Στο τελευταίο τεύχος (αριθ. 545, Νοέμβριος 2007) του «παιδαγωγικού», όπως αυτοαποκαλείται, περιοδικού «Ελληνοχριστιανική Αγωγή», και στην πρώτη σελίδα, διαβάζω τα εξής απίθανα και αδιανόητα:
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
[Ακούμε πολύ συχνά σε ώρες δύσκολες των κοινωνιών πού ζούμε, όταν όλα γύρω δείχνουν να είναι αδιέξοδα και απελπιστικά, να διερωτώνται πολλοί «αν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα». Το δυστύχημα είναι πως τις περισσότερες φορές αυτοί οι δήθεν πνευματικοί άνθρωποι όταν μιλούν απογοητεύουν. Και μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν καλύτερα να σιωπούσαν. Βεβαίως κανείς δε μπορεί να τους επιβάλλει τη σιωπή, θα αναμέναμε όμως να υπήρχε ένας στοιχειώδης αυτοσεβασμός. Θα αναφερθούμε στη συνάφεια αυτή στη συνέντευξη που παρεχώρησε γνωστός έλληνας συγγραφέας πού ζει στο εξωτερικό και του οποίου τα βιβλία κυκλοφορούν ευρέως στην πατρίδα μας και η οποία δημοσιεύτηκε σε περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας. Ο εν λόγω συγγραφέας έχει εμφανιστεί και σε αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές, στις οποίες περίπου εκφράζει ό,τι και στη συνέντευξή του. Έτσι λοιπόν, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει πώς «ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν υπάρχει. Είναι σα να ταυτίζουμε την ελευθερία με την έλλειψή της»! Και συνεχίζει: «είναι προσόν όταν θυμόμαστε τον Ηράκλειτο, το Θαλή, το Δημόκριτο. Είναι μειονέκτημα όταν συλλογιζόμαστε τους πατέρες της Εκκλησίας, το Βυζάντιο και τις θαυματουργές εικόνες που ανθούν σε όλη την επικράτεια»! (Βασίλης Αλεξάκης, Κυριακάτικη Καθημερινή, 21/10/2007, σ. 6). Τι να πρωτοπεί κανείς. Πράγματι, καλύτερα να σιωπούσαν οι δήθεν πνευματικοί μας ηγέτες. Γιατί ο λαός μας έχει σε μεγάλη υπόληψη τους λογάδες του. Και όσοι αυτό δεν το συνειδητοποιούν προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες.]
Συμπεράσματα (δικά μου) από τα ανωτέρω:
1. Ο κ. Αλεξάκης επειδή υποστηρίζει τα αντίθετα από αυτά που επιθυμούν να ακούν οι εκκλησιαστικοί (και παραεκκλησιαστικοί) κύκλοι, δε δικαιούται «διά να ομιλεί», αλλά πρέπει να σιωπά.
2. Ο κ. Αλεξάκης επειδή υποστηρίζει (ορθότατα) ότι «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν υπάρχει» και ότι (ορθότατα επίσης) «είναι μειονέκτημα όταν συλλογιζόμαστε τους πατέρες της εκκλησίας, το Βυζάντιο και τις θαυματουργές εικόνες…», είναι ένας «δήθεν» πνευματικός άνθρωπος, που προσφέρει «κάκιστες υπηρεσίες» στον ελληνικό λαό.
3. Ο λόγος του κ. Αλεξάκη είναι απογοητευτικός για το «λαό μας», που έχει σε μεγάλη υπόληψη τους «λογάδες του» και
4. Ο κ. Αλεξάκης, συγγραφέας πολλών και ευρέως κυκλοφορούντων (και στη χώρα μας) βιβλίων, με σωρεία ευνοϊκότατων κριτικών και τιμημένος -στη Γαλλία- με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία στερείται «στοιχειώδους αυτοσεβασμού».
Πώς, λοιπόν, αντιλαμβάνεται τον πνευματικό άνθρωπο η «ελληνοχριστιανική αγωγή»; Ασφαλώς όχι σαν τον αθυρόστομο, αιρετικό, υμνητή των Ηράκλειτου, Θαλή και Δημόκριτου και αρνητή του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», των «πατέρων της εκκλησίας», του Βυζαντίου και των «θαυματουργών» εικόνων Αλεξάκη, αλλά σαν αυτόν που, λίγο παρακάτω, πλέκει το εγκώμιό του!
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (ΙΙ)
Ο λαός μας δε θέλει μεγάλα λόγια. Μερικές απλές κουβέντες του είναι αρκετές. Ούτε ζητάει πιστοποιητικά, ούτε κάνει έλεγχο στη ζωή των δημιουργών. Τον εκφράζει ένα απλό και ταπεινό ενίοτε βίωμα, πού μεταφράζεται σε εικόνες της καθημερινότητας, εικόνες που είναι ο σύντροφος του λαού μας στη δύσκολη ανηφοριά της ζωής του. Τον εκφράζει ο λόγος που διατυπώνει ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός στην ίδια στήλη του ίδιου περιοδικού που πιο πάνω σημειώνουμε, λίγες μέρες νωρίτερα: «Η οδός των Ελλήνων είναι τα αρχαία ελληνικά τοπία, η Ακρόπολη, οι παπάδες, τα άμφια, τα χρυσόφοντα των εικόνων, όλα αυτά που σε ακολουθούν...Τα αισθάνομαι σαν μια προσευχή μέσα μου, σαν ένα παραλήρημα και τα ζωγραφίζω - ας είμαι κάπου αλλού. Υπάρχουν...Σαν μουρμουρητό, σαν να είναι ο ψάλτης από έναν εσπερινό» (Κυριακάτικη Καθημερινή, 7/10/2007)
Αυτός, μάλιστα, είναι «πνευματικός άνθρωπος» με τα όλα του: με αρχαία ελληνικά τοπία και την Ακρόπολη, αλλά και με παπάδες, άμφια (!), χρυσόφοντα εικόνων, προσευχές, ψαλτάδες κι εσπερινούς.
Γνήσιος δηλαδή εκφραστής του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», που ο προηγούμενος «λογάς» δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξή του.
Δε γνωρίζω πολλά πράγματα για τον κ. Φασιανό, εκτός του ότι είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους. Δε γνωρίζω επίσης, αν τα παραπάνω είναι τα πραγματικά του πιστεύω ή κάποιες δηλώσεις του «καλλιτεχνική αδεία». Ο άνθρωπος είναι εντελώς ελεύθερος να έχει τις απόψεις του και να τις δημοσιοποιεί. Όπως και να έχει όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει μια συνέντευξη τέτοιου είδους γνώμονα για την κατάταξη και κατηγοριοποίηση των πνευματικών δημιουργών: αυτοί εδώ, που λένε καλά λόγια για τη θρησκεία είναι οι καλοί, οι εκλεκτοί, ενώ οι άλλοι εκεί, που αδιαφορούν ή και καταφέρονται εναντίον της, είναι για το «πυρ το εξώτερον».
Αλλά, ζητάς να βρεις λογική σ’ αυτό, όπως και σε κάθε άλλο θρησκευτικό έντυπο; Έχει εξοβελιστεί από τη δογματική αλογία και τη θεώρηση του «σύμπαντος κόσμου» μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του φανατισμού και της τυφλής πίστης. Και να σκεφτεί κανείς ότι το περιοδικό αυτό, αυτοπροσδιοριζόμενο ως «παιδαγωγικό» εκδίδεται από εκπαιδευτικούς λειτουργούς(!) (ΧΕΕΛ)* και απευθύνεται σε παιδαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές δημόσιων σχολείων! Και μετά απορούμε για την άθλια εκπαίδευση της χώρας μας και τη διαρκώς υποβαθμιζόμενη παιδεία της. Μα με «περιδεείς» εκπαιδευτικούς, υποταγμένους στο «φόβο κυρίου», αρνητές της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά συνεχιστές απαράδεκτων μεσαιωνικών παιδαγωγικών πρακτικών, τι νέους, ανοιχτόμυαλους και ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες να διαμορφώσεις; Εξ ου και η οπισθοδρόμηση της σημερινής κοινωνίας προς θέσεις συντηρητικές και πράξεις ασιατικού ταλιμπανισμού…
*«Χριστιανική Ένωση Εκπαιδευτικών Λειτουργών»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου