31.12.15

ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πώς Ρωμαίοι αυτοκράτορες, Βυζαντινοί ιεράρχες, πολιτικοί και άλλα καθάρματα της ιστορίας έφτιαξαν τον κόσμο στα μέτρα τους
Εκτεταμένα αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου

Το πρόβλημα του θεού, είναι τόσο παλιό, όσο και η φωτιά. Ίσως και παλαιότερο. Δε χωρά αμφιβολία ότι, στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπήρχε ούτε φιλοσοφία ούτε κριτική σκέψη. Τα στοιχειά που στοιχειοθετούσαν το θεό ήταν φυσικά φαινόμενα και σκέψεις. Ό,τι σκέφτονταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι αναγκαστικά πρέπει και να υπήρχε. Τα στοιχειά, τα δαιμόνια και οι θεοί λοιπόν, είναι δημιουργήματα των ανθρώπων. Η καταγωγή τους είναι πρωτόγονη. Εμφανίστηκαν όμως πολύ πριν δημιουργηθεί η φιλοσοφία. Η τελευταία, ερευνά θεμελιακά ζητήματα του κόσμου, του ανθρώπου και της γνώσης. Γι’ αυτό σ’ αυτήν έπεσε η ευθύνη να λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα. Τι είναι ο κόσμος, τι είναι η ύλη, η σκέψη, οι ιδέες; Τι είναι το Εγώ; Τι σημαίνει υπάρχω;
Φιλοσοφώντας ο άνθρωπος, ακόμα και μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, επιμένει να πιστεύει ότι το «εγώ» είναι μία ουσία με νόηση και γι’ αυτό ό,τι συλλαμβάνει με το νου μπορεί να το θεωρήσει σαν υπαρκτό. Ο υλισμός του 19ου αιώνα όμως κατόρθωσε να εντοπίσει το «βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας» που είναι αυτό της σχέσης της Νόησης με το Είναι.
Τα αντικείμενα δεν είναι προϊόντα της σκέψης, ούτε η σκέψη μπορεί να υλοποιηθεί, να γίνει πράγμα, αντικείμενο. Τα αντικείμενα υπάρχουν ανεξάρτητα απ’ τη σκέψη μας. Είναι αντικειμενικά. Υπάρχουν είτε τα σκεφτόμαστε είτε όχι. Είτε υπάρχουμε εμείς είτε όχι!
Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη δική του ύπαρξη κι όμως διακαώς αγωνίστηκε να αποδείξει την ύπαρξη του θεού και όχι μόνο.
Πως αντιλαμβάνεται όμως ο άνθρωπος τη δική του ύπαρξη;
Η αντίληψη του ανθρώπου σαν ύπαρξη μέσα στον κόσμο ήταν ένα αναπόφευκτο ερώτημα που όχι μόνο γέννησε τον υπαρξιακό του προβληματισμό, αλλά τον γέμισε με δέος και αγωνία. Αντικρίζοντας το όλο, ο άνθρωπος αισθάνθηκε τόσο μικρός και αδύναμος… Μπροστά σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αναγκάστηκε να βρει προστασία σε κάτι που θα τον έβγαζε από τη μηδαμινότητά του και παράλληλα θα τον προστάτευε. Ό,τι τον μηδένιζε ήταν Κακό και ό,τι τον ένωνε με το όλο ήταν Καλό. Ανάμεσα στο δυϊσμό του Καλού και του Κακού έκτισε τη λογική του, τη φιλοσοφία του, τη θρησκεία του, όπως μας την κατέγραψε η ιστορική του διαδρομή.
Η φιλοσοφία, η ιστορία και η θρησκεία ήταν καθοριστικοί παράγοντες στην πορεία του ανθρώπου.
Οι παράγοντες αυτοί δεν καθόρισαν απλά την πορεία του μέχρι εδώ, αλλά θα την καθορίζουν και στο μέλλον. Η ελληνική φιλοσοφία σαν σύστημα αντιλήψεων και γενικών εννοιών, είναι η αντιπροσωπευτικότερη φιλοσοφία, που στο κέντρο του ενδιαφέροντός της βάζει τον άνθρωπο και τον κόσμο που τον περιβάλλει, θέτοντας παράλληλα τα ουσιωδέστερα θεμελιακά ζητήματα των ποικιλόμορφων πεδίων έρευνας της ζωής και της γνώσης. Ακόμα και τον ίδιο το θεό τον τοποθετούσε μέσα στο σύμπαν. Ήταν το «κινούν ακίνητο» του Αριστοτέλη ή ο Λόγος και η ειμαρμένη των στωικών και γι αυτό δεν θεωρούσε το θεό δημιουργό του κόσμου. Αντίθετα οι χριστιανοί τον τοποθετούσαν έξω από το σύμπαν, ώστε ο κόσμος να θεωρείται δημιούργημα κι ο ίδιος δημιουργός. Η θέληση του θεού, σαν εσωτερικός ρυθμός που ελέγχεται από το Λόγο, ήταν αυτός που πλήρωσε τον κόσμο ώστε ο ίδιος να βρίσκεται «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» ιδιότητα που προστέθηκε αργότερα, σαν δόγμα, έχοντας φυσικά την προέλευση του και πάλι στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία (Ηράκλειτος).
Το πέρασμα από τις αρχαίες θρησκείες στο χριστιανισμό δεν ήταν ανώδυνο. Μπορεί να δημιούργησε προβλήματα και κλυδωνισμούς, όμως ο άνθρωπος σε συνεργασία με το χρόνο κατάφερε να βρει μυστικά περάσματα για να δικαιολογήσει την ανάγκη της μετάβασης. Η φιλοσοφία είναι τόσο εύπλαστη στα χέρια του δημιουργού-σοφού, όσο ο πηλός στα χέρια του αγγειοπλάστη.
Ο εκλεκτισμός στη φιλοσοφία και ο συγκριτισμός στη θρησκεία έκαναν καλή δουλειά σβήνοντας τα ίχνη. Η κριτική έρευνα όμως, ιχνηλατώντας την ιστορία, έκανε ακόμα καλύτερη!
Ο άνθρωπος καταρχάς ωθήθηκε στη φιλοσοφία αφενός επειδή αμφέβαλε και αφετέρου επειδή πίστευε ότι μ’ αυτή μπορούσε να βρει την αλήθεια.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η φιλοσοφία είναι η γνώση της αιώνιας και αναλλοίωτης ουσίας των όντων, του «όντως όντος» των ιδεών. Ο μεγάλος ιδεαλιστής φιλόσοφος πίστευε ότι απόλυτος κάτοχος της γνώσης αυτής ήταν μόνο ο θεός. Ο άνθρωπος όμως, φιλοσοφώντας και αναζητώντας την αλήθεια, προσπάθησε να μοιάσει με το θεό. Με τον όρο «ομοίωσις» ο δημιουργός του «Θεαίτητου» προσέγγισε τη σοφία του θεού. Ο ανθρωπισμός της Ελληνικής μυθολογίας κατεβάζει τους θεούς στη γη. Τους δίνει ανθρώπινες διαστάσεις. Τους εξομοιώνει με αυτούς.
Κάνοντας αυτούς θνητούς, ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος.
Ακόμα και ο Αριστοτέλης, παρ’ όλο που πατούσε πιο γερά στη γη από τον Πλάτωνα, πίστευε ότι φιλοσοφώντας θεολογούσε, αφού τη θεωρητική επιστήμη την χώριζε σε θεολογία, φυσική και μαθηματικά, δίνοντάς της όχι μόνο την πρώτη θέση αλλά την «θειοτάτη και τιμιωτάτη» διακηρύσσοντας ότι ο θεός είναι η αιτία και η αρχή των πάντων.
Έτσι δημιουργήθηκε η πίστη ότι η φιλοσοφία πρέπει να υπηρετεί τη θεολογία.
Δεν πρέπει να υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στην πίστη και τη γνώση που, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι αποτέλεσμα της λογικής. Συνεπώς, ορθός λόγος και πίστη βρίσκονται σε συμφωνία και αποτελούν την αποκάλυψη της θεϊκής σοφίας.
Αυτός ο «Αποκαλυπτικός Λόγος» στρέβλωσε τη λογική του χριστιανού, όπως η σχολαστική φιλοσοφία στρέβλωσε την πραγματικότητα, επιβραδύνοντας την εμφάνιση των φυσικών επιστημών, παρατείνοντας την εκμετάλλευση των θεοκρατικών και φεουδαρχικών πολιτικών συστημάτων βουλιάζοντας τον άνθρωπο στη δεισιδαιμονία και την πνευματική ανέχεια.
Η λογική του θρησκόληπτου είναι παράλογη και εξωκοσμική. Η θρησκευτική του επιρροή είναι πολύ δυνατή, που μπορεί να τον αλυσοδέσει δημιουργώντας του την εντύπωση ότι τον απελευθερώνει. Μόνος του ο άνθρωπος δημιούργησε τα δεσμά του και αλυσοδεμένος πνίγεται στη φυλακή που ο ίδιος έκτισε γύρω του.
Η λέξη ελευθερία έχει παρεξηγημένη έννοια.
Η παντοδυναμία του θεού σε σχέση με την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων, θέτει απεριόριστους καταναγκασμούς και δημιουργεί βαθιά αντιφατικότητα στη φιλοσοφία της θρησκείας.
Στο μεσαίωνα, η ελεύθερη βούληση δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στη φιλοσοφία, γιατί προσδιόριζε ταυτόχρονα και την έννοια της αμαρτίας. Στη φιλοσοφία του χριστιανισμού η «ελευθερία» του ανθρώπου βρίσκεται δέσμια στο άρμα της θεϊκής παντοδυναμίας, σ’ αυτό που ονομάζουν θεία πρόνοια, λες και αντέγραψαν κατά γράμμα το στωικό Κλεάνθη για τον οποίο ο αμαρτωλός «σαν το σκυλί ήταν δεμένος πίσω από το κάρο και αναγκασμένος να πηγαίνει όπου πήγαινε και αυτό».
Στο χριστιανισμό, οι πιστοί γίνονται αρνητές της φυσικής ζωής. Θέλουν το θεό ρυθμιστή και τον άνθρωπο άβουλο ον στα χέρια της θεϊκής θέλησης και της παντοδυναμίας του. Και εδώ ο χριστιανισμός διαφοροποιείται από τις αρχαίες θρησκείες. Ενώ στην αρχαιότητα η ειμαρμένη καθορίζει όχι μόνο τη νομοτελειακή αρχή του κόσμου αλλά και την θέληση των θεών ακόμα, στο χριστιανισμό ο άνθρωπος που παραβιάζει το νόμο του θεού γίνεται αμαρτωλός, ενώ ο ίδιος ο θεός θεωρείται αναμάρτητος ακόμα και όταν παραβιάζει τη φύση με το «θαύμα»!
Στη λογική του ο χριστιανός, δεν αντιλαμβάνεται νομοτελειακούς περιορισμούς. Εκεί νιώθει ελεύθερος να αυθαιρετεί. Γιατί δε νιώθει την ανάγκη να περιορίσει τα συμπεράσματά του στα πλαίσια που ορίζει η νομοτελειακή αναγκαιότητα της φύσης.
Μέσα στη φυλακή του, ο πιστός, ελεύθερα σουλατσάρει με το νου, αυθαιρετώντας απέναντι στους νόμους που υποτίθεται έφτιαξε ο θεός. Τέτοιες αυθαιρεσίες που παραβιάζουν τους νόμους και τη λογική, ο πιστός τις θεοποίησε. Το «θαύμα» προβιβάστηκε. Ήταν η θεϊκή εκδήλωση που, χωρίς αιδώ, παραβίαζε και αναιρούσε ακόμα και τους νόμους που υποτίθεται ο ίδιος δημιούργησε.
Όταν ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ διατύπωσε τον περίφημο αφορισμό του ότι «ο άνθρωπος είναι φύσει ελεύθερος κι όμως παντού σιδηροδέσμιος» κατά νου είχε την αρχή της αιτιότητας που περιόριζε την ελευθερία του ανθρώπου στη ντετερμινιστική λογική.
Έπρεπε να περάσουν πάνω από 22 αιώνες ώστε ακόμα και ο πιστός να αντιληφθεί ότι, καθετί που συμβαίνει στον κόσμο βρίσκεται σε συμφωνία με τους νόμους της φύσης. Η ντετερμινιστική λογική του Δημόκριτου αποσιωπήθηκε από το Δυτικό Χριστιανισμό. Αν και δεν κατάφεραν να κάψουν τα συγγράμματα του μεγάλου υλιστή φιλοσόφου, οι χριστιανοί το μεσαίωνα, χωρίς ενδοιασμούς, πυρπολούσαν τα «αιρετικά» τους θύματα, κατακαίγοντας στην «καθαρτήρια πυρά» θεωρίες και επιστημονικές αλήθειες.
Ο θάνατος στην πυρά, οι βασανισμοί και οι κατακρεουργήσεις, στο όνομα του θεού, βρίσκονται σε τρανταχτή αντίφαση με το περιβόητο «αγαπάτε αλλήλους». Αλλά, ποιος νοιάζεται γι αυτό…
Η ιστορία του ανθρώπου προς τη γνώση, ήταν βασανιστική. Η ιστορία, προς την ηθική δικαίωση των αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ήταν βάναυση, απάνθρωπη και βαθιά αιματοβαμμένη. Όμως δύσκολα φωτογραφίζεται από τον ιστορικό μελετητή. Σα να ξεπροβάλλει πίσω από κυρτόκοιλο φακό, παραμορφωμένη και αναδυομένη πίσω από ένα σκοτεινό και ομιχλώδες τοπίο που θολώνει την αλήθεια και το πραγματικό γεγονός.
Γιατί άραγε;
Η μειωμένη μόρφωση, η ελλιπής πληροφόρηση, η υποκειμενική αντίληψη, η μη εξειδίκευση, η σκόπιμη στρέβλωση για εθνοκεντρικούς και κυρίως ιδεοκρατικούς και προσηλυτιστικούς λόγους κάνουν την έρευνα της ιστορίας επώδυνη υπόθεση, πίσω από την οποία, τα Παγκόσμια Διευθυντήρια, στοχεύουν να την αποσιωπήσουν από τους περισσότερους μήπως και περισώσουν τα προσχήματα και διαιωνίσουν την καθεστηκυία τάξη.
Πίσω από την ανίερη σκοπιμότητα των σκοταδιστών και τις βέβηλες στρεβλώσεις των χαλκευτών, η έρευνα της ιστορικής πορείας του χριστιανισμού, που ευθύνεται για την πνευματική πορεία του (δυτικού) πολιτισμού, προβάλλει επιτακτική και αναγκαία για όλους!
Με όπλο την κριτική και τα αδιάβλητα ντοκουμέντα της, η ιστορία μπορεί να μας πει, ακόμα, την αλήθεια. Πιστεύοντας ότι η «επίσημη ιστορία είναι σκόπιμα διαστρεβλωμένη, έχουμε χρέος, απέναντι στα παιδιά μας, να τους φανερώσουμε την αλήθεια. Χωρίς περιστροφές, νοθείες και λοξοδρομίες.
Αναζητώντας τις ρίζες του χριστιανισμού και τα αίτια της επικράτησής του θα στηλιτεύσουμε όλες εκείνες τις μελανές σελίδες της ιστορικής του πορείας, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας, δείχνοντας παράλληλα και την εξέλιξη των ιδεών στη φιλοσοφία και του τρόπου που ο άνθρωπος άρχισε να σκέφτεται μετά τον Διαφωτισμό. Ο τελευταίος μαζί με τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις και τις κοινωνικές επαναστάσεις του, ουσιαστικά άλλαξαν τη ρότα της ανθρωπότητας.
Όμως, αν και όχι για όλους, στις μέρες μας φαίνεται ο μεσαίωνας να επιστρέφει. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης προωθούν με ποικιλόμορφο τρόπο μέντιουμ, αστρολόγους, εξορκιστές, ιερείς και δαιμονολόγους, δημιουργώντας νέα πρότυπα και αξίες.
Αλλοτριώνουν συνειδήσεις. Αποβλακώνουν και διαφεντεύουν τη ζωή μας!
Όπως έλεγε και ο Νίτσε για τους χριστιανούς «μεταβάλλουν κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε έντιμο σε αχρειότητα».
Η μελέτη αυτή θα αποδείξει περίτρανα ότι η επικράτηση του χριστιανισμού αποτέλεσε για την ανθρωπότητα την πιο επαίσχυντη καμπή στην ιστορία της.
Πράγματι, μπορούμε να τον ονομάσουμε, όπως έλεγε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, «το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας»
Τίτλος:          Χαλκεύοντας την Ιστορία
Συγγραφέας: Απόστολος Λυμπερίδης
Εκδότης:       ΕΝΑΛΙΟΣ
Έκδοση:        Μάιος 2010
Σελίδες:         608

29.12.15

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ BLOGS


Κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στο διαδίκτυο, αλλά βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα...

·     Τα blogs είναι διάλογος, ελεύθερος κι ανεμπόδιστος, ανάμεσα σε πολίτες.

·     Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία και επικοινωνία.

·     Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από αυθεντικές φωνές.

·     Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.

·     Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες, τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.

·     Ο blogger δε χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες) και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.

·     Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και το διάλογό τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σ’ αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.

·     Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για τη δίωξή του.

·     Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.

16.12.15

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ

 ή
πώς αντιδρά ένας Ευρωπαίος, όταν του λες ότι το Κοράνι είναι η Βίβλος


Ένα τρομερά ενδιαφέρον πείραμα, έγινε στην Ολλανδία, από την εκπομπή Dit is Normaal, μια σατυρική και προβοκατόρικη εκπομπή με μεγάλη επιτυχία.
Οι δύο νεαροί παρουσιαστές της εκπομπής, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και την αναζωπύρωση της ισλαμοφοβίας, με τα δημοσιεύματα και τους μύθους για τη «θρησκεία της βίας», τη θρησκεία που ταπεινώνει τις γυναίκες, που είναι οπισθοδρομική και δεν έχει θέση στο Δυτικό κόσμο, αποφάσισαν να ταράξουν λίγο τα νερά.
Πήραν λοιπόν μια βίβλο, και υπογράμμισαν κομμάτια της τα οποία ακούγονται φριχτά, όπως για το ότι η θέση της γυναίκας είναι να υπακούει τον άνδρα, ότι η γυναίκα απαγορεύεται να διδάσκει, η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών είναι σατανική και οι άνδρες πρέπει να πεθάνουν, ότι αν πιάσεις έναν να κλέβει πρέπει να του κόψεις το χέρι κλπ.
Οι δημοσιογράφοι σκέπασαν το εξώφυλλο της Βίβλου, με το εξώφυλλο του Κορανίου. Βγήκαν στο δρόμο και ρώταγαν Ολλανδούς πολίτες όλων των ηλικιών τη γνώμη τους για αυτά τα αποσπάσματα. Όλοι ανεξαιρέτως τα βρήκαν φριχτά, σκοταδιστικά, και ότι δεν έχουν θέση στη σύγχρονη ζωή. Όταν τους είπαν δε ότι είναι από το Κοράνι και τους ρώτησαν τη διαφορά μεταξύ Κορανίου και Βίβλου, όλοι είπαν ότι η Βίβλος δεν έχει καμία σχέση με τη Βία, ότι δε μιλά υποτιμητικά για τις γυναίκες, ότι έχει μεγαλύτερη κατανόηση και είναι πιο ανοιχτή.
Η έκπληξη και η ντροπή στα πρόσωπά τους, όταν μετά τους αποκαλύφτηκε ότι τα αποσπάσματα ήταν τελικά από τη Βίβλο, ήταν ενδεικτικά. Πόσο αληθινά είναι τα στεγανά μας, ή πόσο προϊόν προπαγάνδας; 
Από το blog sfrang 2

9.12.15

ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ

https://onthewaytoithaca.files.wordpress.com/2011/04/cropped-sunrise-02.jpg

ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ
Το παρακάτω είναι το εισαγωγικό κεφάλαιο του βιβλίου: 
«The truth about Jesus: is he a myth?»
Chicago: Independent Religious Society, 
1909 του Mangasar Magurditch Mangasarian 
(ελεύθερο πνευματικών δικαιωμάτων, στο public domain). Όλο το βιβλίο είναι διαθέσιμο δωρεάν μέσα από το Gutenberg Project σε κείμενο (txt, html, epub) και από το Librivox σε audio book.

Σήμερα είμαι περίπου δυόμισι χιλιάδων ετών. Έχω πεθάνει εδώ και σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Γεννήθηκα στην Αθήνα. Ο τάφος μου δεν είναι μακριά από αυτόν του Ξενοφώντα και του Πλάτωνα και ατενίζει τη μαρμάρινη μεγαλοπρέπεια της Αθήνας και τα γαλάζια νερά του Αιγαίου.
Αφού κοιμήθηκα στον τάφο μου για πολλούς αιώνες ξαφνικά ξύπνησα -δεν μπορώ να εξηγήσω το πώς ούτε το γιατί. Μια δύναμη πέρα από τον έλεγχό μου με μετέφερε σε αυτήν τη νέα μέρα και τη νέα πόλη. Έφτασα εδώ τα ξημερώματα, όταν ο ουρανός ήταν ακόμα μαχμουρλής και θαμπός. Καθώς πλησίαζα στην πόλη άκουσα καμπάνες και λίγο αργότερα οι δρόμοι γέμισαν με καλοντυμένους ανθρώπους που συνοδεύονταν από τις οικογένειές τους και πήγαιναν πέρα δώθε. Προφανώς δεν πήγαιναν στη δουλειά τους, αφού συνοδεύονταν από τα επίσης καλοντυμένα παιδιά τους και μία έκφραση αγαλλίασης ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
«Σήμερα πρέπει να είναι μία εορταστική ημέρα αφιερωμένη στη λατρεία ενός από τους θεούς», μονολόγησα.
Ψάχνοντας γύρω μου είδα έναν κύριο ντυμένο με ένα όμορφο μαύρο φόρεμα να μου χαμογελάει και να απλώνει προς το μέρος μου το χέρι του με μεγάλη εγκαρδιότητα. Πρέπει να είχε αντιληφθεί ότι ήμουν ξένος και επιθυμούσε να μου προσφέρει τη φιλοξενία του. Αποδέχτηκα με ευγνωμοσύνη. Έπιασα το χέρι του και έσφιξε το δικό μου. Για μια στιγμή κοιταχτήκαμε σιωπηλά στα μάτια. Αντιλήφθηκε την αμηχανία που μου είχαν προκαλέσει όλα αυτά τα καινούρια σε μένα πράγματα και προσφέρθηκε να με διαφωτίσει. Μου εξήγησε τις κωδωνοκρουσίες και τον λόγο για τον οποίο όλο αυτό το πλήθος είχε ξεχυθεί στους δρόμους. Ήταν Κυριακή -Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα- και οι άνθρωποι πήγαιναν στον «οίκο του Θεού».
-«Φυσικά, πηγαίνεις και εσύ εκεί», είπα στον φιλικό οδηγό μου.
-«Ναι», απάντησε, «εγώ θα διεξάγω την τελετή. Είμαι ιερέας.»
-«Ιερέας του Απόλλωνα;» ρώτησα.
-«Όχι, όχι», απάντησε σηκώνοντας το χέρι του για να με κάνει να σιωπήσω. «Ο Απόλλωνας δεν είναι θεός. Ήταν απλά ένα είδωλο».
-«Ένα είδωλο;» ψιθύρισα γεμάτος έκπληξη.
-«Αντιλαμβάνομαι ότι είστε Έλληνας», μου είπε, «και οι Έλληνες παρά τα διακεκριμένα επιτεύγματά τους ήταν ειδωλολάτρες. Λάτρευαν θεούς που δεν υπήρχαν. Έχτισαν ναούς για θεότητες που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά σκέτα ονόματα», συνέχισε. «Ο Απόλλωνας και η Αθηνά όπως και το σύνολο των ολυμπίων δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αποκυήματα της φαντασίας.»
-«Μα οι Έλληνες αγαπούσαμε τους θεούς μας», διαμαρτυρήθηκα ενώ η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου.
-«Δεν ήταν θεοί, ήταν είδωλα. Και η διαφορά ανάμεσα στο θεό και το είδωλο είναι αυτή: ένα είδωλο είναι ένα πράγμα· ο θεός είναι ζωντανό ον. Εφόσον δεν μπορείτε να αποδείξετε την ύπαρξη του θεού σας, εφόσον δεν έχετε δει ποτέ τη μορφή του ούτε ακούσει τη φωνή του, εφόσον δεν τον έχετε αγγίξει και δεν έχετε τίποτα αποδείξιμο γι’ αυτόν, είναι ένα είδωλο. Έχετε δει τον Απόλλωνα; Τον έχετε ακούσει; Τον έχετε αγγίξει;»
-«Όχι», είπα χαμηλόφωνα.
-«Ξέρετε κάποιον που τον έχει δει, ακούσει ή αγγίξει;»
Αναγκάστηκα να παραδεχτώ πως όχι.
-«Άρα ήταν ένα είδωλο και όχι θεός.»
-«Όμως πολλοί από εμάς τους Έλληνες», είπα, «αισθανθήκαμε τον Απόλλωνα στις καρδιές μας. Μας έχει εμπνεύσει.»
-«Αυτό φαντάζεστε», απάντησε ο οδηγός μου. «Αν ήταν πράγματι θεός θα ζούσε ακόμα και σήμερα.»
-«Θέλεις να πεις… ότι είναι νεκρός;» ρώτησα.
-«Δεν έζησε ποτέ. Και για τουλάχιστον τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια ο ναός του είναι ένας σωρός από ερείπια.»
Δάκρυσα όταν άκουσα ότι ο Απόλλωνας, ο θεός του φωτός και της μουσικής, δεν υπήρχε πια. Ότι ο όμορφος ναός του είχε ερειπωθεί και η φωτιά στον βωμό του είχε σβήσει. Αφού σκούπισα το δάκρυ από τα μάτια μου, είπα, «Αλλά οι θεοί μας ήταν δίκαιοι και όμορφοι. Η θρησκεία μας ήταν πλούσια, γεμάτη εικόνες και κατέστησε τους Έλληνες ένα έθνος ποιητών, ρητόρων, καλλιτεχνών, πολεμιστών, στοχαστών. Έκανε την Αθήνα μια πόλη του φωτός. Δημιούργησε το όμορφο, το αληθινό, το καλό. Ναι, η θρησκεία μας ήταν θεία…»
-«Είχε ένα μοναδικό ελάττωμα», διέκοψε ο οδηγός μου.
-«Ποιο ήταν αυτό;» ρώτησα χωρίς να γνωρίζω ποια θα ήταν η απάντησή του.
-«Δεν ήταν αληθινή.»
-«Μα εξακολουθώ να πιστεύω στον Απόλλωνα», φώναξα. «Δεν είναι νεκρός, το ξέρω ότι είναι ζωντανός.»
-«Αποδείξτε το», μου είπε. Στη συνέχεια αφού σταμάτησε για μια στιγμή, «Αν τον εμφανίσετε», είπε, «όλοι θα πέσουν στα γόνατα και θα τον λατρέψουν. Προσκομίστε τον Απόλλωνα και αυτός θα είναι ο θεός μας.»
«Να τον εμφανίσω!» μουρμούρισα. «Τι βλασφημία!» Στη συνέχεια αφού πήρα κουράγιο είπα στον οδηγό μου πώς είχα νιώσει την ακτινοβόλο παρουσία του Απόλλωνα στην καρδιά μου περισσότερες από μία φορές. Του ανέφερα τους αθάνατους στίχους του Ομήρου σχετικά με τη θεϊκή φύση του Απόλλωνα.
-«Αμφισβητείτε τον Όμηρο;» τον ρώτησα. «Τον Όμηρο, τον εμπνευσμένο βάρδο; τον Όμηρο το μελανοδοχείο του οποίου ήταν τόσο απέραντο όσο και η θάλασσα; του οποίου η άφθαρτη σελίδα ήταν ο Χρόνος; του οποίου η κάθε λέξη ήταν μια αχτίδα φωτός;»
Στη συνέχεια του απήγγειλα ένα απόσπασμα από την Ιλιάδα του Ομήρου, την ελληνική Βίβλο, που λατρεύεται από όλους τους Έλληνες ως το σπανιότερο χειρόγραφο, γήινο αλλά και ουράνιο. Ανέφερα την περιγραφή του Απόλλωνα από του οποίου τη λύρα τίποτα δεν είναι πιο μελωδικό, του οποίου η ομιλία είναι πιο γλυκιά και από το μέλι. Του απήγγειλα πώς η μητέρα του πήγαινε από πόλη σε πόλη για να επιλέξει ένα αξιόλογο μέρος για να γεννήσει τον νεαρό θεό, το γιο του Δία, του Υπέρτατου Όντος. Πώς γεννήθηκε και πώς τον περιποιούνταν όλες οι θεές μέσα στην κούνια του, πώς τον έλουζαν στο τρεχούμενο νερό και τον τάιζαν με νέκταρ και αμβροσία από τον Όλυμπο. Στη συνέχεια του απήγγειλα τους στίχους που περιγράφουν τον Απόλλωνα να σκίζει τα φασκιά του, να πηδάει από την κούνια του, να ανοίγει τα φτερά του σαν κύκνος και να ίπταται προς τον ήλιο, δηλώνοντας ότι είχε έρθει για να ανακοινώσει το θέλημα του θεού στους θνητούς.
-«Είναι δυνατόν», ρώτησα, «όλα αυτά να είναι ένα απλό κατασκεύασμα; μια φαντασίωση; ανυπόστατα όπως ο αέρας; Όχι, όχι! Ο Απόλλωνας δεν είναι ένα είδωλο. Είναι θεός και γιος του θεού. Ολόκληρος ο ελληνικός κόσμος είναι μάρτυράς μου ότι λέω την αλήθεια.»
Τότε κοίταξα τον οδηγό μου για να δω τι εντύπωση του είχε προκαλέσει αυτό το ξέσπασμα ειλικρινούς ενθουσιασμού. Είδα ένα κρύο χαμόγελο στα χείλη του, που το ένιωσα σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Φαινόταν σαν να ήθελε να μου πει, «Καημένε παραπλανημένε ειδωλολάτρη! Δεν είσαι αρκετά ευφυής για να αντιληφθείς ότι ο Όμηρος ήταν απλά ένας θνητός και ότι έγραψε ένα ποίημα στο οποίο έπλασε τους θεούς τους οποίους ύμνησε. Ότι αυτοί οι θεοί υπήρχαν μόνο στη φαντασία του και ότι σήμερα είναι το ίδιο νεκροί με τον δημιουργό τους, τον ποιητή.»
