Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΡΩΜΙΑΣ

«Δεν είμαι του ανδρός μου,

δεν είμαι του πατρός μου.
 Θέλω να ’μαι ο εαυτός μου»

Αυτό είναι ένα από τα κυρίαρχα φεμινιστικά συνθήματα της Ρωμιοσύνης, το οποίο ακούγεται συχνά τις τελευταίες δεκαετίες, ιδιαίτερα στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνου, που έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται ως η "Ημέρα της Γυναίκας".

Ξεκίνησε, όταν πρωτοεμφανίστηκε αίτημα από μερίδα γυναικών, να μην παίρνουν το επώνυμο του συζύγου τους κατά την παραδοσιακή τακτική, όταν παντρεύονται, αλλά να κρατάνε το πατρικό τους. Έκτοτε, το σύνθημα αυτό, αποτέλεσε σημαία του ρωμέικου φεμινιστικού κινήματος. Πρόκειται όμως, για ένα ακόμα καραγκιοζιλίκι της Ρωμιοσύνης, των φεμινιστριών της στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ας δούμε γιατί...

Τα επώνυμα των γυναικών στην Ελλάδα είναι στη γενική κτητική (πρωτοτυπία της Ρωμιοσύνης), όχι όμως τυχαία. Προσδιορίζουν αυτόν, που κατέχει τη γυναίκα. Ενώ ο άντρας λέγεται π.χ. Φυλακτός, η γυναίκα δε λέγεται Φυλακτή, αλλά Φυλακτού (του Φυλακτού). 

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση λοιπόν, είτε η γυναίκα πάρει το επώνυμο του άντρα της είτε κρατήσει του πατέρα της, το επώνυμό της προσδιορίζει τον αφέντη της. Οποιεσδήποτε φωνές ρωμιών φεμινιστριών είναι αποπροσανατολιστικές, για το θεαθήναι κι εκτός τόπου και χρόνου.

Στις ξένες γλώσσες, το επώνυμο της γυναίκας, μπορεί ενδεχομένως να προέρχεται από τον πατέρα ή το σύζυγο, αλλά δεν υποδηλώνει και κτητικότητα. Η γυναίκα δεν είναι του τάδε (κτήμα). Στην Ελλάδα, ενώ τα ανδρικά επώνυμα είναι στη ονομαστική (με λίγες εξαιρέσεις, όπου υποδηλώνεται ο γιος - Δημητρίου, Ιωάννου κ.λπ.), όλα τα γυναικεία επώνυμα είναι στη γενική (κτητική) και άκλιτα, γιατί οι γυναίκες είναι του πατρός τους ή του συζύγου τους. 

Για παράδειγμα, αν ένας πατέρας έχει επώνυμο π.χ. Ρέτουλας, ο γιος του -έστω Γιώργος- αποκαλείται Γιώργος Ρέτουλας. Το επώνυμό του δηλαδή, υποδηλώνει, ότι πρόκειται για ένα ανεξάρτητο άτομο. Η κόρη -έστω Μαρία- αποκαλείται Μαρία Ρέτουλα. Δεν πρόκειται όμως, για ονομαστική, αλλά για γενική κτητική. Δεν υποδηλώνει δηλαδή το επώνυμο, ότι η γυναίκα είναι αυτόνομη προσωπικότητα, αλλά προσδιορίζει τον αφέντη της (η Μαρία του Ρέτουλα). Αυτό φαίνεται καλύτερα αν τα κλίνουμε:

Ο Γιώργος Ρέτουλας

  του Γιώργου Ρέτουλα
τον Γιώργο Ρέτουλα

Το ανδρικό επώνυμο κλίνεται, όπως το όνομα. Στην περίπτωση της γυναίκας όμως, το επώνυμό της είναι άκλιτο:

     
       Η Μαρία Ρέτουλα (δηλαδή, η Μαρία του Ρέτουλα)
   της Μαρίας Ρέτουλα (της Μαρίας του Ρέτουλα) 
την Μαρία Ρέτουλα (την Μαρία του Ρέτουλα) 

Αν ο Γιώργος Ρέτουλας παντρευτεί, θα εξακολουθήσει να αποτελεί ανεξάρτητη προσωπικότητα. Θα είναι, όπως πριν, ο Γιώργος Ρέτουλας. 

Αν η Μαρία Ρέτουλα παντρευτεί όμως -έστω το Νίκο Λαδά- τότε θα βρεθεί στο δίλημμα: Να συνεχίσει να αποκαλείται Μαρία Ρέτουλα (Μαρία του Ρέτουλα) ή θα αλλάξει αφέντη και θα αποκαλείται Μαρία Λαδά (Μαρία του Λαδά). Ουσιαστικά δηλαδή, όλη αυτή η φασαρία των φεμινιστριών είναι για ποιό αφέντη -τον άντρα ή τον πατέρα- θα έχει η γυναίκα.
Επί πλέον, αν η Μαρία γεννήσει ένα γιο, το επώνυμό του θα είναι Λαδάς. Δηλαδή, ο πατέρας, ο σύζυγος, ακόμα κι ο γιός από βρεφονηπιακή ηλικία, αποτελούν για τη Ρωμιοσύνη ανεξάρτητα άτομα, η ρωμιά όμως γυναίκα, είτε ως κόρη είτε ως σύζυγος είτε ως μητέρα, βρίσκεται πάντα επίσημα υπό την κατοχή κάποιου άντρα.
Όνειρο τής πλειοψηφίας των γυναικών (φεμινιστριών ή μη), είναι να ανέβουν τα σκαλιά τής εκκλησίας και να παντρευτούν με νυφικό, παπά, κουμπάρο κ.λπ.. Εκεί όμως, επισφραγίζεται η υποτέλειά τους κι επισημοποιείται η αλλαγή του αφέντη τους. 

Στην εκκλησία, τη γυναίκα την πηγαίνει ο πατέρας της και την παραδίδει στο γαμπρό, λες και η γυναίκα είναι ένα άβουλο πράγμα. Κι αντί οι γυναίκες να αντιδρούν σε αυτές τις πρακτικές και να μη θέλουν το θρησκευτικό γάμο και τέτοιες εξευτελιστικές μεσαιωνικές παραδόσεις, είναι εκείνες, που πιέζουν στις περισσότερες περιπτώσεις τους μέλλοντες συζύγους τους, τους σέρνουν στις εκκλησίες και τους υποβάλλουν στις ταλαιπωρίες και στα έξοδα του γάμου, ακόμα και στις σημερινές μέρες της πτώχευσης.

Αφού ακούσει η γυναίκα επανειλημμένα στην Ακολουθία του Γάμου, ότι ο άντρας είναι η κεφαλή της, ότι θα πρέπει να τον υπακούει και να υποτάσσεται σ' αυτόν κ.λπ. κ.λπ., σε μια επίδειξη «χαριτωμένης» παραδοσιακής ρωμέικης υποκρισίας, του πατάει το πόδι, όταν ο παπάς πει: «η δε γυνή, ίνα φοβήται τον άνδρα». 

Αχ Ρωμιοσύνη μου, με τις ρωμιές σου - φεμινίστριες ή μη...

Το πλήρες άρθρο εδώ