ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ;

Το εξηγεί ο ίδιος σε ομιλία του (12-12-06), στον Άγιο Σπυρίδωνα, στο Παγκράτι:

«Σήμερα σε όλη την ανθρωπότητα, γίνεται λόγος για την ανάγκη συνεργασίας των θρησκειών και όχι μόνο μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών. Και τούτο διότι πρέπει, με κάθε τρόπο, να διαφυλάξουμε την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, η οποία απειλείται πολλές φορές από τους φανατισμούς μερικών ανθρώπων που προβάλλουν μπροστά τους και βάζουν σαν ταμπέλα τη θρησκεία για την οποία, όπως λένε, μάχονται, και υπέρ της οποίας προβαίνουν σε πράξεις και ενέργειες που δεν φέρουν τη σφραγίδα της παρουσίας του Θεού».

»Το σκάνδαλο της διαίρεσης των Χριστιανών, είναι ένα σημείο που πρέπει κάποτε να ξεπεράσουμε. Ήδη τα τελευταία 25 χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη ο θεολογικός διάλογος. Η Εκκλησία μας βρίσκεται σε έναν διάλογο που έχει ως σκοπό να σπάσουν οι πάγοι μεταξύ των Εκκλησιών και να υπάρξει συνεργασία σε άλλα επίπεδα που δεν άπτονται των δογμάτων και των πιστευμάτων μας, όπως είναι τα κοινωνικά ζητήματα».

»Όμως, στα δογματικά ζητήματα, εμείς κρατάμε τη θέση μας και διακηρύσσουμε παντού, όπου πηγαίνουμε, ότι αυτή είναι η ορθόδοξος πίστη, η αληθινή, η μία και μοναδική». Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο αρχιεπίσκοπος κάλεσε τους πιστούς να μη σκανδαλιστούν, αφού δεν πρόκειται να τεθούν δογματικά ζητήματα, αλλά θέματα συνεργασίας στα οποία υπάρχει ήδη συμφωνία. «Είναι δυνατόν να διαφωνεί κανείς», είπε, «για το ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει χριστιανικό χαρακτήρα; Είναι δυνατόν να διαφωνεί κανείς για το ότι θα πρέπει να διακηρύξουμε ότι η ψαλίδα ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους πρέπει να κλείσει, αντί να ανοίγει»;

Τρεις μέρες πριν (9-12-06), σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Εθνικός κήρυκας» της Ν. Υόρκης, ο Χριστόδουλος είπε: «Διατηρούμε αναλλοίωτη την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης αλήθειας, την οποία κατέχουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι έχουμε χρέος να συνεργαστούμε με όλους, Χριστιανούς και μη, για την αντιμετώπιση του θρησκευτικού αποχρωματισμού της Ευρώπης, την επικράτηση της ειρήνης, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του θρησκευτικού φανατισμού, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την εξάλειψη των κοινωνικών αδικιών, την διασφάλιση ηθικών αρχών και δικλείδων σε ζητήματα βιοηθικής κ. ά. Σε όλα αυτά τα ζητήματα οι Εκκλησίες και οι Θρησκείες οφείλουν να έχουν λόγο και να εργάζονται από κοινού και ενωμένες, σε επίπεδο αρχών, γιατί όταν οι φωνές γίνονται πολλές, τότε και τα αποτελέσματα είναι πιο εφικτά και πραγματοποιήσιμα». Προσέξτε την υπογραμμισμένη φράση-κλειδί (πρέπει να του ξέφυγε), που εξηγεί τον πραγματικό σκοπό της επίσκεψης: η επικράτηση της ειρήνης (που δυναμιτίζει η ίδια η εκκλησία), η καταπολέμηση του θρησκευτικού φανατισμού (που υποθάλπει το ίδιο το θρησκευτικό κατεστημένο), η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (που τα έχει χεσμένα ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός), η εξάλειψη των κοινωνικών αδικιών και λοιπές φραστικές παπαριές, είναι στάχτη στα μάτια της αγελαίας μάζας των «πιστών». Αυτό που τους κόφτει στην πραγματικότητα, ορθόδοξους και καθολικούς, είναι η αντιμετώπιση του θρησκευτικού αποχρωματισμού της Ευρώπης, έναντι της αυξανόμενης ισχύος της θεοκρατίας της Ανατολής, ενός θρησκευτικού αποχρωματισμού, που μεθοδεύεται με διάφορες ενέργειες της Ε.Ε. (π.χ. ευρωπαϊκό σύνταγμα). Την ανάγκη, λοιπόν, φιλοτιμία ποιούμενοι, τείνουν χέρι βοήθειας ο ένας στον άλλο, γιατί ως γνωστόν, «η ισχύς εν τη ενώσει». Και απαιτείται αρκετή ισχύς, για να επιβληθεί ένας νέος θρησκευτικός (και όχι μόνο) μεσαίωνας στη γηραιά Ευρώπη!

Έτσι εξηγείται η κινητικότητα των τελευταίων ημερών, τόσο της παμπόνηρης αλεπούς του Βατικανού (Βενέδικτου), όσο και των δικών μας «χαζούληδων» (Βαρθολομαίου & Χριστόδουλου). Υπάρχει σχέδιο των τριών εν εξελίξει και, λίαν προσεχώς, θα το δούμε να εφαρμόζεται. Όσο για την επίσκεψη του Χριστόδουλου, εκτός των άλλων, πρέπει να γίνεται κατά παράκληση του πάπα, για να διδαχθεί απ’ αυτόν τη μέθοδο που ακολουθεί και έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε θεοκρατία χειρότερη και απ’ του Ιράν, με ποσοστό θρησκευόμενων ελλήνων 80% (έτσι νομίζουν).

Πόσο εξοργιστικό είναι, αλήθεια, μια χούφτα πνευματικοί -υποτίθεται- «ποιμένες» να δουλεύουν έτσι άγρια τα «ποίμνιά» τους, αλλά και πόσο εξοργιστικότερο, εκατομμύρια νοήμονες(;) άνθρωποι να δέχονται αδιαμαρτύρητα -και με μαζοχιστική ευχαρίστηση, ενίοτε- όλο αυτό το δούλεμα!