Εκείνη τη στιγμή σταθήκαμε στην είσοδο ενός μεγάλου οικοδομήματος, το οποίο ο οδηγός μου είπε ήταν «ο οίκος του θεού». Όταν μπήκαμε είδα αναρίθμητα κεράκια να τρεμοπαίζουν σε όλο το ευρύχωρο εσωτερικό. Τριγύρω μου υπήρχαν ακόμα εικόνες, βωμοί και ζωγραφιές. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από το θυμίαμα. Μερικοί άνδρες με πανέμορφα άμφια κινούνταν πέρα δώθε, προσκυνούσαν και γονάτιζαν μπροστά σε κεριά και εικόνες. Το κοινό ήταν γονατισμένο και περιβαλλόταν από μία σιωπή τόσο ιεροπρεπή, που προκαλούσε δέος. Καθώς παρατήρησε την αδημονία μου να κατανοήσω τι συνέβαινε, ο οδηγός μου με πήρε παράμερα και μου ψιθύρισε ότι οι άνθρωποι γιόρταζαν την επέτειο της γέννησης του όμορφου Σωτήρα τους, του Ιησού, του Υιού του Θεού.
-«Και ο Απόλλωνας ήταν γιος του θεού», αντέτεινα με την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάτι τελικά.
-«Ξέχνα τον Απόλλωνα!», είπε με αυστηρό τόνο στη φωνή του. «Δεν υπάρχει τέτοιο πρόσωπο. Ήταν απλά ένα είδωλο. Ακόμα κι αν μπορούσατε να ψάξετε για τον Απόλλωνα σε όλο το σύμπαν, ποτέ δεν θα βρίσκατε οποιονδήποτε που να απαντά σε αυτό το όνομα ή να ταιριάζει σε αυτήν την περιγραφή. Ο Ιησούς», συνέχισε, «είναι ο Υιός του Θεού. Ήρθε στη γη μας και γεννήθηκε από μια παρθένο».
Και πάλι μπήκα στον πειρασμό να πω στον οδηγό μου ότι ακριβώς με αυτόν τον τρόπο ενσαρκώθηκε και ο Απόλλωνας. Αλλά συγκρατήθηκα.
-«Όταν ο Ιησούς μεγάλωσε και έγινε άνδρας», συνέχισε ο οδηγός μου, «επιτέλεσε ανήκουστα θαύματα: περπάτησε στη θάλασσα, έδωσε σε τυφλούς την όραση τους, σε κουφούς την ακοή τους, σε βουβούς τη λαλιά τους. Μετέτρεψε το νερό σε κρασί, τάισε χιλιάδες με θαυματουργό τρόπο, προέλεγε τα μελλούμενα και αναστήθηκε από τους νεκρούς. Φυσικά, και εσείς ισχυρίζεστε», προσέθεσε, «ότι οι θεοί σας επιτελούσαν θαύματα και ότι τα μαντεία σας προέλεγαν το μέλλον αλλά υπάρχει μία διαφορά: αυτά που λέγονται για τους θεούς σας είναι μυθοπλασία ενώ αυτά που λέγονται για τον Ιησού είναι γεγονότα και η διαφορά ανάμεσα στον παγανισμό και τον χριστιανισμό είναι η διαφορά ανάμεσα σε μυθοπλασία και πραγματικότητα.»
Εκείνη τη στιγμή άκουσα ένα φύσημα, σαν το θρόισμα των φύλλων σε ένα δάσος, να σαρώνει το κοινό που προσκυνούσε. Γύρισα προς τα εκεί ασυνείδητα, παρακινημένος από την ελληνική περιέργειά μου και άρχισα να σπρώχνω για να φτάσω εκεί όπου βρίσκονταν οι μεγάλες λαμπάδες. Διαισθάνθηκα ότι αυτή η αναταραχή στον ναό οφειλόταν στην ανακοίνωση ότι ο θεός Ιησούς ήταν έτοιμος να εμφανιστεί και ήθελα να τον δω. Ήθελα να τον αγγίξω ή αν το πλήθος ήταν πολύ μεγάλο ώστε να έχω αυτό το προνόμιο, ήθελα τουλάχιστον να ακούσω τη φωνή του. Εγώ, που δεν είχα δει ποτέ έναν θεό, δεν είχα αγγίξει ποτέ έναν θεό, δεν είχα μιλήσει ποτέ με έναν θεό, που είχα πιστέψει στον Απόλλωνα χωρίς ποτέ να γνωρίζω οτιδήποτε αποδείξιμο γι’ αυτόν, ήθελα να δω τον αληθινό θεό, τον Ιησού.
Αλλά ο οδηγός μου τοποθέτησε το χέρι του γρήγορα πάνω στον ώμο μου και με συγκράτησε.
-«Θέλω να δω τον Ιησού», είπα βιαστικά γυρίζοντας προς το μέρος του. Το είπα ευλαβικά και με καλή πίστη. «Δεν θα είναι εδώ σήμερα το πρωί; Δεν θα μιλήσει στους πιστούς του;» ρώτησα και πάλι. «Δεν θα τους επιτρέψει να τον αγγίξουν, να χαϊδέψουν το χέρι του, να αγκαλιάσουν τα θεία πόδια του, να εισπνεύσουν τη θεσπέσια ευωδιά της ανάσας του, να απολαύσουν το χρυσό φως των ματιών του, να ακούσουν τη μελωδική, άψογη προφορά του; Άφησέ με κι εμένα να δω τον Ιησού», παρακάλεσα.
-«Δεν μπορείς να τον δεις», απάντησε ο οδηγός μου με ένα ίχνος αμηχανίας στη φωνή του. «Δεν παρουσιάζεται πια.»
Εξεπλάγην τόσο πολύ από αυτό που άκουσα, ώστε δεν μπόρεσα να αρθρώσω κάποια απάντηση αμέσως.
-«Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια», συνέχισε ο οδηγός μου, «ο Ιησούς δεν έχει ευαρεστηθεί να εμφανιστεί σε κανέναν. Και κανείς δεν τον έχει ακούσει όλα αυτά τα χρόνια.»
-«Για δύο χιλιάδες χρόνια κανείς δεν έχει δει ούτε ακούσει τον Ιησού;» ρώτησα με τα μάτια μου γεμάτα απορία και φωνή που έτρεμε από την ένταση.
-«Όχι», απάντησε.
-«Μα τότε», τόλμησα να ρωτήσω ανυπόμονα, «αυτό δεν καθιστά τον Ιησού είδωλο όσο είδωλο είναι και ο Απόλλωνας; Και αυτοί οι άνθρωποι δεν προσκυνούν έναν θεό για την ύπαρξη του οποίου είναι τόσο πολύ στο σκοτάδι όσο ήταν και οι Έλληνες για την ύπαρξη του όμορφου Απόλλωνα; Έναν θεό για τον οποίο έχουν ακούσει μόνον φήμες όπως φήμες ήταν οι αναφορές του Ομήρου στους ολυμπίους θεούς; Δεν είναι το ίδιο ειδωλολάτρες όσο οι Αθηναίοι;»
«Τι θα έλεγες», ρώτησα τον οδηγό μου, «αν απαιτούσα να μου εμφανίσεις τον Ιησού για να αποδείξεις την ύπαρξή του στα μάτια και τα αυτιά μου, όπως μου ζήτησες κι εσύ να εμφανίσω τον Απόλλωνα; Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια τελετή που πραγματοποιήθηκε προς τιμή του Απόλλωνα και σε μία που πραγματοποιείται προς τιμή του Ιησού δεδομένου ότι είναι το ίδιο αδύνατο για το μαντείο να επιδείξει την ύπαρξη τόσο του ενός όσο και του άλλου; Πώς στοιχειοθετείται ότι ο Ιησούς είναι ένας ζωντανός θεός ενώ ο Απόλλωνας είναι ένα νεκρό είδωλο, δεδομένου ότι και οι δύο είναι το ίδιο αόρατοι, απρόσιτοι, το ίδιο αδύνατο να παρουσιαστούν;»
«Και αν η πίστη ότι ο Ιησούς είναι θεός τον καθιστά θεό, γιατί δεν καθιστά και τον Απόλλωνα θεό η πίστη ότι είναι θεός; Αν η λατρεία του Ιησού, τον οποίο κανείς δεν έχει δει, ακούσει ή αγγίξει τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, αν η οικοδόμηση ναών προς τιμή του, αν το θυμίαμα που καίγεται στους βωμούς του, το προσκύνημα της άγιας τράπεζας και το να αποκαλείται «θεός» δεν είναι ειδωλολατρία, τότε δεν είναι ειδωλολατρία ούτε το άναμμα φωτιάς στους φωτεινούς βωμούς του Έλληνα Απόλλωνα, του θεού της αυγής, του δάσκαλου της μαγεμένης λύρας, του τοξοβόλου με τα πύρινα βέλη! Δεν αρνούμαι», είπα, «ότι ο Ιησούς έζησε κάποτε. Ίσως ήταν ζωντανός πριν από δύο χιλιάδες χρόνια αλλά αν κανείς δεν τον έχει ακούσει από τότε, αν του συνέβη το ίδιο πράγμα που συνέβη στους συγχρόνους -αν, δηλαδή, είναι νεκρός- τότε λατρεύετε ένα νεκρό και αυτό καθιστά τη θρησκεία σας ειδωλολατρική και με τη βούλα.»
Και στη συνέχεια, ενθυμούμενος αυτά που μου είχε πει σχετικά με την ελληνική μυθολογία, ότι είναι όμορφη αλλά δεν είναι αληθινή, του είπα: «Οι ναοί σας είναι πράγματι πανέμορφοι και πλούσιοι. Η μουσική σας είναι μεγαλειώδης. Οι βωμοί σας είναι υπέροχοι. Οι λιτανείες σας είναι εξαιρετικές. Οι ύμνοι σας μελιστάλαχτοι. Το θυμίαμά σας, οι καμπάνες σας, τα λουλούδια, τα χρυσά και ασημένια σκεύη σας είναι όλα σπάνιου γούστου και τολμώ να πω ότι οι δοξασίες σας είναι διακριτικές και οι ιεροκήρυκες σας εύγλωττοι, αλλά η θρησκεία σας έχει ένα ελάττωμα: δεν είναι αληθινή.»
Μετάφραση: csar

7.5.15

ΟΙ ΟΡΘΙΟΙ

Μέσα από ένα αλλόκοτο ταξίδι στον εσωτερικό κόσμο ενός ευαίσθητου άνδρα, που βιώνει μια μοναδική εμπειρία περιπλανώμενος μέσα στη διαχρονικότητα της ανθρώπινης υπόστασης, επιχειρείται να αποκαλυφθεί η ιδιαίτερη σχέση, που έχει ο κάθε άνθρωπος με τον εαυτό του, αλλά και με τις εκάστοτε κοινωνικές δομές, που τον πλαισιώνουν.

Στ' αλήθεια, τι να είναι η ζωή; Ένα τσουβάλι με εμπειρίες που όλοι κουβαλάμε στις πλάτες μας και λίγο πριν κλείσουμε τον βιολογικό μας κύκλο, το παραδίδουμε στους απογόνους μας; Αυτό είναι τελικά η ζωή; Ίσως να είναι και ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που πρωτοακούμε όταν ανοίγουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας και κοιτάμε με περιέργεια τον κόσμο, τα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων, τα χαμόγελά τους. Αχ να μπορούσαμε να ακούσουμε και με τα μάτια μας!
Μεγαλώνουμε και ο περίγυρος φροντίζει να μας μιλήσει για το θάνατο, το τέλος του βιολογικού μας ρολογιού. Δεν καταπίνεται εύκολα ο θάνατος μιας και ο άνθρωπος είναι η πιο τραγική ύπαρξη του κόσμου τούτου. Τραγική γιατί γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα, όμορφα ή βασανιστικά, το τέλος θα έρθει. Ο φόβος του θανάτου μας γίνεται εμμονή όσο μεγαλώνουμε. Σπαταλάμε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας για την ύπαρξη του "μετά".
Τότε αρχίζει το παραμύθι. Βομβαρδιζόμαστε με θρησκευτικούς μύθους, χορεύουμε στο ρυθμό του κάθε ελπιδέμπορα που μας πουλάει την υποτιθέμενη "συνέχεια" της ζωής μετά το θάνατο.
Δεν υπάρχει το "μετά". Υπάρχει όμως το "πριν" και αυτό το "πριν" πρέπει να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε χωρίς κραιπάλες, χωρίς ασυδοσία, χωρίς υπερβολές μαζί με λίγους καλούς φίλους. Αν απαλλάξουμε τον εαυτό μας από το φόβο του θανάτου, τότε μονάχα θα καταλάβουμε το βαθύ νόημα και την ουσία της ζωής. Αν ζούμε μια μίζερη ζωή πλημμυρισμένη από φόβο, τότε δεν ζούμε. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να προβληματίσει δεν είναι το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά αντιθέτως, το αν υπάρχει ζωή πριν από αυτόν. Αν απαντήσουμε θετικά σ' αυτό το ερώτημα, τότε βρισκόμαστε στο μονοπάτι της ευδαιμονίας. Αν απαντήσουμε αρνητικά, είμαστε ήδη νεκροί πριν καν πεθάνουμε. 
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα:
Πρόλογος
Ξετυλίγοντας το κουβάρι
Ο μικρόκοσμος της Μπούλεβαρντ Ηστ
Το μικρό παζάρι στο Κονέκτικατ
Το μαγαζί του Αρμένη
Ο φόβος του χρόνου
Η Διαφήμιση
Η πρώτη επαφή
Η αρχή της μύησης
Όταν η Φιλοσοφία τρελάθηκε
Η κατάρα του Πολύφημου
Αναζητώντας το ποτάμι
Η Αποχώρηση
Τραγουδώντας τα Μπλουζ
Ιρλανδέζικο άρωμα
Στο μεθύσι του έρωτα
Κομμάτια μιας προδομένης ψυχής
Ένας νέος στην πόλη
Αντίο φίλε!!! Ο τελευταίος διάλογος
Ο αξιότιμος κύριος Φάρλοου
Ένας ώμος για να κλάψεις πάνω του
Ανοίγοντας την τάπα του υπονόμου
Η σύγκρουση
Η απόδραση
Ορθώς Πορευόμενος
Επίλογος

Τίτλος:          Οι όρθιοι
Συγγραφέας: Δημήτρης Επικούρης
Είδος:           Μυθιστόρημα
Εκδότης:      "Δρόμων"
Σελίδες:       158
Έκδοση:      2015

13.1.15

ΤΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ: ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ή ΜΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Ζούμε σε ένα κλίμα απόλυτης πολιτικής πόλωσης, κάτι βέβαια οικείο στη Ρωμιοσύνη, μιας και οι
 ρωμιοί ψηφοφόροι έχουν σαν κριτήριο το προσωπικό τους όφελος αδιαφορώντας για το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών. Τρανό παράδειγμα, η εκλογική συμπεριφορά των συνταξιούχων, που τρομαγμένοι θα σπεύσουν στις κάλπες πρόθυμοι να στηρίξουν τον κάθε λογής κινδυνολόγο και εκφοβιστή.Τα πράγματα όμως, δεν είναι τόσο απλά όσο τουλάχιστον φαίνονται. Απαιτείται μια ευρύτερη γνώση των γεωπολιτικών εξελίξεων και μια βασική ικανότητα για αναδρομές στη σχετικά πρόσφατη ιστορία του κρατιδίου-προτεκτοράτου της Ρωμιοσύνης, για να μπορεί κανείς να ερμηνεύσει με ασφάλεια τις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις. Δυστυχώς όμως, ο ρωμιός δε διαθέτει το ανάλογο επίπεδο, για να οδηγηθεί στην ορθή ερμηνεία των όσων διαδραματίζονται στο περιβάλλον του.

 Ο μύθος της «εθνικής ανεξαρτησίας»
Το πρώτο πράγμα, που θα πρέπει κανείς να έχει στο μυαλό του είναι η φύση και η θέση του κρατιδίου της Ρωμιοσύνης. Με άλλα λόγια, όσοι πιστεύουν, πως υπήρχε, υπάρχει ή πρόκειται να υπάρξει «εθνική ανεξαρτησία», «δημοκρατία» και «λαϊκή κυριαρχία» μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη.
Από τη δημιουργία του το νεο-ρωμέικο κράτος λειτουργεί σαν προτεκτοράτο, σαν το μήλο της έριδος των ισχυρών χωρών, που άλλοτε έμμεσα άλλοτε άμεσα πάντοτε επέβαλλαν, επιβάλλουν και θα επιβάλλουν το πολιτικό καθεστώς της αρεσκείας τους. Αυτό εξάλλου είναι και μία φυσιολογική συνέπεια, μιας και οι «μεγάλες δυνάμεις» συνέπραξαν, ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κρατίδιο-προτεκτοράτο. Ονειροβατούν όσοι ευαγγελίζονται περί «εθνικής ανεξαρτησίας», «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. φληναφήματα. Το κρατίδιο της Ρωμιοσύνης ως προτεκτοράτο δημιουργήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και ως προτεκτοράτο το λειτουργούν άριστα τους δύο αιώνες της ύπαρξής του.
Είναι γνωστό πώς το προτεκτοράτο μας λειτούργησε κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ως φερέφωνο της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και με ποιο χείριστο τρόπο η Αγγλία συμπεριφέρθηκε αργότερα στους ρωμιούς «συμμάχους» της. Αντί όμως, να ντρεπόμαστε για όλα αυτά και να προσπαθούμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια ολέθρια λάθη μας στο μέλλον, με περισσή έλλειψη αυτογνωσίας, υπερηφανευόμαστε και τα γιορτάζουμε με λόγους, παρελάσεις και αργία «εθνικής» γιορτής.


