ΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ

Έχει γραφτεί παλαιότερα ότι είναι ανυπόστατος ο ισχυρισμός περί ιστορικής ύπαρξης του Ιησού Χριστού, έτσι όπως περιγράφεται αυτός από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και στα πάνω από 40 απόκρυφα ευαγγέλια. Το ίδιο ανυπόστατος είναι ο ισχυρισμός ότι υπήρξε πόλη της Ιουδαίας με όνομα Ναζαρέτ μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ.
Η επιβεβαίωση όλων αυτών έρχεται από τη σύγκριση του βιογραφικού του Ιησού με εκείνα άλλων θεοτήτων της προχριστιανικής εποχής, ιδιαίτερα δε του Ώρου, ο οποίος ήταν θεός ο ίδιος και υιός θεού (Όσιρη) και θεάς (Ίσιδα). Ίδιες θεϊκές σχέσεις είχε και ο «ιδρυτής» της χριστιανικης θρησκείας Ιησούς: θεός, μέλος της τριάδας ο ίδιος, υιός θεού και υιός οσίας ή αγίας θνητής. Δεδομένου ότι η μητέρα του Μαρία ανακηρύχθηκε ιερό και άγιο πρόσωπο σε οικουμενική σύνοδο τον 5ο αιώνα μ.Χ. ως αντίβαρο στις θηλυκές θεότητες της Ίσιδας, της Αστάρτης, της Αφροδίτης, της Αθηνάς, της Κυβέλης.                                                                                                                            
Οι μυθοπλασίες για τον Ιησού είναι γνωστές από τη σχολική εκπαίδευση και δεν θα επαναληφθούν εδώ. Θα περιοριστούμε καταρχάς σε θέματα που αφορούν τον Ώρο, για τα οποία ουδεμία κουβέντα γίνεται στη σχολική εκπαίδευση, και στη συνέχεια θα παραθέσουμε σε πίνακα την αντιστοίχιση Ώρου και Ιησού.
Ο Ώρος (Horus) αναφέρεται σε αιγυπτιακούς παπύρους πολλούς αιώνες πριν από την θεολογικά περιγραφόμενη παρουσία του Ιησού. Πιθανότατα η προέλευση του συγκεκριμένου θεού ανάγεται στη λίθινη εποχή και τα χαρακτηριστικά του διαμορφώθηκαν με την πάροδο των χιλιετιών και αιώνων μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους.   Ο Ώρος απεικονίζεται συμβολικά με ένα μάτι γερακιού, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος 
θεός αποτελεί το τρίτο μέλος, το πτηνό, στην αιγυπτιακή θεϊκή τριάδα. Από εκεί φαίνεται 
να προέρχεται επίσης, τόσο η «θεϊκή τριάδα» του χριστιανισμού, όσο και η συμμετοχή 
ενός πτηνού με το ρόλο του πνεύματος. Συνήθεις εικαστικές απεικονίσεις του Ώρου ήταν, είτε ευθέως ως γεράκι, είτε ως άνθρωπος με κεφάλι γερακιού.
Οι Αρχαιολόγοι και/ή Αιγυπτιολόγοι Godfrey Higgins (1772-1833), Gerald Massey (1828-1907) και Alvin Boyd Kuhn (1880-1963) έγραψαν σημαντικά βιβλία για την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία και τις εξελίξεις της διαμέσου των αιώνων. Ένας τέταρτος, σύγχρονος ερευνητής, ο Καναδός θεολόγος και δημοσιογράφος Tom Harpur (γενν. το 1929) συνόψισε τα τρία αυτά βιβλία και κατέληξε με ένα δικό του βιβλίο («The Pagan Christ», Thomas Allen Publishers: Toronto) στη σύγκριση της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας με τη χριστιανική και ειδικότερα στη σύγκριση των διαφόρων «βιογραφικών» στοιχείων του Ώρου και του Ιησού. Ακολουθεί μια παράθεση αυτών των γεγονότων σε μορφή πίνακα!

Γεγονός	Ώρος	Ιησούς
Σύλληψη:	Μητέρα παρθένος (πολλαπλές εκδοχές)	Μητέρα παρθένος
Πατέρας:	Μοναχογιός του θεού Όσιρη των Αιγυπτίων	Μοναχογιός του θεού των Ιουδαίων Γεχόβα.
Μητέρα:	Μέρη	Μίριαμ (Μαρία)
Κοσμικός πατέρας:	Σηβ	Ιωσήφ
Πρόγονοι κοσμικού πατέρα:	Βασιλιάδες	Βασιλιάδες
Τόπος γέννησης:	Σε σπηλιά	Σε σπηλιά/σταύλο
Ανακοίνωση γεγονότος:	Άγγελος στη μητέρα του	Άγγελος στη μητέρα του
Θείκό σημάδι για τη γέννηση:	Ο αστέρας Σείριος	Ένα απροσδιόριστο αστέρι της Ανατολής
Ημερομηνία γέννησης:	Οι Αιγύπτιοι παρίσταναν τη γέννηση του Ώρου με ένα παιδί σε παχνί και το περιέφεραν στις 21 Δεκεμβρίου του έτους, κατά τη χειμερινή ισημερία.	Από τον 3ο-4ο αιώνα η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης των προχριστιανικών θεών Μίθρα και Διόνυσου και του Sol Invictus (αήττητου Ήλιου).
Γνωστοποίηση της γέννησης:	Με αγγέλους	Με αγγέλους
Μάρτυρες της γέννησης:	Βοσκοί προβάτων	Βοσκοί προβάτων
Μεταγενέστεροι μάρτυρες:	Τρεις ηλιακές θεότητες	Τρεις «μάγοι» εξ Ανατολής
Απειλή θανάτωσης σε βρεφική ηλικία:	Ο Ηρούτ έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον Ώρο	Ο Ηρώδης έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον Ιησού
Αντίδραση στην απειλή θανάτωσης:	Ο θεός Θατ είπε στη μητέρα του Ώρου: «Έλα, θεά Ίσις, και κρύψου με το παιδί σου»	Ένας άγγελος είπε στον Ιωσήφ: «Σήκω και πάρε παιδί και μητέρα και φύγε στην Αίγυπτο»
Ηλικία ενηλικίωσης:	12 ετών	12 ετών
Κενό στο βιογραφικό:	Καμιά πληροφορία για το διάστημα από 12 μέχρι 30 ετών	Καμιά πληροφορία για το διάστημα από 12 μέχρι 30 ετών
Τόπος βάπτισης:	Ηριδανός (ποταμός)	Ιορδάνης
Ηλικία βάπτισης:	30	30
Βαπτιστής:	Άνουπ ο Βαπτιστής	Γιοχάναν (Ιωάννης) ο Βαπτιστής
Κατάληξη του βαπτιστή:	Αποκεφαλισμός	Αποκεφαλισμός
Πειρασμός:	Ο ανταγωνιστής θεός του κακού Σουτ (Σεθ) τον παρέσυρε από την έρημο σε ένα ψηλό βουνό	Ο ανταγωνιστής θεός του κακού Σατανάς τον παρέσυρε σε ένα ψηλό βουνό
Στενοί οπαδοί/μαθητές:	12 (αμφισβητείται)	12
Θαύματα:	Περπάτησε πάνω στο νερό, γιάτρευε δαιμονισμένους, θεράπευε ασθενείς και τυφλούς. Ηρέμησε με τη δύναμή του τη θάλασσα	Περπάτησε πάνω στο νερό, γιάτρευε δαιμονισμένους, θεράπευε ασθενείς και τυφλούς. Ηρέμησε με τη δύναμή του τη θάλασσα
Ανάσταση νεκρού:	Ανάστησε τον πατέρα του Όσιρη από τον τάφο	Ανάστησε το Λάζαρο από τον τάφο
Κεντρική διδασκαλία:	Σε βουνό (επί του Όρους)	Σε βουνό (επί του Όρους)
Τρόπος θανάτου:	Σταύρωση	Σταύρωση
Συντροφιά στη θανάτωση:	Δύο ληστές	Δύο ληστές
Δραστηριότητα μετά τη θανάτωση:	Κατέβηκε στην κόλαση και έμεινε τρεις ημέρες, μετά αναστήθηκε	Κατέβηκε στην κόλαση και έμεινε μέχρι Σάββατο πρωί (δηλαδή επέκταση σε τρεις ημέρες από το θάνατο), μετά αναστήθηκε
Ανακοίνωσαν την ανάσταση:	Γυναίκες	Γυναίκες
Μεταγενέστερη δραστηριότητα:	Επανήλθε στα «θεϊκά» καθήκοντα	Επανήλθε στα «θεϊκά» καθήκοντα

Χαρακτηριστικό	Ώρος	Ιησούς
Χαρακτηρισμός:	Όπως περιγράφεται στα «ιερά βιβλία» είναι μυθικό πρόσωπο	Όπως περιγράφεται στα «ιερά βιβλία» είναι μυθικό πρόσωπο
Αποστολή:	Σωτηρία της ανθρωπότητας	Σωτηρία της ανθρωπότητας
Τίτλος:	ΚΡΣΤ, ο κεχρισμένος	Χριστός, ο κεχρισμένος
Άλλα ονόματα:	Καλός ποιμήν, Αμνός του θεού, Άρτος της ζωής, Υιός του ανθρώπου, ο Λόγος, ο Αλιεύς, ο Οραματιστής	Καλός ποιμήν, Αμνός του θεού, Άρτος της ζωής, Υιός του ανθρώπου, ο Λόγος, ο Αλιεύς, ο Οραματιστής

Στο προαναφερόμενο βιβλίο παρατίθενται επίσης αποσπάσματα από τις διδασκαλίες του Ώρου και του Ιησού, από τα οποία προκύπτει εκτεταμένη ταύτιση, με συγκριτικό «πλεονέκτημα» του μεταγενέστερου Ιησού ότι έχουν βάλει οι «πατέρες» στο στόμα του ιδέες από την ελληνική φιλοσοφία.
Όσον αφορά την παρθενία της μητέρας του Ώρου κατά τη γέννησή του, η Ίσις ήταν στις πρώτες χιλιετίες παρθένα-μητέρα, ενδιάμεσα θεωρήθηκε μητέρα με πολλά παιδιά και αργότερα επανήλθε η δοξασία περί παρθένου. Η μητέρα του Ιησού αναφέρεται ως παρθένος και αειπάρθενος, αλλά φαίνεται να έχει κι άλλα παιδιά (ο Ιησούς είχε αδέλφια), δηλαδή αντιστοιχεί ταυτόχρονα με όλες τις επιμέρους καταστάσεις της Ίσιδος. Προφανώς δεν διευκρινίστηκε «θεολογικά» στο χριστιανισμό, ποια ακριβώς άποψη πρέπει να θεωρείται σωστή, επειδή επικρατούσαν εξ ίσιου ισχυρές αντικρουόμενες αντιλήψεις.
Από τα προηγούμενα προκύπτει αβίαστα ότι ο Ιησούς ίσως να υπήρξε ως ένας από τους πολλούς περιφερόμενους μάγους και θαυματοποιούς που υποσχόταν απελευθέρωση των Ιουδαίων από τη ρωμαϊκή κατοχή, θεολογικά συναρμολογήθηκε όμως κυρίως πάνω στις αιγυπτιακές παραδόσεις με πρότυπο τον Ώρο. Με την πάροδο των ετών, δεκαετιών και αιώνων συμπληρώθηκαν τα χαρακτηριστικά, οι ιδιότητες και η διδασκαλία του με στοιχεία άλλων προχριστιανικών θεών, θρησκειών και φιλοσοφιών, κυρίως της ελληνικής.

ΠΗΓΗ: Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο ιστολόγιο: sfrang

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ (341-271 π.Χ.)

Γεννήθηκε στη Σάμο, γιος του Αθηναίου Νεοκλή και ιδρυτής της Σχολής των Επικουρείων στην Αθήνα. Στα 14 χρόνια του άκουσε μαθήματα από τον πλατωνιστή Πάμφιλο. Για τη φιλοσοφική του εξέλιξη έπαιξε ρόλο η σπουδή του (327-24) με δάσκαλο το Ναυσιφάνη, ο οποίος του δίδαξε την Ατομιστική του Δημόκριτου και τη θεωρία του Ηδονισμού της Κυρηναϊκής Σχολής (Αρίστιππος, ~435-355 π.Χ.) Αργότερα έλεγε ο Επίκουρος ότι όλα όσα ήξερε τα έμαθε μόνος του, γιατί οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν να του εξηγήσουν, τί υπήρχε πριν από το χάος, από το οποίο προέκυψε η ζωή.

Στα έτη 323-21 ήταν ο Επίκουρος στρατιώτης στην Αθήνα. Το 323 πέθανε ο Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα, με αποτέλεσμα το 322 να ξεσηκωθούν οι Αθηναίοι ενάντια στους Μακεδόνες (ο Αριστοτέλης, φοβούμενος λιντσάρισμα, εγκατέλειψε τη Σχολή του «Λύκειο» και διέφυγε στη Χαλκίδα όπου, μετά από λίγο καιρό, πέθανε). Η προσπάθεια των Αθηναίων για απεξάρτηση από τους Μακεδόνες κατέληξε σε ήττα, οπότε ο πατέρας του Επίκουρου, Αθηναίος εκ γενετής, εξεδιώχθη από τη Σάμο και κατέφυγε στον ιωνικό Κολοφώνα. Εκεί εγκαταστάθηκε και ο Επίκουρος, όπου εμβάθυνε σε φιλοσοφικά προβλήματα και στη συνέχεια δίδαξε στη Μυτιλήνη και στη Λάμψακο (Ελλήσποντος).

Αρκετοί φίλοι και μαθητές από τη Μυτιλήνη και τη Λάμψακο ακολούθησαν τον Επίκουρο στην Αθήνα, όταν αυτός ίδρυσε τη σχολή του Κήπου, κάπου στο σημερινό Βοτανικό μεταξύ Διπύλου και Ακαδημίας του Πλάτωνα. Περίπου την ίδια εποχή ίδρυσε σχολή στην «Ποικίλη Στοά» και ο Ζήνων ο Κιτιεύς. Αυτή η επικούρεια Σχολή του Κήπου καλλιεργούσε τo φιλοσοφικό ανταγωνισμό με τους Ακαδημαϊκούς (πλατωνικούς) και τους Περιπατητικούς (αριστοτελικούς). Στον Κήπο δίδαξε ο Επίκουρος περίπου 4Ο χρόνια.

Ο Επίκουρος είχε φυσιοκρατικές αντιλήψεις και μίλαγε ενάντια στις δεισιδαιμονίες, τη μαντική, τα θρησκευτικά ιερατεία και τους δημοκόπους πολιτευτές, προκαλώντας έτσι την αντιπάθεια των κατεστημένων ολιγαρχικών κύκλων. Τα κυριότερα έργα του γέμιζαν περί τους 3ΟΟ παπύρους, έχουν όμως διασωθεί ελάχιστα, γιατί τα περισσότερα καταστράφηκαν κατά τις συστηματικές πυρπολήσεις βιβλιοθηκών από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Στην επικούρεια διδασκαλία διαιρείται η φιλοσοφία, η οποία θεωρείται φάρμακο της ψυχής, σε τρεις τομείς, τη φυσική, τη λογική και την ηθική. Υπέρτατο αγαθό κατά τον Επίκουρο είναι η ευχαρίστηση στη ζωή, για την απόλαυση της οποίας πρέπει να επιστρατεύονται όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου. Η επικούρεια ευχαρίστηση (ηδονή) αφορούσε όλες τις ψυχικές απολαύσεις, την καλλιέργεια του πνεύματος και την άσκηση της αρετής, χωρίς έπαρση και αυτοπροβολή. Σε επιστολή του προς τον Μενοικέα γράφει ο Επίκουρος:

Όταν λέμε ότι σκοπός είναι η ηδονή δεν εννοούμε τις ηδονές του ασώτου και αυτές που βρίσκονται μέσα στις απολαύσεις, όπως νομίζουν μερικοί που το αγνοούν και δεν το παραδέχονται ή είναι κακώς πληροφορημένοι. Αλλά εννοούμε να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή.

Οι ιδανικές καταστάσεις για τον άνθρωπο είναι, αρνητικά μεν η αταραξία, η αφοβία και η απονία και θετικά, η ευθυμία, η χαρά, η ευφροσύνη και η απαλλαγή από το φόβο του θανάτου. Κύρια προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει να είναι η απολύτρωση από τον πόνο, η οποία εξασφαλίζει μία παθητική ηδονή. Η φιλοσοφία του Επίκουρου για τον τρόπο διαβίωσης των ανθρώπων συμπυκνώνεται στο λάθε βιώσας (=να ζεις απαρατήρητος, να μην επιδιώκεις την προβολή). Στην ίδια επιστολή του προς Μενοικέα γράφει ο Επίκουρος:

Το πιο φρικτό από τα κακά, ο θάνατος,
δεν είναι τίποτα για μας (τους επικούρειους),
επειδή όταν υπάρχουμε εμείς, αυτός δεν υπάρχει,
και όταν επέλθει, τότε δεν υπάρχουμε εμείς.

Ένας σύγχρονος χριστιανός λόγιος, ο μοναχός Γεώργιος Γοντικάκης γράφει σε άρθρο του για διαφορετικό θέμα (προσωπογραφίες του Φαγιούμ) ότι “Το ειδικό βάρος ενός πολιτισμού φανερώνεται από το πώς αντιμετωπίζει αυτός το πρόβλημα του θανάτου”. Δε θα έβλαπτε εδώ μια σύγκριση της αντιμετώπισης του θανάτου, αφενός από τους Επικούρειους και αφετέρου από τους εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, μονοθεϊστικών ή άλλων αρχαίων και μεσαιωνικών.

Για το δίλημμα πεπερασμένη-αιώνια ζωή που εισάγουν τεχνητά οι θρησκείες ώστε να προσφέρουν υπηρεσίες με διάφορες αυθαίρετες κατασκευές περί αιωνιότητας της ζωής, έγραφε ο Επίκουρος:

Η σωστή γνώση πως ο θάνατος
δεν είναι τίποτα για μας,
κάνει απολαυστική τη θνητότητα της ζωής,
όχι επειδή της προσθέτει άπειρο χρόνο,
αλλά επειδή την απαλλάσσει από τον
πόθο της αθανασίας.

Ενώ Πλάτων και Αριστοτέλης θεωρούσαν τα ουράνια σώματα θεϊκές μονάδες με αυτοτελή βούληση (αστρολατρεία), τα οποία παρακολουθούσαν τους ανθρώπους, ο Επίκουρος γράφει ότι αυτά τα σώματα πήραν από την αρχή, μαζί με το σφαιρικό τους σχήμα, την αναγκαιότητα και περιοδικότητα των κινήσεών τους και δεν πρόκειται για μακάριες και άφθαρτες οντότητες.
Η αξία της γνώσης, υποστηρίζει ο Επίκουρος, αντίθετα με τον Αριστοτέλη, μετριέται με τη χρησιμότητά της. Η γνώση πρέπει να βοηθάει για να εκλείψουν οι δεισιδαιμονίες και οι πλάνες και για να κατακτήσει ο άνθρωπος το ανώτερο αγαθό που είναι η ψυχική γαλήνη. Δεν υπάρχει και δε χρειαζόμαστε γνώση που δεν έχει σχέση με τη ζωή, που δε μεγαλώνει την ευτυχία μας, που δε μειώνει τον πόνο μας - επικούρειες αντιλήψεις που επικράτησαν οριστικά από την Αναγέννηση και εντεύθεν.

Επίσης αντίθετα με τον Αριστοτέλη, ο Επίκουρος θεωρεί τις γυναίκες ισότιμες στην κοινωνική ζωή με τους άνδρες και τις δέχεται ως μαθήτριες στη Σχολή. Εξ ίσου ισότιμη ανθρώπινη αντιμετώπιση αξίζουν οι δούλοι, οι οποίοι μπορούσαν να παρακολουθούν μαθήματα στον Κήπο και να αναδειχθούν σε φιλοσόφους. Το όνομα ενός εξ αυτών, Μυς, διασώθηκε σε μας από τον ιστορικό Λαέρτιο. Για τις γυναίκες έγραψε ο Επίκουρος:

Η γυναίκα σου να σε σέβεται πρέπει
και όχι να σε φοβάται,
διότι δεν την πήρες για υπηρέτρια,
αλλά για σύντροφο στη ζωή.

Μια σύγκριση αυτών των αντιλήψεων με τις αντίστοιχες χριστιανικές, δείχνει ποια ανατολίτικη οπισθοδρομικότητα εισήχθη στον ευρωπαϊκό χώρο με τη θρησκεία από την Ιουδαία (πρωτίστως ο Παύλος):

• «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (Κορινθ. Α')
• «Ομοίως οι γυναίκες υποτάσσονται στους άνδρες τους» (Κολασσ. Γ')

Μέσα σε ένα περιβάλλον πολεμικών και πολιτικών ανακατατάξεων των ελληνιστικών κρατών, όπου τίθενται ερωτήματα για ανεξαρτησία (από τους Μακεδόνες) και αυτονομία των πόλεων, οι Επικούρειοι έχουν σαφή άποψη για το θέμα των πατρίδων, όχι με την ιδιοκτησιακή έννοια που δημιουργούν στους ανθρώπους, μέχρι των ημερών μας, οι κυβερνήτες για λόγους διατήρησης της εξουσίας και διακίνησης εξοπλισμών, αλλά με την έννοια του ενιαίου περιβάλλοντος, της κοινής πατρίδας και της αδελφοσύνης επί Γης. Έγραφε ο επικούρειος Διογένης Οινοανδέας (2ος αιώνα π.Χ.):

Με το κάθε κομμάτιασμα της Γης βέβαια
άλλη είναι η πατρίδα για τον καθένα.
Αλλά εάν δούμε όλη την επιφάνεια αυτού του κόσμου,
τότε μία είναι η πατρίδα όλων μας, όλη η Γη,
και μία η κατοικία μας, όλος ο κόσμος.

Αντιλήψεις, οι οποίες επανέρχονται τον 21ο αιώνα ως νέες σοφίες, μπροστά στα πολλαπλά προβλήματα που προέκυψαν, είτε από τις φυσικές αλλαγές, είτε από τις δραστηριότητες του ανθρώπου, π.χ. επιβάρυνση περιβάλλοντος, πυρηνικά όπλα, διατροφικά προβλήματα, ενεργειακή ανεπάρκεια, αμάθεια και οπισθοδρομικότητα κ.ά.

Οι θεοί, κατά την επικούρεια αντίληψη, δεν ανακατεύονται στα ανθρώπινα, δεν κάνουν χάρες και δεν δέχονται δώρα. Αν έκαναν δε πράγματι οι θεοί όσα τους ζητούσαν οι άνθρωποι, θα εξαφανιζόταν η ανθρωπότητα, γιατί όλοι επιζητούν και εύχονται το κακό των άλλων... Για κάθε στιγμή και κάθε δυσκολία της ανθρώπινης ζωής, οι επικούρειοι φιλόσοφοι είχαν διατυπώσει ως πνευματικό βοήθημα την τετραφάρμακον, τέσσερις φράσεις για συνεχή χρήση:

Δε μας φοβίζει ο θεός,
δε μας ανησυχεί ο θάνατος,
εύκολα αποκτιέται το Καλό,
εύκολα υποφέρεται το Κακό.

Αυτό δηλώνει ότι, πέρα από τις φυσικές δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος,

• δεν υπάρχουν θεοί τιμωροί και μπαμπούλες, όπως επαναλαμβάνουν καταπιεστικά οι μονοθεϊστικές θρησκείες, οπότε και δεν αξίζει κάποιος να ζει με το φόβο τους,
• δε μας ανησυχεί ο θάνατος που δεν μας αφορά, εφόσον εμείς δεν υπάρχουμε πια,
• το καλό που χρειάζεται για να ζήσει κάποιος, σύμφωνα με τις πνευματικές, ψυχικές και σωματικές ανάγκες του, αποκτάται για έναν ολιγαρκή άνθρωπο εύκολα και, τέλος,
• με την επικούρεια αταραξία αντιμετωπίζεται κάθε κακό, κάθε δυσάρεστη κατάσταση και κάθε φόβος.

Ένας σημαντικός τομέας που απασχόλησε εντατικά τον Επίκουρο, από τον οποίο έχουμε όμως λίγες πληροφορίες, είναι η φυσική του φιλοσοφία. Η επιρροή του ατομισμού του Λεύκιππου και του Δημόκριτου είναι παραπάνω από εμφανής στο έργο του Επίκουρου. Ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος έγραψε, μεταξύ άλλων, και ένα τεράστιο συναφές σύγγραμμα, Περί Φύσεως, το οποίο είχε έκταση 37 τόμων. Τα λίγα αποσπάσματα που έχουν διασωθεί από αυτό το έργο, είναι κυρίως κείμενα του Λουκρήτιου και του Διογένη Οινοανδέα, αλλά και λίγα του ίδιου του Επίκουρου.

Μερικές από τις βασικές αρχές της φυσικής φιλοσοφίας του Επίκουρου μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:

• Τίποτα δε δημιουργείται ποτέ από το τίποτα.
• Ο κόσμος δε δημιουργήθηκε από θεία παρέμβαση.
• Ακόμα και αν υπάρχουν θεοί, αυτοί δεν επιδρούν στο φυσικό κόσμο.
• Η ύλη δεν καταστρέφεται σε τίποτα.
• Πρωταρχικά στοιχεία της ύλης δεν είναι τα αριστοτελικά στοιχεία πυρ, αήρ, γη και ύδωρ, αλλά μικρά αδιαίρετα άφθαρτα σωματίδια (άτμητα σωμάτια = άτομα).
• Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αισθητό αν δεν έχει υλική υπόσταση. Τίποτα δεν υπάρχει εκτός από τα άτομα και το κενό ανάμεσά τους.
• Όλα τα σώματα, είτε είναι άτομα, είτε προέρχονται από ένωση ατόμων.
• Το σύμπαν είναι αχανές. Δε βρισκόμαστε στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά είμαστε ένας από τους αναρίθμητους κόσμους του σύμπαντος.
• Τα άτομα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση μέσα στο κενό. Μπορούν να συνεχίσουν σε ευθεία, να συγκρουστούν, να αλλάξουν κατεύθυνση, να ενωθούν με άλλα άτομα στη δημιουργία σύνθετων σωμάτων.
• Οι κόσμοι και τα έμβια όντα δημιουργούνται από τυχαία γεγονότα λόγω της χαοτικής κίνησης των ατόμων.
• Αυτό που αποκαλούμε «ψυχή» είναι σωματική οντότητα με υλικά χαρακτηριστικά και δεν συνεχίζει να υπάρχει μετά το θάνατο.
• Η αίσθηση είναι αξιόπιστη, διότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάτι άλλο πιο αξιόπιστο από αυτήν.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτές οι απόψεις, τις οποίες είχε προσεγγίσει διαισθητικά ο Επίκουρος, δεν απέχουν σημαντικά από τα επιστημονικά ευρήματα και τη σημερινή γνώση μας για τα ουράνια σώματα και τη φύση γενικότερα. Δεν είχε, λοιπόν, άδικο ο Νίτσε που διαπίστωνε στα τέλη του 19ου αιώνα ότι: 

“Η επιστήμη έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τον Επίκουρο!”

Είναι πασιφανές, πόσο αρνητική ήταν για την πρόοδο της ανθρωπότητας η αποσιώπηση αυτού του μεγάλου διανοητή κατά την ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα. Μπορούμε δε εύκολα να σκεφτούμε, πόσο θα είχαν προωθηθεί η επιστήμη, η τεχνολογία και γενικότερα ο (ελληνικός) πολιτισμός, αν είχε εξελιχθεί ομαλά η επιστήμη των ελληνορωμαϊκών και ελληνιστικών χρόνων και δεν είχε παρεμβληθεί ο οπισθοδρομικός Μεσαίωνας με την υποστήριξη της εισροής στις πολιτισμένες κοινωνίες βαρβάρων από Βορρά και Ανατολή και της άνωθεν επιβολής σκοτεινών δεσποτικών και θεόπληκτων αντιλήψεων.

Από τα προηγούμενα είναι επίσης κατανοητό, γιατί οι πλατωνιστές και αριστοτελιστές απεχθάνονταν αυτόν το μεγάλο φιλόσοφο, τους μαθητές του και τη φιλοσοφία τους και γιατί συνεχίζεται αυτή η εχθρότητα μέχρι των ημερών μας από όλους τους θρησκευτικούς μηχανισμούς. Περίπου 3ΟΟ χρόνια μετά την εποχή του Επίκουρου, γράφει ο Πλούταρχος (~5Ο - 125 μ.Χ.) ότι ο ιδρυτής της Σχολής του Κήπου προσπάθησε να ανατρέψει τους «θεσμούς της πόλης» και ότι θεωρούσε τον εαυτό του «σοφότερο από τον Πλάτωνα» - έγκλημα καθοσιώσεως για τους ολιγαρχικούς. Γι' αυτές λοιπόν τις αντιλήψεις έπρεπε, σύμφωνα με τον Πλούταρχο που είχε ο ίδιος ολιγαρχικές προτιμήσεις, να μαστιγωθούν όλοι οι επικούρειοι, όχι με το απλό μαστίγιο αλλά με το αστραγωτό! Αυτή η εκδήλωση αντιπάθειας και εκδικητικότητας δείχνει, πόση επιρροή πρέπει να είχαν ακόμα κατά το 2ο μ.Χ. αιώνα στην κοινωνία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι επικούρειοι φιλόσοφοι.

Ο Επίκουρος δεν έτυχε μέχρι σήμερα, λόγω των δημοκρατικών και φυσιοκρατικών του αντιλήψεων, οποιασδήποτε προβολής μέσα από τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα, τα οποία κατά κύριο λόγο στηρίζουν ακόμα ολιγαρχικές και θεοκρατικές αντιλήψεις. Μόλις τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται στα ελληνικά σχολικά βιβλία δειλά ο Επίκουρος και αναπτύσσεται η φιλοσοφία του. Μερικοί σύγχρονοι δυσφημιστές εξηγούν δε, κάνοντας μεταφραστικά άλματα, ότι το λάθε βιώσας (= να ζεις απαρατήρητος) του σπουδαίου αυτού φιλοσόφου σημαίνει πως πρέπει να ζούμε λαθραία, σε βάρος των άλλων!  Ένα ακόμα δείγμα της διαχρονικής οπισθοδρομικής αθλιότητας που υποστηρίζεται κατά κανόνα από μηχανισμούς προπαγάνδας, θεσμοποιημένους και άτυπους.

ΠΗΓΗ: sfrang

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ"

Ποιος είπε ότι σοβαροί προβληματισμοί και θέματα δημοσιεύονται μόνο σε ιστοσελίδες, e-περιοδικά και blogs κοινωνικού, εκπαιδευτικού και δημοσιογραφικού προσανατολισμού; Και πως μόνο σ' αυτά τα ηλεκτρονικά "έντυπα" γίνονται σοβαρές κι επικοδομητικές συζητήσεις;
Το παρακάτω θέμα με τον τίτλο της επικεφαλίδας αλίευσα από ένα καθαρά τεχνικό φόρουμ, όπου τα μέλη συζητούν και ανταλλάσσουν γνώμες και πληροφορίες πάνω σε θέματα τεχνικά, ηλεκτρονικά, ηλεκτρολογικά, ηλεκτρονικών υπολογιστών, φυσικής, τηλεπικοινωνιών, κατασκευών κ.λπ.
Περιέλαβα και τα 5 μέχρι στιγμής σχόλια, για να φανεί ο προβληματισμός των μελών επί του αρχικού θέματος.  Ασφαλώς θα υπάρξουν κι άλλα...
Δεν έχω να προσθέσω τίποτε, πλην των συγχαρητηρίων μου για το ποιόν του συγκεκριμένου ιστοτόπου και τον ανοιχτό ορίζοντα των μελών του...

Ακρίτας

Τα πήρε το μάτι μου στο φυλλάδιο της μεγάλης γερμανικής αλυσίδας, όπως μου είπε όμως η θυγατέρα υπάρχουν και σε άλλα μαγαζιά όπως και στα μεγάλα ελληνικά σκουπιδομάγαζα. Γράφουν ότι είναι "κιτ δημιουργικού παιχνιδιού" με την ονομασία "MONSTER HIGH". Ανάμεσα στις δυο λέξεις του λογότυπου υπάρχει μια ΠΑΙΔΙΚΗ ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΗ με ένα ροζ φιόγκο.
Απευθύνονται σε κορίτσια περίπου 8 ετών και ουσιαστικά είναι συλλογές με ευτελούς αξίας μπιχλιμπίδια και καλλυντικά για μακιγιάζ, ώστε τα κοριτσάκια να μπορούν να μοιάσουν στα νεκροζώντανα τερατάκια κάποιου κόμικ. Κάποια μάλιστα από τις συσκευασίες έχει τη μορφή ενός ΜΑΥΡΟΥ ΦΕΡΕΤΡΟΥ.
Δεν ξέρω ποιος επινόησε τέτοια "παιγνίδια" και ποιος αποφάσισε να τα βάλει στο μαγαζί του. Τα δικά μου παιδιά είναι μεγάλα και δεν έχω (ακόμα) εγγόνια, σας λέω όμως με πλήρη επίγνωση ότι αυτά τα σκουπίδια πέρα από την απαράδεκτη αισθητική τους είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. Αν τα Χριστούγεννα δεν αντιπροσωπεύουν κάτι για μας ας μην τα γιορτάσουμε. Το να κρεμάμε όμως μαύρα δέντρα ανάποδα και να χαρίζουμε μακάβρια παιχνίδια σε παιδιά δείχνει ανοησία αν όχι διαταραχή

Απάντηση στο θέμα:

xsterg
Συμφωνώ με τον φίλο παραπάνω! τα έχω δει και εγώ και μου έχουν κινήσει το ενδιαφέρον αρνητικά όμως! Απορώ ποιος πατέρας θα αγοράσει ένα τέτοιο αντικείμενο στο παιδάκι του.

Ninetie
Όσο πηγαίνεις το παιδί σου στην εκκλησία, ή όσο πηγαίνει με το σχολείο, ή όσο διδάσκεται θρησκευτικά, μην φοβάσαι για τα παιχνίδια. Έχει ποτιστεί το μυαλό του με πολύ πιο σκληρές εικόνες και έννοιες, μιας και η θρησκεία μας περιστρέφεται γύρω από το θάνατο, τον πόνο και τον βασανισμό. Έχει δει περισσότερες νεκροκεφαλές και περισσότερο αίμα από όσα θα δει σε ένα τέτοιο παιχνίδι.

sakisr
Μη τρελαίνεστε άδικα! Στο εξωτερικό έχουν πολλά έθιμα σχετικά με νεκρούς, φαντάσματα, haloween και διάφορα άλλα. Μη ξεχνάτε και τη μόδα του Goth.
Αν τώρα στην Ελλάδα υπάρχουν γονείς που θα τα αγοράσουν στα παιδιά τους τι να πούμε; Περαστικά τους...

leosedf
Monster high είναι ΠΟΛΥ δημοφιλή παιχνίδια και βασίζονται σε κινούμενα σχέδια νομίζω. Λογικό αφού τα βλέπουν στην τηλεόραση να τα προμηθεύονται.
Γνωστό στο εξωτερικό με τις γιορτές, στο Μεξικό π.χ. έχουν γιορτή νομίζω για να τιμήσουν αυτούς που έχουν πεθάνει και είναι πήχτρα στις νεκροκεφαλές και σκελετούς και όλοι συμμετέχουν.
Δεν είναι απαραίτητο ένα παιχνίδι να έχει πάντα σκοπό το κακό αλλά στην κρίση του κάθε γονιού είναι να κρίνει και να αποφασίσει πως θα μεγαλώσει το παιδί του. Σίγουρα οι νεκροκεφαλές και τα διάφορα "σκούρα" πράγματα δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Δώστου τον Άγιο Σπυρίδωνα σε talking doll αν δε βρεις κάτι άλλο πιο καλό

Gaou
Ο ξεπεσμός της ηθικής και του ήθους παρατηρείται εύκολα νομίζω στις παιδικές ζώνες της τηλεόρασης. Το ότι όλες αυτές οι αηδίες καταλήγουν και σε ράφια με την μορφή παιχνιδιών είναι το λιγότερο νομίζω. Το παιδί στους χώρους που είπε ό φίλος δεν παίρνει εικόνες. Εικόνες που και εμείς πολύ δύσκολα θα αντέχαμε με αμφίβολα αποτελέσματα στον ψυχισμό μας. Το παιδί σε ένα σωστά ψυχαγωγικό περιβάλλον παίρνει έννοιες και μηνύματα. Ευτυχώς δεν παίρνει εικόνες.

Αντιγραφή από τον ιστότοπο
 
Ως κατακλείδα έχω να πω ότι η "ορθόδοξη" εκκλησία πάσχει από μιαν ανίατη θανατολαγνεία, που συνοδεύεται από την αποκρουστική πτωματολαγνεία, την προσκύνηση "ιερών" νεκροκεφαλών και άλλων οστών, ξεθαμμένων από δήθεν τάφους "αγίων", "τιμίων λειψάνων", των οποίων η έκθεση προς "προσκύνησιν" δεν έχει άλλο σκοπό από το γέμισμα των "ιερών" της ταμίων με το χρήμα του κάθε αφελούς πιστού...
Τη δόξα λοιπόν της οθόδοξης εκκλησίας εζήλωσαν και οι κατασκευαστές των παιδικών παχνιδιών Monsters high, με προφανή σκοπό να τα κονομήσουν από πανύβλακες γονείς που θα σπεύσουν να τα κάνουν δώρο στα βλαστάρια τους... 

UPDATE 10/12/2014: Τα σχόλια έφτασαν τα 39!

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ STATUS

"Η ζωή των ενηλίκων καθορίζεται από δύο μεγάλες αγάπες. Η ιστορία της πρώτης -του έρωτα που αναζητάμε- είναι πασίγνωστη και έχει αναλυθεί διεξοδικά. Της δεύτερης -της αγάπης που ζητάμε από τον κόσμο μας- είναι πολύ πιο κρυφή και επώδυνη. Κι όμως, η ανάγκη μας γι' αυτή τη δεύτερη αγάπη είναι εξίσου περίπλοκη και σημαντική".

Το βιβλίο αυτό μιλά για ένα άγχος σχεδόν οικουμενικό, που σπάνια συζητιέται άνετα: εξετάζει το άγχος μας για τη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για εμάς, για το αν μας θεωρούν πετυχημένους ή όχι, αξιόλογους ή αδιάφορους. Είναι ένα βιβλίο για την αγωνία της καταξίωσης. Ο Αλαίν ντε Μποττόν θέτει διαυγή και ελκυστικά ερωτήματα, για να βρει από πού απορρέουν οι ανησυχίες μας για το γόητρό μας και τι μπορούμε να κάνουμε για να τις υπερβούμε. Ανατρέχοντας στο έργο φιλοσόφων, καλλιτεχνών και συγγραφέων, διερευνά τις πηγές του άγχους γοήτρου -στις συνέπειες της Γαλλικής Επανάστασης όσο και στην κρυφή μας θλίψη για την επιτυχία των φίλων μας- και αποκαλύπτει ιδιοφυείς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι έχουν μάθει να ξεπερνούν την ανησυχία τους καθώς επιζητούν την ευτυχία. Μαθαίνουμε για ξυπόλυτους φιλοσόφους και για γυμνόστηθες μποέμισσες, και ακόμη για τα οφέλη του να έχουμε μια νεκροκεφαλή στη βιβλιοθήκη μας και του να ατενίζουμε τα ερείπια. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που όχι μόνο ψυχαγωγεί και γεννά σκέψεις, αλλά και παρέχει αληθινή σοφία και βοήθεια.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Με μια κίνηση ο Αλαίν ντε Μποτόν έδωσε πάλι στη φιλοσοφία τον πρωταρχικό της ρόλο: να μας βοηθάει να ζήσουμε τη ζωή μας".
(Εφημερίδα Indipendent)

Ο Αλαίν ντε Μποτόν γεννήθηκε το 1969 στη Ζυρίχη. Το πρώτο του βιβλίο, το μυθιστόρημα Μικρή φιλοσοφία του έρωτα (Essays in love), εκδόθηκε το 1993. Ακολούθησαν τα The romantic movement (1994), Kiss and tell (1995), Πώς ο Προυστ μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου (1997), που έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 γλώσσες (και στα Ελληνικά), The consolations of philosophy (2000), The art of travel (2001), Περί του κοινωνικού status (2004), Religion for atheists (2012) κ.ά.

Ξενόγλωσσος τίτλος: STATUS ANXIETY
Εκδότης:                     ΠΑΤΑΚΗΣ
Συγγραφέας:               ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΟΤΟΝ
Έκδοση:                      Σεπτέμβριος 2012
Αριθμός σελίδων:       364
Μετάφραση:               ΓΙΑΝΝΗΣ  AΝΔΡΕΟΥ
Επιμέλεια:                  ΓΙΩΡΓΟΣ KΑΣΑΠΙΔΗΣ

Ε (έψιλον)

Ο Ερατοσθένης και η αρχαία προσπάθεια για τη μέτρηση της υδρογείου

Πώς μετράς το μέγεθος του πλανήτη στον οποίο ζεις; Ο Νικάστρο ζωντανεύει ένα από τα μεγαλύτερα και ταυτόχρονα εκπληκτικότερα πειράματα στην ιστορία. Ο Ερατοσθένης, έχοντας στη διάθεσή του στοιχειώδη βοηθήματα, προσδιόρισε πριν από χιλιάδες χρόνια με ακρίβεια την έκταση της περιφέρειας της γης. Με ποιόν, όμως, τρόπο υπολόγισε την περιφέρεια του πλανήτη μας, σε μια εποχή που η μέτρηση της απόστασης γινόταν αόριστα, με υποθέσεις; Πώς μπόρεσε να είναι τόσο σίγουρος για τις δύο βασικές προϋποθέσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν οι υπολογισμοί του - ότι η γη είναι σφαίρα και ότι οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω της σε παράλληλες γραμμές; Θέμα τύχης ή αποτέλεσμα επιστημονικής ιδιοφυΐας;
(Από το οπισθόφυλο του βιβλίου)

Ο Νίκολας Νικάστρο γεννήθηκε στην Αστόρια της Νέας Υόρκης το 1963.
Έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία, κινηματογράφο, αρχαιολογία και ψυχολογία.
Έχει γράψει 5 μυθιστορήματα, ενώ έχει δημοσιεύσει διηγήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και επιστημονικά άρθρα σε έγκριτα περιοδικά και εφημερίδες. 

Ξενόγλωσσος τίτλος	CIRCUMFERENCE
ISBN13	9789604810451
Εκδότης	ΜΙΝΩΑΣ
Σειρά	ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Χρονολογία Έκδοσης	Ιανουάριος 2010
Αριθμός σελίδων	320
Διαστάσεις	21x14
Μετάφραση	ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ
Επιμέλεια	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ
Συγγραφέας/Δημιουργός	ΝΙΚΟΛΑΣ ΝΙΚΑΣΤΡΟ

ΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ

ή Πλάτωνας: ο Μέγας Παπάρας

Α) Τίμαιος

Τίμαιος I 18 Ε
«Μήπως δε θυμάστε πως είπαμε ότι, για να γεννιούνται τα παιδιά με όσο το δυνατόν καλύτερη φύση, πρέπει οι άρχοντες και οι αρχόντισσες κρυφά, να μηχανεύονται τρόπους, ώστε μέσα από κληρώσεις να συνάπτουν γάμους οι κακοί με τους κακούς και οι καλοί με τους καλούς χωριστά και να μην γεννιέται έχθρα από αυτό, διότι πρέπει να νομίζουν ότι η τύχη τα έφερε έτσι;».
Σχόλια:
Ο Χίτλερ ήταν απλώς κόπανος, γιατί δε διάβασε Πλάτωνα, ώστε να καταλάβει ότι, για να εφαρμόσει την ευγονική, δε χρειαζότανε τίποτε παραπάνω από στημένες κληρώσεις (όπως περίπου γίνεται με τους διαιτητές για τα ντέρμπυ). Τζάμπα ο κόπος.
Το μαγικό είναι ότι ο Παπάρας θεωρεί αυτονόητο ότι οι “άρχοντες” θα πρέπει να ορίζουν ακόμα και τις τύχες των ανθρώπων στο γάμο. Κι αν πάμε λίγο δυσσεβώς παρακάτω αυτήν την άποψη, γιατί και να μη “δοκιμάζουν” τους μελλόνυμφους πρώτα οι ίδιοι οι άρχοντες και μετά να τους βάζουν στην κλήρωση για τους καλούς ή τους κακούς;
Παρακάτω ο Μέγας Παπαρολόγος μας εξηγεί και πού πρέπει να πηγαίνουν οι κακοί και τι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτούς. Και πάλι ο Χίτλερ αποδεικνύεται λίγος μπροστά του. Και μάλλον γι’ αυτό έχασε και τον πόλεμο: γιατί του έλειπε ένα τέτοιο υπόβαθρο.

Τίμαιος XIV B

Και αν μεν κάποιος ζήσει σωστά το χρόνο που του αναλογεί, θα επανέλθει στην κατοικία του οικείου άστρου και θα ζήσει εκεί ζωή ευδαίμονα και φυσιολογική (για το άστρο του). Όποιος όμως αποτύχει, θα μεταμορφωθεί κατά τη δεύτερη γέννησή του σε γυναίκα.
Σχόλια:
Με λίγα λόγια: όποιος δεν τα καταφέρει να είναι όπως πρέπει στη ζωή του, στη δεύτερη ζωή του, για τιμωρία, θα γυρίσει σα γυναίκα. Για να μάθει ο μαλάκας.
Κατά το Μέγα Παπάρα λοιπόν, κάθε ψυχή κατοικεί σε ένα άστρο και γυρίζει σ’ αυτό αν ζήσει καλά και σωστά στη γη. Αν όχι, μαύρο φίδι που τον έφαγε.
Αν τα έλεγε αυτά η Βίκυ Παγιατάκη ή η Λίτσα Πατέρα θα τις είχαμε κλείσει ήδη στο Ψυχιατρείο.

Τίμαιος XLI B
«Το αληθές όμως είναι ότι η ακολασία γύρω από τις αφροδίσιες ηδονές είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος ασθένεια της ψυχής, η οποία προκαλείται από τις ιδιότητες μιας ουσίας που ρέει μέσα στο σώμα και το υγραίνει».
Σχόλια:
Γι’ αυτό, άμα η γκόμενα σου αρχίσει τα “είμαι μούσκεμα” και “έβρεξα το βρακάκι μου” μην την πηδήξεις, γιατί η γυναίκα είναι άρρωστη. Καλύτερα να την πας στο γιατρό…

Τίμαιος XLIII 90 B
«Όταν λοιπόν κάποιος είναι παραδομένος στις ηδονές και τις φιλονικίες και το παρακάνει μ’ αυτά, όλες του οι σκέψεις γίνονται κατ’ ανάγκην θνητές. Και επομένως γίνεται εντελώς θνητός -όσο είναι δυνατόν να γίνει αυτό- και όλο του το είναι γίνεται θνητό. Γιατί έχει αναπτύξει μονομερώς αυτήν την πλευρά του».
Σχόλια:
Κατά τον παπάρα τον Πλάτωνα υπάρχει “Αθάνατο” μέρος της ψυχής. Και εμείς με τις κραιπάλες μας το ψαλιδίζουμε και στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε και εντελώς θνητοί (όσο είναι αυτό δυνατόν, κατά τον ίδιο, γιατί απ’ ότι καταλάβαμε δεν είναι και εύκολο να γίνουμε και εντελώς θνητοί. Θέλει αγώνα).
Αυτό σημαίνει ότι αν κραιπαλεύουμε με μέτρο μπορεί να κρατήσουμε μέσα μας και λιγουλάκι “Αθανασία”.
Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε στα χρόνια μας, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, θα είχε καταφέρει να φτιάξει και ένα σύγχρονο “Ψηφιακό Αθανασόμετρο” για να ξέρουμε πότε πρέπει να σταματάμε τα τσίπουρα και πότε επιτρέπεται να τσακωνόμαστε για τα πολιτικά και να μετράει τέλος πάντων πόσες ζωές μάς έχουνε μείνει πριν την επόμενη πίστα…

Τίμαιος XLIV 91 A
«Όσοι από τους άνδρες ήταν δειλοί και είχαν περάσει τη ζωή τους αδικώντας τους άλλους, όπως είπαμε (ή όπως είναι πιθανόν) κατά τη δεύτερη ζωή τους μεταμορφώθηκαν σε γυναίκες. Ακριβώς τότε και ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο οι θεοί σκαρφίστηκαν τον έρωτα της (σαρκικής) συνουσίας. Και αφού εμείς (οι άντρες) είχαμε μέσα μας ζωή, έπλασαν και τις γυναίκες σαν έμψυχα όντα.

Σχόλια:
Πρώτ’ απ’ όλα όσοι είναι δειλοί στη ζωή τους και όσοι είναι κωλόπαιδα να έχουν το νου τους, γιατί στη δεύτερη ζωή που θα ‘ρθουν θα είναι γυναίκες και θα τους πηδάμε ασύστολα και θα τους ξεκατινιάσουμε, τους πούστηδες.
Δεύτερον, είναι φανερό, ότι πριν ανακαλύψουν οι θεοί το τρυκ με τις γυναίκες, οι άντρες ήταν μόνοι τους και είχαν πήξει στη μαλακία.
Από αυτό μας έσωσαν οι θεοί. Γαμάμε επειδή οι θεοί “ξυνουσίας έρωτα ετεκτήκοντο”. Γι’ αυτό και
μιλάμε για “θεϊκό γαμήσι” στις μέρες μας.

Τίμαιος XLIV 91 Β – C
«Η διέξοδος των υγρών του σώματος, τα οποία αφού περάσουν από τους πνεύμονες κατευθύνονται προς τα κάτω από τους νεφρούς για να μπουν στην κύστη κι από εκεί δε να εκσφενδονιστούν υπό την πίεση αέρα (εκσπερμάτωση), την έφτιαξαν δημιουργώντας μια τρύπα και βάζοντας σε επικοινωνία τον συμπυκνωμένο μυελό, τον οποίον προηγουμένως ονομάσαμε σπέρμα και ο οποίος κατεβαίνει από το κεφάλι δια του αυχένος και της σπονδυλικής στήλης».
Σχόλια:
Είναι φανερό ότι του Πλάτωνα δεν του έχει μιλήσει κανένας για τ’ αρχίδια. Και είναι τόσο
“Λουλού του καναπέ” που δεν έχει κάνει τον κόπο να ρωτήσει έναν αγρότη, πώς μουνουχίζει τα
τραγιά και από πού έρχεται αυτό το γαμημένο το σπέρμα.
Είναι φανερό επίσης ότι θεωρεί πως τη μαλακία την έχουμε στο κεφάλι και από εκεί κατεβαίνει στο πέος και εκσφενδονίζεται υπό την πίεση αέρα. Με λίγα λόγια “τρομπάροντας”.
Έχει ακόμα την εντύπωση ότι τα πνευμόνια είναι κάτι σαν “φρεάτιο θραύσεως” για τα
λύματα. Από όπου κι αν το πιάσεις αυτό το κομμάτι το μόνο που μπορείς να βγάλεις είναι φτηνή
κωμωδία με βωμολοχίες.

Τίμαιος XLIV 91 Β – C
«Επειδή δε ο μυελός είναι έμψυχος και αναπνέει, το άνοιγμα δια του οποίου αναπνέει, του γεννά την επιθυμία της εκροής. Και έτσι ο μυελός παράγει τον έρωτα της γέννησης».
Σχόλια:
Όλ’ αυτά, τα παραπάνω, θα τα είχαμε γλιτώσει αν είχε βάλει ένας πούστης τον Πλάτωνα να δουλέψει ένα εξάμηνο στη ζωή του. Γιατί αποκλείεται να ρώταγες, στην εποχή του, έναν αγρότη ή έναν κτηνοτρόφο και να σου αράδιαζε τόσες μαλακίες μαζεμένες σε δυο προτάσεις. Και είμαι σίγουρος ότι θα πέθαιναν στα γέλια αν πήγαινε να τους πει κάποιος ότι “ο μυελός είναι ζωντανός από μόνος του και αναπνέει και επειδή αναπνέει γεννάει έρωτα”.
Αν όλα αυτά τα ακούγαμε από κανέναν μάγο ή αρχηγό απομονωμένης φυλής στην Αφρική θα χλευάζαμε ότι είναι ακόμη πρωτόγονοι, δεισιδαίμονες, παγανιστές και διάφορες άλλες τέτοιες
κουλτιουριάρικες μαλακίες. Όταν τα λέει ο Πλάτωνας όμως είναι “θεμέλια της δυτικής κουλτούρας”.

Τίμαιος XLIV 91 C
«Για το λόγο αυτό τα γεννητικά όργανα των ανδρών είναι απειθή και αυταρχικά, σαν τα ζώα που δεν υπακούουν (που δεν παίρνουν από λόγια) και λόγω των μανιακών επιθυμιών τους επιχειρούν να εξουσιάζουν».
Σχόλια:
Μυθικό κομμάτι, γιατί εδώ δίνεται ο ορισμός της “ανυπάκουης ψωλής” και δίνεται και η εξήγηση και ο λόγος που αυτή είναι ανυπάκουη.
Επίσης, αν δεν καταλάβατε, ο Πλάτωνας μας είπε ζώα, που επιχειρούμε από μανιακές επιθυμίες να εξουσιάζουμε τους πάντες και τα πάντα. Άρα αν πρέπει να προχωρήσουμε τον πολιτισμό ένα βηματάκι επιτέλους, θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τις ψωλές μας να είναι υπάκουες.

Τίμαιος XLIV 91 D
«Το δε γένος των πτηνών, αλλάζοντας τις τρίχες σε φτερά, προήλθε από τους άκακους άνδρες αλλά επιπόλαιους (σήμερα θα τους λέγαμε μαλακοπίτουρες), οι οποίοι ασχολούνται με τα ουράνια και τα μετεωρολογικά φαινόμενα και οι οποίοι νομίζουν από απλοϊκότητα ότι οι αποδείξεις που βρίσκουν γι’ αυτά, μόνο με βάση αυτά που βλέπουν (μόνο από την όψη τους) είναι οι πλέον ασφαλείς και σωστές».
Σχόλια:
Μεγάλη ρήση, που απόηχός της, στην Ελληνική παράδοση, είναι το ότι ακόμα και σήμερα την ψωλή μας την ονομάζουμε “πουλί” και ότι αν πούμε καμιά μαλακία στη γυναίκα μας, μας απαντάει με το γνωστό “τί λες πουλάκι μου”.

Τίμαιος XLIV 91 Ε – 2
«Το γένος των πεζών (χερσαίων) ζώων και των άγριων θηρίων γεννήθηκε αφού μεταμορφώθηκαν εκείνοι οι άνδρες που δεν ασχολούνται καθόλου με τη φιλοσοφία και δεν εξετάζουν ποτέ τη φύση των ουράνιων φαινομένων, κι αυτό γιατί δεν αξιοποιούν τα περιοδικά φαινόμενα που έχουν μέσα στο κεφάλι τους, αλλά ακολουθούν σαν οδηγούς αποκλειστικά τα μέρη της ψυχής που εδρεύουν στο στήθος».
Σχόλια:
Μνημειώδες συμπέρασμα: αν δεν ασχολείσαι με τις “αμπελοφιλοσοφίες” είσαι ζώον. Και είσαι ζώον γιατί δεν χρησιμοποιείς τις διεργασίες που γίνονται από μόνες τους στο κεφάλι σου αλλά χρησιμοποιείς τους οδηγούς (drivers) που έχεις στο στήθος. Είναι φανερό λοιπόν ότι όποιος έχει λάθος drivers είναι ζώον. Είναι επίσης φανερό ότι η ψυχή έχει χωριστεί σε πολλά μέρη. Και κάποια, όχι τόσο καλά μέρη της, εδρεύουν στο στήθος μας. Είναι επίσης φανερό ότι εμείς που καπνίζουμε, το κάνουμε μόνο γι’ αυτόν το λόγο. Προσπαθούμε να ζαλίσουμε με τον καπνό, την ψυχή του στήθους, για να μη μας παρασύρει και γίνουμε και εμείς ζώα σαν τους “αφιλοσόφητους” του Πλάτωνα.
Λογική επαγωγή είναι, ότι μπορούμε να θεωρήσουμε πως όποιος δεν καπνίζει έχει μια ισχυρότατη τάση να καταλήξει ζώον.

Τίμαιος XXXII 71 D – E
«Ενθυμούμενοι, εκείνοι που μας έπλασαν, την εντολή του πατρός (την επιστολή του πατέρα τους) που τους διέτασσε να πλάσουν γένος το δυνατόν τελειότερο, κατάφεραν να διορθώσουν ακόμη και το κακό μας μέρος και για να μπορούμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια εγκατέστησαν στο μέρος αυτό (στο συκώτι) τη μαντεία».
Σχόλια:
Ο παπάρας ο Πλάτωνας, αφιερώνει ένα κεφάλαιο ολόκληρο για να μας πει ότι η “μαντική τέχνη” είναι ιδιότητα του ήπατος. Το οποίο το περιγράφει σαν “γυαλιστερό”. Κάτι σαν καθρέφτη.
Και επειδή είναι “γυαλιστερό”, καθρεφτίζει διάφορα, και μπορεί μετά ο άνθρωπος να τα διαβάζει
και να τα ερμηνεύει και να προβλέπει το μέλλον.
Φαντάζομαι ότι κάποιος απόηχος αυτού είναι η σύγχρονη έκφραση “μας έπρηξες τα συκώτια” διότι έτσι χάνουν τη “γυαλάδα” τους και δε θα μπορούμε να τα διαβάσουμε και να καταλάβουμε τι “μέλλει γενέσθαι”.

Β) Νόμοι

Νόμοι 967 B – C
Όποιοι κατά το παρελθόν βρέθηκαν μπλεγμένοι με το να διαβεβαιώνουν ψευδώς, ότι τα ουράνια σώματα είναι “μεστά λίθων και γης”, οφείλουν να θεωρήσουν ως μόνους υπεύθυνους τους εαυτούς τους.
Σχόλια:
Με λίγα λόγια “καλά να πάθουν” οι μαλάκες που τους τραβολογήσαμε στα δικαστήρια αφού δεν πείστηκαν ότι τα ουράνια σώματα είναι οι “ψυχές” πριν κατέβουν στην γη και έλεγαν παπαριές ότι είναι πλανήτες.

Νόμοι I 908
Είναι, λοιπόν, εφικτό να διαθέτει κάποιος, παρά το γεγονός ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη των θεών (είναι άθεος), ένα χαρακτήρα από τη φύση του δίκαιο και να μισεί τους κακούς. Η δυσφορία, που του προκαλεί η αδικία, είναι δυνατόν να έχει ως αποτέλεσμα να μη συμβιβάζεται στη διάπραξη παρόμοιων πράξεων και να αποφεύγει εκείνους, που δεν είναι δίκαιοι. Στην περίπτωση όμως ενός κάποιου άλλου, που είναι πεισμένος ότι τα πάντα είναι κενά θεών, εάν διαθέτει μνήμη ισχυρή και έντονη διάθεση για μάθηση αυτό προστίθεται (λειτουργεί αθροιστικά) στην έλλειψη αυτοσυγκράτησης, στις ηδονές και τις λύπες, Τότε αναμφίβολα η νόσος της αθεΐας είναι μεν κοινή και στους δυο, αλλά, ενώ η νόσος του πρώτου θα βλάψει ελάχιστα τους υπόλοιπους ανθρώπους, η νόσος του δεύτερου θα έχει σοβαρότατες συνέπειες.
Σχόλια:
Πρώτ’ απ’ όλα η αθεΐα είναι αρρώστια. Και γίνεται επικίνδυνη αρρώστια, αν ο άθεος είναι και λίγο έξυπνος και έχει και καλή μνήμη. Και είναι ακόμα πιο επικίνδυνη αρρώστια αν είναι και φιλομαθής ο πούστης. Τότε αυτή η αρρώστια έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για τους άλλους ανθρώπους.

Επομένως κατά τον Πλάτωνα αρρώστια είναι κάτι που έχεις εσύ αλλά που κάνει τους άλλους να υποφέρουν. Αν έχεις κάτι εσύ και υποφέρεις εσύ (π.χ. πνευμονία) αυτό είναι απλώς ένα δικό σου πρόβλημα αλλά δεν είναι σίγουρα αρρώστια.

Στο ίδιο κομμάτι προτείνει τη θέσπιση κατασταλτικής νομοθεσίας κατά της αθεΐας και της ασέβειας γενικότερα. Λέει ότι οι πολίτες πρέπει (επιβάλλεται) να καταδίδουν τους άθεους. Να γίνονται ρουφιάνοι. Αν κάποιος ξέρει, αλλά επιλέγει τη σιωπή, πρέπει να θεωρείται και ο ίδιος ασεβής.

Οι ποινές πρέπει να είναι ανάλογες της σοβαρότητας της ασέβειας. Ψάχνει και εδώ ένα “Ψηφιακό Ασεβόμετρο”. Γενικά έχει ένα κόλλημα μ’ αυτά που “μας τη μετράνε”… τη συμπεριφορά.

Σοβαρότερη όλων βέβαια είναι η “νόσος της αθεΐας”, στην οποία όπως είδαμε παραπάνω διακρίνει δύο βαθμούς: υπάρχει ο άθεος, που όμως συμπεριφέρεται σωστά και υπάρχει και ο έξυπνος, διεφθαρμένος, καριόλης άθεος, που είναι επικίνδυνος με τις ιδέες του για τους άλλους.
Για την πρώτη κατηγορία, για τους “απλούς άθεους”, ο Πάνσοφος Πλάτων ζητάει, σε πρώτο στάδιο, τον εγκλεισμό τους σε πλήρη απομόνωση τουλάχιστον επί μία πενταετία σε ένα “Σωφρονιστήριον”.

Όσο διάστημα θα βρίσκονται σ’ αυτό, θα παρακολουθούν αναμορφωτικά μαθήματα. Λέει λίγο παρακάτω : “Απαγορεύεται η επαφή τους με τους άλλους πολίτες, πλην εκείνων του Νυκτερινού Συμβουλίου, που θα έχει στόχο τη νουθεσία και τη φροντίδα για τη σωτηρία της ψυχής τους”.
Μετά την ολοκλήρωση αυτής της πλύσης εγκεφάλου, εάν μεν ο κρατούμενος δείχνει σημεία
επανόδου στη σωφροσύνη, γίνεται “αποδεκτός στην κοινωνία των σωφρόνων”.
“Στην αντίθετη περίπτωση και εάν δικασθεί για κάτι παρόμοιο και κριθεί ένοχος, η ποινή θα
είναι ο θάνατος”. (Νόμοι, Ι΄, 909).
Η δεύτερη κατηγορία, οι διεφθαρμένοι, έξυπνοι και φιλομαθείς άθεοι, εγκλείονται διαβίου σε μια φυλακή εγκατεστημένη σε “τοποθεσία έρημη, όσο το δυνατόν πιο άγρια, της οποίας η ονομασία θα πρέπει να θυμίζει, ότι είναι ο τόπος της τιμωρίας”.
Στο χώρο αυτό θα βρίσκονται σε πλήρη απομόνωση, “τρεφόμενοι από τους δεσμοφύλακες μόνο με την τροφή, που έχουν συστήσει οι φύλακες του νόμου” (Λευκά κελιά).
Για δεύτερη φορά μετά τον Χίτλερ, οι Γερμανοί συναντιόνται με τον Πλάτωνα χωρίς να τον έχουν μελετήσει. Θα είχαν γλιτώσει και χρόνο και κόπο.
Στο τέλος φυσικά αναδεικνύεται ο Πολιτισμός, η Μεγαλοψυχία, ο Ανθρωπισμός και η Σοφία
του Μεγάλου Δασκάλου:
«Μετά το θάνατό του, το νεκρό σώμα του παραμένει άταφο και εκβάλλεται εκτός των συνόρων της πόλης. Σε περίπτωση δε, κατά την οποία ένας ελεύθερος αναμειχθεί σε πιθανό ενταφιασμό του, να καταγγελθεί για το έγκλημα της ασέβειας, από όποιον πολίτη επιθυμεί να τον μηνύσει» (Νόμοι, Ι΄, 909).

Είναι τόσο αλαζόνας και επαρμένος που δεν μπορεί να σεβαστεί το θάνατο, ούτε σαν άσκηση, στους υποθετικούς του Νόμους σε υποθετικές Ιδανικές Πολιτείες.

Επίλογος

Μέσα σε λίγες παραγράφους ο Μέγας Παπάρας, έχει καταφέρει και έχει δώσει όσα πατήματα χρειάζονται και έχει θεσμοθετήσει τα εξής: Ιερά Εξέταση, Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, Θρησκευτική Μισαλλοδοξία, Δηλώσεις Φρονημάτων, Μονοθεϊστικά Κράτη, Δοσιλογισμό, Λευκά Κελιά, Κουλτούρες Υποταγής, τα πάντα.

Στην Πολιτεία φτάνει ακόμα και να κατηγορήσει τον Όμηρο για ασέβεια και προτείνει να
απαγορευθεί ή να γίνεται επιλεκτική, άρα λογοκριμένη η διδασκαλία του στους Έλληνες. Τέλος την Δημοκρατία την είχε παντελώς χεσμένη και γι’ αυτό στήριξε την τυραννία στην Αθήνα και όταν αυτή έπεσε, σηκώθηκε κι έφυγε η “Λουλού”, αντί να κάτσει να δώσει λόγο για τις επιλογές του και να υπερασπιστεί τις απόψεις του (όπως ζητούσε λόγο ο ίδιος από τον Αναξαγόρα) για να παραστήσει το Φιλόσοφο - σύμβουλο τυράννων στη Σικελία.

Γι’ αυτό είναι ο αγαπημένος της Δύσης…

Σταμάτης Πανταζόπουλος

ΠΗΓΗ: http://athriskos.gr/26344

3 ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΤΩΝ Μ.Μ.Ε

Τρεις απλές τεχνικές για να αποφύγετε την παραπλάνηση των Μ.Μ.Ε 

Οι παρακάτω τεχνικές θα σας βοηθήσουν να εξασκήσετε το μυαλό σας, προκειμένου να αποκτήσετε μια ισχυρή ελευθερία σκέψης. Όταν εφαρμόσετε αυτές τις τεχνικές θα μάθετε πώς να μην αφήσετε τη σκέψη σας να υποδουλωθεί.
Έχετε υπόψη ότι φυσικά η κυρίαρχη τάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης δε δημιουργήθηκε μέσα σε μία μόνο ημέρα. Τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ χρονολογούνται πάνω από 200 χρόνια, από την ίδρυση του κράτους της Αμερικής. Τα ΜΜΕ αποτελούσαν πάντα μέρος ενός σχεδίου. Ρίχνοντας μια ματιά στο σήμερα, προσέξτε ότι η Κοινότητα Υπηρεσιών Πληροφοριών των ΗΠΑ πήρε τον έλεγχο των ΜΜΕ ήδη από το 1948 κι ακόμα νωρίτερα.
Προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε τη σημασία τους για τις κυβερνήσεις και το σύστημα ελέγχου και στη συνέχεια απομακρύνετε κάθε σκέψη ότι οι ειδήσεις είναι αθώες και ειλικρινείς. Αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, τότε πραγματικά είστε βαθιά νυχτωμένοι.
Σε όλους τους άλλους έχω να προτείνω 3 απλά πράγματα που μπορείτε να κάνετε όταν διαβάζετε ειδήσεις καθώς και τον τρόπο να αναγνωρίζετε αμέσως πώς να ταξινομείτε μια είδηση και να μην την πιστεύετε τυφλά μόνο και μόνο επειδή την ακούσατε στην τηλεόραση ή τη διαβάσατε σε μια ιστοσελίδα, εφημερίδα ή περιοδικό. Δείτε το σαν μια άσκηση για να σκέφτεστε ελεύθερα.

1) Εξετάστε τις ειδήσεις μέσα από το πρίσμα της ιστορίας

Κανόνας νούμερο 1: εξετάστε κάθε σημαντική είδηση μέσα από το πρίσμα της ιστορίας κι όχι μέσα από το τεχνητό πλαίσιο στο οποίο τα ΜΜΕ την παρουσιάζουν. Ταιριάζει σε όσα γνωρίζουμε από πλευράς ιστορικών γεγονότων; Ή μήπως πρόκειται για γεγονότα που τα ΜΜΕ προσπαθούν να σας επιβάλλουν να πιστέψετε και που δεν στηρίζονται στη λογική;
Ας δούμε το παρακάτω παράδειγμα: τα ΜΜΕ αναφέρουν ακόμα έναν πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, αλλά ιστορικά γνωρίζουμε ότι ένας τέτοιος πόλεμος ισούται με μαζική απώλεια της ελευθερίας, μαζική αύξηση της δύναμης και του ελέγχου του κράτους στους πολίτες και καμία πραγματική απόδειξη ότι έτσι η τρομοκρατία θα σταματήσει. Επομένως, για ποιο λόγο πρέπει να αποδεχτείτε τη συγκεκριμένη είδηση;
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, η ιστορία αποτελεί ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να παρατηρήσουμε την πορεία μας. Καθώς θα εφαρμόζετε τις τεχνικές αυτές, θα δείτε ότι οι βασικές πεποιθήσεις σας θα ενδυναμώνονται μέχρι που οι ειδήσεις τις οποίες μαθαίνετε από τα ΜΜΕ δεν θα σας επηρεάζουν πλέον. Δεν θα είστε πια ευάλωτοι στις τεχνητές συνθήκες που κατασκευάζουν επιτρέποντας σε διάφορες ειδήσεις να επεκταθούν προς πάσα κατεύθυνση που να βολεύει τα μακροπρόθεσμα σχέδιά τους.

2) Εξετάστε τις ειδήσεις υπό το πρίσμα των δεδηλωμένων στόχων του κράτους

Αν ήσασταν καπετάνιος θα ταξιδεύατε ποτέ χωρίς πυξίδα και χάρτη; Επομένως, γιατί να πιστέψετε τυφλά τις ειδήσεις των μέσων ενημέρωσης χωρίς να λαμβάνετε υπόψη το πού βρίσκεστε και τι μπορεί να αφορά μια συγκεκριμένη είδηση;
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε όλους τους δεδηλωμένους στόχους του κράτους. Σήμερα, γνωρίζουμε πλέον εκ των πραγμάτων ότι οι κυβερνήσεις και τα συστήματα ελέγχου επικεντρώνονται στην πραγματοποίηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Οι κυβερνήσεις το έχουν δηλώσει δημοσίως και έχουν γραφτεί πολλά γι’ αυτό, έχουν ξεκινήσει παράνομοι πόλεμοι ενώ αποφάσεις και νομοθεσίες υλοποιήθηκαν με βάση αυτές τις δηλώσεις που αφορούν τον έλεγχο του κόσμου.
Εξετάστε τους στόχους των κρατών και στη συνέχεια όλα τα γεγονότα που περιγράφονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με γνώμονα αυτούς τους στόχους. Στη συνέχεια, προσπαθήστε να κατανοήσετε τον τρόπο που αυτά τα 2 συνάδουν.
Να θυμάστε ότι οι κυβερνήσεις αποτελούνται από ανθρώπους που (όπως εσείς και εγώ) έχουν την ανάγκη να οργανώνουν και να δημιουργούν στόχους για το μέλλον. Όπως και όλοι μας, η κυβέρνηση σχεδιάζει συστηματικά το μέλλον της. Προσέξτε τον τρόπο που όσοι βρίσκονται στις υψηλότερες κυβερνητικές θέσεις δίνουν ελεγχόμενες ομιλίες που ταιριάζουν με τους δεδηλωμένους στόχους της κυριαρχίας τους. Μην νομίζετε ότι οι κυβερνήσεις και τα κέντρα ελέγχου θέτουν στόχους τυχαία και χωρίς κάποιο νόημα και σημασία για τους ίδιους.

Αυτή είναι η αντίληψη όσων δεν έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Στην πραγματικότητα, πιστεύουν ότι η πορεία που ακολουθεί ο κόσμος και οι ειδήσεις που προβάλλονται αποτελούν απλώς μια τεράστια σύμπτωση, χωρίς καμία σύνδεση ανάμεσά τους. Έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου που νομίζουν ότι τα απλά και εύκολα πρότυπα ζωής που παρατηρούμε είναι όλα συμπτωματικά. Αυτή η μαγική θεωρία συμπτώσεων ζωής και ειδήσεων είναι αποτέλεσμα ενός κράτους που προωθεί την πλύση εγκεφάλου και ένα χαρακτηριστικό που πρέπει να αποφύγουμε με οποιοδήποτε κόστος.

3) Εξετάστε τις ειδήσεις που τα ΜΜΕ προσπαθούν να αποκρύψουν

Ξεκινήστε να αναλύετε κριτικά τις ειδήσεις των μέσων ενημέρωσης εστιάζοντας σε αυτά που δεν αποκαλύπτουν. Εξετάστε τις πληροφορίες λεπτομερώς και στη συνέχεια κατανοήστε ότι αυτή η συγκάλυψη έχει τη σημασία της και δεν αποτελεί απλώς μια αθώα παράβλεψη. Γιατί πρέπει να επικεντρωθείτε σε όσα τα ΜΜΕ δεν σας λένε; Διότι αυτό αποτελεί ουσιαστικό μέρος της κριτικής δημοσιογραφίας.
Τα ΜΜΕ έχουν παραδεχτεί ότι οι πληροφορίες τους ελέγχονται από τις κυβερνήσεις. Μάλιστα, δεν αποκρύπτουν καν αυτό το γεγονός. Ωστόσο, είναι στο χέρι σας να χρησιμοποιήσετε την κριτική σας σκέψη και να πείσετε τον εαυτό σας να μην πιστεύει τυφλά τις ειδήσεις που προβάλλουν.
Αυτές οι 3 γρήγορες και εύκολες μέθοδοι θα σας βοηθήσουν να ξεφύγετε από την αποχαύνωση την οποία προσπαθούν να σας επιβάλλουν τα ΜΜΕ και να μείνετε εντός πραγματικότητας. Θα αλλάξετε τον τρόπο σκέψης σας και θα μάθετε να χρησιμοποιείτε την κοινή λογική υπό το πρίσμα των γνωστών ιστορικών γεγονότων και των δεδηλωμένων στόχων αντί να παρασύρεστε από την προπαγάνδα της CIA. Ίσως θεωρείτε ότι η προπαγάνδα δεν σας αφορά, αλλά είναι αποδεδειγμένο ότι είναι αποτελεσματική.
Έχει αποδειχτεί ότι η προπαγάνδα και οι τεχνικές των ΜΜΕ μπορούν να πείσουν και να ξεγελάσουν ακόμη και τον πιο έξυπνο άνθρωπο, αν δεν παρακολουθείτε τα πράγματα προσεκτικά και δεν κρατάτε το μυαλό σας σε εγρήγορση. Αυτές οι τεχνικές είναι το πιο απλό που μπορείτε να κάνετε για να γίνετε πιο έξυπνοι και πιο ενημερωμένοι αντί να μοιάζετε με ανεγκέφαλο ζόμπι που πιστεύει τα καθημερινά ψέματα των ΜΜΕ. Να έχετε υπόψη σας ότι στην κυριολεξία την ώρα που εσείς κοιμάστε εκείνοι πλάθουν συνεχώς καινούριες ιστορίες. Αξίζει να προστατέψετε το μυαλό σας και τις σκέψεις σας από τον κόσμο της εξαπάτησης και του ψέματος.
Με τον καιρό, καθώς θα στρέφεστε σταθερά προς την αλήθεια και τη λογική, θα παρατηρήσετε ότι τα ΜΜΕ δεν είναι τελικά τόσο αποτελεσματικά στα ψέματα και την εξαπάτηση. Θα αρχίσετε να συνειδητοποιείτε τη γελοιότητα και το σουρεαλιστικό χαρακτήρα της λεγόμενης νέας επικρατούσας τάσης των ΜΜΕ. Θα διαπιστώσετε επίσης το πόσο αποκομμένα είναι τα ΜΜΕ από την αλήθεια και τη λογική. Μόλις αποκτήσετε την επίγνωση αυτού του γεγονότος, θα νιώσετε τελείως απελευθερωμένοι από τα ψέματα και την παραπλάνηση τους.
.

Άρθρο του ακτιβιστή Bernie Suarez

ΠΗΓΗ: ioablognews

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ!

Αυτό το αμόκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθόλου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, αλλά μόνο να μας φοβίζει. Οι άνθρωποί της εκεί, ως εκπρόσωποι του βαθέως καπιταλισμού, αποβλέπουν στο κέρδος και μόνο. Ανεξάρτητα από πού προέρχεται. Έτσι, ό,τι παράγει κέρδος, περνάει στους ιδιώτες. Ακόμα και ένα εκ των ύψιστων αγαθών, το νερό. Σε λίγο ίσως και ο αέρας και ο ήλιος!
Δείτε, λοιπόν ακόμα ένα αποκαλυπτικό βίντεο, για την προσπάθεια των Βρυξελλών να περάσουν -από την πίσω πόρτα για ευνόητους λόγους- διατάξεις για την παραχώρηση του ελέγχου της κατανάλωσης νερού, στους ιδιώτες, με φτηνές δικαιολογίες και υποσχέσεις ότι με τον τρόπο αυτό το πόσιμο νερό θα γίνει υγιεινότερο και φθηνότερο...
Δεν είμαι σε θέση να ελέγξω τη γνησιότητα αυτού του βίντεο ή να γνωρίζω τις προθέσεις αυτών που το δημοσιοποίησαν. Οπωσδήποτε πάντως, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Και μόνο η κορύφωση των αντιδράσεων των πολιτών σε περιοχές της Ευρώπης που επιχειρήθηκε ήδη η εφαρμογή του μέτρου, δείχνουν πως μόνο για το καλό του πολίτη δε θα είναι. Ας είμαστε κι εμείς σε εγρήγορση, η τρόικα οσονούπω θα μας το ζητήσει και απορώ πως δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα. Ή μήπως το ζήτησε και δεν πήραμε -ως συνήθως- χαμπάρι;

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

ΜΙΑ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία των τρόπων συγκρότησης μιας παράδοσης, η οποία λειτουργεί ως ένα νοητικό σύμπαν που περικλείει ένα σύνθετο αφήγημα για τον "ελληνοχριστιανικό πολιτισμό". Ποιοι είναι οι Τρεις Ιεράρχες; Ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος φυσικά. Πώς συγκροτήθηκε όμως αυτό το ανατολικό σχήμα και πότε; Γιατί περιλαμβάνει αυτούς τους αγίους και όχι κάποιους άλλους; Τι σχέση έχει με τον "ελληνοχριστιανικό πολιτισμό"; Γιατί η ημέρα μνήμης των Τριών Ιεραρχών είναι "σχολική εορτή"; Πότε καθιερώθηκε;

Το βιβλίο προσπαθεί να απαντήσει σ' αυτά τα ερωτήματα. "Ο δεύτερος βίος των Τριών Ιεραρχών" δεν είναι βιογραφία. Είναι μια σπονδυλωτή αφήγηση των τρόπων με τους οποίους μια τριανδρία αγίων απέκτησε συμβολική υπόσταση και συσχετίσθηκε, μέσω των εκπαιδευτικών μηχανισμών, με ευρύτερες πολιτισμικές, πολιτικές και ιδεολογικές διεργασίες τόσο εντός όσο και εκτός του νεοελληνικού κράτους. Συζητώνται οι συμβολικές διαστάσεις ενός εορταστικού γεγονότος, οι πολλαπλές σημάνσεις και λειτουργίες του "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού", η συμπόρευση της θρησκείας με το έθνος στη νεοελληνική ιστορία, οι μεταβαλλόμενες εννοιολογήσεις του αγιολογικού σχήματος των Τριών Ιεραρχών ήδη από την εποχή της συγκρότησής του καθώς και η καταλυτική σημασία του στη διαδικασία αποτύπωσης των σχέσεων και των ορίων μεταξύ του "ελληνισμού" και του "χριστιανισμού".
Το βιβλίο αποτελεί συμβολή στην κατανόηση τόσο της σύζευξης της ελληνικότητας με την Ορθοδοξία όσο και των πολλαπλών χρήσεων που είχε αυτή η σύζευξη στη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα. 
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Τι θα έλεγαν σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες μπροστά στην προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Πάντα αυτοί έδιναν την απάντηση στα ερωτήματα του ελληνικού έθνους. Από πότε; θα ρωτήσετε. Μα «... Ανέκαθεν» είναι η σωστή απάντηση. Το πράγμα δεν είναι αστείο, αλλά η ιστορική πραγματεία της λέκτορος στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Εφης Γαζή επί του ζητήματος, απολύτως εμπεριστατωμένη κατά τα άλλα, προκαλεί το αναπόφευκτο μειδίαμα. Μπορούμε εκ των υστέρων να απολαύσουμε τα τραντάγματα της ενσωμάτωσης μιας παράδοσης, αυτής των Τριών Ιεραρχών, η οποία στην ουσία της είναι μια κατασκευή, στην εθνική μας ιδεολογία. Αλλωστε δεν θα παρακολουθήσουμε κανένα εξωφρενικό φαινόμενο: έτσι συγκροτούνται οι παραδόσεις σε όλον τον κόσμο. Το βεβαιώνει και ο Ερικ Χόμπσμπαουμ στο βιβλίο του H επινόηση της παράδοσης, που θα κυκλοφορήσει σύντομα στις εκδόσεις Θεμέλιο.

Ας περάσουμε λοιπόν στην περίπτωση των τριών ανύποπτων Ιεραρχών. Ισως δεν το είχαν υποψιαστεί τότε, στα βάθη του 4ου βυζαντινού αιώνα, ότι κάποια στιγμή θα συνδέονταν νοερώς μεταξύ τους ως τα πρότυπα της ελληνοχριστιανικής αγωγής σε ένα σύγχρονο ελληνικό κράτος. Αυτό είχε ήδη συμβεί εν μέρει, αλλά χωρίς πολλές προεκτάσεις, την περίοδο της αναγέννησης των ελληνικών γραμμάτων στο θεοκρατούμενο Βυζάντιο του 11ου αιώνα. Θα περνούσαν άλλοι οκτώ αιώνες ώσπου να επανεμφανιστούν στο προσκήνιο επισήμως. Οι μορφές τους αποτυπώθηκαν κάποια στιγμή στο λάβαρο του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη θέση της παρωχημένης εικόνας της θεάς Αθηνάς. Από τούδε η παλιά παράδοση κλήθηκε να εγκαθιδρύσει ένα νέο «έθνος πιστών». Οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της Εκκλησίας αναδείχθηκαν ως τα δυναμικά σύμβολα της σύζευξης του «χριστιανισμού» με τον «ελληνισμό» σε χρόνια πολύ δύσκολα, που τα βάραινε εκτός των άλλων μια διάχυτη αίσθηση «εθνικής παρακμής».

H εντύπωση που δίνεται σήμερα, όπως σημειώνει η κυρία Εφη Γαζή μέσα από την εξέταση της ελληνικής πνευματικής παραγωγής των δύο τελευταίων αιώνων, είναι «ότι οι Ελληνες πήραν την κατιούσα μετά την ίδρυση του κράτους και ποτέ δεν κατόρθωσαν να συναγωνισθούν επάξια κοντινούς ή μακρινούς ένδοξους προγόνους». Αν προσθέσει κανείς σε μια τόσο αγωνιώδη αναζήτηση και την «ολέθρια επίδραση που είχε η επιρροή νέων ιδεών», τότε προκύπτει αυτή εδώ η σπαρταριστή γενεαλογία του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Κάτι τέτοιο πάλι δεν είναι ξένο προς την έννοια της «παρασήμανσης», όπως τη διατύπωσε ο Ρολάν Μπαρτ και χρησίμευσε στη συγγραφέα για την προσέγγιση του μύθου των Τριών Ιεραρχών. Παρασήμανση ή παραχάραξη - κάτι πολύ φυσιολογικό δηλαδή για κάθε έθνος -, τα πράγματα έχουν ως εξής στο βιβλίο.

Τι γιορτή κι αυτή!
Ποιος είπε ότι η εορτή των Τριών Ιεραρχών δεν έχει ενδιαφέρον; Αν προβάλλονταν στα σχολεία σε οθόνες στιγμιότυπα από όσα έχουν προηγηθεί σε συνεστιάσεις και περιοδικά των πάππων και προπάππων μας, θα είχε άλλο γούστο φυσικά. Στο πρώτο κεφάλαιο ακριβώς παρακολουθούμε την ιστορία της σχολικής εορτής. H αφήγηση είναι προσωποκεντρική, παρ ότι δεν λείπουν οι αναφορές κοινωνιολογικού, ιστορικού και πολιτικού περιεχομένου που δένουν τα πρόσωπα μεταξύ τους.

H σημασία αυτής της ετήσιας εορτής, η οποία είχε κάνει την εμφάνισή της από τα μεσοπολεμικά χρόνια, ενισχύθηκε την περίοδο του Εμφυλίου. Διασημότητες της εποχής αρχίζουν να παρελαύνουν ο ένας μετά τον άλλον: ο καθηγητής Δημήτριος Μπαλάνος, ο οποίος επέδειξε ιδιαίτερο πάθος από το 1948 και μετά για την προάσπιση της «ελληνοπρεπούς άμα και χριστιανοπρεπούς αγωγής»· έπειτα ο Παναγιώτης Μπρατσιώτης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος επεσήμανε εγκαίρως τη χαλάρωση του ενδιαφέροντος για τους Τρεις Ιεράρχες και ως πρύτανης αργότερα φρόντισε για τη φιλοτέχνηση του «ελληνοχριστιανικού λαβάρου», το οποίο παραγγέλθηκε σε εργαστήριο του Μονάχου. Την ίδια περίοδο ο Χρήστος Ανδρούτσος, από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Κεντρικού Εκκλησιαστικού Συνδέσμου, προώθησε περαιτέρω τις σχέσεις της Εκκλησίας με την Πολιτεία.

Εν ολίγοις, τον 19ο αιώνα η Ορθοδοξία οριοθετούσε την ιδιοσυστασία της εθνικής κοινότητας «κυρίως στη σχέση της με τους "άλλους" στη Δύση και την Ανατολή». Αντιθέτως στον 20ό αιώνα ο «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» ανακίνησε διαμάχες κυρίως στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. «Οι αποχρώσεις ενός πολιτικού λόγου με θρησκευτικές αναφορές [...] πρέπει να κατανοούνται ως συνδυασμοί επιχειρημάτων με πολλαπλούς αποδέκτες, κυρίως από τα μέσα του 19ου αιώνα και εξής» γράφει η συγγραφέας.

Ελληνικό διαβατήριο
Πομποί και αποδέκτες των μηνυμάτων πυκνώνουν στη συνέχεια: μεταξύ άλλων ο λευκαδίτης λόγιος Σπυρίδων Ζαμπέλιος έκανε λόγο για «χριστιανιζόμενο Ελληνισμό» και «ελληνοχριστιανή ιδέα» και ο εθνικός ιστοριογράφος Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1815-1891) είχε συνείδηση του «νεαρού της εθνικής συνειδήσεως» στο έργο του. Πώς όμως θα γινόταν αποδεκτό οι «ευγενέστεροι και γνησιότεροι ελληνικοί χαρακτήρες», κατά τον Παπαρρηγόπουλο πάντα, να μην είναι Ελληνες; Το ζήτημα θορύβησε ακόμη και τον Νεοκλή Καζάζη, επιφυλακτικό ως ένα σημείο απέναντι στον «ελληνοχριστιανισμό», ο οποίος διακήρυξε το 1898, ενώ και οι συνθήκες είχαν ωριμάσει πια για κάτι τέτοιο, ότι οι Τρεις Ιεράρχες «[...] είνε Χριστιανοί, αλλά είνε και Ελληνες». Ασχετα από το αν οι δύο από τους τρεις (ο Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος) ήταν Καππαδόκες. Απέκτησαν ελληνικό διαβατήριο από τον Νεοκλή Καζάζη. Απλό ήταν.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, πιάνουμε την ιστορία πάλι από την αρχή. Εδώ, αντί για την εκπαιδευτική εορτή του 19ου και του 20ού αιώνα, θα ασχοληθούμε με την καθιέρωση της εκκλησιαστικής εορτής κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλέξιου A Κομνηνού και μετά. Αλλες αντιπαραθέσεις πάλι στην Κωνσταντινούπολη του 11ου αιώνα. Διότι ουδέποτε υπήρξε καθολική η συμφωνία για τη σπουδαιότητα των τριών αγίων και πατέρων της Εκκλησίας. Και κυρίως διότι τον καιρό εκείνο «η Ορθοδοξία αποτελούσε προϋπόθεση για την κατάληψη δημόσιου αξιώματος». Παρ όλα αυτά, «βιβλία στην πυρά στάλθηκαν ελάχιστες φορές στο Βυζάντιο».

Και εδώ είναι που θα συναντήσουμε μεταξύ άλλων την πιο γοητευτική φιγούρα της εποχής, τον Μιχαήλ Ψελλό. «Οξύνους και πολυμαθέστατος, εργατικός και ενθουσιώδης, πνεύμα καλλιεργημένο και διερευνητικό, χαρακτηρίζεται συχνά ως ένας ιδιάζων χαρακτήρας, "αυλοκόλακας" και "διπρόσωπος", εγωπαθής και φιλόδοξος, αγνώμων και νάρκισσος». Ενας γνήσιος Ελληνας-χριστιανός-ορθόδοξος δηλαδή. Αν καταλάβαμε καλά. Τα συμπεράσματα της συγγραφέως πάντως βρίσκονται στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο.

MAIPH ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
ΤΟ ΒΗΜΑ, 02-05-2004

Το βιβλίο της Εφης Γαζή κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες* και έχει ήδη προχωρήσει σε δεύτερη έκδοση, αφού πρωταγωνίστησε για αρκετές εβδομάδες στα «ευπώλητα» και φιγουράρισε στις προθήκες κεντρικών βιβλιοπωλείων σε όλη την Ελλάδα. Τύχη σπάνια -όχι ωστόσο μοναδική- για αμιγώς ιστορικό σύγγραμμα. Γιατί αποδείχτηκε λοιπόν τόσο ελκυστικός «Ο δεύτερος βίος των Τριών Ιεραρχών»;

Μία πρώτη απάντηση στο ερώτημα δίνει ο υπότιτλος του βιβλίου, που δηλώνει την πρόθεση της συγγραφέως να συγκροτήσει «μια γενεαλογία του "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού"». Το αιτούμενο αυτό είναι αφετηριακά ενδιαφέρον για την ελληνική κοινωνία των αρχών του 21ου αιώνα -μια κοινωνία που έζησε και διαπλάστηκε στο πλαίσιο που όρισε ο λόγος περί ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Οι γενιές από το μεσοπόλεμο έως και τη μεταπολίτευση διατηρούν χωρίς άλλο ζωντανές τις μνήμες μιας εκπαίδευσης που θέλησε να προαγάγει τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη», ενός πολιτικού λόγου που επιδίωξε να νομιμοποιηθεί δηλώνοντας την αφοσίωσή του στον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, του κριτικού αντίλογου που αμφισβήτησε τόσο τα συγκεκριμένα ιδεώδη όσο και τον «ελληνισμό» που αυτά προήγαγαν και κυρίως τής γκροτέσκο -και εξαιρετικά επώδυνης- εκδοχής του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού όπως την προασπίστηκαν οι αρχές της Χούντας. Τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, ο λόγος περί «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» ατόνησε, πολλοί μάλιστα βιαστήκαμε να θεωρήσουμε ότι η ελληνική κοινωνία είχε γυρίσει οριστικά τη σελίδα, για να αντιληφθούμε ωστόσο την πανηγυρική επιστροφή μιας εκσυγχρονισμένης εκδοχής του ίδιου λόγου: οι κοινωνικές εντάσεις που δημιούργησε το θέμα των ταυτοτήτων απέδειξαν ότι η ελληνική κοινωνία δεν επιθυμεί να απεμπλακεί από την ισχυρή παράδοση του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Στο πλαίσιο αυτό, η εκδοτική επιτυχία του βιβλίου αποτελεί ένδειξη του ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού για έναν επιστημονικό λόγο που συνδιαλέγεται με ουσιαστικούς προβληματισμούς του παρόντος.

Προκειμένου να ψηλαφήσει τη γενεαλογία του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, η Εφη Γαζή επιλέγει μια παραδειγματική ιστορία, το «δεύτερο βίο» των Τριών Ιεραρχών, την οποία και ακολουθεί σε τρεις μακρινές στο χρόνο στιγμές. Γιατί όμως επιλέγεται μια δευτερεύουσα πανεπιστημιακή γιορτή ως «αλληγορία» της συγκρότησης του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού; Η απάντηση που δίνει το βιβλίο είναι σαφής και τεκμηριώνεται μέσα από τις τρεις σπονδυλωτές ιστορίες. Η πρώτη ιστορία παρακολουθεί την καθιέρωση της πανεπιστημιακής γιορτής των Τριών Ιεραρχών από τα μέσα του 19ου έως τις αρχές του 20ού αιώνα. «Εορτή της παιδείας» που συνοδεύεται από βαρυσήμαντους λόγους, μέσα από τους οποίους παρακολουθούμε τη διαδικασία συγκρότησης ενός εθνικού και ταυτόχρονα θρησκευτικού αφηγήματος, με το οποίο διαπλάστηκαν γενιές και γενιές Ελλήνων: η σύνδεση πατρίδας και ορθόδοξης πίστης, η αναφορά στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό μέσα από το φίλτρο της χριστιανικής της ανάγνωσης.

Το μικτό αυτό -εθνικό και θρησκευτικό- αφήγημα αποτελεί ένα δεύτερο στάδιο στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Ως πρώτο στάδιο μπορούμε να θεωρήσουμε τη συγκρότηση μιας ενιαίας στο χρόνο και συνεχούς ελληνικής εθνικής ιστορίας, ιδεολογία η οποία αποτελεί πλέον κοινό τόπο στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνα η εθνική ιδεολογία εμπλουτίζεται με μια δεύτερη παράμετρο -τη θρησκευτική- για να περάσουμε πλέον στην εποχή της αποκρυστάλλωσης του λεγόμενου «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Ο ρόλος που επιτελούν οι Πατέρες της Εκκλησίας στη διαμόρφωση της συγκεκριμένης παράδοσης είναι ακριβώς η σύνδεση της αρχαιοελληνικής παιδείας με τη χριστιανική πίστη. Η πανεπιστημιακή γιορτή των Τριών Ιεραρχών και οι συμβολισμοί της εικονογραφούν τις σχέσεις μεταξύ του ελληνικού έθνους, του Πανεπιστημίου και της Εκκλησίας. Οπως εύστοχα διαπιστώνει η συγγραφέας, την περίοδο αυτή λαμβάνει χώρα μια σειρά μεταλλάξεων: «Η θρησκευτική/εκκλησιαστική παράδοση εθνικοποιείται ενώ παράλληλα η διαδικασία συγκρότησης της εθνικής παράδοσης θρησκευτικοποιείται και εκκλησιαστικοποιείται».

Από τη διαπίστωση αυτή εκκινούν οι δύο επόμενες σπονδυλωτές ιστορίες, που συγκροτούν τη μελέτη και αναδεικνύουν τους τρόπους μέσα από τους οποίους η Ορθόδοξη Εκκλησία διεκδικεί την ελληνική αρχαιότητα. Η παρατήρηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική ιστοριογραφία, καθώς εμπλουτίζει κριτικά τις σύγχρονες προσεγγίσεις που κάνουν λόγο για ένα διακριτό δίπολο μεταξύ νεοελληνικού διαφωτισμού και Ελληνικής Εκκλησίας και συνδέουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό αποκλειστικά με το διαφωτισμό. Στο βιβλίο της Εφης Γαζή, αντίθετα, εντοπίζονται τα σημεία συνάντησης της χριστιανικής σκέψης με την αρχαιοελληνική παιδεία.

Η πρώτη αυτή συνάντηση λαμβάνει χώρα πίσω στο χρόνο, στη διάρκεια του 11ου αιώνα, την εποχή που καθιερώνεται στην ίδια την εκκλησιαστική παράδοση το σχήμα της γνωστής τριανδρίας. Ο ρόλος που επιτελεί το σχήμα της τριανδρίας, όπως υποστηρίζει η συγγραφέας, είναι διπλός και σχετίζεται άμεσα με τις θεολογικές έριδες του βυζαντινού κόσμου· αφενός, αποτελεί συμβολική μεταφορά του τριαδικού δόγματος· αφετέρου, ρυθμίζει τα όρια μεταξύ της ελληνικής παιδείας και του χριστιανισμού. Οι δύο παράμετροι λειτουργούν συμπληρωματικά, καθώς δίνουν στην ορθόδοξη Εκκλησία τη δυνατότητα να προβληθεί ως «κιβωτός μιας εκχριστιανισμένης εκδοχής των ελληνικών γραμμάτων».

Η δεύτερη συνάντηση χριστιανισμού και ελληνισμού αναζητείται ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, στον 4ο αιώνα μ.Χ., την εποχή που έζησαν οι τρεις Καππαδόκες Πατέρες. Μέσα από τη διερεύνηση του έργου τους, προκύπτει ότι οι Πατέρες πρόταξαν τη χριστιανική πίστη και τα χριστιανικά δόγματα απέναντι στη γνώση που κληροδότησε ο ελληνικός κόσμος. Με τον τρόπο αυτό, η ενσωμάτωση των ελληνικών γραμμάτων στη χριστιανική θεολογία υπήρξε επιλεκτική καθώς πέρασε μέσα από την απάλειψη θέσεων που δεν συμπορεύονταν με τη χριστιανική πίστη, όπως η δημιουργία και η ελευθερία του ατόμου. Η σχετική επιχειρηματολογία τονίζεται ακόμα περισσότερο με την αναφορά σε έναν τέταρτο Καππαδόκη, τον «φιλοσοφικώτερον των Πατέρων» Γρηγόριο Νύσσης, ο οποίος αποκλείστηκε τελικά από το σχήμα των Τριών Ιεραρχών, καθώς δεν έπεισε για τη δογματική καθαρότητα του έργου του.

Επιστρέφοντας στο κεντρικό ερώτημα της συγκρότησης του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, το οποίο διαπερνά το έργο, μπορούμε να ξαναδούμε την αφηγηματική διάρθρωση του έργου ως μια σειρά διαδοχικών συναντήσεων, οι οποίες διαμόρφωσαν τελικά τον ιδεολογικό μας ορίζοντα σήμερα. Πρόκειται για τη συνάντηση ελληνισμού και χριστιανισμού και τη συνάντηση θρησκείας και έθνους. Προκειμένου να αναδείξει τις διαφορετικές χρονικότητες αυτών των συναντήσεων, η συγγραφέας διέρχεται το μεγαλύτερο μέρος της καθιερωμένης από το 19ο αιώνα «εθνικής ιστορίας» ακροβατώντας με επιτυχία στο νήμα που της ορίζει το κεντρικό της θέμα: η συγκρότηση της γνωστής ορθόδοξης τριανδρίας.

Σε μεθοδολογικό επίπεδο, το βιβλίο εντάσσεται στο πλαίσιο που χαράζουν οι σύγχρονες επιστημολογικές προτάσεις της διανοητικής ιστορίας. Τόσο τα ερωτήματα που θέτει όσο και τα εργαλεία που επιλέγει για να τα διερευνήσει εξοικειώνουν το ελληνικό κοινό με τη νέα ορολογία και τα ερευνητικά προτάγματα της διανοητικής ιστορίας. Παράλληλα ωστόσο -και εξίσου σημαντικό για τη συνάντηση της ιστορικής επιστήμης με τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα- το βιβλίο εκκινεί και συνομιλεί με τους σύγχρονους προβληματισμούς: εκκλησία και κράτος, πίστη και γνώση.

Στο τέλος του έργου, η συγγραφέας μάς προτείνει να δούμε την πανεπιστημιακή γιορτή ως μια μαγική εικόνα που μεταμορφώνεται σύμφωνα με τα ερωτήματα που θέτει η κάθε εποχή. Με ανάλογο τρόπο, ο σύγχρονος αναγνώστης μπορεί να δει το ίδιο το βιβλίο ως μια μαγική εικόνα που μεταμορφώνει τα ερωτήματα που θέτει το παρόν. Με αυτό τον τρόπο, το έργο επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και την κριτική σκέψη των αναγνωστών του. Στο κάτω κάτω, η ίδια η κοινωνία μας ζει μέσα σε μαγικές εικόνες που συγκροτούν, αποδομούν και ανασυγκροτούν νοήματα και ερωτήματα, χρησιμοποιώντας με τη σειρά της και υλικό από την επιστημονική παραγωγή. Μένει να δούμε ποιος θα είναι ο «τρίτος βίος» των Τριών Ιεραρχών, με την αναψηλάφηση της δεύτερης ζωής τους από την 'Εφη Γαζή.
*εννοεί του 2004

ΙΟΥΛΙΑ ΠΕΝΤΑΖΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 24/09/2004