Σαφώς εκτός επικαιρότητας το σημερινό ποστ, αλλά το θέμα έχει, νομίζω, διαχρονικό ενδιαφέρον.
Αναμνήσεις εθνικής συγκίνησης από τα μαθητικά μας χρόνια: πύρινοι λόγοι των καθηγητών για την «ημέρα της παλιγγενεσίας», ο επιβλητικός πίνακας του Θ. Βρυζάκη με τον «όρκο των αγωνιστών» να δεσπόζει στην αίθουσα, απαγγελίες ποιημάτων όπως: «ο Γερμανός υψώνει τη σημαία», ιστορικά αναγνώσματα όπως: «ο Παλαιών Πατρών κήρυξε την έναρξη της Επανάστασης», «πατριωτικά» τραγούδια, παρελάσεις...Και οπωσδήποτε, καπάκι στο τέλος, το «χριστιανο-εθνικο-σωφρονιστικό» δίδαγμα: «σύσσωμος ο ορθόδοξος κλήρος σήκωσε τ’ άρματα κατά των Τούρκων και ελευθέρωσε την Ελλάδα»(!)
Αν σας έλεγα τώρα, πως όλες οι νεότερες γενιές από το ’21 μέχρι σήμερα μεγάλωσαν μέσα σ’ ένα παχυλό ψέμα, θα με πιστεύατε; Ε, ναι λοιπόν, τα γεγονότα δεν είναι καθόλου όπως τα περιγράφουν τα σχολικά εγχειρίδια. Και διαστρεβλώνονται σκόπιμα και κατ’ εξακολούθηση επί 185 χρόνια τώρα «για να στηρίξουν την κρατικοδίαιτη εκκλησιαστική άρχουσα ιδεολογία» όπως ομολογεί ο καθηγητής θεολογίας Γ. Μουστάκης. Και συνεχίζει: «Εδώ υπήρχε χάσμα μέγα ανάμεσα στην κολοκοτρωνέικη αντιτουρκική δυναστεία και το ιερατείο. Γι’ αυτό ξέσπασε και ο κολοκοτρωνέικος αγώνας ενάντια στο πατριαρχείο και τους συνεργάτες του φαναριώτες. Μ’ αυτούς τους υποστηρικτές της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας επέλεξε να συνεργασθεί ‘άμα τη ενθρονίσει του’ ο Π. Π. Γερμανός κι όχι με τους Κολοκοτρωναίους, τους αρματολούς και κλέφτες και, βέβαια, ούτε κατά διάνοια με τον ‘ανέντιμον, εξωλέστατον, αλιτήριον, πορνικόν’ Παπαφλέσσα, όπως τον στόλιζε».
Μύθος, λοιπόν, η «αγία Λαύρα»; Μύθος, (όπως και το «κρυφό σχολειό») και μάλιστα ανιστόρητος, αφού κι ο ίδιος ο Γερμανός στα «Απομνημονεύματά» του τον αρνείται και τονίζει ότι θεωρούσε άκαιρη την επανάσταση και απατεώνα τον Παπαφλέσσα. Ο δε Σπυρ. Τρικούπης είναι σαφέστατος: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της ελληνικής επαναστάσεως». (Σ. Τρικούπη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»).
Η αλήθεια είναι ότι χάρη στο πάθος του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, του Νικηταρά, του Αναγνωσταρά κ.λ.π αγωνιστών η επανάσταση κηρύχθηκε στην Πελοπόννησο στις 21 Μαρτίου όταν απελευθερώθηκε το Αίγιο και στις 23 Μαρτίου, όταν οι επαναστάτες ελευθέρωσαν την Καλαμάτα. Θέλετε και τον υπεύθυνο για τη μυθοπλασία της «δοξολογίας της επανάστασης» και του «επαναστατικού λαβάρου» του Γερμανού; Πουκεβίλ, ένας Γάλλος συγγραφέας που το 1824 έγραψε μια όχι και τόσο αξιόπιστη «Ιστορία της ελληνικής Επαναστάσεως».
Για όσους, τέλος, επιθυμούν να αντλήσουν πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, ορίστε μερικές:
Αναμνήσεις εθνικής συγκίνησης από τα μαθητικά μας χρόνια: πύρινοι λόγοι των καθηγητών για την «ημέρα της παλιγγενεσίας», ο επιβλητικός πίνακας του Θ. Βρυζάκη με τον «όρκο των αγωνιστών» να δεσπόζει στην αίθουσα, απαγγελίες ποιημάτων όπως: «ο Γερμανός υψώνει τη σημαία», ιστορικά αναγνώσματα όπως: «ο Παλαιών Πατρών κήρυξε την έναρξη της Επανάστασης», «πατριωτικά» τραγούδια, παρελάσεις...Και οπωσδήποτε, καπάκι στο τέλος, το «χριστιανο-εθνικο-σωφρονιστικό» δίδαγμα: «σύσσωμος ο ορθόδοξος κλήρος σήκωσε τ’ άρματα κατά των Τούρκων και ελευθέρωσε την Ελλάδα»(!)
Αν σας έλεγα τώρα, πως όλες οι νεότερες γενιές από το ’21 μέχρι σήμερα μεγάλωσαν μέσα σ’ ένα παχυλό ψέμα, θα με πιστεύατε; Ε, ναι λοιπόν, τα γεγονότα δεν είναι καθόλου όπως τα περιγράφουν τα σχολικά εγχειρίδια. Και διαστρεβλώνονται σκόπιμα και κατ’ εξακολούθηση επί 185 χρόνια τώρα «για να στηρίξουν την κρατικοδίαιτη εκκλησιαστική άρχουσα ιδεολογία» όπως ομολογεί ο καθηγητής θεολογίας Γ. Μουστάκης. Και συνεχίζει: «Εδώ υπήρχε χάσμα μέγα ανάμεσα στην κολοκοτρωνέικη αντιτουρκική δυναστεία και το ιερατείο. Γι’ αυτό ξέσπασε και ο κολοκοτρωνέικος αγώνας ενάντια στο πατριαρχείο και τους συνεργάτες του φαναριώτες. Μ’ αυτούς τους υποστηρικτές της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας επέλεξε να συνεργασθεί ‘άμα τη ενθρονίσει του’ ο Π. Π. Γερμανός κι όχι με τους Κολοκοτρωναίους, τους αρματολούς και κλέφτες και, βέβαια, ούτε κατά διάνοια με τον ‘ανέντιμον, εξωλέστατον, αλιτήριον, πορνικόν’ Παπαφλέσσα, όπως τον στόλιζε».
Μύθος, λοιπόν, η «αγία Λαύρα»; Μύθος, (όπως και το «κρυφό σχολειό») και μάλιστα ανιστόρητος, αφού κι ο ίδιος ο Γερμανός στα «Απομνημονεύματά» του τον αρνείται και τονίζει ότι θεωρούσε άκαιρη την επανάσταση και απατεώνα τον Παπαφλέσσα. Ο δε Σπυρ. Τρικούπης είναι σαφέστατος: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της ελληνικής επαναστάσεως». (Σ. Τρικούπη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»).
Η αλήθεια είναι ότι χάρη στο πάθος του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, του Νικηταρά, του Αναγνωσταρά κ.λ.π αγωνιστών η επανάσταση κηρύχθηκε στην Πελοπόννησο στις 21 Μαρτίου όταν απελευθερώθηκε το Αίγιο και στις 23 Μαρτίου, όταν οι επαναστάτες ελευθέρωσαν την Καλαμάτα. Θέλετε και τον υπεύθυνο για τη μυθοπλασία της «δοξολογίας της επανάστασης» και του «επαναστατικού λαβάρου» του Γερμανού; Πουκεβίλ, ένας Γάλλος συγγραφέας που το 1824 έγραψε μια όχι και τόσο αξιόπιστη «Ιστορία της ελληνικής Επαναστάσεως».
Για όσους, τέλος, επιθυμούν να αντλήσουν πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, ορίστε μερικές:
1. Ν. Σπηλιάδης: Απομνημονεύματα διά να χρησιμεύσουν εις την Νέαν Ελληνικήν Ιστορίαν 1821- 1843. Έκδοση Π. Χριστόπουλου, Αθήναι 1972.
2. Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος): Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1899. Έκδοση «Φιλολογικά χρονικά», Αθήναι 1960.
3. Θ. Κολοκοτρώνης: Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής Φυλής (1770-1836) Έκδοση Γ. Τερτσέτη 1846, Αθήναι 1864.
4. Κ. Παπαρρηγόπουλος: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Έκδοση «Κάκτος», 1992.
5. Παλαιών Πατρών Γερμανός: Απομνημονεύματα 1820-23, Αθήναι 1837.
6. Ε. Ξάνθος: Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας, Αθήναι 1971.
7. Ι. Μακρυγιάννης: Απομνημονεύματα. Έκδοση Ι. Βλαχογιάννη, Αθήναι 1907.
8. Δ. Αινιάν: Η βιογραφία του Στρατηγού Καραϊσκάκη, Χαλκίς 1834.
9. Σ. Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1879.
10. Ι. Φιλήμων: Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1859-61.
2. Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος): Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1899. Έκδοση «Φιλολογικά χρονικά», Αθήναι 1960.
3. Θ. Κολοκοτρώνης: Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής Φυλής (1770-1836) Έκδοση Γ. Τερτσέτη 1846, Αθήναι 1864.
4. Κ. Παπαρρηγόπουλος: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Έκδοση «Κάκτος», 1992.
5. Παλαιών Πατρών Γερμανός: Απομνημονεύματα 1820-23, Αθήναι 1837.
6. Ε. Ξάνθος: Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας, Αθήναι 1971.
7. Ι. Μακρυγιάννης: Απομνημονεύματα. Έκδοση Ι. Βλαχογιάννη, Αθήναι 1907.
8. Δ. Αινιάν: Η βιογραφία του Στρατηγού Καραϊσκάκη, Χαλκίς 1834.
9. Σ. Τρικούπης: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1879.
10. Ι. Φιλήμων: Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1859-61.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου