Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ...

...ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Ποτέ ξανά δε ρεζιλεύτηκε τόσο πολύ ο άνθρωπος. Ποτέ δεν εξευτελίστηκε σε τέτοιο βαθμό η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όλα τα κανάλια φέτος με υπερηφάνεια και ανταγωνιστικό ζήλο εντάξανε στο πρόγραμμά τους απαξιωτικά, εξευτελιστικά πρωτογονικά τηλεοπτικά παιχνίδια του τύπου: αυτό τo κουτί ή εκείνο; Το δεξιό ή το αριστερό; Το № ένα ή το № δύο; Η ξανθιά ή η μελαχρινή; Σταματάς ή ρισκάρεις; Κι όλα αυτά με ικανά χρηματικά έπαθλα, παίζοντας με τον πόνο του άνεργου κοσμάκη.

Βέβαια, όλα αυτά ξεκίνησαν σαν παιχνίδια γνώσεων αλλά σιγά-σιγά μεταλλάχθηκαν επί το «βαρβαρικότερον». Θα περίμενε κανείς, με τόσα εκπαιδευτικά και άλλα τόσα τηλεπικοινωνιακά μέσα σήμερα να διαγωνιζόμαστε σε ιστορικά και επιστημονικά θέματα, να σκαλίζουμε την παράδoση, να λύνουμε παιχνίδια λογικής ή να διαχειριζόμαστε (έστω και σε προσομοίωση) μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις.
Εν τούτοις οι μάγοι του «γυαλιού» έχουν καταλάβει ότι ο σημερινός κόσμος δε διαβάζει, δε δημιουργεί, δεν περιμένει. Ξαναγυρίζει αργά και σταθερά στα δένδρα από τα οποία κάποτε κατέβηκε!

Σιγά-σιγά θα καταργηθούν και οι αριθμοί. Κι αυτoί δυσκολεύουν. Το μπαρμπούτι κάποτε ήτανε πνευματωδέστερο απ’ τα σημερινά τυχερά παιχνίδια της τηλεόρασης. Σε λίγο θα δείχνουμε μόνο: «Αυτό». Μόνο ο δείκτης μας θα χρειάζεται!
Όλη η ανθρώπινη εξαθλίωση επί της οθόνης. Κοντινά πλάνα σε όμορφες, πλην βαμμένες βλεφαρίδες, που πεταρίζουν φιλάρεσκα μπροστά στο φακό και κάποια στιγμή μπλέκονται με αναίτιες και ίσως προσχηματικές στάλες δακρύων:
-Τι λες εσύ μαμά;
-Είναι που τα ’χω ανάγκη τα λεφτά...
-Θα συνεχίσω για την τιμή του παιχνιδιού!
-Το κάνω γιατί έχω κάμποσες τρύπες να κλείσω!
Γιατί να πλύνει η άλλη είκοσι σκάλες, για παράδειγμα, και να μην κάτσει να φάει μια τούρτα στο κεφάλι; Γρήγορη, αναίμακτη αρπαχτή. Κι ας φωνάζει ακόμα ο Ευριπίδης ­«βραχεία ηδονή μακράν τίκτει λύπην». Ποιος τον ακούει…

Άσε πια το στοίχημα, τη μαγική λέξη, που πάνω της έχει επενδύσει δισεκατομμύρια το κράτος, αυτός ο μέγας, ο αρχέγονος, ο υποδειγματικός χαρτοπαίκτης, που έχει χτίσει το μέλλον του στον τζόγο. Πάνε οι εποχές που βρέχαμε κώλο για να φάμε ψάρι. Πάνε οι εποχές που μαζεύαμε κάθε χρόνο αδιαμαρτύρητα, μέρες ολόκληρες, σανό για το γάιδαρο. Πάνε οι εποχές που, φορτωμένοι ασήκωτα τσουβάλια, λυγίζαμε ευλαβικά τα γόνατα να πιάσουμε μια και μόνη ελιά ξεχασμένη. Πάνε οι εποχές που δημιουργούσαμε -χρησιμοποιώντας και τις 6(!) αισθήσεις- δύο ώρες στην κουζίνα, για να ευφρανθούμε ένα τέταρτο στο τραπέζι…

Σήμερα, η ζωή μας ψήνεται σε χρόνο dt στο φούρνο μικροκυμάτων ή παραδίδεται κατ’ οίκον με delivery. Έχουμε παρεξηγήσει ολέθρια την έννοια του πανδαμάτορα χρόνου και μαζί και τις έννοιες του άθλου, του χαρούμενου κόπου και της καταξίωσης. Και το χειρότερο απ’ όλα: δεν παίρνουμε καν πρέφα πως γινόμαστε οικτρά υποχείρια, φτωχοί αβανταδόροι της μεγάλης αρπαχτής κάποιων άλλων. Μάλλον πιάσαμε πάτο!