23.4.07

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

την επιβολή της αλήστου μνήμης «επανάστασης», έψαχνα θέμα κατάλληλο για ποστ. Είδα άλλα μπλογκς να αναφέρονται σε μουσικές και τραγούδια εκείνης της εποχής και θυμήθηκα τον «Ύμνο της Επαναστάσεως», που διδάσκονταν την ώρα της Ωδικής στο Δημοτικό! (ίσως και πιο πάνω). Θυμήθηκα ακόμα, ένα 45άρι δισκάκι με τον «ύμνο» στη μια πλευρά, που το είχα πάρει δανεικό -κι αγύριστο- από ένα φίλο δάσκαλο, για μια σχετική εργασία, πριν αρκετά χρόνια. Έψαξα (έχω κάποιο αρχείο δίσκων βυνιλίου) και το βρήκα, με μισό δάχτυλο σκόνη! Αλλά το μεγάλο ζόρι ήταν να το παίξω…Φοβερά σκρατς και πηδήματα, που αλλοίωναν τελείως τα λόγια. Τελικά, κάτι κατάφερα. Ας είναι καλά η ψηφιακή τεχνολογία. Σας το παρουσιάζω λοιπόν, έστω και κάπως καθυστερημένα, για ν’ απολαύσετε πατριωτικό οίστρο!

ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Στίχοι: Μέμου Κολοκυθά, Μουσική: Αρίων

Ξυπνάτε προγόνοι Σαλαμίνων γενναίοι
κι εσείς εγερθείτε, Πλαταιών ημιθέοι
και πάρτε μαζί σας Μαραθώνα πεσόντες
και των άλλων αγώνων λαμπρούς πατριώτες.

Του ’21 λεβέντες, του ’40 λιοντάρια,
του Βίτσι, του Γράμμου, ξακουστά παλικάρια
Κι ελάτε να δείτε, πως δεν πήγε χαμένο
το άγιο σας αίμα που είναι χυμένο,
στους τόσους και τόσους της φυλής μας αγώνες,
που τιμούν και δοξάζουν ταπεινά οι αιώνες.

Η φωνή της ψυχής σας, οι παλμοί της καρδιάς σας,
οι δάφνες της δόξας σας, τα χρυσά βήματά σας,
τη δύναμη δώσανε στους γενναίους τ’ Απρίλη
και πήραν στα χέρια τους τη δική σας τη σμίλη.

Και φτιάχνουνε τώρα μια καινούρια Ελλάδα
σα Λαμπρής φωτεινή και πανώρια λαμπάδα,
για να δώσει και πάλι, όπως έδινε πρώτα,
της δικής της σοφίας τ’ αστραπόφεγγα φώτα.

Δίσκος βυνιλίου «ΣΕΡΕΝΑΤΑ» 45 στροφών. Αρ. εγκρισ. Υ. ΠΡ. 1847/6233/20-3-70.
Στη 2η πλευρά υπάρχει ο «Ύμνος της Λευτεριάς» σε στίχους Ν. Λέφα και μουσική Μ. Κουτούγκου.
Η εταιρία δίσκων «Σερενάτα» ανήκε στις εκδόσεις «Βυζάντιον» (Αιόλου 102) και κυκλοφορούσε δισκάκια με παιδικά τραγούδια, δημοτικά και θρησκευτικούς ύμνους. Απευθύνονταν κυρίως σε δασκάλους και σχολεία. Δε γνωρίζω αν συνεχίζει μέχρι σήμερα.
YMNOS.mp3

18.4.07

PASTORAL

Όταν αναλογιστούμε πως ο συνθέτης της «ποιμενικής» άκουγε για τελευταία φορά πριν από την τραγική του πάθηση τα πουλιά να κελαηδούν, το ρυάκι να τρέχει, τα φύλλα να θροΐζουν, τότε θα νιώσουμε γιατί ο Μπετόβεν θέλησε, αυτή η δόνηση της χαράς, αυτή η φυσιολατρική μέθη, να βρουν μιαν απήχηση παναρμόνια στη μουσική του.

Από τη μέρα εκείνη του 1808 ο Μπετόβεν δε ξανάκουσε ποτέ πια τα πουλιά να κελαηδούν, ούτε τα φύλλα να θροΐζουν, ούτε το ρυάκι να τραγουδάει ανάμεσα στα βραχάκια του. Η φύση ξάνοιγε, βέβαια, κάθε άνοιξη τα κάλλη της στα μάτια του, αλλά το μεθυστικό αυτό πανηγύρι ήταν ολότελα σιωπηλό γι’ αυτόν. Μια που όμως μπορούσε ακόμα να γράφει μουσική, θέλησε να κλείσει για πάντα τους ήχους που τόσο είχε αγαπήσει, στην 6η του συμφωνία. Κι αυτή ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που ο Μπετόβεν μιμήθηκε ήχους φυσικούς σ’ ένα του έργο.

Υπάρχουν πολλοί Μπετόβεν, όπως υπάρχουν και πολλοί ντα Βίντσι, όπως και πολλοί Γκαίτε. Ο δισυπόστατος Μπετόβεν, που έγραψε τις πρώτες και τις τελευταίες σονάτες, ο Μπετόβεν των κουαρτέτων, ο Μπετόβεν των συμφωνιών, ο γίγαντας της «ενάτης», καθώς κι ο Μπετόβεν της «6ης συμφωνίας».

Ο περίφημος βιογράφος του Μπετόβεν, Έμιλ Λούντβιχ, γράφει γι’ αυτόν στον πρόλογο του ομώνυμου βιβλίου του: «τι μοίρα αλήθεια, να γυρεύεις μ’ όλη τη δύναμή σου τη χαρά, την αγάπη και, πριν να φτάσεις στα μισά του δρόμου, να υποχρεώνεσαι να υποχωρήσεις, να παραιτηθείς. Ποιος άλλος, εκτός από σένα, δε θα ’χανε το θάρρος του; Εσύ όμως μας δίδαξες, όπως κανένας άλλος, να ζούμε ελεύθεροι ανάμεσα στους ανθρώπους, ταπεινοί μπροστά στη συμφορά, εσύ, που παρ’ όλα αυτά φανέρωσες τι δύναμη μπορεί να δείξει μια ψυχή στον αγώνα ενάντια στη μοίρα».

Την ποιμενική συμφωνία έχει εμπνεύσει στο Μπετόβεν η λατρεία του για τη φύση και την άνοιξη, μιαν αχτιδόχαρη μέρα, που ήταν διάχυτη γύρω του η χαρά της ζωής και το ρυάκι κυλούσε στα πόδια του τα διάφανα νερά του, μια μέρα, που το αηδόνι συντόνιζε στην ερημιά το τρυφερό του παράπονο, κοντά στο ανοιξιάτικο εξάγγελμα του κούκου.

Την αγάπη του αυτή για τη φύση τη διαβάζουμε στα τετράδια, που κρατούσε πάντα μαζί του, για να σημειώνει τις εντυπώσεις του: «μέσα στο δάσος αυτή την εποχή όλα είναι μαγεία…» Σε τέτοιες σπάνιες στιγμές, που δραπετεύει από το μαύρο δεσμωτήριο της ζωής του ο μεγάλος δημιουργός ξεκουράζει τη δοκιμασμένη του ψυχή γράφοντας την «ποιμενική», τη συμφωνία που ο Μπερλιόζ αναλύει μ’ αυτά τα εμπνευσμένα λόγια: «δε μπορώ να συγκρίνω την ποιμενική με καμιά άλλη συμφωνία. Η ηρεμία κι η γαλήνη των δύο πρώτων μερών είναι άπειρα γλυκιά και βαθιά μαζί. Οι συναρπαστικές αυτές μελωδίες λικνίζουν τόσο απαλά την ψυχή και γοητεύουν τόσο εύκολα το πνεύμα. Η παραίσθηση είναι ολοκληρωτική. Οι πράσινοι λόφοι, οι ανθισμένες εξοχές, τα πλουμιστά λιβάδια, το ρυάκι που κελαρύζει, τα πουλιά που κελαηδούν, σκορπίζουν θέλγητρα ασύγκριτα. Εκεί μας οδηγεί η συγκαταβατική αυτή τη φορά μεγαλοφυΐα του συνθέτη. Εκεί ο ακροατής χαίρεται τη φύση και την άνοιξη, τις μεγάλες και στοργικές παρηγορήτρες των ανθρώπων. Οι βοσκοί κυκλοφορούν μέσα στους αγρούς με τα κοπάδια τους, οι φλογέρες αντηχούν μακριά και κοντά μας, θελκτικές φράσεις μας χαϊδεύουν την ψυχή σα μυρωμένες αύρες της αυγής. Σμήνη φλύαρα πουλιά περνούν κοντά μας με κελαηδισμούς και τερετίσματα…»

Η σκηνή κοντά στο ρυάκι μας δίνει την εντύπωση, πως ο συνθέτης ξαπλωμένος πάνω στη χλόη, ακούει τα πουλιά να κελαηδούν γλυκά. Το κελάηδισμα του αηδονιού μιμείται με τους ήχους του φλάουτο, με το όμποε τη φωνή του ορτυκιού και με το κλαρινέτο τη φωνή του κούκου!

Το μουσικό τοπίο είναι γεμάτο από ατμούς. Στιγμές-στιγμές μεγάλα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο και πάλι σε λίγο υποχωρούν σε χείμαρρους από εκθαμβωτικό φως, που πλημμυρούν τους κάμπους και τα δάση.

Ύστερα ο συνθέτης μας φέρνει σε μια χαρούμενη συντροφιά χωρικών, που χορεύουν στους ήχους λαϊκών οργάνων. Ο χορός ζωηρεύει ολοένα, γίνεται γλέντι ξέφρενο. Φωνές, τρεχάλες, γέλια τρελά!
Έξαφνα, ένας μακρινός ήχος κεραυνού που ακούγεται, προκαλεί τον τρόμο. Οι χοροί σταματούν απότομα. Μια στιγμή σιωπής κι η καταιγίδα ξεσπάει…Ανεμοστρόβιλοι ξεσπούν σε κατακλυσμούς βροχής. Οι βροντές, οι αστραπές, οι κεραυνοί, απειλούν το σύμπαν!

Μα σε λίγο, η οργή τ’ ουρανού γαληνεύει, η καταιγίδα απομακρύνεται και σβήνει. Όλα ξαναγίνονται γελαστά. Οι βοσκοί ξανάρχονται με τους χαρούμενους αντίλαλους που ακούγονται από τα βουνά, όπου είχαν σκορπιστεί τα κοπάδια. Ο ουρανός λάμπει πάλι γαλανός, οι χείμαρροι των νερών στέρεψαν και ξανακούμε τα χαρούμενα αγροτικά τραγούδια με τις γλυκές μελωδίες που ξεκουράζουν την καρδιά την ταραγμένη απ’ την τρομάρα της καταιγίδας.

Η συμφωνία θα τελειώσει σε λίγο με τους ύμνους της χαράς και της ευγνωμοσύνης των απλών ανθρώπων, μα το πνεύμα του ακροατή, μεθυσμένο απ’ τη γοητεία, θα ήθελε να την παρατείνει ακόμη κι ακόμη, βλέποντας στην ονειροφαντασία του τη μαγεμένη σφαίρα, που η μεγαλοφυΐα του Μπετόβεν φανερώνει στο έργο του αυτό.

Και τώρα, ο επίλογος. Υπάρχουν στιγμές στις μπετοβενικές συμφωνίες, που ηχούν με αφάνταστη μεγαλοπρέπεια. Μια απ’ αυτές είναι κι η στιγμή που τα τρομπόνια συντονίζουν εξαγγελτικά τον ευχαριστήριο ύμνο, στο φινάλε της έκτης συμφωνίας, της κοσμαγάπητης «Ποιμενικής»

Αφορμή γι’ αυτό το post πήρα από την ανάρτηση ενός βίντεο στο blog του sfrang με το θρυλικό Herbert von Karajan, να διευθύνει αριστουργηματικά την Berliner Philarmoniker στην 6η συμφωνία
Προτείνω, αφού διαβάσετε το κείμενο, να μεταβείτε στο:
http://sfrang.blogspot.com/2007/04/lv-beethoven-6.html και να δείτε το 36 λεπτών βίντεο (γίνεται και το αντίθετο, βεβαίως!)

11.4.07

ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της χώρας μας πλαστογραφεί την ιστορία σε πολλά σημεία. Με συνεχή πλύση εγκεφάλου του πληθυσμού, προσπαθεί να εδραιώσει ως πραγματικότητα τη βλακώδη θεωρία της διαχρονικής συνέχειας του ελληνισμού και το κατασκευασμένο ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανισμού». Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι Έλληνες αμφισβητούν αυτούς τους μύθους.
………………………………………………………………………………………………………………………………………
Ορισμένοι χριστιανοί εθνικιστές, επιτιθέμενοι στο πασίγνωστο πια βιβλίο της Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού επανέφεραν στο προσκήνιο ένα γνωστό μύθο, το μύθο της συνέχειας. Πρόκειται για την άποψη ότι το Βυζάντιο υπήρξε ο συνεχιστής του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού.

Στην άποψη αυτή στηρίχθηκε εν πολλοίς η νεοελληνική ιδεολογία κατασκευάζοντας το περιβόητο σχήμα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» («Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της δικτατορίας του 1967). Στη διαιώνιση του μύθου αυτού συνεισέφεραν τα μάλα και οι νεοορθόδοξοι βυζαντινολάτρες Χ. Γιανναράς, Σ. Ράμφος (με δασεία) και η ακολουθία τους.
Η αντίληψη αυτή αποτελεί ένα ιδεολόγημα και ως τέτοιο αρνείται να δει την αληθή Ιστορία, ότι δηλαδή τέτοια συνέχεια δεν υπήρξε. Αυτό φαίνεται σαφώς σε ιστορικά γεγονότα (και όχι μυθεύματα), σε αντιλήψεις και σημασίες που σηματοδοτούν βαθιά ρήγματα.

Πράγματι με την επικράτηση του χριστιανισμού στο ανατολικό μέρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη, αρχίζει η επιχείρηση απαλείψεως οτιδήποτε ελληνικού, εκτός της γλώσσας. Ήδη από αρκετά νωρίς, οι χριστιανοί θεολόγοι , που είναι Ρωμαίοι υπήκοοι, στρέφονται κατά των Ελλήνων και οι συστηματικές επιθέσεις και διώξεις από την επίσημη εξουσία αρχίζουν με τους διαδόχους του Κωνσταντίνου (Κωνστάντιο Β΄, Θεοδόσιο Α΄ και Β΄, κ.λ.π).

Ο ελληνικός πολιτισμός διώκεται, ναοί γκρεμίζονται, το Μαντείο των Δελφών κλείνει, περιουσίες των Ιερών και ιδιωτικές διαρπάζονται, οι εορτές (Ελευσίνια Μυστήρια κ.α.) καταργούνται, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που διεξάγονταν από το 776 π.Χ. επίσης, βιβλία καίγονται, βιβλιοθήκες εξαφανίζονται, τα θέατρα σφραγίζονται, οι άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους και εξοντώνονται ως «ειδωλολάτρες», ως κατεχόμενοι από την πλάνην των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων, όπως αναφέρουν τα διατάγματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, οι οποίοι από την αρχή έως το τέλος αποκαλούνται βασιλείς των Ρωμαίων. Ο αναγκαστικός και βίαιος εκχριστιανισμός επιβάλλεται με αποκλεισμούς, εξορίες, βασανιστήρια και στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Σκυθόπολη. Συνυπεύθυνοι σε αυτό το πογκρόμ είναι οι χριστιανοί, τα χριστιανικά Πατριαρχεία Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας… Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρώτη δημόσια μαζική καύση ελληνικών βιβλίων έγινε στην Έφεσο με την προτροπή του Παύλου, τον 1ο μ.Χ. αιώνα, και συνεχίστηκε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης επί Θεοδοσίου Α΄. Επίσης το 415 μ.Χ., με τις προτροπές και το μίσος του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κυρίλλου, ο φανατισμένος όχλος κατακρεουργεί με θραύσματα από πήλινα αγγεία τη φιλόσοφο Υπατία! Τέλος, ο χριστιανός Βυζαντινός αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει το 529 μ.Χ. με διάταγμα τις φιλοσοφικές σχολές, ακόμα και τη σχολή των Αθηνών (εν Αθήναις κελεύσας μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίαν) που είχε ιδρύσει ο Πλάτων τον 4ο π.Χ. αιώνα και επί εννέα αιώνες λειτουργούσε κανονικώς. Ο τελευταίος διευθυντής της, ο φιλόσοφος Δαμάσκιος, μαζί με άλλους καταφεύγουν -τι ειρωνεία- στην περσική αυλή.

Το φαινόμενο αυτό της διώξεως μέχρι εξαφανίσεως του ελληνικού πνεύματος είναι το πρώτο στην Ιστορία παράδειγμα θεσμισμένης και έμπρακτης μισαλλοδοξίας, το πρώτο παράδειγμα μαζικής εθνοκάθαρσης και πνευματικής κάθαρσης, που δεν επιθυμεί τον άλλο, τον διαφορετικό: ο ελληνικός πολιτισμός πρέπει να εξαφανιστεί φυσικώς, ιδεολογικώς, πνευματικώς. Παρέμεινε για τους Βυζαντινούς πάντα κάτι το ξένο, οι ίδιοι χρησιμοποιούν τον όρο έξωθεν ή θύραθεν.
Ο βυζαντινός χριστιανισμός έχρισε τον ελληνικό πολιτισμό ως τον κύριο εχθρό του και τον πολέμησε με όλα τα μέσα. Δικαίως ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης μίλησε για χριστιανική βαρβαρότητα, η οποία σηματοδοτεί την είσοδο στο Μεσαίωνα.

Το χριστιανικό Βυζάντιο δεν έχει ανάγκη τη φιλοσοφία, την έρευνα, το διάλογο, αλλά τη θεολογία, τη μοναδική αλήθεια, το δόγμα. Δεν ανέχεται ούτε καν τους χριστιανούς που έχουν διαφορετική άποψη, τους στιγματίζει ως αιρετικούς, τους αναθεματίζει, τους διώκει. Δεν επιθυμεί πολίτες επίσης και αγορά, αλλά πιστούς και ποίμνιο. Αντί της πολιτικής ενημέρωσης και διαπάλης των δοξών εφαρμόζει την «ορθοδοξία» και τις συνωμοσίες των αυλικών και των ευνούχων του Ιερού Παλατίου. Αντί της αμφισβήτησης προκρίνει την υποταγή και την τυφλή πίστη. Δε θέλει τον έρωτα και την απόλαυση αλλά τον ασκητισμό και το μίσος για το σώμα. Δεν ενδιαφέρεται για το δημόσιο και πραγματικό βίο αλλά για την απόσυρση από τα εγκόσμια, την ατομική ψυχή και την «μετά θάνατον ζωή». Δε θέλει ελεύθερους πολίτες αλλά δούλους και υποτελείς του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη. Αντί για τη δημοκρατία των ελεύθερων και ίσων πολιτών υπερασπίζεται και εφαρμόζει την ελέω θεού απόλυτη μοναρχία. Αντί για την κυριαρχία του νόμου κυριαρχεί η αυθαίρετη βούληση του Πατριάρχη και του Αυτοκράτορα. Η ποίηση αντικαθίσταται από την εκμηδενιστική θρησκευτική υμνωδία. Η τραγωδία και η κωμωδία από τα φτηνά θεάματα του Ιπποδρόμου και την επανάληψη της θρησκευτικής λειτουργίας. Τα εξαίσια γυμνά σώματα των ελληνικών γλυπτών εξαφανίζονται από το ράσο και την αγιογραφία. Η συζήτηση εξαφανίζεται από την προσευχή. Η πολιτική ρητορική από το θρησκευτικό κήρυγμα. Η ανθρώπινη γνώση είναι αποτέλεσμα θεϊκής φώτισης και αποκάλυψης, κτήμα και προνόμιο του Ιερατείου και των εξουσιαστών και όχι προϊόν του ανθρώπινου λόγου και της λογικής.

Η έχθρα των Βυζαντινών χριστιανών κατά των Ελλήνων διατηρήθηκε αμείωτη καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας, διότι η υπέρτατη έγνοια τους ήταν η τήρηση του μοναδικού «θεόπνευστου» δόγματος και η διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας. Ακόμη και στην περίοδο που θεωρείται «φιλελεύθερη» ( του 11ου μ.Χ. αιώνα), οποιαδήποτε συμπάθεια προς τους Έλληνες φιλοσόφους, που διαφοροποιείται από το επίσημο δόγμα, επισύρει την καταδίκη και την αποπομπή. Αυτό έγινε λ.χ. με τον Ιωάννη Ιταλό, «ύπατο των φιλοσόφων», τον οποίο η πατριαρχική Σύνοδος κατηγόρησε ότι ασχολούνταν με ελληνικές αντιλήψεις που απέκλιναν από το ορθόδοξο δόγμα (τα των Ελλήνων δυσεβή δόγματα…ανάθεμα). Φυσικά μετά το ονομαστικό ανάθεμα εναντίον του ο Ιταλός εξαφανίστηκε από το δημόσιο βίο. Το ελληνίζειν ήταν καταδικαστέο και εξοβελιστέο από την κοσμική και θρησκευτική εξουσία μέχρι το τέλος του Βυζαντίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από την αρπάγη του χριστιανισμού και ανατρέχει στην πλατωνική φιλοσοφία. Είναι από τους πρώτους, στο ετοιμόρροπο και προ πολλού παρακμιακό Βυζάντιο, που τολμά να αποκαταστήσει ανοικτά μετά από 10 αιώνες το όνομα των Ελλήνων και την ελληνική παιδεία και δηλώνει ότι «Έλληνες εσμέν γένει τε και παιδεία». Όμως ο ανθενωτικός Γεώργιος Σχολάριος (Γεννάδιος), μελετητής του Αριστοτέλη, που έγινε ο πρώτος Πατριάρχης μετά την πτώση της Κων/πόλεως, αντέταξε ότι «χριστιανοί εσμέν», και παρέδωσε στην πυρά το έργο του Γεμιστού.

Συνεπώς υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του ελληνικού κόσμου και του βυζαντινού χριστιανισμού, πρόκειται για ασύμβατες και ασυμβίβαστες αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές. Δεν είναι απλώς μόνο δύο διαφορετικοί κόσμοι, αλλά συνιστούν εντελώς άλλη νοηματοδότηση του βίου, άλλη σύλληψη του κόσμου, στηριζόμενοι σε άλλο ανθρωπολογικό τύπο.
Ο ελληνικός κόσμος είναι ο πολιτισμός της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της πολιτικής συμμετοχής, του εκκλησίας του δήμου. Ενώ ο βυζαντινός εκπροσωπεί την ανελευθερία, την αυταρχική μοναρχία, την ανισότητα, την τυφλή υπακοή και πίστη στο εξ αποκαλύψεως μοναδικό δόγμα, την Εκκλησία των παθητικών πιστών. Θα πρέπει συνεπώς να διαλέξουμε: αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ή βυζαντινό χριστιανισμό, αυτονομία ή ετερονομία, όπως σωστά προτείνει ο Κ. Καστοριάδης. Και τα δύο μαζί δε γίνεται, είναι σχήμα οξύμωρο.

Όσον αφορά τον άλλο μύθο του νεοελληνικού χριστιανισμού για το ρόλο της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821, παραπέμπουμε στις εύστοχες επισημάνσεις του Σ. Πολυμίλη για τον αρνητικό ρόλο της Εκκλησίας. Παραθέτουμε μόνο δύο κείμενα των Πατριαρχείων του έτους 1798.
Το πρώτο είναι ένας λίβελος κατά των Γάλλων διαφωτιστών και ελευθερίας, ενώ ταυτοχρόνως είναι κήρυγμα δουλικής υποταγής «εις την υψηλήν βασιλείαν των Οθωμανών». Το δεύτερο κείμενο είναι κήρυγμα κατά του πρωτοπόρου μάρτυρα της ελευθερίας Ρήγα Φεραίου και του συντάγματός του, διότι κατά τον Πατριάρχη «είναι πλήρες σαθρότητας».

Τα ιδεολογήματα, οι ιδεολογίες και οι μύθοι για τα ιστορικά γεγονότα είναι σαν τα ναρκωτικά: μας ταξιδεύουν μακριά από την πραγματικότητα, την καταργούν, επειδή δε θέλουμε ή δεν έχουμε τη δύναμη να την αντιμετωπίσουμε. Η κατάργηση όμως της αλήθειας δημιουργεί διαστρεβλωμένο και διεστραμμένο κόσμο, και κατά συνέπεια στρεβλή ταυτότητα, πράγμα που είχε διαπιστώσει και ο Κ.Θ. Δημαράς που έλεγε ότι στην Ελλάδα ορισμένοι «καλλιεργούν με ηδονή την ιστορική ανακρίβεια». Η συμβουλή του εθνικού μας ποιητή παραμένει επίκαιρη: «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό».

Άρθρο του Γιώργου Οικονόμου, Δρ Φιλοσοφίας, εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» 5 Απριλίου 2007.

Βιβλιογραφία:

1. Α. Καμάρα: Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Εκδόσεις Κατάρτι, Αθήνα 2000.
2. Καστοριάδης: Οι μύθοι της παράδοσής μας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 21 Αυγούστου 1994.
3. Ελευθεροτυπία: 28 Μαρτίου 2007.
4. Ιστορία του ελληνικού Έθνους: τομ. ΙΑ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975 σ. 328-359 και 433-451
5. Ιστορία του ελληνικού Έθνους: τομ. ΙΑ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975 σ. 449-450.

7.4.07

ΠΕΡΙΑΓΩΓΗ ΣΕ ΔΥΣΟΣΜΑ ΕΔΑΦΙΑ

Μέρος Β΄
Εδώ, απολαύστε την καινή διαθήκη…του σκότους! «προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί. Δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται. Μη ούν ομοιωθείτε αυτοίς» (Ματθ.ΣΤ΄ 7-8). Για τον Ιησού λοιπόν, οι αρχαίοι ήταν φλύαροι και ανόητοι, χωρίς ευλάβεια και σύνεση!

Και στη συνέχεια: «μη ούν μεριμνήσητε λέγοντες τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα; Πάντα γαρ ταύτα τα έθνη (εθνικοί) επιζητεί» (Ματθ.ΣΤ΄ 31-32) Εδώ πια τί να σχολιάσει κανείς; Η μισανθρωπιά, η ζηλοφθονία και όλο το κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στους εθνικούς, ξεχειλίζει από το στόμα αυτού του φωστήρα! Οι εθνικοί των παμμεγίστων επιστημόνων, φιλοσόφων και παντός είδους ευεργετών της ανθρωπότητας κατηγορούνται από το «θεάνθρωπο» ως άκρως υλιστικά όντα! Για το μεγάλο αυτό τσαρλατάνο, οι άνθρωποι δεν πρέπει να μεριμνούν για την τροφή και την ενδυμασία τους. Δε χρειάζεται να νοιαστούν για τις βασικές ανάγκες τους. Αρκεί να δοξολογούν όλη μέρα εκείνον και θα πέφτουν απ’ τον ουρανό ψητά γουρουνόπουλα, φρέσκα καρβέλια, ενώ θα προσγειώνονται νυχθημερόν και καρδάρες με γάλα για τα παιδάκια! Θα πει κάποιος ότι γίνομαι χυδαίος. Εγώ πιστεύω ότι αυτά τα ελεεινά κείμενα είναι χυδαία και θα πρέπει κάποτε ν’ απαλλαγούμε οριστικά και αμετάκλητα από δαύτα.

Συνεχίζουμε για λίγο ακόμη την περιαγωγή μας στα σοκάκια της χριστιανικής βλακείας. Ο Ιησούς βλέπει στο δρόμο του μια συκιά και ασυγκράτητος από την πείνα τρέχει να κάνει πλιάτσικο: «και ιδών συκήν μίαν επί άλλους οδού ήλθεν επ’ αυτήν και ουδέν εύρεν εν αυτή» Μήπως θα ’πρεπε να του ’χει έτοιμα σύκα, Μάρτη μήνα, 5 μήνες πριν την ώρα της; Και η αδιανόητα κτηνώδης συνέχεια: «και λέγει αυτή. Μηκέτι εκ σού γένηται καρπός εις τον αιώνα. Και εξηράνθη παραχρήμα η συκή» (Ματθ.ΚΑ΄ Ι9). Η κακόμοιρη η συκιά, τί έφταιγε, που εκτός εποχής δεν είχε σύκα; Φυσικά εδώ οι μαυροφορούσες «τίμιες» μούμιες βλέπουν συμβολισμούς: συκιά = Ισραήλ, δηλαδή την κατάρα του θεού και την επερχόμενη διασπορά των Εβραίων και λοιπές θεολογικές μπούρδες, για να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα και ελεεινά του περιστατικού.

Πάμε και στο εξής κωμικό: ενώ ο «υιός του θεού» έχει κατέβει γνωρίζοντας ότι πρέπει να σταυρωθεί για να εκπληρώσει την αποστολή του στη γη, στον κήπο της Γεσθημανή φέρεται χειρότερα κι από 6χρονο κοριτσάκι, μη αισχυνόμενος να αρθρώσει τα εξής επαίσχυντα: «πάτερ μου, ει δυνατόν εστί παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ.ΚΣΤ΄ 39), τα οποία και λέει ξεδιάντροπα 3 φορές! Στη συνέχεια εξακοντίζει αδιανόητα μακάβριες και αισχρές απειλές περί κόλασης: «απελθείν εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται» (Μαρκ.Θ΄ 43). Μόνο ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει λόγο για ανθρωποφάγες ορδές σκωλήκων, που ως έργο τους έχουν να κατασπαράσσουν αιώνια τους κολασμένους!

Και μια ακόμη γεύση από Λουκά: «εί τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ού δύναταί μου μαθητής είναι» (Λουκ.ΙΔ΄ 26) Εμ, δεν είναι τυχαίο που μάζεψε όλα τα αποβράσματα της Γαλιλαίας για μαθητές! Το δε μήνυμά του απευθύνεται σε φυσιολογικούς ανθρώπους…ε;

Και το τελευταίο και γελοιωδέστερο εδάφιο της κριτικής μας. Κρατηθείτε και απολαύστε τη «θεία» βλακεία: Ο Ιησούς με τον Πέτρο πάνε στην Καπερναούμ, όπου τους σταματούν οι εισπράκτορες ενός φόρου για το ναό. Επειδή δεν έχουν λεφτά ο Ιησούς παραγγέλλει την παρακάτω αδιανόητα βλακώδη εντολή: «πορευθείς εις την θάλασσαν βάλε άγκιστρον και τον αναβάντα πρώτον ιχθύν άρον και ανοίξας το στόμα αυτού ευρήσεις στατήρα (νόμισμα). Εκείνον λαβών δος αυτοίς αντί εμού και σού» (Ματθ.ΙΖ΄ 27) Ε, πλέον η βλακεία που βαρούσε το Ματθαίο κι όλους τους παπάδες που τα διαβάζουν αυτά και δε μαδούν τα γένια τους, είναι ανεκδιήγητη, αδιανόητη, αβάσταχτη, καταρρακτώδης, ασυγχώρητη, άκρως προσβλητική και υβριστική προς την έννοια του θείου, ό,τι κι αν σημαίνει για κάθε λογικό και εχέφρον ον. Ο Πέτρος διατάσσεται να πάει να ψαρέψει και το πρώτο ψάρι που θα πιάσει, να του ανοίξει το στόμα και θα βρει το νόμισμα για να πληρώσουν το φόρο!

Αισθάνομαι παράξενα να ελέγχω αυτές τις αηδίες και έχω μια μεγάλη απορία: ποιοι διεστραμμένοι νόες διαβάζουν αυτά τα περιττώματα και δεν κάνουν εμετό; Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να ρίξουμε μια πιο διεισδυτική ματιά στην «κΕνή διαθήκη» και στον πρωταγωνιστή της, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε πίσω από το παραπλανητικό προσωπείο της αγάπης τον απόλυτο εμπαιγμό του ανθρώπου, την πλήρη περιφρόνηση της λογικής και το κολοσσιαίο ψέμα, που περιέχεται στις σελίδες της!

Πηγή: Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ. ΥΠΟ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ. Έκδοση: ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Ο «ΣΩΤΗΡ»

6.4.07

ΠΕΡΙΑΓΩΓΗ ΣΕ ΔΥΣΟΣΜΑ ΕΔΑΦΙΑ

Μέρος Α'
Έχετε διαβάσει ποτέ «καινή διαθήκη»; Οι περισσότεροι θα πείτε «όχι, αλλά έχουμε ακούσει στο σχολείο, ή στο κατηχητικό(!), ή στην εκκλησία». Λοιπόν, ειλικρινά σας λέω, δε ξέρετε τι χάνετε, που δε διαβάζετε! Ακολουθείστε με για λίγο, σε μια γρήγορη περιαγωγή σε τυχαία εδάφιά της. Μέρες που είναι κιόλας, επιβάλλεται...

Ο Ιησούς συμβουλεύει τους μαθητές του: «και εάν ή (είναι) η οικία αξία, ελθέτω η ειρήνη υμών επ’ αυτήν, εάν δε μη ή αξία, η ειρήνη υμών προς υμάς επιστραφήτω»(!) (Ματθ.Ι΄13). Ναι, οι απόστολοι θα μπαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων, θα τους εύχονται ειρήνη, αλλά αν δεν είναι καλοί η ειρήνη θα εγκαταλείπει το σπίτι και θα γυρίζει πίσω, στους αποκλειστικούς προμηθευτές της. Ωραίος θεός της αγάπης!

Συνεχίζουμε: «και ός εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούση τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών» (Ματθ.I΄14). Όποιος δε δεχθεί λοιπόν το «θείο» λόγο προφανώς είναι μιαρός και οι πάναγνοι απόστολοι φεύγοντας από τη μολυσμένη πόλη ή οικία εντέλλονται από τον «ενσαρκωθέντα λόγο» να τινάξουν τα πόδια τους για να απαλλαγούν από τη βλαβερή (ειδωλολατρική) σκόνη. Τόση αγάπη πια μπουχτίσαμε! Λίγο πιο κάτω ο ίδιος: «όστις δ’ αν αρνήσητέ με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου, του εν ουρανοίς» (Ματθ. Ι΄33). Μην τολμήσετε και δε μ’ ακούσετε, γιατί θα σας δείξει ο μπαμπάς μου!

Για να δούμε τί θα γίνει κατά την τελική κρίση: «εξελεύσονται οι άγγελοι και αφοριούσι τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων και βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (Ματθ.ΙΓ΄49). Α, τί θεολογική ευφυΐα, τί φιλοσοφικό και μαγειρικό μεγαλείο! Όποιος πιστεύει ότι χρειάζονται φιλοσοφικά επιχειρήματα για να καταρριφθεί η καινή διαθήκη μάλλον χρήζει αγωγής με δυνατά ψυχοφάρμακα, που θα χορηγούνται από το στόμα με χωνί βενζινάδικου!

Ας κοιτάξουμε τώρα δύο άγρια αντιφατικά εδάφια «μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ.Ι΄ 34-35). Λοιπόν, αν θέλετε να κάνετε το σπίτι σας «μπουρδέλο» καλέστε Ιησού. Και μετά το κρεσέντο κατακλυσμιαίου αναρχισμού και πολεμοχαρίας ακούστε τα παρακάτω ξεδιάντροπα και προκλητικά: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί θεού κληθήσονται»! (Ματθ.Ε΄ 9). Προφανώς εξαιρεί τον εαυτό του από την ειρηνοποιητική εντολή, μιας κι αυτός θεωρεί εαυτόν ήδη γιο θεού, άρα δε χρειάζεται και να την ακολουθεί!

Όμως η παράνοια πάνω στο ζήτημα της υποστήριξης ή όχι της χρήσης βίας συνεχίζεται: «είπεν ούν αυτοίς. Αλλά νύν ο έχων βαλλάντιον αράτω, ομοίως και πήραν. Και ο μη έχων, πωλήσει το ιμάτιον αυτού και αγοράσει μάχαιραν» (Λουκ.ΚΒ΄ 36). Τί ψύχωση κι αυτή με τα μαχαίρια! Λοιπόν, ενώ εδώ προστάζει να πουλήσουν και τα σώβρακά τους για ν’ αγοράσουν μαχαίρια, λίγο μετά τη σύλληψή του στη Γεσθημανή, που ο Πέτρος τραβά μαχαίρι (ακολουθώντας την τρομοκρατική φιλοσοφία του δασκάλου του) και κόβει το αυτί ενός δούλου Ρωμαίου αξιωματικού, ο Ιησούς του λέει τα απίθανα: «απόστρεψόν σου την μάχαιραν εις τον τόπον αυτής. Πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται» (Ματθ.ΚΣΤ΄ 52). Τελικά είναι υπέρ ή κατά της βίας; Κι αφού ήρθε για να βάλει μάχαιρα και ζητά απ’ τους μαθητές του ν’ αγοράσουν πάση θυσία μαχαίρια (πράγμα που προδίδει ότι ήταν εγκέφαλος επαναστατικής-τρομοκρατικής οργάνωσης), γιατί επικρίνει τον Πέτρο που ακoλoύθησε πιστά τις εντολές του;

Οι αντιφάσεις κάτι παραπάνω από κραυγαλέες. Κάποιος θα πει ότι τόσες αντιφάσεις ίσως προδίδουν την ιστορική ανυπαρξία του προσώπου αυτού. Συμφωνώ μαζί του. Ο Ιησούς είναι φανταστικό πρόσωπο ή αν είναι ιστορικό, περιορίζεται στην ασημαντότητα, στην ανοησία και ίσως στην ψυχασθένειά του.

Θαυμάστε τον κι άλλο: «Εξομολογούμε σοι (σ’ ευχαριστώ) πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα υπό σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις» (Ματθ.IΑ΄ 25). Ο άνθρωπος εδώ είναι σαφής. Η διδασκαλία του ήταν προορισμένη για μωρά και βλαμμένους κι όχι για σοφούς και συνετούς! Αλήθεια, αυτά τα λόγια μετά από τόσες εκατονταετίες, δεν είναι ο χειρότερος εμπαιγμός έναντι όλων ημών; Δεν είναι ο απόλυτος εξευτελισμός μας ως έθνος, να χαιρόμαστε που ανήκουμε στην ομάδα των ηλιθίων και να αυτοεπαινούμαστε γι’ αυτό; Το φαινόμενο ελληνόφωνος χριστιανός είναι ο απόλυτος ορισμός της σχιζοφρένειας!

Αλλ’ ας δούμε και τις προφητικές του ικανότητες. Για πότε προφήτεψε ο «θεάνθρωπος» τη Δευτέρα παρουσία; «αμήν γαρ λέγω υμίν, ου μη τελέσητε τας πόλεις του Ισραήλ έως αν έλθη ο υιός του ανθρώπου» (Ματθ.Ι΄ 23). Κι όμως, ως τη Ρώμη δίδαξαν οι απόστολοι και ουδείς τον είδε να έρχεται και «αμήν λέγω υμίν εισί τινες των ώδε εστηκότων οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού» (Ματθ.ΙΣΤ΄ 28). Κι όμως κι αυτοί πέθαναν κι άλλες 65 περίπου γενιές κι ακόμα δεν ήρθε να βασιλεύσει! Και παρακάτω: «και κηρυχθήσεται τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι και τότε ήξει το τέλος» (Ματθ.ΚΔ΄ 14). Το ευαγγέλιο εντωμεταξύ έχουν ακούσει μέχρι και οι πιο τελειωμένοι ανθρωποφάγοι, αλλ’ αυτός ακόμα να καθίσει στο θρόνο του!

Συνεχίζεται…

5.4.07

ΤΟ '21 ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Οι υπόδουλοι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να αντιστέκονται στους Τούρκους. Σχεδόν κάθε δεκαετία ξεσπούσε σε κάποια περιοχή άγρια εξέγερση. Δεν πρέπει να λησμονούμε άλλωστε, ότι η πρώτη επανάσταση κατά των Τούρκων έγινε δέκα μόλις χρόνια μετά την Άλωση, με την ευκαιρία του Βενετοτουρκικού πολέμου. Όμως μόνο μετά τα χρόνια του Διαφωτισμού (17ος-18ος αι.) και κυρίως μετά τη Γαλλική Επανάσταση (1789) άρχισε να υπάρχει ο ιδεολογικός εξοπλισμός και ο συντονισμός των υποδούλων για μια γενική εξέγερση. Η ανάπτυξη μά­λιστα του εμπορίου και της ναυτιλίας, που προήλθε από τις αποφάσεις της συνθήκης του Κιουτσούκ-Καϊ­ναρτζή (1774), γέμισε τους κατοίκους των αστικών κέντρων και των παροικιών με γνώσεις και χρήμα. Η νέα αστική τάξη ήταν ο κατ’ εξοχήν φορέας των επαναστατικών ιδεών του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Τα κηρύγματα του Κοραή, του Ρήγα, του Ανώνυμου της «Ελληνικής Νομαρχίας» συνέπαιρναν τους ραγιάδες. Οι μυστικές οργανώσεις («Έλληνόγλωσσον Ξενοδοχείον», «Φιλόμουσος Εταιρεία» και κυρίως οι «Φιλικοί») οργάνωσαν τους Έλληνες για συντονισμένη, γενική και ταυτόχρονη δράση. Περί το 1800 και τα επόμενα χρόνια όλα έδειχναν, ότι κάτι κινείται στους υπόδουλους. Την ίδια εποχή στην ελληνική ύπαι­θρο πoλλαπλασιάζovταν οι κλέφτες και οι αρματολοί, ενώ επίλεκτοι απ’ αυτούς υπηρετούσαν με τους άνδρες τους στους ξένους στρατούς των Επτανήσων, αποκτώντας πλούσια πολεμική πείρα και στρατηγικές γνώσεις, όπως ο Θ. Κολοκοτρώνης. Την ίδια επίσης περίοδο ολόκληρες περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ή ημια­νεξάρτητες (όπως η Μάνη), ή δρούσαν αυτόνομα και ανεξέλεγκτα (όπως η Ήπειρος επί Αλή Πασά).

Στα επαναστατικά κηρύγματα των διαφωτιστών, που πυρπολούσαν τις καρδιές των ραγιάδων και κυρίως στη δράση του Ρήγα, ήρθε να προβάλει την αντίθεσή της, όπως ήταν αναμενόμενο, η εκκλησιαστική ηγεσία για καθαρά ιδιοτελείς λόγους (διατήρηση προνομίων). Η Προς Ρωμαίους επιστολή του Παύλου πρόσφερε τη θεωρητική κάλυψη της σκλαβιάς: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ού γάρ έστιν εξουσία ει μή υπό θεού. Αι δε oύσαι εξoυσίαι υπό τού θεού τεταγμέναι εισίν. Ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του θεού διαταγή ανθέστηκεν» (Pωμ. ΙΓ΄1-2). Έτσι σε κάθε εξέγερση των υπόδουλων κατά των Τούρκων το Πατριαρχείο Kων/πoλης αφόριζε τους επαναστάτες, κατόπιν βέβαια εντολής τoυ σoυλτάνoυ. Το 1798 το Πατριαρχικό Τυπογραφείο εκδίδει τη «Χριστιανικήν Απολογίαν», που συνέταξε ο Αθανάσιος ο Πάριος, κατά την οποία η ελευθερία και η ισότητα είναι «προϊόντα αντιχριστιανικής ασεβείας» (βλ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνoυς, «Εκδοτική Αθηνών», τόμο ΙΑ, σελ. 450). Την ίδια περίοδο (1 Δεκεμβρίου 1798) ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' καταγγέλλει με εγκύκλιό του προς τους επισκόπους το «αντιχριστιανικό» κήρυγμα του Ρήγα: «Συνέπεσεν εις χείρας ημών έν σύνταγμα επιγραφόμενον Νέα Πολιτική Διοίκησις (έτσι επι­γραφόταν το έργο του Ρήγα) και ανεμνήσθημεν του ποιμαντικού μας χρέους. Και δια τούτο γράφομεν τη αρχιεροσύνη σου να επαγρυπνείς εις όλα τα μέρη της επαρχίας σου με ακριβείς ερεύνας και εξετάσεις. Όταν εμφανισθεί τοιούτον σύνταγμα ως άνωθεν, εις τύπον ή χειρόγραφον, να συνάζεις άπαντα τα διασπειρόμενα και να τα έξαπoστέλλης εις ημάς εν τάχει, μή επιμένων εις πλείονα ότι πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των θολερών αυτού εννοιών τοις δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως εναντιούμενον». (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, «Εκδοτικής Αθηνών»).

Την ίδια επίσης χρονιά (1798) ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Άνθιμος εξέδωσε την «Πατρικήν Διδασκαλίαν», όπου συμβουλεύει τους ραγιάδες: «Ο Κύριος ήγειραν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθω­μανών, αντί της των Ρωμαίων ημών βασιλείας, η όποία είχεν αρχίσει, τρόπον τινά, να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα, και ύψωσε την βασιλείαν αυτήν των Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην, δια να αποδείξη αναμφιβόλως, ότι θείω εγένετο βουλήματι, και όχι με δύναμιν των ανθρώπων, και να πιστοποιήση πάντας τους πιστούς, ότι με αυτόν τον τρόπον ευδόκησε να οικονομήση μέγα μυστήριον, την σωτηρίαν δηλαδή εις τους εκλεκτούς του λαούς». Στην «Πατρικήν Διδασκαλίαν» του Άνθιμου απάντησε, ως γνωστόν, ο Α. Κοραής με την «Αδελφικήν Διδασκαλίαν» του. Στον Κοραή ανταπάντησε το 1805 ο Αθανάσιος ο Πά­ριος, θεολόγος, σχολάρχης της Χίου, με τον λίβελο «Νέος Ραψάκης», όπου πανηγυρίζει για το θάνατο του Ρήγα: «οι κατά των ιδίων δεσποτών την κοινήν και καινήν ευτρεπίσαντες μάχαιραν, μάχαιραν εύρoν μισθόν του παραλόγου ζήλου αυτών» (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, «Εκδοτικής Αθηνών», τόμο ΙΑ, σελ. 450).

Τέλος, ο Γρηγόριος ο Ε΄ αφόρισε στις 23 Μαρτίου 1821 και το κίνημα του Α. Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. (Βλ. Ν. Σπηλιάδη, Απομνημονεύματα, 1821-1843, έκδ. Χριστόπουλoυ, Αθήναι 1972, τομ. Α', σελ. 49 και Ιστορία Ελληνικού Έθνους, «Εκδοτική Αθηνών», τόμος ΙΒ, σελ. 34). Αλλά και στην ίδια την Πελοπόννησο, απ’ όπου τελικά ξεκίνησε η Επανάσταση της κυρίως Ελλάδας, το σύνολο σχεδόν των αρχιερέων και των προκρίτων δεν την ήθελε, πράγμα που φαίνεται και από το γεγονός ότι υπάκουσαν στην πρόσκληση της Τουρκικής διοίκησης και πήγαν στην Τρίπολη δήθεν για σύσκεψη, ενώ στην πραγματικότητα ως όμηροι των Τούρκων, δείχνοντας νoμιμοφρoσύνη και εμπιστοσύνη. Όσοι αρχιερείς και πρόκριτοι δεν πήγαν στην Tριπoλιτσά, συγκεντρώθηκαν στα Kαλάβρυτα, στη Μονή Αγίας Λαύρας (13 Μαρτίoυ 1821). Εκεί, στη σύσκεψη που έγινε, αποφασίστηκε πάλι να μη γίνει η Επανάσταση. Μερικοί πρότειναν να εγκαταλείψουν την Πελοπόννησο και να διαφύγoυν στην Ύδρα ή στη Δυτική Ευρώπη. Μόνο ο Ασημάκης Φωτήλας αντέδρασε σ’ αυτά τα σχέδια. Τέλος οι συγκεντρωθέντες αποφάσισαν «να μή δώσουν αιτίαν τινά, αλλά ως πεφοβισμένοι να περαμερίσωσι εις ασφαλή μέρη». Επίσης αποφασίστηκε να σταλεί και ειδικός απεσταλμένος στο σουλτάνο, για να βεβαιώσει ότι δεν υπήρχε καμιά επαναστατική κίνηση στην Πελοπόννησο. Έτσι τελείωσε η περίφημη σύσκεψη της Αγίας Λαύρας. (Φωτάκος, Απομνημονεύματα, έκδοση «Φιλολογικά Χρονικά», Αθήναι 1960, τ. Α΄ σ. 54).

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

Ανεπίκαιρο και το σημερινό ποστ, αλλά λόγοι υγείας δε μου επέτρεψαν να το δημοσιεύσω εγκαίρως. Κάλιο αργά, όμως, παρά ποτέ!

Οι εβδομήντα δύο (ΟΒ') μεταφραστές της Π. Διαθήκης διέπραξαν μία ύπουλη, μόνιμη και σκόπιμη πλαστογράφηση του κειμένου της. Η πλαστογράφη­ση βρίσκεται στη λανθασμένη μετάφραση της υποτιθέμενης «προφητείας» του Ησαΐα, που βρίσκεται στο ομώνυμο βιβλίο (Ζ' 14). Η απάτη αυτή είχε καταστροφικές και μοιραίες συνέπειες για το χριστιανισμό και την ανθρωπότητα.
Το ιερατείο που κατασκεύασε το «ευαγγέλιo του Ματθαίου» είχε στα χέρια του τη λανθασμένη αυτή μετάφραση των «εβδομήκοντα», του βιβλίου του Ησαΐα, όπου ιστορείται ο μύθος της Μαριάμ, η οποία συναντάει τον άγγελο Γαβριήλ. Διαβάζουμε λοιπόν στον πλαστογραφημένο Ησαΐα (Ζ' 14): «Δείτε, η Παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο και θα καλέσει το όνομά του Εμμανουήλ». Το ίδιο γράφεται και στο Ματθαίο: «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Α' 23). Οι δε νεοφώτιστοι μεταφραστές στα νεοελληνικά μεταφράζουν: «Ιδού η παρθένος, που δεν εγνώρισε άνδρα, θα συλλάβει και θα γεννήσει υιόν και όσοι θα πιστεύουν εις αυτόν, θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ». (Καινή διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας. Π. Τρεμπέλα 1974).

Όμως το πραγματικό εβραϊκό κείμενο του Ησαΐα γράφει: «Hinneh ha-almah harah ve-yeldeth ben vekarath shem-o immanuel», το oποίο λανθασμένα μεταφράστηκε από τους παραπάνω μεταφραστές: Η εβραϊκή λέξη ha-almah σημαίνει απλά τη νεαρή γυναίκα. H λέξη harah είναι ο εβραϊκός παρελθοντικός τύ­πος, που σημαίνει «συνέλαβε», ο οποίος στα Ελληνικά αντιπροσωπεύει μια παρελθού­σα και ολοκληρωμένη πράξη. Η ορθή μετάφραση των στίχων αυτών είναι: «Δείτε, η νεαρή γυναίκα έχει συλλάβει και θα γεννήσει γιο και θα καλέσει το όνομά του Εμμανουήλ»

Όπως είπαμε, almah σημαίνει απλώς τη νεαρή γυναίκα που βρίσκεται σε ηλικία γά­μου παντρεμένη ή όχι, παρθένα ή όχι, με ευρεία γενική έννοια, όπως η αρχαία ελληνική λέξη «παρθένος», που δεν αναφέρεται στην παρθενία, που στα Εβραϊκά εκφράζεται με τη λέξη bethulah. Ο Λατίνος «άγιος» Ιερώνυμος λανθασμένα (και σκόπιμα) χρησιμοποίησε τη λατινική λέξη virgo. Αυτοί που γνώριζαν την εβραϊκή γλώσσα προειδοποίησαν για το κρίσιμο αυτό λάθος, όμως η εκκλησία απέφυγε να το διορθώσει και για 15 αιώνες επιμένει σ’ αυτό.

Τόσο έντονη ήταν η κριτική που ασκούσαν τότε οι γνωρίζοντες, ώστε ο Ιερώνυμος αναγκάστηκε να γράψει ένα βιβλίο της ιστορίας της πατρότητας του Aγίου Πνεύματος: «Διότι πoιος την εποχή εκείνη θα πίστευε στα λόγια της παρθένου, πως συνέλαβε από το Άγιο Πνεύμα και πως ο άγγελος Γαβριήλ ήλθε να αναγγείλει την πρόθεση του Θεού; Δε θα εξέφραζαν όλοι τη γνώ­μη πως την θεωρούν διεφθαρμένη; Διότι σήμερα, που ολόκληρος ο κόσμος ενστερνίστηκε την πίστη, οι Εβραίοι ισχυρίζονται πώς, όταν ο Ησαΐας λέ­ει: «Δείτε η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο», η εβραϊκή λέξη μιλά για νεαρή γυναίκα, όχι για μια παρθένα, δηλ. πως η λέξη είναι almah και όχι bethulah». (Ιερωνύμου, «Η διαρκής παρθενία της ευλογημένης Μαρίας» Ι, 336).

Ο ελληνομαθής λοιπόν «πατέρας της εκκλησίας», που τοποθέτησε την «παρθενική γέννηση» στο χειρόγραφο του «Ματθαίου», χρησιμοποίησε, ίσως και χωρίς να το γνωρίζει, τη λανθασμένη μετάφραση των Ο' του Ησαΐα, Ζ' 14, που ο Λατίνος χριστιανός Ιερώνυμος σκόπιμα χρησιμοποίησε και αυτός, ως ένα «ευσεβές ψέμα για τη δόξα του Θεού».

Έτσι δεν έχουμε μία απροσδιόριστη παρθένο που 750 χρόνια μετά «θα συλλάβει και θα γεννήσει» ένα γιο που θα ονομάσει «Εμμανουήλ», αλλά κάποια γνωστή και συγκεκριμένη νέα γυναίκα, παντρεμένη η ανύπαντρη, όχι όμως «παρθένα», που ήταν ήδη έγκυος και που θα γεννούσε ένα παιδί που θα ονόμαζε Εμμανουήλ. Είναι ένα σημάδι που ο «Κύριός μου» θα δώσει στον Αχάζ, όσον αφoρά στην προφητεία του Ησαΐα για τον πόλεμο μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας και το οποίο έχει ολοκληρωτικά πλαστογραφηθεί, όπως αποδεικνύεται από το «Β' Παραλειπομένων», ΚΗ.

Το αλάθητο όμως του Πάπα δήλωσε πως «δε θα είναι ποτέ νόμιμο να θεωρήσουμε, πως οι Ιερές Γραφές θα μπορούσαν να κάνουν λάθος» (Πάπας Λέων ΧΙΙΙ, «Encyc. Provid. Deus», CE, ii, 543). Είναι προφανές λοιπόν και έχει αποδειχθεί, πιστεύω, η αναξιοπιστία του «Ματθαίου» και των «πατέρων της εκκλησίας», οι οποίοι πλαστογράφησαν το κείμενο του Ησαΐα, για να δημιουργήσουν την προφητεία της «παρθενογένεσης του Ιησού». Έτσι επέμειναν να διατηρήσουν το ψέμα αυτό στη βίβλο ως τη βάση μιας ψεύτικης θεολογίας που έφθασε μέχρι τις μέρες μας, Η Εκκλησία γνωρίζει καλά το ψέμα αυτό, αλλά προστατεύει την «παρθενογένεση» με τις γνωστές συνέπειες. Δεν είναι, βέβαια, αυτό το μοναδικό ψέμα. Απ’ την αρχή ως το τέλος της ένα τεράστιο ψέμα είναι, που το χάφτουν οι αφελείς του κόσμου, «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ»

Πηγές: Γ. Γρηγορομιχελάκης: «Το βιβλίο που η εκκλησία σου δε θέλει να διαβάσεις» Εκδόσεις «Δαδούχος»

4.4.07

ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ

Σαφώς εκτός επικαιρότητας το σημερινό ποστ, αλλά το θέμα έχει, νομίζω, διαχρονικό ενδιαφέρον.

Αναμνήσεις εθνικής συγκίνησης από τα μαθητικά μας χρόνια: πύρινοι λόγοι των καθηγητών για την «ημέρα της παλιγγενεσίας», ο επιβλητικός πίνακας του Θ. Βρυζάκη με τον «όρκο των αγωνιστών» να δεσπόζει στην αίθουσα, απαγγελίες ποιημάτων όπως: «ο Γερμανός υψώνει τη σημαία», ιστορικά αναγνώσματα όπως: «ο Παλαιών Πατρών κήρυξε την έναρξη της Επανάστασης», «πατριωτικά» τραγούδια, παρελάσεις...Και οπωσδήποτε, καπάκι στο τέλος, το «χριστιανο-εθνικο-σωφρονιστικό» δίδαγμα: «σύσσωμος ο ορθόδοξος κλήρος σήκωσε τ’ άρματα κατά των Τούρκων και ελευθέρωσε την Ελλάδα»(!)

Αν σας έλεγα τώρα, πως όλες οι νεότερες γενιές από το ’21 μέχρι σήμερα μεγάλωσαν μέσα σ’ ένα παχυλό ψέμα, θα με πιστεύατε; Ε, ναι λοιπόν, τα γεγονότα δεν είναι καθόλου όπως τα περιγράφουν τα σχολικά εγχειρίδια. Και διαστρεβλώνονται σκόπιμα και κατ’ εξακολούθηση επί 185 χρόνια τώρα «για να στηρίξουν την κρατικοδίαιτη εκκλησιαστική άρχουσα ιδεολογία» όπως ομολογεί ο καθηγητής θεολογίας Γ. Μουστάκης. Και συνεχίζει: «Εδώ υπήρχε χάσμα μέγα ανάμεσα στην κολοκοτρωνέικη αντιτουρκική δυναστεία και το ιερατείο. Γι’ αυτό ξέσπασε και ο κολοκοτρωνέικος αγώνας ενάντια στο πατριαρχείο και τους συνεργάτες του φαναριώτες. Μ’ αυτούς τους υποστηρικτές της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας επέλεξε να συνεργασθεί ‘άμα τη ενθρονίσει του’ ο Π. Π. Γερμανός κι όχι με τους Κολοκοτρωναίους, τους αρματολούς και κλέφτες και, βέβαια, ούτε κατά διάνοια με τον ‘ανέντιμον, εξωλέστατον, αλιτήριον, πορνικόν’ Παπαφλέσσα, όπως τον στόλιζε».

Μύθος, λοιπόν, η «αγία Λαύρα»; Μύθος, (όπως και το «κρυφό σχολειό») και μάλιστα ανιστόρητος, αφού κι ο ίδιος ο Γερμανός στα «Απομνημονεύματά» του τον αρνείται και τονίζει ότι θεωρούσε άκαιρη την επανάσταση και απατεώνα τον Παπαφλέσσα. Ο δε Σπυρ. Τρικούπης είναι σαφέστατος: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της ελληνικής επαναστάσεως». (Σ. Τρικούπη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»).

Η αλήθεια είναι ότι χάρη στο πάθος του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, του Νικηταρά, του Αναγνωσταρά κ.λ.π αγωνιστών η επανάσταση κηρύχθηκε στην Πελοπόννησο στις 21 Μαρτίου όταν απελευθερώθηκε το Αίγιο και στις 23 Μαρτίου, όταν οι επαναστάτες ελευθέρωσαν την Καλαμάτα. Θέλετε και τον υπεύθυνο για τη μυθοπλασία της «δοξολογίας της επανάστασης» και του «επαναστατικού λαβάρου» του Γερμανού; Πουκεβίλ, ένας Γάλλος συγγραφέας που το 1824 έγραψε μια όχι και τόσο αξιόπιστη «Ιστορία της ελληνικής Επαναστάσεως».

Για όσους, τέλος, επιθυμούν να αντλήσουν πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, ορίστε μερικές:
1. Ν. Σπηλιάδης: Απομνημονεύματα διά να χρησιμεύσουν εις την Νέαν Ελληνικήν Ιστορίαν 1821- 1843. Έκδοση Π. Χριστόπουλου, Αθήναι 1972.
2. Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος): Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1899. Έκδοση «Φιλολογικά χρονικά», Αθήναι 1960.
3. Θ. Κολοκοτρώνης: Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής Φυλής (1770-1836) Έκδοση Γ. Τερτσέτη 1846, Αθήναι 1864.
4. Κ. Παπαρρηγόπουλος: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Έκδοση «Κάκτος», 1992.
5. Παλαιών Πατρών Γερμανός: Απομνημονεύματα 1820-23, Αθήναι 1837.
6. Ε. Ξάνθος: Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας, Αθήναι 1971.
7. Ι. Μακρυγιάννης: Απομνημονεύματα. Έκδοση Ι. Βλαχογιάννη, Αθήναι 1907.
8. Δ. Αινιάν: Η βιογραφία του Στρατηγού Καραϊσκάκη, Χαλκίς 1834.
9. Σ. Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1879.
10. Ι. Φιλήμων: Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1859-61.