Ας πούμε σήμερα για την πρώτη, γιατί με τη δεύτερη θα μελαγχολήσουμε, έτσι όπως έχει «κάτσει» το εργατικό κίνημα, με τα εργατικά δικαιώματα όλο και περισσότερο να συρρικνώνονται…
Η νύμφη Μαία (=τροφός), μητέρα του Ερμή, μεταφέρθηκε από την Αθήνα στην αρχαία Ρώμη ως θεά Μάγια (Maja), και έδωσε το όνομά της στον (αφιερωμένο στον Ερμή) μήνα Μάιο, που αντιστοιχούσε περίπου στον αρχαίο «Θαργηλιώνα», το μήνα δηλ. που ο ήλιος άρχιζε να θερμαίνει τη γη. Σ’ όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών. Ακολουθώντας πανάρχαιες παραδόσεις, τελούσαν την πρώτη ημέρα του αγροτικές λατρευτικές τελετές, που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ’ επέκταση, των ζώων και των ανθρώπων.
Με το χρόνο, οι εθιμικές αυτές γιορτές «τυποποιήθηκαν» και διαμορφώθηκαν ως «Ανθεστήρια», που διαδόθηκαν σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Στη γιορτή αυτή των λουλουδιών, ανασταίνονταν ύστερα από τους θρήνους και τους οδυρμούς νεαρών γυναικών ο σκοτωμένος «Ευανθής Διόνυσος» και μαζί του όλη η φύση. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με την «αναπαράσταση» της ανάστασης του σημερινού Διόνυσου - Χριστού, είναι εντελώς συμπτωματική και τυχαία!).
Σταδιακά, η αρχική έννοια του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, ως αναγέννησης της φύσης, χάθηκε και τα λατρευτικά έθιμα και δρώμενα επιβίωσαν απλά ως λαϊκές γιορτές, διαφοροποιημένες ελαφρά από περιοχή σε περιοχή. Σήμερα, το μάζεμα λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την αρχαία Πρωτομαγιά. Βέβαια, το μαγιάτικο κλαδί ή στεφάνι δεν το έφτιαχναν τότε με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο, φυτά που ήταν αποτρεπτικά του κακού. Έστω και στη σημερινή του εκδοχή πάντως, το μαγιάτικο στεφάνι χαρίζει ευφορία σε μικρούς και μεγάλους, που φεύγοντας στην ύπαιθρο για να το αναζητήσουν, χαίρονται την ανοιξιάτικη φύση στην καλύτερή της ώρα!
Η νύμφη Μαία (=τροφός), μητέρα του Ερμή, μεταφέρθηκε από την Αθήνα στην αρχαία Ρώμη ως θεά Μάγια (Maja), και έδωσε το όνομά της στον (αφιερωμένο στον Ερμή) μήνα Μάιο, που αντιστοιχούσε περίπου στον αρχαίο «Θαργηλιώνα», το μήνα δηλ. που ο ήλιος άρχιζε να θερμαίνει τη γη. Σ’ όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών. Ακολουθώντας πανάρχαιες παραδόσεις, τελούσαν την πρώτη ημέρα του αγροτικές λατρευτικές τελετές, που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ’ επέκταση, των ζώων και των ανθρώπων.
Με το χρόνο, οι εθιμικές αυτές γιορτές «τυποποιήθηκαν» και διαμορφώθηκαν ως «Ανθεστήρια», που διαδόθηκαν σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Στη γιορτή αυτή των λουλουδιών, ανασταίνονταν ύστερα από τους θρήνους και τους οδυρμούς νεαρών γυναικών ο σκοτωμένος «Ευανθής Διόνυσος» και μαζί του όλη η φύση. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με την «αναπαράσταση» της ανάστασης του σημερινού Διόνυσου - Χριστού, είναι εντελώς συμπτωματική και τυχαία!).
Σταδιακά, η αρχική έννοια του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, ως αναγέννησης της φύσης, χάθηκε και τα λατρευτικά έθιμα και δρώμενα επιβίωσαν απλά ως λαϊκές γιορτές, διαφοροποιημένες ελαφρά από περιοχή σε περιοχή. Σήμερα, το μάζεμα λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την αρχαία Πρωτομαγιά. Βέβαια, το μαγιάτικο κλαδί ή στεφάνι δεν το έφτιαχναν τότε με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο, φυτά που ήταν αποτρεπτικά του κακού. Έστω και στη σημερινή του εκδοχή πάντως, το μαγιάτικο στεφάνι χαρίζει ευφορία σε μικρούς και μεγάλους, που φεύγοντας στην ύπαιθρο για να το αναζητήσουν, χαίρονται την ανοιξιάτικη φύση στην καλύτερή της ώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου