Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Πριν από 2.700 χρόνια ο ποιητής Σιμωνίδης μας εξηγεί, γιατί οι γυναίκες παρουσιάζουν τόσο διαφορετικό χαρακτήρα μεταξύ τους:
«Κάθε γυναίκα, έχει το δικό της χαρακτήρα και τούτο, γιατί πλάστηκε από διαφορετικό ζώο. Μερικά απ΄ αυτά τα ζώα είναι το γουρούνι, η αλεπού, ο σκύλος, ο γάιδαρος, η νυφίτσα, το άλογο η μαϊμού, η μέλισσα. Πέρα όμως απ΄ αυτά, η γυναίκα κατάγεται από την αμετακίνητη γη και την ανήσυχη θάλασσα. Ανάλογα, λοιπόν, με την καταγωγή της, η γυναίκα παίρνει και το χαρακτήρα της. Έτσι, υπάρχουν οι πονηρές γυναίκες, οι ηλίθιες, οι καθαρές και οι ακάθαρτες, οι αλλοπρόσαλλες και οι φιλόνικες, οι κρύες και οι θερμές, οι αφρόντιστες και οι περιποιημένες, οι περήφανες, οι πεισματάρες, οι λαίμαργες, οι τεμπέλες, οι φλύαρες…Μόνο μια γυναίκα ξεχωρίζει ανάμεσα σ΄ όλες, αυτή που πλάστηκε από τη μέλισσα. Μόνο αυτή μπορεί να κάνει τον άντρα της ευτυχισμένο»(!)

Σήμερα, μετά από 2700 χρόνια, παρά τα περί ισότητας και υποτιθέμενης χειραφέτησης, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ακόμη σαν πολίτες 2ης κατηγορίας, αφού εξακολουθούν να υπάρχουν άντρες που τις θεωρούν σκλάβες, με μόνο προορισμό να τους κάνουν ευτυχισμένους! Αλλά κι όταν οι άντρες ακούμε πολύ συχνά με φανερή απέχθεια τις «γυναικείες κουβέντες», λες κι οι αντρικές είναι οπωσδήποτε σπαθάτες και βαρύγδουπες, ή όταν ξεστομίζουμε τακτικά φιλοφρονήσεις του τύπου «είσαι γυναίκα, ρε» ή «άντε να φορέσεις φουστάνια», δε δηλώνουμε την απαξίωσή μας για τη γυναίκα;

Ας επανέλθουμε όμως στο (μισογύνη) Σιμωνίδη: «Το μεγαλύτερο κακό που έκαμε ο Δίας είναι οι γυναίκες. Όποιος είναι παντρεμένος δε μπορεί να πει πως χάρηκε μια μέρα, απ΄ το πρωί ως το βράδυ. Ο φίλος του άντρα δε βρίσκει ποτέ καλή υποδοχή απ΄ τη γυναίκα. Ακόμα κι η πιο τίμια, φαινομενικά γυναίκα, απατάει τον άντρα της, αλλά κάθε άντρας παινεύει τη δική του γυναίκα και κατηγορεί των άλλων. Ο νους της γυναίκας δε φτάνει, όταν είναι χειμώνας και τρέμει απ΄ το κρύο, ούτε το σκαμνί της να σιμώσει στο αναμμένο τζάκι, για να ζεσταθεί».

Άλλος αρχαίος, ο Φωκυλίδης, περιορίζει την προέλευση των γυναικών από 4 μόνο ζώα: το σκύλο, το γουρούνι, το άλογο και τη μέλισσα, καταλήγοντας πως κάθε άντρας πρέπει να εύχεται να του τύχει μια γυναίκα καταγόμενη απ΄ την εργατική μέλισσα! Έξυπνοι, βλέπετε, οι άντρες όλων των εποχών. Ψάχνουν όλοι την εργατική γυναίκα. Γιατί τάχα, τόση πρεμούρα για την εργατικότητα;

Ύστερα, πάντως, από 3 αιώνες, άλλος αρχαίος, ο Πλάτωνας, στην «Πολιτεία» του θα διατυπώσει ολότελα διαφορετικές απόψεις για τη γυναίκα: «Οι γυναίκες, προσφέρουν τις ίδιες υπηρεσίες με τους άντρες και άρα πρέπει να ζουν και να εκπαιδεύονται όπως και οι άντρες. Καθένας πρέπει να πράττει κατά τη φύση του. Εάν η γυναίκα διέφερε ποιοτικά κατά φύση από τον άντρα, τότε θα έπρεπε να πράττει και όλως διάφορα έργα. Αλλά ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα δεν υπάρχει καμιά ποιοτική διαφορά, παρά μόνο ποσοτική. Θα πρέπει λοιπόν και οι γυναίκες να ασχολούνται με ό,τι και οι άντρες, μόνο που πρέπει να εκτελούν ελαφρότερα έργα».

Αυτά έλεγε ο μεγάλος στοχαστής Πλάτωνας, πριν από 2400 χρόνια! Τώρα που γνωρίσαμε και τις δυο απόψεις, με ποιον νομίζετε ότι συγγενεύουμε οι νεοέλληνες, με το Σιμωνίδη ή με τον Πλάτωνα;

Πλάτων