισθάνομαι ηλίθιος! Με συσσίτια και εράνους δεν μπορούν να ταϊστούν αυτά τα παιδιά. Το μέλλον τους δεν μπορεί να κρύβεται μέσα στις κονσέρβες ελεημοσύνης και τα ρούχα, που μαζεύουν κάποιες φιλόπτωχες οργανώσεις. Κάπου αλλού θα βρίσκεται και θα πρέπει να αναζητηθεί. Ποιο παιδί όμως, θα το αναζητήσει, όταν η πείνα το διπλώνει στα δύο; Ποιο παιδί θα πασχίσει να το βρει αντικρίζοντας το θολό βλέμμα του άνεργου πατέρα του;
Θυμάμαι την ιστορία στην Οδύσσεια με τον Αίαντα τον Τελαμώνειο. Ο Ποσειδώνας του είχε τσακίσει το καράβι και τον έριξε σε μια θάλασσα φουρτουνιασμένη. Πεισματάρης όμως, ο Αίαντας, έκανε μια κορυφαία δήλωση: «Εγώ θα βγω στη στεριά, ακόμα κι αν δε θέλουν οι θεοί».
Κουφάλες! Παραφράζω τον Αίαντα: «Μακριά απ' τα παιδιά! Μακριά απ' τα δικά μου παιδιά και τα παιδιά κάθε μεροκαματιάρη, που τολμά και σκέφτεται! Δεν ξέρετε τι σάς περιμένει. Δεν ξέρετε τί γενίτσαρους σάς ετοιμάζουμε, για να σάς σκίσουν στα δύο μια μέρα. Στα πεινασμένα πρόσωπα αυτών των κατατρεγμένων παιδιών, μια μέρα θα αντικρίσετε το τέλος σας και πιστέψτε με, θα είναι τραγικό...».
ΠΗΓΗ: Γιάννης Καραλής, διαδικτυακό περιοδικό "Ελεύθερη Έρευνα"

5.7.13

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΟΔΕΝΤΡΟ


Το χαστουκόδεντρο"Το Χαστουκόδεντρο" είναι η Οδύσσεια μιας εμποδισμένης αγάπης που κατάφερε να επιβιώσει μες στην εμφύλια βαρβαρότητα μιας εποχής, ένα μυθιστόρημα-ντοκιμαντέρ για την αγωνία της μεταπολεμικής Ελλάδας να σταθεί με αξιοπρέπεια στα πόδια της στους πιο αναξιοπρεπείς καιρούς.
Πώς ζει ο "μέσος άνθρωπος" σε μια χώρα που η Ιστορία τον "χαστουκίζει" στην καθημερινότητά του με ενοχές, θλίψη, οργή, εμφύλιο μίσος, όπως συμβαίνει περίπου και σήμερα; Που η εκάστοτε Εξουσία επιμένει ότι αυτός "χρωστάει", ότι αυτός πρέπει να πληρώσει, σε αίμα, σε ψυχή, σε οδύνη σε δυστυχία; Και που, επομένως, το πιο πολύτιμο πράγμα γι αυτόν καταλήγει να είναι τα λεφτά και μόνο τα λεφτά; Πώς ερωτεύεται και πώς αγαπάει κάποιος που έχει μάθει να βάζει πάνω απ όλα το Κόμμα; Πώς ζει κάποιος που "σκοτώνεται" για τις ιδέες του, "σκοτώνοντας" τις πραγματικές του ανάγκες μέσα στη φυλακή για δέκα, δεκαπέντε και παραπάνω χρόνια; Τι είδους αγώνας, τι είδους ζωή είναι αυτή;
"Το Χαστουκόδεντρο" αναζητά στην πρόσφατη Ιστορία απαντήσεις για τη σημερινή Ελλάδα, με αφορμή ένα γνωστό περιστατικό: το περίφημο "χαστούκι" της Μπέτι Αμπατιέλου στη Βασίλισσα Φρειδερίκη τον Απρίλιο του 1963, έξω από το ξενοδοχείο "Κλάριτζες", στο Λονδίνο.
"Το Χαστουκόδεντρο" είναι ένα μυθιστόρημα που έχει γραφεί με ακατέργαστα υλικά της Ιστορίας - όπου αναπόφευκτα πρωταγωνιστούν γνωστά ιστορικά πρόσωπα. Πρόσωπα γνωστά κι ωστόσο απογυμνωμένα από τον γνωστό μύθο που τα συνοδεύει (από τον Ρούζβελτ και τον Τσόρτσιλ έως τον Πιουριφόι και τον Κένεντι, από τον Γ. Παπανδρέου και τον Κ. Καραμανλή έως τον Πάπας και τον Ωνάση, από τους βασιλείς της Ελλάδας έως τον Άρη, τον Σαράφη κλπ.).
"Το Χαστουκόδεντρο" είναι, ταυτόχρονα, ένα ντοκιμαντέρ για τη συλλογική πολιτική απείθεια - σε μια χώρα που ο λαός της ανέκαθεν αντιμετωπίστηκε ως πειραματόζωο από τους κυρίαρχους πολιτικούς συσχετισμούς.

Στοιχεία πλοκής για το Χαστουκόδεντρο:

"Το Χαστουκόδεντρο" χωρίζεται σε δύο διακριτά "βιβλία" (Ι. Τόνι, ΙΙ. Μπέτι) και περιλαμβάνει συνολικά 30 κεφάλαια. Το βιβλίο αρχίζει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, το "Πλάζα", και τελειώνει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Λονδίνου, το "Κλάριτζες". Αυτό όμως τυπικά, επειδή στην ουσία το βιβλίο αρχίζει δύο φορές και τελειώνει δύο φορές - με την έννοια ότι ένας ιδιόρρυθμος "Πρόλογος" και ένας αντίστοιχος "Επίλογος" διαφοροποιούν την αρχή και το τέλος του.

Χριστούγεννα του 1941: Μια παράξενη συνάντηση στο ξενοδοχείο "Πλάζα", στη Νέα Υόρκη. Ο νεαρός ναυτικός Αντώνης (Τόνι) Αμπατιέλος συναντιέται με τον μεγαλέμπορο Τομ Πάπας και τους εφοπλιστές Ωνάση και Λιβανό. 
Ιούνης του 1942: Ο Τόνι γνωρίζεται με την Ουαλή δασκάλα Μπέτι Μπάρτλετ στο λιμάνι του Κάρντιφ. Αυτός είκοσι οκτώ, εκείνη είκοσι τεσσάρων. Μέσα στη φρίκη του πολέμου τούς φέρνει κοντά η πίστη τους στο μέλλον. Είναι κομμουνιστές. Ο Τόνι, με έδρα το Κάρντιφ, ιδρύει ένα από τα ισχυρότερα συνδικάτα ναυτεργατών παγκοσμίως: Την ΟΕΝΟ, εκ μέρους της οποίας υπογράφει προνομιακή σύμβαση για τα πληρώματα των ελληνικών πλοίων. Παντρεύονται με την Μπέτι και, με τη λήξη του πολέμου, έρχονται στην Ελλάδα.
Χριστούγεννα του 1947: Ο Τόνι, στιγματισμένος εχθρός των Ελλήνων εφοπλιστών, κλείνεται στη φυλακή, πρώτα ως θανατοποινίτης, μετά ως ισοβίτης. Είναι τριάντα τριών χρονών. Η Μπέτι κάνει τα πάντα για να ακυρώσει την καταδίκη του. 
Απρίλης του 1963: Έξω από το ξενοδοχείο "Κλάριτζες", στο Λονδίνο, η Μπέτι προβαίνει σ ένα προκλητικό διάβημα διαμαρτυρίας με στόχο τη βασίλισσα Φρειδερίκη, που προκαλεί τεράστιο πολιτικό αντίκτυπο. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονείται τον Μάιο, ο Κ. Καραμανλής παραιτείται από πρωθυπουργός τον Ιούνιο. 
Απρίλης του 1964: Ο Tόνι βγαίνει από τη φυλακή και ενώνεται ξανά με τη γυναίκα του. Είναι πια πενήντα χρονών. Το κυριότερο: Ανάμεσα στο 47 και στο 64 έχουν συμβεί πάρα πολλά πράγματα, που η Μπέτι έζησε από τη μία μεριά της φυλακής και ο Τόνι από την άλλη... 
Αύγουστος του 1968: Στα απόνερα του γαλλικού Μάη ο Τόνι συναντιέται σ ένα καφέ στο Παρίσι με τον Αντώνη Μπόγα, τον Βενιαμίν Σανιδόπουλο (τους ήρωες της Μανίας με την Άνοιξη) και τον Θόδωρο Κάγκαλο...

Το μυθιστόρημα συνοδεύει εκτενές Επίμετρο υπό τον τίτλο "(Μυθ)ιστορίας τεκμήρια" με αναφορές σε γεγονότα, πρόσωπα και πράγματα, ώστε οι νεότεροι αναγνώστες ή όσοι δεν κατέχουν τις συγκεκριμένες ιστορικές πληροφορίες που διατρέχουν ως κορμός την πλοκή του, να διευκολύνονται στην ανάγνωση αυτής της πυκνής, όσο και συγκεχυμένης, ιστορικής περιόδου. 

Συγγραφέας:   Άρης Μαραγκόπουλος
Θέμα:              Ελληνική πεζογραφία
Εκδότης:         Τόπος
Σελίδες:           448  
Ημ. Έκδοσης: 16/10/2012