Κρατίδιο με σάπιες δομές
Το δεύτερο πράγμα, που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη, είναι οι κοινωνικές δομές, πάνω στις οποίες βασίστηκε και εν συνεχεία οικοδομήθηκε αυτό το κρατίδιο. Ουδέποτε υπήρξε σωστά οργανωμένη δημόσια διοίκηση, που να λειτουργεί προς όφελος του πολίτη. Ουδέποτε υπήρξε αξιοκρατία στους κατέχοντες δημόσιο θώκο από το γενικό διευθυντή/γραμματέα ενός υπουργείου μέχρι και τον τελευταίο θυρωρό σε κάποια υπηρεσία του δημοσίου. Η επιλογή προσωπικού ήταν πάντοτε θέμα πελατειακής/ρουσφετολογικής επιλογής. Όποιος τολμούσε να επιχειρήσει μια παραγωγική αναδόμηση και εκσυγχρονισμό στο δημόσιο τομέα, ο αγελαίος λαός τον τιμωρούσε σκληρά (βλ. Νόμο Πεπονή). Συνεπώς, με ένα δημόσιο τομέα παντελώς σάπιο και διεφθαρμένο, γεμάτο από τρωκτικά και λαμόγια, βολεμένους και ευνοημένους, το εκλογικό αποτέλεσμα παίζει ελάχιστο ρόλο, μιας και κανένα πολιτικό κόμμα δεν τολμά (αλλά και δεν θέλει) να ανακατέψει τα βαλτωμένα νερά του δημοσίου.


Οικονομία τύπου σοβιέτ
Η διαχρονική διαμόρφωση του οικονομικού γίγνεσθαι είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας για την κατανόηση των εν τω προτεκτοράτω τεκταινομένων. Ανεξάρτητα σε ποια ιδεολογική κατηγορία ανήκε, ανήκει και θα ανήκει η εκάστοτε κυβέρνηση ή κυβερνητικός συνασπισμός, το οικονομικό μοντέλο του προτεκτοράτου μας ήταν πάντοτε τύπου σοβιέτ με το κράτος να αποτελεί τον κύριο «επενδυτή», τον ιδιωτικό τομέα να είναι στην πλειοψηφία του κρατικοδίαιτος και φυσικά το δημόσιο τομέα να παρουσιάζει διαχρονικά αυξητική τάση και λειτουργώντας πάντοτε σε ένα πλαίσιο διαπλεκόμενης γραφειοκρατίας, αντιπαραγωγικότητας και μίζας.
Το υγιές και μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» από τους μεν κεντρο-αριστερούς και ριζοσπαστικούς αριστερούς (κατ’ επίφαση αριστερούς, φυσικά) διωκόταν ανελέητα, ενώ από τους δεξιούς και συντηρητικούς εκβιαζόταν, ώστε να συμπράξει σ’ ένα ατέλειωτο πάρτι διαπλοκής. Φυσικά, όταν αυτό δεν καθίστατο δυνατό, τότε το περιθωριοποιημένο υγιές και μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» βρισκόταν εκτός νόρμας και είτε εξαφανιζόταν από προσώπου γης, είτε εξωθούνταν στη μετανάστευση.
Συνεπώς, ουδέποτε υπήρξε μια στέρεα οικονομική βάση, μια στοιχειώδης έστω υποδομή, που να επιτρέπει μια καθαρόαιμη προοπτική για υγιή οικονομική ανάπτυξη. Εννοείται, πως οι εκάστοτε πάτρωνες του προτεκτοράτου πάντοτε φρόντιζαν, ώστε το σαθρό οικονομικό υπόβαθρό του όχι μόνο να διατηρείται, αλλά και να διογκώνεται. Αυτό τους επέτρεπε και τους επιτρέπει να το ελέγχουν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
Το τελευταίο, αλλά κατά την άποψή μου το πιο σημαντικό είναι το τρίπτυχο: τσοπάνηδες, τσοπανόσκυλα και πρόβατα.
 

Οι τσοπάνηδες
 

Οι τσοπάνηδες είναι οι πάτρωνες, οι δημιουργοί, οι έχοντες την κυριότητα του προτεκτοράτου. Από τους ευρωπαίους, περάσαμε στους αμερικανούς, μετά ξανά στους ευρωπαίους, ενώ τον τελευταίο καιρό βλέπουμε εμφανέστατα δείγματα διεκδίκησής μας από τους αμερικανούς και πάλι. Οι αμερικανοί δεν είναι αρνητικοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν αυτή φυσικά κινείται μέσα στα πλαίσια ενός ελεγχόμενου εταίρου. Είναι σφόδρα αντίθετοι με τον παγγερμανισμό, που επικρατεί στην Ε.Ε. και δεν επιθυμούν αυτό να συνεχιστεί, γιατί με τον τρόπο αυτό η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη αποκτά γεωπολιτικά ερείσματα και ενεργειακή αυτονομία.
Έχοντας την εμπειρία αλλά και την ιστορική γνώση των δύο παγκόσμιων πολέμων, έχοντας οι ίδιοι πέσει θύμα του γερμανικού επεκτατισμού, μιας και αυτοί χρηματοδοτούσαν και κάλυπταν τις οικονομικές ανάγκες της Γερμανίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο (δημοκρατία της Βαϊμάρης), που στο τέλος εξελίχτηκε σε μια πανίσχυρη ναζιστική Γερμανία, η οποία έσπειρε την καταστροφή και το θάνατο παντού, οι αμερικανοί δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να συνεισφέρουν στη δημιουργία και την εξάπλωση ενός τέταρτου Ράιχ.
Mπορεί να μας λένε, πως το χρέος μας είναι βιώσιμο και πως δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από τα μνημόνια, οι φίλοι μας οι γερμανοί, ξεχνούν όμως, πως την επιβίωσή τους σαν χώρα την οφείλουν σε δύο σχέδια, που εκπονήθηκαν στις ΗΠΑ. Πρόκειται για τα σχέδια Ντοζ και Γιανγκ, τα οποία στην ουσία διευθέτησαν και κατ' ουσία διέγραψαν τα χρέη της Γερμανίας μετά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι ΗΠΑ δεν είχαν τότε βοηθήσει τη Γερμανία, η χώρα αυτή θα ξοφλούσε τα χρέη της το 1989! Και δεν είναι μόνο αυτό. Η οικονομία της Γερμανίας ενισχύθηκε από επενδύσεις αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών, που επένδυσαν στο έδαφός της. Τελικά, οι γερμανοί είναι ένας λαός, που ηθελημένα έχει πολύ κοντή μνήμη.
 

Τα τσοπανόσκυλα
 

Αρχικά με δειλά, αλλά σταθερά βήματα και τελευταία με πιο έντονες παρασκηνιακές και μη κινήσεις οι αμερικανοί επιθυμούν να γνωστοποιήσουν στην Γερμανία, πως το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης ανήκει και σε αυτούς. Έτσι λοιπόν, έχουν επιλέξει ως πολιορκητικό τους κριό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το καλούν να παίξει το ρόλο του δικού της τσοπανόσκυλου.
Δεν είναι τυχαίο το βιβλίο, που έγραψε ο πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Τίμοθυ Γκάϊντνερ, στο οποίο και στηλιτεύει τη συμπεριφορά των βορειοευρωπαίων, αλλά κυρίως των γερμανών να «τελειώσουν» τους ρωμιούς.
Ούτε είναι τυχαίο, πως το ΔΝΤ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Ε.Ε. σχετικά με το βιώσιμο του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ όχι μόνο μιλά για λάθη που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο «προσαρμογής» της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν χάνει και την ευκαιρία να επισημαίνει κάθε τόσο, πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και θέλει χοντρό κούρεμα.
Δεν είναι επίσης τυχαίο, πως πολλές εφημερίδες, όπως οι New York Times και Wall Street Journal δείχνουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στoν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στο κόμμα του.
Φυσικά, υπάρχει και το Bloomberg, που ενίοτε δείχνει να συμπλέει με την τρομοκρατία, που ασκεί η Ε.Ε, κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά αυτό εντάσσεται στα πλαίσια των διπλωματικών ελιγμών.
Από την άλλη, ο ευρωπαίος τσοπάνης, που ακούει στο όνομα Γερμανία, έχει επιλέξει ως τσοπανόσκυλο την παρούσα κυβέρνηση, τον παρόντα κυβερνητικό συνασπισμό δηλαδή, για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της πάνω στο προτεκτοράτο.
Μέσω των εγχώριων τσοπανόσκυλών της, αλλά και η ίδια και μάλιστα σε καθημερινή βάση, εξαπολύει απειλές φόβου και τρομοκρατίας κατά του τσοπανόσκυλου των ΗΠΑ θέλοντας να τονίσει, πως η κυριαρχία της πάνω στο προτεκτοράτο δεν χρήζει ουδεμίας αμφισβήτησης.
Όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερο οι ΗΠΑ βγαίνουν από τη δική τους κρίση, τόσο και οι διεκδικήσεις τους για το προτεκτοράτο της Ρωμιοσύνης θα εντείνονται όλο και περισσότερο.
Οι ΗΠΑ προσεταιρίζονται με μεγαλύτερη ευκολία την αντιπολίτευση, που λόγω ιδεολογίας (ενάντια στο ΝΑΤΟ), θα συμμαχούσε ευκολότερα με τον Πούτιν αν δεν έβρισκε συμμαχίες στη Δύση σε αντίθεση με την κυβέρνηση, που δουλικά υιοθετεί τα κελεύσματα της Ε.Ε. με αποκορύφωμα το γλείψιμο στο ναζιστή ουκρανό πρωθυπουργό (βλέπε π.χ. επίσκεψη του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης στην Ουκρανία).
Οι ΗΠΑ δε θα διστάσουν να εκφοβίσουν την Ε.Ε., ότι θα την εγκαταλείψουν μόνη της να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και τον «τσάρο» της, που εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή ενεργειακή κρίση στη στεγνή από ενέργεια Γερμανία. Ο πόλεμος στο ρούβλι και ο προσωρινός εκβιασμός της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. γίνεται ουσιαστικά, για να καταδειχτεί στην Ε.Ε., πως χωρίς την παρέμβαση των ΗΠΑ η Ε.Ε. είναι παντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.
Οι ΗΠΑ επίσης γνωρίζουν, πως η Ε.Ε έχει αποτύχει στο να δημιουργήσει ένα ενιαίο και συμπαγές οικονομικό και πολιτικό παράγοντα, μιας και δεν υπάρχει ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική ούτε και κοινοί στόχοι και προοπτικές μεταξύ των κρατών μελών. Πρόκειται για διαφορετικούς λαούς με τελείως διαφορετικά βιώματα, νοοτροοπίες και κοινωνικές συμπεριφορές. Ο ευρωπαϊκός Νότος δεν μπορεί ποτέ να ταυτιστεί πολιτισμικά με τους ψυχρούς λαούς του ευρωπαϊκού Βορρά.
Επιπρόσθετα, ο παγγερμανισμός (οι γερμανοί είναι από τους λαούς, οι οποίοι ποτέ δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους, γιατί η αίσθηση της φυλετικής υπεροχής, που τους διακατέχει, δεν τους το επιτρέπει), έχει προκαλέσει πολυδιάσπαση στους κόλπους της Ε.Ε. με αποτέλεσμα την έξαρση και την ενδυνάμωση εθνικιστικών κινημάτων και φυσικά κομμάτων, που ενθαρρύνουν την διάσπασή της. Ήδη η Αγγλία είναι με το ένα πόδι έξω από την Ε.Ε., ενώ στη Γαλλία το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις.
Υπάρχουν και οι κινέζοι βέβαια, αλλά προς το παρόν αρκούνται μόνο στο ρόλο του χρηματοδότη και του μεταπράτη. Δεν έχουν ακόμα ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της γεωπολιτικής στρατηγικής της Δύσης.    
 

Τα πρόβατα
 

Ας πάμε όμως τώρα στον προβατο-ρωμιό ψηφοφόρο. Θα πρέπει να καταλάβει, πως το ζήτημα δεν είναι μνημόνιο ή μη μνημόνιο, αλλά επιλογή τσοπάνη. Να αυτονομηθεί και να γίνει ανεξάρτητο κράτος δεν γίνεται εκ φύσεως και θέσεως του κρατιδίου του. Άρα, η μόνη του επιλογή είναι να επιλέξει τον πιο αρεστό σ’ αυτόν τσοπάνη.
Αυτό φυσικά δεν αποκλείει και την περίπτωση να τα βρουν μεταξύ τους οι τσοπάνηδες και να μοιράσουν την πίτα κατόπιν συμφωνίας (έχει ξαναγίνει, ας θυμηθούμε τη συμφωνία της Γιάλτας). Αυτό φυσικά, θα ήταν ό,τι χειρότερο για το ρωμιό, γιατί ούτε το αφεντικό του δεν θα μπορεί να διαλέξει.
Συνεπώς, το αποτέλεσμα των εκλογών στις 25 Γενάρη δε θα έχει ούτε τη σημασία αλλά ούτε και την προσδοκία, που οι προβατο-ρωμιοί του προσδίδουν. Θα είναι απλά μία ακόμη επιβεβαίωση στο ρόλο, που διαδραματίζει από το 1827 το κρατίδιο της Ρωμιοσύνης. Αυτός ο ρόλος δεν είναι άλλος από του προτεκτοράτου.
Το μόνο αποτέλεσμα, που θα προκύψει θα είναι ο προσωπικός τραυματισμός, που ενδεχομένως να οδηγήσει και στην εξαφάνιση ορισμένων πολιτικών (τσοπανόσκυλων). Ορισμένοι θα ξεφουσκώσουν απότομα και θα καταβροχθιστούν από εσω-κομματικούς τους αντιπάλους με το «εγώ» τους πλήρως καταβαραθρωμένο, ενώ άλλοι θα αποκτήσουν πρόσβαση στη διαχείριση της εξουσίας. Έτσι όμως, είναι η ζωή. Δεν υπάρχει ακμή χωρίς παρακμή, αρχή χωρίς τέλος και ζωή χωρίς θάνατο.
Σκέψεις, όπως αυτές του άρθρου (σωστές ή λάθος), δε θα τις βρει εύκολα διατυπωμενες αλλού ο αναγνώστης, μιας και τα ΜΜΕ διαπλέκονται με τους εκάστοτε κυβερνώντες, ώστε να εξακολουθούν να διατηρούν τα οικονομικά και άλλα προνόμιά τους. Όσον αφορά στις αναλύσεις στο διαδίκτυο, αυτές αποτελούν την επιβεβαίωση της προβατοποίησης του σώματος των ψηφοφόρων.
 

Επίλογος
 

Από κοινωνιολογικής απόψεως φρονώ, ότι θα ζήσουμε συγκλονιστικές στιγμές παρακολουθώντας «προσωπικότητες» του πολιτικού κόσμου να εξευτελίζονται, να παραπαίουν και να χάνονται στα σκοτεινά νερά της λήθης με το εγώ τους να κατακρημνίζεται. Ίσως τότε να μπορέσουμε ευκολότερα να εμπεδώσουμε το «λάθε βιώσας» του Επίκουρου.

Έγραψε στις 10.01.2015 ο: Μουαμάρ Ιγνάτιος
στη διαδικτυακή "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ"