ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Στο τελευταίο τεύχος (αριθ. 545, Νοέμβριος 2007) του «παιδαγωγικού», όπως αυτοαποκαλείται, περιοδικού «Ελληνοχριστιανική Αγωγή», και στην πρώτη σελίδα, διαβάζω τα εξής απίθανα και αδιανόητα:

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

[Ακούμε πολύ συχνά σε ώρες δύσκολες των κοινωνιών πού ζούμε, όταν όλα γύρω δείχνουν να είναι αδιέξοδα και απελπιστικά, να διερωτώνται πολλοί «αν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα». Το δυστύχημα είναι πως τις πε­ρισσότερες φορές αυτοί οι δήθεν πνευμα­τικοί άνθρωποι όταν μιλούν απογοητεύουν. Και μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν καλύτερα να σιωπούσαν. Βεβαίως κανείς δε μπορεί να τους επιβάλλει τη σιωπή, θα αναμέναμε όμως να υπήρχε ένας στοιχειώδης αυτοσεβασμός. Θα αναφερθούμε στη συνάφεια αυτή στη συνέντευξη που παρεχώρησε γνωστός έλληνας συγγραφέας πού ζει στο εξωτερικό και του οποίου τα βιβλία κυκλοφορούν ευρέως στην πατρίδα μας και η οποία δη­μοσιεύτηκε σε περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας. Ο εν λόγω συγγραφέας έχει εμφανιστεί και σε αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές, στις οποίες περίπου εκφράζει ό,τι και στη συνέντευξή του. Έτσι λοιπόν, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει πώς «ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν υπάρχει. Είναι σα να ταυτίζουμε την ελευθερία με την έλλειψή της»! Και συνεχίζει: «είναι προσόν όταν θυμόμαστε τον Ηράκλειτο, το Θαλή, το Δημόκριτο. Είναι μειονέκτη­μα όταν συλλογιζόμαστε τους πατέρες της Εκκλησίας, το Βυζάντιο και τις θαυμα­τουργές εικόνες που ανθούν σε όλη την επικράτεια»! (Βασίλης Αλεξάκης, Κυριακάτικη ­Καθημερινή, 21/10/2007, σ. 6). Τι να πρωτοπεί κανείς. Πράγματι, καλύτερα να σιωπούσαν οι δήθεν πνευματικοί μας ηγέτες. Γιατί ο λαός μας έχει σε μεγάλη υπόληψη τους λογάδες του. Και όσοι αυτό δεν το συνειδητοποιούν προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες.]

Συμπεράσματα (δικά μου) από τα ανωτέρω:

1. Ο κ. Αλεξάκης επειδή υποστηρίζει τα αντίθετα από αυτά που επιθυμούν να ακούν οι εκκλησιαστικοί (και παραεκκλησιαστικοί) κύκλοι, δε δικαιούται «διά να ομιλεί», αλλά πρέπει να σιωπά.

2. Ο κ. Αλεξάκης επειδή υποστηρίζει (ορθότατα) ότι «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν υπάρχει» και ότι (ορθότατα επίσης) «είναι μειονέκτημα όταν συλλογιζόμαστε τους πατέρες της εκκλησίας, το Βυζάντιο και τις θαυματουργές εικόνες…», είναι ένας «δήθεν» πνευματικός άνθρωπος, που προσφέρει «κάκιστες υπηρεσίες» στον ελληνικό λαό.

3. Ο λόγος του κ. Αλεξάκη είναι απογοητευτικός για το «λαό μας», που έχει σε μεγάλη υπόληψη τους «λογάδες του» και

4. Ο κ. Αλεξάκης, συγγραφέας πολλών και ευρέως κυκλοφορούντων (και στη χώρα μας) βιβλίων, με σωρεία ευνοϊκότατων κριτικών και τιμημένος -στη Γαλλία- με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία στερείται «στοιχειώδους αυτοσεβασμού».

Πώς, λοιπόν, αντιλαμβάνεται τον πνευματικό άνθρωπο η «ελληνοχριστιανική αγωγή»; Ασφαλώς όχι σαν τον αθυρόστομο, αιρετικό, υμνητή των Ηράκλειτου, Θαλή και Δημόκριτου και αρνητή του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», των «πατέρων της εκκλησίας», του Βυζαντίου και των «θαυματουργών» εικόνων Αλεξάκη, αλλά σαν αυτόν που, λίγο παρακάτω, πλέκει το εγκώμιό του!

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (ΙΙ)

Ο λαός μας δε θέλει μεγάλα λόγια. Μερικές απλές κουβέντες του είναι αρκε­τές. Ούτε ζητάει πιστοποιητικά, ούτε κά­νει έλεγχο στη ζωή των δημιουργών. Τον εκφράζει ένα απλό και ταπεινό ενίοτε βίω­μα, πού μεταφράζεται σε εικόνες της κα­θημερινότητας, εικόνες που είναι ο σύ­ντροφος του λαού μας στη δύσκολη ανηφοριά της ζωής του. Τον εκφράζει ο λό­γος που διατυπώνει ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός στην ίδια στήλη του ίδιου περιοδικού που πιο πάνω σημειώνουμε, λί­γες μέρες νωρίτερα: «Η οδός των Ελλήνων είναι τα αρχαία ελληνικά τοπία, η Ακρόπολη, οι παπάδες, τα άμφια, τα χρυ­σόφοντα των εικόνων, όλα αυτά που σε ακολουθούν...Τα αισθάνομαι σαν μια προσευχή μέσα μου, σαν ένα παραλήρη­μα και τα ζωγραφίζω - ας είμαι κάπου αλλού. Υπάρχουν...Σαν μουρμουρητό, σαν να είναι ο ψάλτης από έναν εσπερινό» (Κυριακάτικη Καθημερινή, 7/10/2007)

Αυτός, μάλιστα, είναι «πνευματικός άνθρωπος» με τα όλα του: με αρχαία ελληνικά τοπία και την Ακρόπολη, αλλά και με παπάδες, άμφια (!), χρυσόφοντα εικόνων, προσευχές, ψαλτάδες κι εσπερινούς.

Γνήσιος δηλαδή εκφραστής του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», που ο προηγούμενος «λογάς» δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξή του.

Δε γνωρίζω πολλά πράγματα για τον κ. Φασιανό, εκτός του ότι είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους. Δε γνωρίζω επίσης, αν τα παραπάνω είναι τα πραγματικά του πιστεύω ή κάποιες δηλώσεις του «καλλιτεχνική αδεία». Ο άνθρωπος είναι εντελώς ελεύθερος να έχει τις απόψεις του και να τις δημοσιοποιεί. Όπως και να έχει όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει μια συνέντευξη τέτοιου είδους γνώμονα για την κατάταξη και κατηγοριοποίηση των πνευματικών δημιουργών: αυτοί εδώ, που λένε καλά λόγια για τη θρησκεία είναι οι καλοί, οι εκλεκτοί, ενώ οι άλλοι εκεί, που αδιαφορούν ή και καταφέρονται εναντίον της, είναι για το «πυρ το εξώτερον».

Αλλά, ζητάς να βρεις λογική σ’ αυτό, όπως και σε κάθε άλλο θρησκευτικό έντυπο; Έχει εξοβελιστεί από τη δογματική αλογία και τη θεώρηση του «σύμπαντος κόσμου» μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του φανατισμού και της τυφλής πίστης. Και να σκεφτεί κανείς ότι το περιοδικό αυτό, αυτοπροσδιοριζόμενο ως «παιδαγωγικό» εκδίδεται από εκπαιδευτικούς λειτουργούς(!) (ΧΕΕΛ)* και απευθύνεται σε παιδαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές δημόσιων σχολείων! Και μετά απορούμε για την άθλια εκπαίδευση της χώρας μας και τη διαρκώς υποβαθμιζόμενη παιδεία της. Μα με «περιδεείς» εκπαιδευτικούς, υποταγμένους στο «φόβο κυρίου», αρνητές της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά συνεχιστές απαράδεκτων μεσαιωνικών παιδαγωγικών πρακτικών, τι νέους, ανοιχτόμυαλους και ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες να διαμορφώσεις; Εξ ου και η οπισθοδρόμηση της σημερινής κοινωνίας προς θέσεις συντηρητικές και πράξεις ασιατικού ταλιμπανισμού…

*«Χριστιανική Ένωση Εκπαιδευτικών Λειτουργών»

Περισσότερα για το Βασίλη Αλεξάκη δες εδώ: http://www.greece2001.gr/writers/VasilisAlexakis.html

και για τον Αλέκο Φασιανό εδώ: http://www.artprisma.gr/mouseio_artist.asp?id=5&aid=472&lang=gr

ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ

Οι αυτοκρατορίες του χρόνου

Ρολόγια και τρένα, τηλέγραφοι και αποικιακή κατάκτηση: οι προκλήσεις στα τέλη του 19ου αιώνα αποτέλεσαν αναπόσπαστο πραγματικό υπόβαθρο για το κολοσσιαίο θεωρητικό άλμα της σχετικότητας. Δύο γίγαντες στις απαρχές της σύγχρονης επιστήμης συνέκλιναν σταδιακά προς την απάντηση: ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ένας νεαρός, άσημος γερμανός φυσικός, που πειραματιζόταν με τη μέτρηση του χρόνου χρησιμοποιώντας τηλεγραφικά δίκτυα και με το συγχρονισμό των ρολογιών στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, και ο διάσημος μαθηματικός Ανρί Πουανκαρέ, πρόεδρος του Γαλλικού Γραφείου Γεωγραφικού Μήκους, ο οποίος αντιστοίχιζε στα σημεία της υδρογείου τις χρονικές συντεταγμένες τους. Ο καθένας τους συνειδητοποίησε ότι, για να κατανοήσει τον προσφάτως ενοποιημένο πια κόσμο, έπρεπε να καθορίσει κατά πόσο υπήρχε ένας καθαρός χρόνος, όπου η ταυτοχρονία προσδιοριζόταν κατά απόλυτο τρόπο, ή κατά πόσο ο χρόνος ήταν σχετικός.

Ο διακεκριμένος ιστορικός της επιστήμης Peter Galison σταχυολόγησε νέες πληροφορίες από ανεξερεύνητα αρχεία, ξεχασμένες ευρεσιτεχνίες και σπάνιες φωτογραφίες, για να αφηγηθεί τη συναρπαστική ιστορία δύο επιστημόνων των οποίων η συγκεκριμένη επαγγελματική απασχόληση τους ενέπλεξε σε ένα σιωπηλό αγώνα δρόμου για τη θεωρία που θα κατακτούσε την αυτοκρατορία του χρόνου.

«Ο Peter Galison προσφέρει μια αριστοτεχνική και συναρπαστική αφήγηση της επανάστασης στην κατανόηση του χρόνου που συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα. Θέτει τον Αϊνστάιν και τον Πουανκαρέ στο σταυροδρόμι της φυσικής, της φιλοσοφίας και της τεχνολογίας, όπου το πρόβλημα του συγχρονισμού απομακρυσμένων ρολογιών έπαιξε κρίσιμο ρόλο τόσο στη νέα φυσική όσο και στη νέα τεχνολογία.»
—David Gross, βραβείο Νόμπελ φυσικής (2004)

«Ο Peter Galison, σε μια έκλαμψη ευφυΐας, χρησιμοποιεί την απαράμιλλη ικανότητά του να παρουσιάζει ιστορικά γεγονότα σε πολλά επίπεδα και από πολλές πλεονεκτικές σκοπιές, καθώς επίσης και το μοναδικό συνδυασμό ιστορικής, επιστημονικής και φιλοσοφικής καλλιέργειάς του, ώστε να φωτίσει με ένα νέο τρόπο εκείνη την επανάσταση στη φυσική που τη συνδέουμε με τον όρο σχετικότητα. Ένα απολύτως απαραίτητο βιβλίο για τους ειδικούς και ταυτόχρονα ένα υπέροχο ανάγνωσμα για τον καθένα.»
—Hilary Putnam, ομότιμος καθηγητής, Πανεπιστήμιο Harvard

«Πολύ παραπάνω από ιστορία της επιστήμης: ένας άθλος στο είδος του […].»
—The New York Times Book Review

«Ευανάγνωστο αλλά και οξυδερκές βιβλίο. Ο Galison ζωντανεύει την ιστορία του χρόνου ως ιστορία των καλωδίων και των σιδηροτροχιών, των χαρτών ακριβείας και των αυτοκρατορικών επιδιώξεων, της ιστορίας της φυσικής και της φιλοσοφίας.»
—Science

Ο Peter Galison είναι καθηγητής ιστορίας της επιστήμης και καθηγητής φυσικής στην έδρα Mallinckrodt του Πανεπιστημίου Harvard. Του έχουν απονεμηθεί το Βραβείο Max Planck, η υποτροφία από το Ίδρυμα MacArthur, καθώς και το Βραβείο Pfizer καλύτερου βιβλίου ιστορίας της επιστήμης για το έργο του «Image and Logic».

Peter Galison: ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ
Πρόλογος στην ελληνική έκδοση: P. Galison
Σελ. 448, 26 €, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΩΝ

«Λαός διχασμένος, πάντα νικημένος» κατ’ αντιστροφή του: «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος».
Οι άνεργοι περιμένουν μια θέση εργασίας απ΄ αυτές που τους υπόσχονται αφειδώς προεκλογική περίοδος γαρ) τα κόμματα εξουσίας. Οι άστεγοι πυροπαθείς περιμένουν την "κρατική βοήθεια". Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας περιμένει ακόμα ένα «σωτήρα» -οποιασδήποτε μορφής- να (ξανα)βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όλοι κάτι, τελοσπάντων, περιμένουμε κι όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης, καθώς ζούμε την εποχή μας μαζί με τους άλλους. Όλοι κρατάμε στα χέρια μας ένα κομμάτι από την ανισορροπία του τρόμου, που βασιλεύει γύρω μας και μας κυριεύει. Κανείς, ωστόσο, δε χάνει την ελπίδα του. Μπροστά στο καλύτερο αύριο, παραβλέπουμε παροδικά νοσηρά φαινόμενα του σήμερα. Το ερώτημα είναι αν κάνουμε κάτι για να τ’ αλλάξουμε, ή επειδή δεν κάνουμε όσα χρειάζονται, γι’ αυτό και τίποτε δεν αλλάζει. Μόνο κάποιοι παντοδύναμοι μηχανισμοί, αόρατοι, έξω από κάθε κοινωνικό έλεγχο κινούν τα πάντα, μας κατευθύνουν και μας σέρνουν…
Στη βαθιά διχασμένη κοινωνία μας μαίνεται ένας πόλεμος χωρίς αρχές, ανάμεσα σε ομάδες και φατρίες κομματικές, θρησκευτικές, συντεχνιακές, ποδοσφαιρικές κ.λπ. Οι κοπαδοί (λογοπαίγνιο ή νεολογισμός, που σημαίνει αυτούς που ακολουθούν το κοπάδι) ακολουθούν χωρίς αντιστάσεις, αδύναμοι, υποτακτικοί σ’ ό,τι τους υπόσχονται οι «οργισμένοι» ηγέτες, που αγωνίζονται για το «δίκιο» τους. Η αντιπαράθεση γίνεται χωρίς όρους. Πάνω απ’ όλα, το «εγώ». Από τη Βουλή ως τα τηλεοπτικά παράθυρα, ένας στείρος φανατισμός, που ενισχύει το διχασμό, ένας πόλεμος λέξεων για εντυπωσιασμό, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής στάσης. Το σκηνικό, μονίμως στημένο: ό,τι κακό και να συμβεί το προκαλούν πάντα οι απέναντι, οι άλλοι, οι κακοί…
Η γενιά μας θ’ απολογηθεί κάποτε, όχι τόσο για τις κακές πράξεις των ολίγων μοχθηρών ανθρώπων, όσο για τη σιωπή της αδιαφορίας των πολλών «καλών», αλλά και γιατί οι εξουσίες των λίγων μπορούν να υποτάσσουν τόσους πολλούς. Είναι πραγματική έκπληξη, η αφέλεια των πολλών και η τυφλή υποταγή τους στην εξουσία. Είναι εκπληκτικό το πώς, εντέχνως καθοδηγούμενοι οι πολλοί, μπορούν να βλέπουν τα ασήμαντα σπουδαία και να παραβλέπουν τα σημαντικά και ουσιώδη. Αυτοί, ακριβώς, οι σιωπηλοί «καλοί πολίτες», γίνονται οι φανατικότεροι «κοπαδοί», ταμπουρωμένοι πίσω από καταστατικούς κανόνες και σύμβολα. Είναι πάντοτε εύκαιροι και άνετοι στην κριτική, αλλ' αδύναμοι στην αυτοκριτική, βλέπουν παντού εχθρούς και καταγγέλλουν ό,τι κινείται έξω από τα όρια της απόλυτης δικαιοσύνης τους.
Η καλύτερη σχολή για την κατάρτιση φανατικών «κοπαδών» είναι η ανώτερη βαθμίδα της δημοκρατίας μας, η Βουλή των Ελλήνων. Εκεί φαίνεται σ’ όλο του το μεγαλείο ο…ανύπαρκτος πολιτικός πολιτισμός μας. Την παράσταση, βέβαια, κλέβουν πάντα τα κόμματα εξουσίας, όπου οι εκπρόσωποί τους χωρίς ίχνος αυτοκριτικής στάσης, με τις «έξυπνες» ατάκες τους, προσπαθούν να ξύσουν τις πληγές των κοπαδών, ώστε ν’ ανέβει λίγο η πατριωτική τους αδρεναλίνη.
Ζητούνται, φίλοι μου, αντιστάσεις απέναντι στα νοσηρά φαινόμενα των ημερών μας. Και μπορούμε να τις βρούμε μόνο με την κοινωνικοποίησή μας και την απαλλαγή μας από φανατισμούς και πάθη. Μπορούμε να τις προβάλλουμε καθημερινά, μέσα από διάφορες μορφές πολιτικής πάλης, με την επιδίωξη πάντα της μέγιστης δυνατής συσπείρωσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Έχουμε υποχρέωση να μην επιτρέψουμε ποτέ να μας κλείνουν την πόρτα, αλλά και καθήκον να την κρατάμε ανοιχτή και για κείνους που έχουν λιγότερες ευκαιρίες. Η κοινωνικοποίησή μας είναι ο εξανθρωπισμός μας και το αντίστροφο. Αν, λοιπόν, οφείλουμε να πράττουμε και να ζούμε ομαδικά, συγχρόνως οφείλουμε να διατηρούμε και τη βούλησή μας ελεύθερη. Δύσκολο, αλλ’ απαραίτητο!

CHARLES FREEMAN: «ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ»

«Η θεμελίωση του Δυτικού κόσμου»

Είναι υπερβολή να θεωρήσουμε ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός έθεσε τα θεμέλια του Δυτικού κόσμου; Όχι, υποστηρίζει ο διακεκριμένος ιστορικός Τσαρλς Φρίμαν: η εκτίμηση των επιτευγμάτων της αρχαίας Ελλάδας συνιστά τη βάση οποιασδήποτε απόπειρας κατανόησης της δυτικής παράδοσης. Δε χρειάζεται να εξιδανικεύσει κανείς τους Έλληνες για να τεκμηριώσει αυτή την άποψη. Η συγκρότηση της πόλης-κράτους και η γένεση της δημοκρατίας, η ανάλυση της δομής της γλώσσας και η καλλιέργεια της ρητορικής και της φιλοσοφίας, η ανάπτυξη της πολιτικής δραστηριότητας και η θεμελίωση της πολιτικής σκέψης, η αναπαράσταση του φυσικού κόσμου και της ανθρώπινης κοινωνίας στις τέχνες και ειδικότερα στη δραματουργία, αλλά και η συγκρότηση της επιστημονικής έρευνας, εξακολουθούν να συνιστούν, μεταξύ άλλων -με τη μεσολάβηση και της ρωμαϊκής εμπειρίας- το «χρωμοσωματικό» υλικό της δυτικής σκέψης και συνείδησης.

O Τσαρλς Φρίμαν επιχειρεί στο «Ελληνικό επίτευγμα» να καλύψει αυτή την υπεργόνιμη και πολυδιάστατη πολιτισμική εμπειρία, προσφέροντας ένα περιεκτικό πανόραμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από τους μυκηναϊκούς χρόνους ως την κατάκτηση της Ελλάδας από τη Ρώμη και ύστερα. Κυρίως, όμως, το «Ελληνικό επίτευγμα» συνιστά μια ψύχραιμη όσο και διεισδυτική εξερεύνηση του πώς η ιστορία της Δύσης είναι συνυφασμένη με την αρχαιοελληνική κουλτούρα και Ιστορία.

Εδώ και 30 χρόνια, ο Τσαρλς Φρίμαν περιηγείται τους περισσότερους από τους τόπους, που αναφέρονται σ' αυτό το βιβλίο το, από την Αφροδισιάδα στην Ολυμπία, από την Τροία στους Δελφούς. Έχει ασχοληθεί με ανασκαφές και στις τρεις ηπείρους που περιβάλλουν τη Μεσόγειο και υπήρξε διευθυντής ακαδημαϊκών σπουδών σε θερινά σχολεία με γνωστικό αντικείμενο την Ιταλία της Αναγέννησης.

Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, Νοέμβρης 2004, μετάφραση: Μαίρη Περαντάκου - Κουκ, σελ. 779
Αγγλικός τίτλος: "GREEK ACHIVEMENT"

ΦΛΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

«Με το θάνατο του Ιουλιανού το φως χάθηκε και τώρα δεν απομένει τίποτε άλλο από το ν΄ αφήσουμε το σκοτάδι να και να ελπίζουμε πως θα φανεί μια μέρα ένας άλλος ήλιος, γεννημένος απ΄ το μυστήριο του χρόνου κι από την αγάπη του ανθρώπου για το φως» Γκορ Βιντάλ, «Ιουλιανός»

Πρόκειται για το γνωστό αυτοκράτορα, που το ρωμαϊκό θεοκρατικό και πλουτοκρατικό κατεστημένο στιγμάτισε και τέλος δολοφόνησε, επειδή επιχείρησε πολιτική αναδιοργάνωση και επανάσταση στην οικονομία, στον πολιτισμό, στο στρατό με τη θεσμοθέτηση ανεξιθρησκίας και τη διαφύλαξη και ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας και δικαίου, προς όφελος και ανακούφιση των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων της πολυεθνικής ενιαίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Σήμερα ο Ιουλιανός αποτελεί μια ενοχλητική παρένθεση μέσα στα εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας. Αναφέρεται πάντα ως "Παραβάτης ή Αποστάτης", παρωνύμιο που του κόλλησαν οι χριστιανοί, οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση τον εμφανίζουν ως έναν ανεδαφικό οραματιστή, ένα ανίσχυρο ανάχωμα που παρασύρθηκε γρήγορα από το ποτάμι της ιστορίας.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Η σύγχρονη ιστοριογραφία (πλην της εγχώριας) έπαψε πια να τον αντιμετωπίζει ως παραβάτη του χριστιανικού νόμου και τον θεωρεί ως έναν ευφυέστατο άνθρωπο της εποχής του, ενταγμένο στο πνευματικό κλίμα του 4ου αιώνα. Τα τραγικά όμως προσωπικά του βιώματα και η ανώτερη μόρφωσή του, τον έκαναν να αμφισβητήσει την ορθότητα της χριστιανικής πίστης και, κυρίως, να αντιληφθεί ότι ήταν ασύμβατη με τον πλουραλισμό και τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας. Από τόσο νωρίς, είχε την οξυδέρκεια να διαπιστώσει πόσο ολέθρια για τον άνθρωπο είναι τα δόγματα του χριστιανισμού και προσπάθησε να απαλλάξει ή έστω να προστατέψει τους υπηκόους του από τη λαίλαπα της αλογίας και του σκοταδισμού, που θεωρούσε βέβαιο ότι θα ξεσπούσε τους κατοπινούς αιώνες.
Σταχυολογούμε παρακάτω ελάχιστες από τις προωθημένες ιδέες του μεγάλου φιλοσόφου αυτοκράτορα.

ΜΙΚΡΟ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ

· Μπορείς με τρεις ή τέσσερις μόνο φιλοσόφους να ευεργετήσεις τη ζωή των ανθρώπων πολύ περισσότερο από πολλούς βασιλιάδες μαζί.

· Αυτός που κυβερνάει πρέπει να είναι καλύτερος απ΄ αυτούς που κυβερνάει.

· Σε κάθε πράγμα η έλξη προς το καλύτερο είναι ισχυρότερη από τη στροφή προς το χειρότερο.

· Δε νομίζω πως υπάρχει αδίκημα πιο μισητό από την αχαριστία.

· Κορυφαίες αρετές θεωρώ την επιείκεια, τη σωφροσύνη και τη φρόνηση.

· Ο θάνατος είναι μια διηνεκής ησυχία, ενώ η ζωή έχει πολλές και ευχάριστες, αλλά και δυσάρεστες καταστάσεις.

· Μία είναι η φιλοσοφία και όλοι οι φιλόσοφοι, επιδιώκοντας τον ίδιο σκοπό προσέρχονται προς αυτόν από διαφορετικούς δρόμους.

· Είναι πρέπον να δίνουμε και στους αντιπάλους μας ρούχα και τροφή, γιατί τα δίνουμε σε ανθρώπους κι όχι σε χαρακτήρες.

· Απ΄ τα παλαιότερα έργα ας ψυχαγωγηθούμε επιλέγοντας τις καλύτερες διηγήσεις, όπως ακριβώς απ΄ ένα ολάνθιστο λιβάδι μαζεύουμε τα ομορφότερα λουλούδια.

· Από τη μελέτη της ελληνικής γραμματείας ο καθένας γίνεται καλύτερος, ακόμα κι αν στερείται παντελώς φυσικής ικανότητας.

· Σωστή παιδεία δεν είναι να χειρίζεσαι επιδέξια τη γλώσσα, αλλά να σκέφτεσαι λογικά και να έχεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, για το ωραίο και το αισχρό. Όποιος λοιπόν άλλα πιστεύει κι άλλα διδάσκει, τόσο πολύ απέχει από την παιδεία, όσο και από το να είναι ηθικός άνθρωπος.

· Όσοι θέλουν να επαγγέλλονται το δάσκαλο πρέπει να είναι λογικοί και οι ιδέες που διδάσκουν να μην έρχονται σε σύγκρουση με το λειτούργημά τους.

Πηγές:

Αλέξ. Μήτσιου: Πολιτική θεολογία και Ιουλιανός, Ερωδιός, 2002
Αλέξ. Μήτσιου: Ιουλιανού ιερή σοφία, Αρχέτυπο, 2004
Ι. Αβραμίδης - Ι. Χριστοδούλου: Ιουλιανός (Μισοπώγων - Επιστολές - Κατά χριστιανών), Θύραθεν 1997
Π. Αθανασιάδη: Ο Ιουλιανός του θρύλου, Αθηνά, 1977
Π. Αθανασιάδη: Ιουλιανός, μια βιογραφία, Μ.Ι.Ε.Τ 2001
Α. Καμάρα: Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης Ρωμ. Αυτοκρατορίας, Κατάρτι, 2000
Θ. Μαργαρίτης: Ιουλιανός, ο εστεμμένος φιλόσοφος, 1997
Claude Fouquet: Ιουλιανός, Λιβάνης, 1995
G. Bowersock: Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα, Μ.Ι.Ε.Τ 2000
G. Vidal: Ιουλιανός, Εξάντας 1998

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Η παροιμιώδης φράση «συνθήκες σαν της αρχαίας Ρώμης» ισχύει και για τις συνθήκες στη χριστιανική εκκλησία. Οι φρικαλεότητες της ύστερης αρχαιότητας και οι αχρειότητες των χριστιανών «ποιμένων» και «ποιμνίων» ωραιοποιούνται μέχρι και σήμερα (κυρίως στη χώρα μας) από τους εκκλησιαστικούς ιστορικούς ή αποσιωπώνται.
Οι περισσότεροι «λαϊκοί» θεωρούσαν απλώς αδύνατη μια τέτοια σωρεία εγκληματικών πράξεων κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ενώ αργότερα πίστευαν πως πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις.
Όλα αυτά τα εγκλήματα αιώνων κατά των πληθυσμών Ευρώπης και Ανατολής πείθουν ότι δεν ήταν συγχωρητέα πταίσματα μιας κατά τα άλλα «αγίας εκκλησίας», αλλά ουσιαστικές αποδείξεις μιας κρατικοποιημένης θρησκείας.

«Γράφω την ιστορία της σταθερής σύνδεσης μεταξύ της λεγόμενης κοσμικής και εκκλησιαστικής πολιτικής, μαζί με τις επιπτώσεις της θρησκείας στο λαό: για την εγκληματικότητα στην εξωτερική πολιτική, στην αγροτική, εμπορική και οικονομική πολιτική, στον πολιτισμό, στη λογοκρισία, στη συνεχιζόμενη εξάπλωση της άγνοιας και της δεισιδαιμονίας, για την αδίστακτη εκμετάλλευση της σεξουαλικής ηθικής, του συζυγικού και του ποινικού δικαίου.
Γράφω για την εγκληματικότητα των κληρικών, όπως αυτή εκδηλώθηκε ανά τους αιώνες με τον ιδιωτικό πλουτισμό, το παζάρεμα των αξιωμάτων, τη λατρεία των θαυμάτων και των οστών, τις διάφορες μορφές παραποίησης κ.λ.π.
Με λίγα λόγια: γράφω την ιστορία ενός εγκλήματος σε όλη την έκταση της κρατικής, εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής της χριστιανοσύνης».

Karlheinz Deschner
Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού
1ος τόμος: Πρώιμα χρόνια, σελ.878
2ος τόμος: Το τέλος του αρχαίου κόσμου, σελ. 710
3ος τόμος: Αρχαία χριστιανική εκκλησία Α', σελ. 539
4ος τόμος: Αρχαία χριστιανική εκκλησία Β', σελ. 451
5ος τόμος: Η αρχή του Μεσαίωνα Α': Μεροβίγγειοι, σελ. 440
6ος τόμος: Η αρχή του Μεσαίωνα Β': Καρολίδες και Καρλομάγνος, σελ. 400
7ος τόμος: 9ος αιώνας: Λουδοβίκος Α' ο ευσεβής, σελ. 445
8ος τόμος: 10ος αιώνας: Όθων ο μέγας, σελ. 511
Μετάφραση: Ρ. Ζαρκάδη, Μ. Αργυροηλιοπούλου, Τ. Φατσέας, Ξ. Αρμύρος
Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ 2004 - 2006

Βιβλίο όχι από εκείνα που απλά διαβάζεις μια φορά, αλλά ένα 10τομο έργο 4.500 σελίδων περίπου (μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει σε μετάφραση οι 8 τόμοι), που απαιτεί σοβαρή και συνεχή μελέτη. Μια από τις πληρέστερες ιστορικές έρευνες, που αποδεικνύει με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία την καθόλου ειρηνική και αβίαστη επιβολή του χριστιανισμού στην Ευρώπη. Με πλήθος παραπομπών και σημειώσεων και απέραντη βιβλιογραφία.

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ

Η γεωγραφία της Τροίας στην Ιλιάδα συμπίπτει με την ιζηματογενή ακτή των Δαρδανελίων

Ο Όμηρος γνώριζε καλά τη γεωγραφία της Τροίας, λένε αμερικανοί ερευνητές. Η περιγραφή του Έλληνα ποιητή για τον Τρωικό πόλεμο, συμφωνεί μ’ ένα ξανακοίταγμα της περιοχής ως προς το πώς θα έμοιαζε πριν από 3000 χρόνια.
Στην Ιλιάδα, ο Όμηρος αφηγείται, ως γνωστόν, την πολιορκία και τελικά την κατάκτηση της Τροίας από τον ενωμένο στρατό των ελλήνων βασιλιάδων που επεδίωξαν να πάρουν πίσω τη γυναίκα του Σπαρτιάτη βασιλιά Μενέλαου Ελένη από τον απαγωγέα της, πρίγκιπα της Τροίας Πάρη. Αυτό πιστεύεται ότι έγινε γύρω στο 1250 π.Χ.
Η περιγραφή των μαχών και της πολιορκίας από τον Όμηρο, δίνει αρκετά στοιχεία για τον κάμπο, όπου βρίσκονταν η Τροία. Αργότερα, τον 1ο αιώνα ο Έλληνας ιστορικός Στράβων αναφέρει στο βιβλίο του «Γεωγραφικά» ότι στην εποχή του η Τροία ήταν γνωστή ως νέο «Ίλιον».
Η αρχαία Τροία εικάζεται ότι βρίσκονταν στο λόφο Χισαρλίκ της σημερινής Τουρκίας. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν τα ερείπια μιας πόλης εκεί. Στην πραγματικότητα βρέθηκαν πολλές αρχαίες Τροίες, καθώς η πόλη αυτή καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές από το 3000 π.Χ.
Αυτά τα ερείπια κείτονται σήμερα στην άκρη του οροπεδίου, που δεσπόζει πάνω από μια πεδιάδα, που την πλημμυρίζει με άμμο, λάσπη και βάλτους ένα ορμητικό ποτάμι.
Όταν πρωτοχτίστηκε η Τροία, γύρω στο 3000 π.Χ., όπως υποστηρίζει ο Τζων Κραφτ και οι συνεργάτες του στο πανεπιστήμιο Ντελάγουερ του Νιούαρκ, βρίσκονταν στα παράλια ενός μεγάλου κόλπου, που κάλυπτε το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής πεδιάδας.
Σήμερα, πάντως, το τοπίο της Τροίας δείχνει τελείως διαφορετικό. Με τον καιρό η λάσπη που κατέβαζαν οι ποταμοί Σιμόεις και Σκάμανδρος (σημερινοί Ντουμρέκ Σου και Καρά Μεντερές), που χύνονται στον κόλπο, μετακίνησε την ακτογραμμή των Δαρδανελίων αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα, αφήνοντας την πόλη της Τροίας σαν παλιό ναυάγιο πίσω στην ξηρά.
Οι ερευνητές ανιχνεύουν τις αλλαγές αυτές μέσα στο χρόνο, χρησιμοποιώντας ραδιοάνθρακα, με τον οποίο χρονολογούν τα απολιθώματα που βρίσκουν στα ιζήματα της πεδιάδας. Η ανάλυση αποκάλυψε πως, σε διάφορες εποχές, το έδαφος υπήρξε βάλτος, λιμνοθάλασσα, ή ακόμα νωρίτερα, ένας πλημμυρισμένος κόλπος. Η έρευνα ξεκίνησε το 1977 με διευθυντή το συνεργάτη του Κραφτ, Ιλάν Καγιάν του πανεπιστημίου «Αιγαίο» της Σμύρνης.
Ο ελληνικός στρατός, όπως λέει ο Όμηρος, στρατοπέδευσε στην ακτή του Αιγαίου, δυτικά της Τροίας και οι πολεμιστές έσυραν τα πλοία τους «στην παραλία της φουρτουνιασμένης θάλασσας, αρκετά μακριά από το πεδίο της μάχης». Η ομάδα του Κραφτ υπολογίζει πως το στρατόπεδο των Ελλήνων στήθηκε κατά μήκος του ακρωτηρίου, δυτικά της περιοχής που βρίσκονταν κάποτε ο κόλπος της Τροίας και οι Έλληνες το υπερασπίζονταν με μια «βαθιά τάφρο» στο νότιο μέρος, που εμπόδιζε τους Τρώες να προωθηθούν στο στενόμακρο αυτό ακρωτήριο, που έμοιαζε με δάχτυλο γης.
Οι ερευνητές εντόπισαν το πέρασμα του «καλίρροου» ποταμού Σκαμάνδρου. Εδώ, σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Αχιλλέας έσπασε τη γραμμή των Τρώων και τους απώθησε πάνω στις απότομες όχθες του ποταμού, μέσα στα βαθιά ορμητικά νερά. Την εποχή του Στράβωνα, προφανώς η πεδιάδα ήταν περισσότερο φαρδιά προς τα βόρεια, έτσι που το ακρωτήριο δεν ήταν πια εμφανές και οι δύο ποταμοί μπορούσαν να ρέουν μαζί, προτού εκβάλουν στον υποχωρούντα κόλπο.
Τα ευρήματα της ομάδας δείχνουν ότι η κρίση του Στράβωνα ήταν εξαιρετικά ακριβής, όταν μιλούσε για τη γεωγραφία του Τρωικού πολέμου. Συνειδητοποίησε πως η απόθεση προσχώσεων άλλαξε την ακτή από την εποχή του Ομήρου και μετά και, φαίνεται ότι υπέθετε σωστά, όταν δήλωνε ότι το στρατόπεδο των Ελλήνων και ο σταθμός των πλοίων βρίσκονταν «20 στάδια» (4 χλμ.) μακριά από το Ίλιον.

ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΕΣ

Αγαπητοί παραθεριστές, τωρινοί και μέλλοντες, στους διάφορους παραθεριστικούς προορισμούς που είστε ήδη ή πρόκειται οσονούπω να φτάσετε, θερμώς παρακαλούμε, λάβετε υπόψη σας και τα κάτωθι:

1. Στους τόπους παραθερισμού σας διαβιεί και εντόπιος πληθυσμός με δικούς του ρυθμούς, ωράρια, ήθη και παραδόσεις, που πρέπει να σεβαστείτε, ως φιλοξενούμενοι και να μη συμπεριφέρεστε ως επιδρομείς και κατακτητές.

2. Οι υποδομές των μικρών και απομονωμένων περιοχών -νησιών κυρίως- μόλις και μετά βίας εξυπηρετούν τις ανάγκες των εντοπίων. Με τη δική σας υπερβολική χρήση, επέρχεται ξαφνικός κορεσμός με ανεπιθύμητα αποτελέσματα (λειψυδρία, σκουπιδοπλημμύρα, σκατοπλημμύρα κ.λπ.)

3. Το οδικό δίκτυο των περιοχών αυτών είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Αν κουβαληθούν και καμιά εκατοστή 4Χ4, μαζί με κάμποσα τρέιλερ σκαφών, πάει, φράκαρε! Οπότε, δώρο άδωρο το τζιπ. Πιο φτηνά θα σας έρθει το ενοικιαζόμενο, αμάξι ή μηχανάκι. Σκεφθείτε το!

4. Μια όμορφη περιοχή -κι έχει πάμπολλες η Ελλάδα- θεωρείται τόπος παραθερισμού, γιατί προσφέρει ξεκούραση, ηρεμία, ξέγνοιαστο τρόπο ζωής για λίγες ημέρες. Προς τι λοιπόν, το άγχος, η φασαρία, το τρέξιμο και το κουβάλημα όλων των ψυχοφθόρων συνηθειών της πόλης;

5. Διακοπές είστε ή πάτε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσετε πως θα αντιμετωπίσετε καταστάσεις διαφορετικές από αυτές της πόλης και της γειτονιάς σας. Μην τα θέλετε όλα δικά σας. Ό,τι έχει ο κάθε τόπος, προσφέρει. Μην εκνευρίζεστε με ελλείψεις, ατέλειες, ανεπάρκειες. Ήρθατε, άλλωστε, με δική σας επιλογή και ευθύνη. Και, κυρίως, μην κακολογείτε τους ντόπιους. Δε φταίνε σε τίποτε. Σκεφθείτε ότι χωρίς την άνεση ή την υπηρεσία που εσείς για λίγες μόνο ημέρες στερηθήκατε, εκείνοι ζουν ολόκληρη ζωή!

Καλές διακοπές, ήρεμες, απολαυστικές και ανανεωτικές!
Ένας μόνιμος κάτοικος παραθεριστικής περιοχής.

ΤΑ ΚΑΤΟΠΤΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ

«Ανήκει στη φαντασία του Λουκιανού η καύση των ρωμαϊκών πλοίων από τον Αρχιμήδη, κατά την πολιορκία των Συρακουσών το -212, με τη χρησιμοποίηση κοίλων κατόπτρων», αναφέρουν σε άρθρο τους οι φυσικοί του πανεπιστημίου του αγίου Φραγκίσκου Άλλαν Μιλς και Ρόμπερτ Κριφτ και προσπαθούν να τα στηρίξουν με το επιχείρημα ότι, ο Αρχιμήδης θα χρειάζονταν κάτοπτρο 420 τετραγωνικών μέτρων και απόσταση 50 μέτρων. Αλλά κι αν ακόμη προκαλούσε ανάφλεξη, αυτή θα ήταν βραδύτατη και «θα μπορούσαν να τη σβήσουν τα πληρώματα των πλοίων μ’ έναν κουβά νερό»!

Αυτά ισχυρίζονται οι αμερικανοί επιστήμονες, χωρίς όμως να λαμβάνουν υπόψη τους - μάλλον από άγνοια - τα παρακάτω ατράνταχτα στοιχεία και πραγματικά περιστατικά:
1. Την καύση των ρωμαϊκών πλοίων δεν την αναφέρει μόνο ο Λουκιανός, όπως λένε, αλλά και άλλοι έξη(!) συγγραφείς και ιστορικοί: ο Γαληνός, ο Ευστάθιος, ο Ανθέμιος, ο Δίων ο Κάσιος, ο Τζέτζης και ο Μιχαήλ Ψελλός.
2. Το ότι ο Αρχιμήδης είχε πράγματι ανακαλύψει τις ιδιότητες των κατόπτρων αποδεικνύεται από το βιβλίο του γερμανού καθηγητή Χοπ «Ιστορία της Φυσικής», όπου αναφέρεται ότι το 1492 στη Βενετία ο έλληνας καθηγητής Γεώργιος Βάλλας είχε στη βιβλιοθήκη του το βιβλίο του Αρχιμήδη «Κατοπτρικά», που όμως αργότερα χάθηκε (εκλάπη). Εάν, λοιπόν, ο Αρχιμήδης δεν είχε ολοκληρωμένη άποψη για τα κάτοπτρα και δεν ήταν σίγουρος για τις πρακτικές τους εφαρμογές, ουδέποτε θα έγραφε σχετικό σύγγραμμα.
3. Στα 1200 μ.Χ. ο Ιωάννης Ζωναράς ανέφερε ότι ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πρόκλος o Λύκιος ή Διάδοχος τον 5ο μ.Χ. αιώνα, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του Αρχιμήδη κατέκαυσε το στόλο των Θρακών υπό τον Βιταλιανό, που πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη. Θετική άποψη απέναντι στο γεγονός είχε λάβει και ο Ρογήρος Βάκων (Roger Bakon) στα 1250 και ο Buffon στα 1747.
4. Το σπουδαιότερο όμως επιχείρημα ενάντια στις φλυαρίες των δύο παραπάνω αμερικανών φυσικών είναι το πείραμα που πραγματοποίησε στις 6 Νοεμβρίου 1973 στο Σκαραμαγκά, ο έλληνας μηχανικός Ιωάννης Σακκάς με τη βοήθεια του καθηγητή (μαθηματικού) Ε. Σταμάτη όπου, ενώπιον αντιπροσώπων ξένων και ελληνικών Μ.Μ.Ε, χρησιμοποιώντας 70 επίπεδα (σκεφθείτε να ήταν και κοίλα) επίχαλκα κάτοπτρα διαστάσεων 1,70 επί 0,70 μ. έκαψαν από απόσταση 100 μέτρων ομοίωμα ρωμαϊκού πλοίου και ξύλινες βάρκες μέσα στη θάλασσα! Το αποτέλεσμα του πειράματος αυτού ήταν εκπληκτικό γιατί, παρά την επικρατούσα συννεφιά, η ανάφλεξη έγινε μέσα σε δευτερόλεπτα και σε τρία λεπτά όλα είχαν καεί! Η επιτυχία του πειράματος προκάλεσε το ενδιαφέρον όλου του διεθνούς επιστημονικού κόσμου για το μεγάλο φυσικό της αρχαιότητας, τον Αρχιμήδη κι έγραψαν γι’ αυτό εκείνη την εποχή με τίτλο «στ’ αχνάρια του Αρχιμήδη» οι «Τάιμς» της Ν. Υόρκης, το περιοδικό «Τάιμ» και πολλά ευρωπαϊκά έντυπα.

Το πείραμα του Σακκά επαναλήφθηκε το 2005 από τους επιστήμονες του Μ.Ι.Τ με τα ίδια επιτυχή αποτελέσματα. Με 100 επίπεδα χάλκινα κάτοπτρα κατάφεραν και αυτοί να κάψουν σε ελάχιστα λεπτά μια ρωμαϊκή γαλέρα.

Αξίζει να συμπληρώσουμε εδώ ότι η χρησιμοποίηση φακών και κατόπτρων για το άναμμα φωτιάς ήταν γνωστή στους έλληνες από την πανάρχαια εποχή των Ορφικών, τελειοποιήθηκε σε μέγιστο βαθμό από τον Αρχιμήδη και βρήκε πλήρη πρακτική εφαρμογή στο κάψιμο του ρωμαϊκού στόλου του ρωμαίου Μάρκελλου, που είχε πολιορκήσει τις Συρακούσες από το -215 ως το -212.

KRAUSS VS DAWKINS

Διάβασα πρόσφατα στο τελευταίο τεύχος της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού Scientific American μια ενδιαφέρουσα συνομιλία-αντιπαράθεση (που καταλήγει σε συμφωνία) ανάμεσα σε δυο γνωστούς επιστήμονες: το φυσικό Lawrence Krauss, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve του Οχάιο και τον εξελικτικό βιολόγο Richard Dawkins, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Το θέμα τους ήταν η σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας και θεώρησα τις απόψεις τους πολύ αξιόλογες. Όμως, λόγω της μεγάλης έκτασης του κειμένου απέσπασα μόνο τις τελευταίες τοποθετήσεις τους. Διαβάστε ολόκληρη τη συνομιλία γύρω από το συγκεκριμένο θέμα εδώ:
http://www.sciam.gr/topics.asp?action_id=topic_analysis&issue_id=507&topic_id=1072

Εκτεταμένη παράθεση της συνομιλίας (στα αγγλικά) θα βρείτε εδώ:
http://www.sciam.com/article.cfm?chanID=sa006&colID=1&articleID=25A5DA8D-E7F2-99DF-32F53BCD97024B43
­­­

–Krauss: Θα ήθελα να κλείσω με ένα θέμα που νομίζω ότι έχει τη μεγαλύτερη σημασία στην τρέχουσα συζήτηση μεταξύ των επιστημόνων σχετικά με τη θρησκεία: Είναι η θρησκεία εγγενώς κακή; Εδώ θα πρέπει να ομολογήσω ότι οι δικές μου απόψεις έχουν εξελιχθεί, προϊόντος του χρόνου, αν και εσύ ίσως ισχυριστείς ότι απλώς έγινα πιο μετριοπαθής. Ασφαλώς υπάρχει πληθώρα στοιχείων σύμφωνα με τα οποία η θρησκεία ευθύνεται για πολλές φρικαλεότητες, και συχνά τονίζω, όπως και εσύ, ότι στις μέρες μας κανένας δεν θα έριχνε σκοπίμως αεροπλάνα πάνω σε ψηλά κτίρια εάν δεν έτρεφε την πίστη ότι ο Θεός στέκεται πλάι του.
Ως επιστήμονας πιστεύω ότι ο ρόλος μου έγκειται στο να ενίσταμαι όταν η θρησκευτική πίστη οδηγεί τους ανθρώπους να διδάσκουν ψεύδη για τον κόσμο. Από αυτή τη σκοπιά, θα ισχυριζόμουν ότι πρέπει να σεβόμαστε τις θρησκευτικές ευαισθησίες ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από κάθε άλλη μεταφυσική κλίση· όμως στις περιπτώσεις στις οποίες αυτές σφάλλουν δεν θα πρέπει να γίνονται σεβαστές. Όταν λέω σφάλλουν, εννοώ πεποιθήσεις οι οποίες βρίσκονται καταφανώς σε διαφωνία με τα εμπειρικά δεδομένα. Η Γη δεν έχει ηλικία 6.000 ετών. Ο άνθρωπος του Κένγουικ δεν ήταν ινδιάνος Γιουματίλα. Αυτό όμως που πρέπει να προσπαθήσουμε να εκριζώσουμε δεν είναι η θρησκευτική πίστη αλλά η άγνοια. Μόνο όταν η πίστη απειλείται από τη γνώση γίνεται εχθρός.

–Dawkins: Νομίζω ότι εδώ σχεδόν συμφωνούμε. Και μολονότι η λέξη «ψεύδος» έχει μεγάλη βαρύτητα, διότι υποδηλώνει πρόθεση να εξαπατήσεις, δεν είμαι ένας από αυτούς που υψώνουν ηθικά επιχειρήματα πάνω από το ερώτημα σχετικά με την αλήθεια των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Είχα πρόσφατα μια τηλεοπτική συνάντηση με τον βετεράνο πολιτικό Τόνι Μπεν, πρώην υπουργό τεχνολογίας, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του χριστιανό. Έγινε φανερό κατά την πορεία της συζήτησής μας ότι δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για το εάν οι χριστιανικές πεποιθήσεις είναι αληθείς ή ψευδείς· νοιαζόταν μόνο για το κατά πόσον είναι ηθικές. Εναντιωνόταν μάλιστα στην επιστήμη με την αιτιολογία ότι δεν μας δίνει καμία ηθική καθοδήγηση. Όταν διαμαρτυρήθηκα ότι η επιστήμη δεν έχει να κάνει με καμία ηθική καθοδήγηση, τότε έφτασε στο σημείο να ρωτήσει ποια είναι η χρησιμότητα της επιστήμης· ένα κλασικό παράδειγμα του συνδρόμου που ο φιλόσοφος Daniel Dennett έχει αποκαλέσει «πίστη στην πίστη».
Άλλο παράδειγμα αποτελούν όσοι θεωρούν ότι το αν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι αληθείς ή ψευδείς έχει λιγότερη σημασία από τη δύναμη της θρησκείας να παρηγορεί και να δίνει νόημα και σκοπό στη ζωή. Φαντάζομαι πως θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι δεν έχουμε καμία αντίρρηση στο να αναζητούν οι άνθρωποι παρηγοριά όπου επιθυμούν, και καμία αντίρρηση στις ισχυρές ηθικές πυξίδες. Το ζήτημα όμως της ηθικής ή της παρηγορητικής αξίας της θρησκείας -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- πρέπει να διαχωρίζεται στο νου μας από την αληθοτιμή της θρησκείας. Συναντώ συχνά δυσκολίες στο να πείσω τα θρησκευόμενα άτομα για αυτή τη διάκριση, γεγονός που φανερώνει ότι εμείς, οι επιστήμονες-σαγηνευτές, έχουμε έναν αρκετά δύσκολο και ανηφορικό δρόμο να διαβούμε.

ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ;

δείτε μόνοι σας:

Με το απόρρητο (όταν τρώμε δε μιλάμε) αυτό έγγραφο, γίνεται μετάγγιση 3 εκατομ. ευρώ σε ζωντανό χρήμα από τις τρύπιες τσέπες του συνόλου των ανυποψίαστων Ελλήνων φορολογουμένων στα φουσκωμένα πουγκιά των λιγοστών ρασοφόρων του Φαναρίου! Και αυτή είναι μόνο η 2η δόση! Λογικά, (όπως προκύπτει από την αναγραφόμενη ημερομηνία) θα πρέπει η ίδια αφαίμαξη να γίνεται ανά 3μηνο, δηλ. 3 εκατομ. επί 4 = 12 εκατομ. ευρώ συνολικά (πάνω από 4 δις δρχ.), ετησίως!

Και για ποια ακριβώς υπηρεσία, χρηματοδοτείται έτσι αδρά (και κρυφά) το νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου του Τουρκικού κράτους που εμείς αποκαλούμε «Ελληνικό Οικουμενικό(!) Πατριαρχείο» Κων/πολης; Μα βέβαια, για να διαιωνίζει την πνευματική και ιδεολογική σκλαβιά μας!

ΔΙΑΒΙΟΥ ΚΑΤΗΧΗΣΗ!

Αν νομίζετε πως η «Ελλαδική Εκκλησία» καταδυναστεύει μόνο το ταλαίπωρο υπουργείο α-παιδείας και α-λογίας (γνωστό και ως Παιδείας και ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ!) κάνετε μεγάλο λάθος.
Η εκκλησία στις μέρες μας (21ος αιώνας!), έχει διεισδύσει κανονικά και θεσμοθετημένα και στα Υπ. Εξωτερικών, Πολιτισμού, Δημόσιας Τάξης και ιδιαίτερα στο Εθνικής Άμυνας!
Η χριστιανική κατήχησή της δεν περιορίζεται στα σχολεία όλων των βαθμίδων. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός στηρίζει την εκκλησία και την προπαγάνδα της, ώστε ούτε λεπτό στη ζωή μας να στερηθούμε την -με το ζόρι- «θεόσταλτη» προσφορά της!
Δείτε τα παρακάτω και βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Σημειώστε ακόμη ότι θρησκευτική υπηρεσία έχουν το Λιμενικό, η Πυροσβεστική και η Ελληνική Αστυνομία. Και διερωτάται ο κάθε απλός πολίτης: πού είναι το ανεξίθρησκο κράτος; Μπορεί ένας μη ορθόδοξος να προσληφθεί στις παραπάνω υπηρεσίες; Το Σύνταγμα ορίζει βέβαια ως επίσημη θρησκεία του κράτους τη χριστιανική, πουθενά όμως δε λέει πως είναι και υποχρεωτική για τον κάθε πολίτη, ένστολο ή όχι.
Μ’ όλο αυτό το σφιχταγκάλιασμα των πάντων απ’ το παπαδαριό, δε βλέπω σε τι διαφέρουμε πια από τις μουσουλμανικές χώρες, αφού έχουμε γίνει ήδη μουσουλμανικότεροι των μουσουλμάνων! Και απορώ πώς μας ανέχεται πλέον η Ευρώπη. Ή μήπως το ίδιο κλίμα επικρατεί κι εκεί; Όποιος γνωρίζει, ας με διαφωτίσει, έχουν οι ευρωπαϊκοί στρατοί, οι αστυνομίες, οι πυροσβεστικές τους κ.λ.π. θρησκευτικές υπηρεσίες; Υπηρετούν σ’ αυτές στρατιωτικοί ιερείς με βαθμούς ταγματάρχη και άνω; Ταξιδεύουν οι ιερωμένοι τους με στρατιωτικά ελικόπτερα και αεροπλάνα; Υποχρεώνονται με το ζόρι οι ένστολοι να παρακολουθούν θρησκευτικές τελετές;
………………………………………………………………………………………………………………

ΘΕΜΑ: Θρησκευτική Αγωγή

1. Αποστέλλεται το πρόγραμμα θρησκευτικής αγωγής μηνός όπως στο Παράρτημα «Α».
2. Στις αγιαστικές πράξεις και ομιλίες, να παρευρίσκονται όλοι οι εκτός υπηρεσίας ασφαλείας αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατεύσιμοι οπλίτες και το πολιτικό προσωπικό.
3. Με φροντίδα των στρατοπεδαρχών, να διευθετείται και προετοιμάζεται κατάλληλα ο χώρος διεξαγωγής, σύμφωνα με τα καθοριζόμενα στο (α) σχετικό.
4. Ο χρόνος των παραπάνω συγκεντρώσεων να καταχωρείται στα εβδομαδιαία προγράμματα των μονάδων.
5. Οι διοικητές των μονάδων παρακαλούνται:
α. Να ενημερώνουν το προσωπικό τους για το χρόνο επίσκεψης του Στρατιωτικού Ιερέα και για τη δυνατότητα συμμετοχής του στο Μυστήριο της Εξομολόγησης, με την ευκαιρία της επίσκεψής του.
β. Να παροτρύνουν το προσωπικό των μονάδων τους να συμμετέχει στις Ιερές ακολουθίες των Κυριακών και των εορτών, στις κατά τόπους ενορίες και να το διευκολύνουν για το σκοπό αυτό.
6. Επισημαίνεται η προετοιμασία των Φυλακίων και η παρουσία του αρμόδιου Δκτού Λόχου Προκαλύψεως σε κάθε φυλάκιο, συνοδεύοντας τον Στρ/κό Ιερέα σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Ακριβές αντίγραφo

Ταξίαρχος....................................
Δ ι ο ι κ η τ ή ς

…Και αλλού:
α. Η διεξαγωγή των υπόψη δραστηριοτήτων να καταχωρείται οπωσδήποτε στα αναλυτικά εβδομαδιαία προγράμματα όλων των Μονάδων - Ανεξ. Υπομονάδων, τα οποία υποβάλλονται κάθε Δευτέρα για την επόμενη εβδομάδα.
β. Η έγκαιρη ενημέρωση όλου του προσωπικού για την ημέρα δραστηριότητας θρησκευτικής αγωγής, να εξασφαλίζεται με ανάλογη επισήμανση στο γενικό προσκλητήριο μονάδος κάθε Παρασκευή (εφόσον υπάρχει προγραμματισμός για την επόμενη εβδομάδα) και με ευκαιριακή ανακοίνωση για συγκέντρωση κατά την ημέρα και ώρα της δραστηριότητας.
γ. Οι Διοικήσεις των Μονάδων - Ανεξ. Υπομονάδων να λαμβάνουν ιδιαίτερη μέριμνα ώστε, κατά την προγραμματισμένη ημέρα και ώρα, να ρυθμίζονται ανάλογα οι διάφορες λειτουργικές δραστηριότητες των μονάδων και στρατοπέδων, για την εξασφάλιση της καθολικής συμμετοχής του στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού.
δ. Κατάλληλη προετοιμασία και διευθέτηση του χώρου διεξαγωγής των υπόψη δραστηριοτήτων να γίνεται έγκαιρα και κατόπιν συνεργασίας με τον Στρκό Ιερέα, για την εξασφάλιση των σωστών και επιβαλλομένων συνθηκών τέλεσης του εκάστοτε προγράμματος. Επισημαίνεται η εκτίμηση των αναγκών και ο προγραμματισμός προμήθειας απαραίτητων υλικών, εφόσον δεν υπάρχουν στο Στρατόπεδο (Τράπεζα, τραπεζομάντηλο, γυάλινη λεκάνη ύδατος, επιτραπέζια κηροπήγια, επιτραπέζιο θυμιατήρι, αναλόγιο τοποθετήσεως εικόνος, κηροστάτης, επιτραπέζιος σταυρός κ.λ.π).
ε. Κατά την εφαρμογή του προγράμματος στα Φυλάκια Προκαλύψεως, να παρίσταται σε κάθε Φυλάκιο ο Δκτής του αντιστοίχου Λόχου Προκαλύψεως και ο Δκτής του Τάγματος Προκαλύψεως κατά την κρίση του.
3. Οι Διοικήσεις των Μονάδων - Ανεξ. Υπομονάδων να παροτρύνουν το προσωπικό για την παρακολούθηση της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας στους κατά τόπους Ιερούς Ναούς, διευκολύνοντας την έξοδο των εκκλησιασθέντων μέχρι 12.00 ώρας.
4. Στην έδρα της Ταξιαρχίας, κατά τις Κυριακές, στον Ι.Ν. Αγ.......................................να προσέρχεται για παρακολούθηση το παρακάτω κατ’ ελάχιστον προσωπικό, με μέριμνα του ΕΑΣ Στρ/δου:................................
5. Η παρούσα Διαταγή αποτελεί Διαταγή Διαρκούς Ισχύος και να τηρείται κατά τα προβλεπόμενα.

Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ...ΒΑΠΟΡΑΚΙΑ!

Μέχρι τώρα τους ξέραμε ως θεομπαίχτες (όλους, χωρίς εξαίρεση), υποκριτές, άπληστους, φιλοχρήματους, οικοπεδοφάγους, κίναιδους, βιαστές, παιδεραστές, κ.λπ. κ.λπ. Σήμερα τους γνωρίσαμε και ως διακινητές ναρκωτικών! Ε, βέβαια, εκεί είναι το ζεστό και μαύρο χρήμα. Σιγά μην άφηναν την ευκαιρία σε άλλους…

Μέχρι χθες είχαμε «παπα-σούζες», «παπα-ροκάδες», παπα-Τσάκαλο. Από σήμερα έχουμε και «παπα-βαποράκια»! Ωραίο ακούγεται. Η τέλεια (και αληθής) εξίσωση: θρησκεία = μαστούρα. Και η πιο πετυχημένη. Κάτι ήξερε ο Μαρξ που την είχε αποκαλέσει (τη θρησκεία) «όπιο του λαού». Ακριβολογούσε!

Τώρα θα πείτε και τι έγινε; Δυο κιλά χασισάκι πήγε να παραλάβει ο «αγαθός παπούλης», προφανώς προς διευκόλυνση κάποιου «αγαθού εμποράκου». Το παράδειγμα του αφεντικού του ακολούθησε. Ξεχάσατε τον μεγάλο (ασθενή σήμερα), τότε που αποφυλάκιζε κολλητούς του ναρκωεμπόρους; «Μιμηταί μου γίγνεσθε καθώς καγώ Χριστού» (!)

Θα πρέπει, κάποτε, να συνέλθει το παπαδαριό, να ντραπεί για την κατάντια του και να μη ζητάει αναιδώς τα ρέστα για όσα (με αποδείξεις) ενεργεί. Κι όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, τον έσχατο ξεπεσμό αυτού που αποκαλείται «εκκλησία» και να φροντίσουμε να ξεφύγουμε το γρηγορότερο απ’ την επιρροή της, που μόνο αγαθοποιός απέναντί μας δεν είναι.

ΥΓ. Καθόλου δε θα εκπλαγώ αν το συγκεκριμένο περιστατικό «κουκουλωθεί» τελικά και ο δράστης αφεθεί να κυκλοφορεί στην τοπική κοινωνία ελεύθερος, να «ιερουργεί», να «ποιμαίνει» και να… μαστουρώνει ανενόχλητος το «ποίμνιον» του μικρού νησιού.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ Ε. Δ. Δ. Α.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
22ας Ιουνίου 2007

Ευρωκαταδίκη Ελλάδας για τραυματισμό από αστυνομικό Ρομ που έμεινε παράλυτος.
Τρίτη δικαίωση ΕΠΣΕ από Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε υποθέσεις αστυνομικής βίας.

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) εκφράζει τη μεγάλη ικανοποίησή του για τη χθεσινή ομόφωνη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην υπόθεση Καραγιαννόπουλου. Η σχετική προσφυγή Νο. 27850/2003 υποβλήθηκε στο ΕΔΔΑ από το ΕΠΣΕ.

Ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς δήλωσε χθες: «Η σημερινή διπλή καταδίκη της Ελλάδας για το σακάτεμα του 17χρονου Ρομ Γιάννη Καραγιαννόπουλου το 1998 από πυροβολισμό αστυνομικού εξ επαφής στο κεφάλι, που ΕΔΕ και δικαστήρια ανερυθρίαστα χαρακτήρισαν «εκπυρσοκρότηση» και η επιδίκαση πρωτοφανούς αποζημίωσης 120.000 ευρώ ας αποτελέσει ένα μάθημα στην αστυνομική σχολή της «ζαρντινιέρας» και στη δικαστική παραλλαγή της, δηλαδή της απαλλαγής αστυνομικών που χρησιμοποιούν βία κατά ευάλωτων ή/και ύποπτων πολιτών. Η πολιτεία πρέπει τώρα να αποκαταστήσει το 100% ανάπηρο θύμα, να τιμωρήσει τους αστυνομικούς και δικαστικούς που συνέβαλαν στη συγκάλυψη και να αποφασίσει να αναλάβει την ευθύνη της στις άλλες υποθέσεις που εκκρεμούν στα διεθνή δικαστήρια για να αποφύγει νέες ατιμωτικές καταδίκες.

Πού καταντήσαμε…Να προσφεύγουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για να βρούμε το δίκιο μας! Πράγμα που σημαίνει ότι στη χώρα μας πλέον η δικαιοσύνη δε λειτουργεί η δε Αστυνομία κάνει ό,τι μπορεί για να συγκαλύψει κάθε περίπτωση παράβασης καθήκοντος ή…υπερβάλλοντος ζήλου!

Η ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Αρκετοί ασφαλώς γνωρίζετε ή και έχετε διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο του Dawkins The God delusion, που κυκλοφορεί από το φθινόπωρο του 2006. Τις προσεχείς όμως ημέρες θα γίνει γνωστό και στο ευρύ ελληνικό κοινό, αφού πρόκειται να κυκλοφορήσει μεταφρασμένο με τον τίτλο Η περί Θεού αυταπάτη από τον εκδοτικό οίκο ΚΑΤΟΠΤΡΟ.

Ο Richard Dawkins ανακηρύχθηκε πρόσφατα ως ένας από τους τρεις κορυφαίους διανοητές του κόσμου (μαζί με τον Umberto Eco και τον Noam Chomsky) από το περιοδικό Prospect. Κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συγγραφέας πολλών κλασικών πλέον έργων επιστήμης και φιλοσοφίας, («Το εγωιστικό γονίδιο», «Ο ποταμός της ζωής», Ο τυφλός ωρολογοποιός») δήλωνε πάντοτε απερίφραστα ότι η πίστη στο Θεό είναι παραλογισμός που έχει προξενήσει βαριές κοινωνικές βλάβες και δεινά.
Ο Dawkins ασκεί σφοδρή κριτική στην ιδέα του Θεού σε όλες τις μορφές της, από τον ιδεοληπτικό με το σεξ, ανάλγητο τύραννο της Παλαιάς Διαθήκης έως τον πιο ήπιο, αλλά επίσης παράλογο, Ουράνιο Ωρολογοποιό που προτιμούσαν μερικοί στοχαστές του Διαφωτισμού. Καταρρίπτει τα κύρια επιχειρήματα υπέρ της θρησκείας και αποδεικνύει ότι η ύπαρξη ενός ανώτερου όντος είναι απολύτως απίθανο ενδεχόμενο. Περιγράφει πώς η θρησκεία υποδαυλίζει τον πόλεμο, υποθάλπει τη μισαλλοδοξία και εξαπατά τα παιδιά κακοποιώντας το νου και την ψυχή τους.

Στην Περί Θεού αυταπάτη, ο Dawkins ασκεί με δύναμη και πάθος κριτική στις θρησκείες όλων των ειδών και το κάνει με τον διαυγή, πνευματώδη και ρωμαλέο λόγο για τον οποίο και φημίζεται. Είναι μια συναρπαστική πολεμική, με απαστράπτοντα επιχειρήματα, απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους όσοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό το συναισθηματικώς φορτισμένο και πολύ σημαντικό ζήτημα.

«Υποψιάζομαι ότι πολλοί άνθρωποι που ανατράφηκαν στο περιβάλλον της μιας ή της άλλης θρησκείας είναι δυστυχείς, δεν πιστεύουν ή ενοχλούνται με όσα αποτρόπαια διαπράττονται στο όνομά της. Νιώθουν μια αόριστη λαχτάρα να εγκαταλείψουν τη θρησκεία των γονέων τους και εύχονται να μπορούσαν να το πράξουν· αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι η φυγή αποτελεί επιλογή. Αν είστε ένας από αυτούς, το ανά χείρας βιβλίο σάς αφορά. Στοχεύει στο να αφυπνίσει συνειδήσεις - στην αφύπνιση της συνείδησης απέναντι στο γεγονός ότι το να είναι κανείς άθεος αποτελεί μια ρεαλιστική φιλοδοξία, και μάλιστα γενναία και μεγαλοπρεπή. Μπορείτε να είστε άθεος, αλλά και ένα ευτυχές, ηθικό και διανοητικά ολοκληρωμένο άτομο. Ομοίως, θέλω να αφυπνίσω συνειδήσεις και σχετικά με κάποια άλλα ζητήματα:

Ίσως διδαχτήκατε ότι οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι έχουν εκθέσει βάσιμους λόγους για τους οποίους πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό.

Ίσως νομίζετε ότι θα πρέπει να υπάρχει Θεός, διότι ανθρωπολόγοι και ιστορικοί αναφέρουν ότι η θρησκεία κυριαρχεί σε κάθε ανθρώπινη κουλτούρα.

Μήπως ανήκετε σε αυτούς που πείθονται να πιστέψουν στον Θεό από τις ενδείξεις που προσφέρουν οι Γραφές;

Καλά όλα αυτά, αλλά αν δεν υπάρχει Θεός πώς θα μπορούμε να είμαστε καλοί;

Διατηρείτε ακόμη μια συμπάθεια απέναντι στη θρησκεία ως κάτι καλό, ακόμη και αν έχετε χάσει την πίστη σας;

Αν αφαιρέσουμε τη θρησκεία, τι θα βάλουμε στη θέση της; Τι θα προσφέρουμε στους ασθενείς, στους απελπισμένους, σε όλους εκείνους για τους οποίους ο Θεός είναι ο μοναδικός τους φίλος;»

Σ’ όλα τα παραπάνω ζητήματα - ερωτήματα ο Ντόκινς δίνει πειστικότατες λύσεις - απαντήσεις, υπερασπιζόμενος έναν αθεϊστικό ανθρωπισμό, ασυμβίβαστο με κάθε θρησκευτική πίστη.

Δείτε προδημοσίευση στο «Βήμα της Κυριακής», 17 Ιουνίου 2007 εδώ:
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15088&m=B57&aa=1

«Επιτέλους, ο Richard Dawkins, ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς και επιστήμονες, έχει συγκεντρώσει τις σκέψεις του για τη θρησκεία σε ένα βιβλίο υψηλής καλλιέπειας. Η Περί Θεού αυταπάτη αποκαλύπτει το ψεύδος των ανόητων και καθησυχαστικών κοινοτοπιών και αοριστιών τις οποίες ενστερνίζεται ο κόσμος για να αποφύγει την ευθύνη να σκέφτεται με σοβαρότητα τα περί θρησκευτικής πίστεως. [...] Αξίζει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, να σκεφτείτε και να προσπαθήσετε να αντικρούσετε τα επιχειρήματα του Dawkins» Steven Pinker, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Harvard

«Η Περί Θεού αυταπάτη είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο• μια αξιομνημόνευτη μαρτυρία του πόθου πολλών ανθρώπων να εκφραστούν συνολικά μέσα από την τόσο εξαίσια ευγλωττία ενός επιστήμονα με κύρος και ισχύ. Το βιβλίο αξίζει πολλαπλές αναγνώσεις, όχι μόνο ως σπουδαία επιστημονική εργασία αλλά και ως ένα λογοτεχνικό αριστούργημα.»
Steven Weinberg, βραβείο Νόμπελ φυσικής (1979)

«Η ανθρώπινη πρόοδος πολύ συχνά συναντά στο δρόμο της εμπόδια από τον άγριο παραλογισμό της θρησκείας. Γι’ αυτό, η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από παθιασμένους ορθολογιστές που να μη φοβούνται να θίξουν προαιώνιες πεποιθήσεις. Ο Richard Dawkins είναι ένας από αυτούς, όπως αποδεικνύει το οξύ πνεύμα του στην Περί Θεού αυταπάτη.»
James Watson, βραβείο Νόμπελ φυσιολογίας - ιατρικής (1962)

«Στην Περί Θεού αυταπάτη, ο Dawkins αποκαλύπτει με γοητευτική απλότητα την πνευματική ένδεια των τεχνασμάτων που χρησιμοποιούν όσοι καλλιεργούν και διαδίδουν τις φονταμενταλιστικές ιδέες [...]. Αν η πλειονότητα των “πιστών θρησκευόμενων” δεν μπορέσει να συμφιλιωθεί με τα ορθολογικά επιχειρήματα του βιβλίου και να αναγνωρίσει την αληθινή ανθρώπινη φύση και θρησκευτικότητα μέσα σε αυτά, τότε οι άτεγκτες δαγκάνες της άλογης μυστικιστικής πίστης δεν θα εξαφανίσουν απλώς τη φώτιση αλλά, σε τούτη την εποχή των τερατωδών εξοπλισμών, και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.»
Harry Kroto, βραβείο Νόμπελ χημείας (1996)

Update: Το βιβλίο από σήμερα, 19-06-07 βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων

ΑΠΟΡΙΑ

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος λόγω γαστρεντερικών διαταραχών κατά την τελευταία εβδομάδα, ματαίωσε το προγραμματισμένο του ταξίδι στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια και εισήχθη στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, προκειμένου να υποβληθεί σε εξετάσεις.

Δελτίο τύπου αρχιεπισκοπής 9/6/2007

Αφελής απορία δική μου: γιατί κ. Χριστόδουλε, καταφύγατε εσπευσμένα στην (ιατρική) επιστήμη, που συνεχίζει να αμφισβητεί, απορρίπτει, διαβάλλει (παλαιότερα και να καταδιώκει) η "θρησκεία" την οποία εκπροσωπείτε και δεν προστρέξατε, όπως ο ιδρυτής σας διδάσκει, σε κάποιον "δαιμονοδιώκτη" μοναχό ή γέροντα "εξορκιστή", από αυτούς που αφθονούν στο "άγιον όρος" και αλλαχού; Γιατί δε ζητήσατε κι εσείς τη θεραπευτική βοήθεια "αγίων λειψάνων" ή "θαυματουργών" εικόνων, που μετά τόσης ευλαβείας συνηθίζατε να περιφέρετε από πόλεως εις πόλιν προς προσκύνησιν (με το αζημίωτο πάντα!) υπό του "χριστεπωνύμου ποιμνίου";

Το παραπάνω περιστατικό της ασθένειας του αρχιεπισκόπου θεώρησα ότι φέρνει στην επικαιρότητα παλιότερο ποστ, που ξαναδημοσιεύω εδώ.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ

Στην αναμέτρηση πίστης και επιστημονικής αντιμετώπισης των ασθενειών, ο χριστιανικός πανιαματισμός, αποδείχτηκε ο χειρότερος τσαρλατανισμός όλων των εποχών! Μήπως λοιπόν ήρθε επιτέλους ο καιρός, ν’ αντιληφθούμε αλλά και να διδάξουμε επιμελώς τα παιδιά μας, ότι κάποιος θεοποιημένος Ιουδαίος, κατάφερε να προκαλέσει μια μακραίωνη οδυνηρή ιατρική σύγχυση, υποβαθμίζοντας και αναχαιτίζοντας κάθε προσπάθεια ανθρώπινης έρευνας και αντιμετώπισης των παθήσεων, καθηλώνοντας για αιώνες την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης και της φαρμακολογίας;

Και τί έχουν να πουν επ’ αυτού τα εκατομμύρια των γιατρών σήμερα, που δηλώνουν χριστιανοί; Πιστεύουν ακόμη αυτά που ο δαιμονοδιώκτης ιδρυτής της «θρησκείας» τους διδάσκει, ότι δηλ. αιτία «πάσης νόσου» είναι οι εισχωρούντες στα ανθρώπινα σώματα δαίμονες και συνεχίζουν να τους εκβάλουν με δαιμονοεξορκισμούς; Κάποιοι, για να διασώσουν το μεγαλείο του Ιησού, επιμένουν ότι ο ίδιος, δίδαξε μόνο αγαθά πράγματα και οι κατοπινοί μαθητές του, ατελείς άνθρωποι όντες, διέστρεψαν τα θεϊκά του λόγια! Αλλά, διαψεύδονται πανηγυρικά από τα ίδια τα «ευαγγέλια», όπου είναι ολοφάνερο ότι ο ίδιος ήταν ο απόλυτος δημιουργός της ψευδο-δαιμονο-θεραπευτικής σχολής! Αν μάλιστα δεχθούμε πως ήταν και θεός, με ιδιαίτερη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, τότε γιατί δε τους δίδαξε τη χρήση λίγων έστω από τα φάρμακα, που ασφαλώς γνώριζε; Τι είδους θεραπευτής θεός είναι αυτός που «θεράπευσε» με τον πιο θεατρινίστικο τρόπο ελάχιστους μόνο ανθρώπους, αλλά γύρισε την πλάτη στα εκατομμύρια πασχόντων του πλανήτη;

Ο Ιπποκράτης δεν καμωνόταν πως ήταν γιος θεού, άλλ’ όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα, δε θα πάψει ποτέ να μνημονεύει το όνομα του θνητού αυτού ανθρώπου, γιατί με την ευσπλαχνία και τη συμπόνια του έγινε ο πατέρας της ιαματικής έρευνας, που σήμερα ονομάζουμε ιατρική! Από την άλλη, γνωρίζετε έστω και ένα μοναδικό υλικό και αποτελεσματικό φάρμακο ή πραγματική θεραπευτική μέθοδο να αποδίδεται στο θεοποιημένο Ιησού; Σε αντίθεση με τα «ξεθυμασμένα» ιαματικά δώρα του χριστιανισμού, τα δώρα της ιπποκρατικής ιαματικής έρευνας παράγονται μαζικά και κυκλοφορούν σήμερα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, σώζοντας και θεραπεύοντας όλους ανεξαιρέτως τους πάσχοντες, χωρίς προϋποθέσεις πίστης ή πιστοποιητικά πνευματικής υποταγής!

Πόσο ακόμα κουτόχορτο θα βοσκήσουμε μέχρι να καταλάβουμε τα αυτονόητα! Αλήθεια, πόσοι από τους λεγόμενους «χριστιανούς» (μηδέ των παπάδων εξαιρουμένων) έχουν μελετήσει ή έστω διαβάσει, όλα τα βιβλία της «καινής διαθήκης» και πολύ περισσότερο της «παλαιάς», για να διαπιστώσουν «ιδίοις όμμασιν» το εγκληματικό θέατρο της σωτηρίας που παίζεται μέσα στις σελίδες τους;

Υ.Γ. Στη χώρα μας, οι αυτόκλητοι εκπρόσωποι του «δαιμονοδιώκτη» Χριστού συνεχίζουν την παράδοση εκείνου, επιδιδόμενοι σε κάθε είδους «δαιμονοκάθαρση». Έτσι βλέπουμε μοναχούς διακινητές «θαυματουργών» ιδιοσκευασμάτων, μοναχές εμφιαλώτριες ιαματικών υδάτων, παπάδες εξορκιστές δαιμονίων. Που όμως, όταν χτυπήσει κι αυτούς η ασθένεια (βλέπε Χριστόδουλο), στην ιατρική καταφεύγουν!

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΕΧΝΗΣ

Με ποια λογική ένα δικαστήριο μπορεί να απαγορεύσει την προβολή μιας ταινίας, όπως έγινε στην Ελλάδα (1988) με το φιλμ «Τελευταίος Πειρασμός» του Martin Scorsese; Πώς μπορεί να καταδικαστεί ένας σκιτσογράφος, όπως έγινε στην Ελλάδα (2005) με τον αυστριακό Gerhard Haderer για το κόμικ «Η ζωή του Ιησού»; Είναι δίκαιες οι διώξεις για την έκθεση «Outlook» (2003);

Σ’ αυτό το βιβλίο του Σταύρου Τσακυράκη, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, αναλύεται η λογοκρισία της τέχνης στο όνομα των θρησκευτικών πεποιθήσεων κάποιων ατόμων ή πλειοψηφιών. Περιγράφεται η διελκυστίνδα τέχνης και θρησκείας μέσα από αποφάσεις ελληνικών, ευρωπαϊκών και αμερικανικών δικαστηρίων.

Το συμπέρασμα είναι ότι η αμφισβήτηση της καλλιτε­χνικής δημιουργίας που οδηγεί στη λογοκρισία δε στηρί­ζεται παρά σε υποκειμενικές ιδεολογικές και αισθητικές προτιμήσεις, οι οποίες σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία δεν επιτρέπεται να επιβάλλονται με το νόμο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ…

…των «ισαποστόλων»

Με αφορμή τη γιορτή τους, ας κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στους 2 εστεμμένους αγίους.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 285 στη Ναϊσό (Niš), περιοχή της σημερινής Σόφιας (Βουλγαρίας) και ήταν γιος του Ιλλυριού Κωνστάντιου του Χλωρού, που ξεκίνησε από σωματοφύλακας του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και εξελίχθηκε σε συγκυβερνήτη στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας.
Για τη μητέρα του, την «αγία» Ελένη, ο ίδιος ο Κων/νος διέδιδε πως ήταν Βρετανή πριγκίπισσα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σερβιτόρα ελευθερίων ηθών σε καπηλειό των Βαλκανίων. Μ’ αυτή την «αγία» συζούσε για χρόνια ο Κωνστάντιος Χλωρός πριν από τον πρώτο γάμο του με τη Θεοδώρα. Μετά έγινε δίγαμος. Η ανώτερη τάξη ονόμαζε τον Κων/νο «γιο παλλακίδας» και την ίδια την περιφρονούσε. Αυτή όμως, με μηχανορραφίες, αυταρχισμό και χωρίς κανένα ενδοιασμό, έχοντας την υποστήριξη των χριστιανών, έκανε τα πάντα να χωρίσει τη Θεοδώρα από τον Κωνστάντιο, να την εκτοπίσει με όλη της την οικογένεια και να εξασφαλίσει το θρόνο για το δικό της γιο (Benoist-Méchin).
«…Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος…Αυτός ο ψυχρός, υποκριτής και σκληρός άνθρωπος, έσφαξε το γιο του, στραγγάλισε τη γυναίκα του, δολοφόνησε τον πεθερό και το γαμπρό του και συντηρούσε στην Αυλή του μια ομάδα αιμοδιψών και θρησκόληπτων ιερέων, από τους οποίους ένας και μόνο θα αρκούσε για να στρέψει τη μισή ανθρωπότητα ενάντια στην άλλη…» (Percy Bysshe Shelley). Είναι τα πράγματα έτσι; Ας δούμε…
Οι πρόδρομοι του Κων/νου φοβούνταν το χριστιανισμό. Εκείνος τον υποστήριξε με άφθονες παραχωρήσεις και προνόμια, που ωφελούσαν και τον ίδιο, ώστε να θεωρεί τον εαυτό του «χωροφύλακα της εκκλησίας». Η εκκλησία έγινε ισχυρή μ’ αυτή την υποστήριξη, έχασε όμως κάθε ελευθερία και έγινε τμήμα της αχανούς αυτοκρατορίας. Το κράτος ήταν ανώτερο απ’ αυτή και οι επίσκοποι χρωστούσαν χάρη στον ευεργέτη τους αυτοκράτορα. Με τη χρησιμοποίηση της εκκλησίας ο Κων/νος έγινε απόλυτος μονάρχης, εξοντώνοντας τους 3 συναυτοκράτορες (Μαξέντιο, Μαξιμίνο και Λικίνιο) και διαλύοντας το σύστημα της τετραρχίας του Διοκλητιανού.
Ο Κων/νος διεξήγαγε αλλεπάλληλους πολέμους και συνεχείς εκστρατείες, που χαρακτηρίζονται από φρικτή σκληρότητα (Kornemann): Το 310 εξοντώνει τους Βρούκτερους καίγοντας τα χωριά τους και κατακρεουργώντας ζωντανούς τους αιχμαλώτους. Το 313 επιτίθεται στους Φράγκους, το 314 νικά τους Σαρμάτες, το 315 τους Γότθους, το 320 τους Αλαμαννούς. Το 323 καίει ζωντανούς όλους τους συμμάχους των Γότθων. Το 328 κατατροπώνει τους Γότθους στο Banat και το 329 αποδεκατίζει ολόκληρο το στρατό των Αλαμαννών. Το 332 στη Μαρκιανούπολη οι νεκροί των Γότθων και τα θύματα από την πείνα και την παγωνιά ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Μιλάμε για πραγματική γενοκτονία! Και βέβαια, σ’ όλες του τις εκστρατείες έχει υποστηρικτές του τους χριστιανούς, που επάνδρωναν τις στρατιωτικές του τάξεις. Στο εξής ο χριστιανισμός επιβάλλεται με τον πόλεμο και τη βία, γι’ αυτό και θεωρείται «αληθινή θρησκεία». Η «θρησκεία της αγάπης» νομιμοποιείται με τις σφαγές και τους φόνους. Αυτά ισχύουν μέχρι τις μέρες μας στο χριστιανισμό, την κλασσική θρησκεία της υποκρισίας!
Ο «άγιος» Κων/νος διέταξε να κρεμάσουν τον πεθερό του, αυτοκράτορα Μαξιμιανό, το 310 στη Μασσαλία, διέταξε να στραγγαλίσουν τους γαμπρούς του Λικίνιο και Βασσιανό, συζύγους των αδελφών του Κωνσταντίας και Αναστασίας, το γιο του Λικίνιου Λικιανό, έδωσε εντολή το 336 να το σκοτώσουν στην Καρχηδόνα. Το 326 διέταξε να δηλητηριάσουν τον ίδιο του το γιο Κρίσπο (που είχε αποκτήσει από την ερωμένη του Μινερβίνα) μαζί με πολυάριθμους φίλους του, λίγους μήνες μετά τη σύνοδο της Νίκαιας, όπου επικύρωσε το «σύμβολο της πίστεως» (Ευτρόπιος). Τέλος, τη σύζυγό του Φαύστα, μητέρα δύο αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών, την έπνιξε στο μπάνιο και πήρε δικιά του όλη την περιουσία της, επειδή την υποπτεύονταν (αναπόδεικτα) για μοιχεία με τον Κρίσπο (ενώ οι διαβόητες δικές του απιστίες ήταν…αθώα φλερτ!). Ο βυζαντινός ιστορικός Ζώσιμος, που τα βιβλία του αποτελούν την κύρια πηγή για την ιστορία του 4ου αιώνα, λέει πως στη Ρώμη ξεσηκώθηκε τέτοια γενική κατακραυγή εναντίον του Κων/νου μετά τη δολοφονία του γιου του και της γυναίκας του, ώστε αναγκάστηκε να αναζητήσει αλλού κατοικία!
Ο Κων/νος, καταστρατηγώντας το δικό του διάταγμα ανεξιθρησκίας (edictum Mediolanum) απαγόρευσε τη λατρεία των υπαρχόντων θεών, την κατασκευή νέων αγαλμάτων, τις επισκέψεις στα μαντεία και κάθε παγανιστική λατρεία. Το 326 διέταξε την καταστροφή των θεϊκών ειδώλων, δήμευσε τις περιουσίες των ναών και τα πολύτιμα αγάλματά τους, που τα μετέφερε σωρηδόν στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί απαγορεύτηκαν οι ειδωλολατρικές θρησκείες και εορτές, ενώ κατασχέθηκαν οι περιουσίες και τα έσοδα των ναών του Ηλίου, της Αρτέμιδος Σελήνης και της Αφροδίτης. Απαγόρευσε την ανοικοδόμηση των γκρεμισμένων ναών, διέταξε το οριστικό τους κλείσιμο και κατάστρεψε ολοσχερώς ακόμη κι εκείνους που είχαν μεγάλη λατρευτική σημασία για τους ειδωλολάτρες (Ευσέβιος). Διέταξε το κλείσιμο του Σεράπειου στην Αλεξάνδρεια, του ναού του Ηλίου στην Ηλιούπολη, την ερήμωση του βωμού των θυσιών του Μαβρή, τη διακοπή της λειτουργίας του ιερού του Ασκληπιού στις Αιγές (απ’ όπου δεν έμεινε ίχνος), την κατεδάφιση του ναού της Αφροδίτης των Γόγλων και της Άφακας στο Λίβανο. Έδωσε επίσης εντολή να καούν τα συγγράμματα του Πορφύριου και (από το 330, έτος της καταδίκης του νεοπλατωνισμού) να λεηλατηθούν και καταστραφούν ναοί και είδωλα σ’ όλη την αυτοκρατορία.
Οι εκκλησιαστικοί άρχοντες μαζί με τους ευνοούμενους του αυτοκράτορα έκλεβαν από παντού, δήμευαν και λεηλατούσαν απροκάλυπτα περίτεχνα αγγεία από χρυσό και ασήμι, ανάγλυφα, εντυπωσιακά χάλκινα αφιερώματα απ’ όλες τις επαρχίες, χρυσά και ασημένια ειδώλια θεών, ακόμη και ακριβά κεραμίδια, ξυλόγλυπτες πόρτες και άλλα στολίδια οικιών (Tinnefeld). Ούτε τον περίφημο τρίποδα της Πυθίας δε δίστασε να κλέψει ο Κων/νος από το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ο ίδιος ο «άγιος» Ιερώνυμος παραδέχεται ότι η Κων/πολη χτίστηκε από τα λάφυρα των άλλων πόλεων. Τα λουτρά, οι βασιλικές, οι δημόσιες πλατείες διακοσμούνταν πλέον από διάσημα αγάλματα: της Ήρας (από τη Σάμο), της Αθηνάς και της Αφροδίτης (από τη Ρόδο) κ.λ.π.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Ελβέτιος (1715-1771) λέει για τις πρώτες δεκαετίες της «θριαμβεύουσας» εκκλησίας του πρώτου «χριστιανού αυτοκράτορα»: «ο καθολικισμός υπερασπίζονταν πάντα την κλοπή, τη ληστεία, τη βιαιότητα και το φόνο. Γιατί να ενδιαφέρεται η εκκλησία για το πόσο τυραννικοί είναι οι κακομαθημένοι βασιλιάδες, εφόσον μοιράζεται μαζί τους τα αγαθά της εξουσίας;»
Αυτούς τους «αγίους και ισαποστόλους» γιορτάζουμε σήμερα. Βοήθειά μας…
Βιβλιογραφία:

Karlheinz Deschner: Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού. Τόμος Α΄, Έκδοση ΚΑΚΤΟΣ 2004
Ευσέβιος: Βίος Κωνσταντίνου
Ευσέβιος: Εκκλησιαστική ιστορία
Percy Bysshe Shelley: The complete works, 1965
E. Kornemann: Römische Geschichte, 1960
J. Vogt: Constantinus der Große, 1957
Ζώσιμος: Ιστορία νέα
F. Tinnefeld: Die frühbyzantinische Gesellschaft, 1977

"CLAIRE DE LUNE"

Ο Μπετόβεν, την τελευταία δημιουργική του περίοδο γράφει τις μεγαλόπνευστες σονάτες του για πιάνο, για να πει μ’ αυτές τον πόνο του, την απελπισία του, την οργή του για την αδυσώπητη ειμαρμένη. Γράφει, για να κατεβεί μ’ αυτές κοντά στους ανθρώπους που πονούν, γράφει για να τους παρηγορήσει. Για ν’ αδελφωθεί μ’ αυτούς μέσα στην παγκόσμια οδύνη. Μ’ αυτές, ο γιγάντιος μουσουργός πραγματοποιεί εκείνο που είχε πει για τον εαυτό του ο Γκαίτε: «ο άνθρωπος μένει βουβός στη θλίψη· σε μένα όμως, ένας θεός έδωσε τη δύναμη να λέω ότι πάσχω»

Απροσπέλαστος στις τελευταίες σονάτες του, όπου παραδίνεται στη μεταφυσική έρευνα, ο Μπετόβεν πλησιάζει στις άλλες πολύ κοντά στις ψυχές των ανθρώπων, που καθρεφτίζεται μέσα τους η παγκόσμια απελπισία. Μέσα στις 32 συνολικά δημιουργίες του είδους αυτού, η σονάτα έργο 27, η «Παθητική», η «Απασιονάτα», η σονάτα έργο 31 και τόσες άλλες μικρότερες είναι κτήμα όχι μονάχα των μουσικών, μα και όλων των ανθρώπων.
Η σονάτα opus 27 είναι γνωστή με το όνομα “Moonlight sonata” ή “Claire de lune” δηλ. «σονάτα του σεληνόφωτος». Ένας κακότεχνος ιστοριογράφος του συνθέτη της έδωσε τον τίτλο αυτό, που όμως ευθύς εξ αρχής τον αποκρούει ο ενδόμυχος χαρακτήρας και η μουσική ιδιοσυστασία του έργου. Είναι μια μουσική ψυχογραφία, που συγκινεί ως τα τρίσβαθα, χωρίς την ανάγκη να μας περισπάσει, όπως το σεληνόφως, με εξωτερικά διακοσμητικά στοιχεία, τη στιγμή που η ψυχή και το δράμα που τη συγκλονίζει είναι τα μόνα παντοδύναμα κίνητρα της μπετοβενικής έμπνευσης.

Στη διαδρομή της σονάτας μας αποκαλύπτεται ο απέραντος έρωτάς του για την Τζουλιέττα Γκουιτσάρντι, την κοπέλα που προτίμησε να ονομαστεί κυρία φον Γκάλλεμπεργκ, από την τιμή να γίνει γυναίκα του Μπετόβεν. Στην άρνηση της Τζουλιέττας η ανθρωπότητα οφείλει αυτό το πιανιστικό αριστούργημα. Η βαθιά απελπισία του συνθέτη εξαγνίζει την έμπνευσή του.

Το adagio και το finale της σονάτας εκφράζουν δυο αντίθετες ψυχογραφίες της θλίψης. Το πρώτο μέρος είναι η εγκαρτέρηση μέσα στη σπαραγμένη μόνωση. Τις δύο αυτές ζοφερές σελίδες χωρίζει και γεφυρώνει συνάμα το allegretto. Ο Λιστ είχε αποκαλέσει το μέρος αυτό «ένα λουλούδι ανάμεσα σε δυο αβύσσους». Δε θα μπορούσε ποτέ κανείς να χαρακτηρίσει καλύτερα τις λίγες αυτές γραμμές, τις τόσο δροσερές κι αχτιδόχαρες, που σχηματίζουν ένα φωτεινό ανάγλυφο ανάμεσα στα δυο αβυσσαλέα κομμάτια που το περιβάλλουν.

Στο finale ακούγονται απελπισμένες διαμαρτυρίες μιας αδικημένης ύπαρξης που παλεύει με τη μοίρα. Είναι ο Μπετόβεν άνθρωπος, που πονεί και κλαίει. Τα σπαρακτικά ακόρντα ξεσπάνε στο τέλος του κάθε λυγμού σαν κεραυνώματα της ερωτικής απελπισίας. Ξαναρχίζει σε πέντε-έξη μέτρα το αβάσταχτο ψυχικό δράμα. Και στο τέλος ξεσπάει στις ύψιστες του πάθους κραυγές…

Η “Claire de lune” είναι ένα έργο τόσο απλό στα μέσα της πραγματοποίησής του, που η υπέρτατη αυτή απλότητα μας τρομάζει σαν ένα ανεξήγητο μυστήριο. Κάτι το υπερφυσικό, κάτι το ιερό, μας φράζει την είσοδο μέσα στα άδυτα της τέχνης του Μπετόβεν. Όσο και να πιστέψουμε, όσο και να δεηθούμε, δε θα μας επιτραπεί ποτέ ν’ αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο την υπερκόσμια αυτή μεγαλοφυΐα…

Wilhelm Kempff plays Beethoven's Moonlight Sonata

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ Ή ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ…

Ας πούμε σήμερα για την πρώτη, γιατί με τη δεύτερη θα μελαγχολήσουμε, έτσι όπως έχει «κάτσει» το εργατικό κίνημα, με τα εργατικά δικαιώματα όλο και περισσότερο να συρρικνώνονται…

Η νύμφη Μαία (=τροφός), μητέρα του Ερμή, μεταφέρθηκε από την Αθήνα στην αρχαία Ρώμη ως θεά Μάγια (Maja), και έδωσε το όνομά της στον (αφιερωμένο στον Ερμή) μήνα Μάιο, που αντιστοιχούσε περίπου στον αρχαίο «Θαργηλιώνα», το μήνα δηλ. που ο ήλιος άρχιζε να θερμαίνει τη γη. Σ’ όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών. Ακολουθώντας πανάρχαιες παραδόσεις, τελούσαν την πρώτη ημέρα του αγροτικές λατρευτικές τελετές, που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ’ επέκταση, των ζώων και των ανθρώπων.

Με το χρόνο, οι εθιμικές αυτές γιορτές «τυποποιήθηκαν» και διαμορφώθηκαν ως «Ανθεστήρια», που διαδόθηκαν σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Στη γιορτή αυτή των λουλουδιών, ανασταίνονταν ύστερα από τους θρήνους και τους οδυρμούς νεαρών γυναικών ο σκοτωμένος «Ευανθής Διόνυσος» και μαζί του όλη η φύση. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με την «αναπαράσταση» της ανάστασης του σημερινού Διόνυσου - Χριστού, είναι εντελώς συμπτωματική και τυχαία!).

Σταδιακά, η αρχική έννοια του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, ως αναγέννησης της φύσης, χάθηκε και τα λατρευτικά έθιμα και δρώμενα επιβίωσαν απλά ως λαϊκές γιορτές, διαφοροποιημένες ελαφρά από περιοχή σε περιοχή. Σήμερα, το μάζεμα λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την αρχαία Πρωτομαγιά. Βέβαια, το μαγιάτικο κλαδί ή στεφάνι δεν το έφτιαχναν τότε με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο, φυτά που ήταν αποτρεπτικά του κακού. Έστω και στη σημερινή του εκδοχή πάντως, το μαγιάτικο στεφάνι χαρίζει ευφορία σε μικρούς και μεγάλους, που φεύγοντας στην ύπαιθρο για να το αναζητήσουν, χαίρονται την ανοιξιάτικη φύση στην καλύτερή της ώρα!

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

την επιβολή της αλήστου μνήμης «επανάστασης», έψαχνα θέμα κατάλληλο για ποστ. Είδα άλλα μπλογκς να αναφέρονται σε μουσικές και τραγούδια εκείνης της εποχής και θυμήθηκα τον «Ύμνο της Επαναστάσεως», που διδάσκονταν την ώρα της Ωδικής στο Δημοτικό! (ίσως και πιο πάνω). Θυμήθηκα ακόμα, ένα 45άρι δισκάκι με τον «ύμνο» στη μια πλευρά, που το είχα πάρει δανεικό -κι αγύριστο- από ένα φίλο δάσκαλο, για μια σχετική εργασία, πριν αρκετά χρόνια. Έψαξα (έχω κάποιο αρχείο δίσκων βυνιλίου) και το βρήκα, με μισό δάχτυλο σκόνη! Αλλά το μεγάλο ζόρι ήταν να το παίξω…Φοβερά σκρατς και πηδήματα, που αλλοίωναν τελείως τα λόγια. Τελικά, κάτι κατάφερα. Ας είναι καλά η ψηφιακή τεχνολογία. Σας το παρουσιάζω λοιπόν, έστω και κάπως καθυστερημένα, για ν’ απολαύσετε πατριωτικό οίστρο!

ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Στίχοι: Μέμου Κολοκυθά, Μουσική: Αρίων

Ξυπνάτε προγόνοι Σαλαμίνων γενναίοι
κι εσείς εγερθείτε, Πλαταιών ημιθέοι
και πάρτε μαζί σας Μαραθώνα πεσόντες
και των άλλων αγώνων λαμπρούς πατριώτες.

Του ’21 λεβέντες, του ’40 λιοντάρια,
του Βίτσι, του Γράμμου, ξακουστά παλικάρια
Κι ελάτε να δείτε, πως δεν πήγε χαμένο
το άγιο σας αίμα που είναι χυμένο,
στους τόσους και τόσους της φυλής μας αγώνες,
που τιμούν και δοξάζουν ταπεινά οι αιώνες.

Η φωνή της ψυχής σας, οι παλμοί της καρδιάς σας,
οι δάφνες της δόξας σας, τα χρυσά βήματά σας,
τη δύναμη δώσανε στους γενναίους τ’ Απρίλη
και πήραν στα χέρια τους τη δική σας τη σμίλη.

Και φτιάχνουνε τώρα μια καινούρια Ελλάδα
σα Λαμπρής φωτεινή και πανώρια λαμπάδα,
για να δώσει και πάλι, όπως έδινε πρώτα,
της δικής της σοφίας τ’ αστραπόφεγγα φώτα.

Δίσκος βυνιλίου «ΣΕΡΕΝΑΤΑ» 45 στροφών. Αρ. εγκρισ. Υ. ΠΡ. 1847/6233/20-3-70.
Στη 2η πλευρά υπάρχει ο «Ύμνος της Λευτεριάς» σε στίχους Ν. Λέφα και μουσική Μ. Κουτούγκου.
Η εταιρία δίσκων «Σερενάτα» ανήκε στις εκδόσεις «Βυζάντιον» (Αιόλου 102) και κυκλοφορούσε δισκάκια με παιδικά τραγούδια, δημοτικά και θρησκευτικούς ύμνους. Απευθύνονταν κυρίως σε δασκάλους και σχολεία. Δε γνωρίζω αν συνεχίζει μέχρι σήμερα.

YMNOS.mp3

PASTORAL

Όταν αναλογιστούμε πως ο συνθέτης της «ποιμενικής» άκουγε για τελευταία φορά πριν από την τραγική του πάθηση τα πουλιά να κελαηδούν, το ρυάκι να τρέχει, τα φύλλα να θροΐζουν, τότε θα νιώσουμε γιατί ο Μπετόβεν θέλησε, αυτή η δόνηση της χαράς, αυτή η φυσιολατρική μέθη, να βρουν μιαν απήχηση παναρμόνια στη μουσική του.

Από τη μέρα εκείνη του 1808 ο Μπετόβεν δε ξανάκουσε ποτέ πια τα πουλιά να κελαηδούν, ούτε τα φύλλα να θροΐζουν, ούτε το ρυάκι να τραγουδάει ανάμεσα στα βραχάκια του. Η φύση ξάνοιγε, βέβαια, κάθε άνοιξη τα κάλλη της στα μάτια του, αλλά το μεθυστικό αυτό πανηγύρι ήταν ολότελα σιωπηλό γι’ αυτόν. Μια που όμως μπορούσε ακόμα να γράφει μουσική, θέλησε να κλείσει για πάντα τους ήχους που τόσο είχε αγαπήσει, στην 6η του συμφωνία. Κι αυτή ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που ο Μπετόβεν μιμήθηκε ήχους φυσικούς σ’ ένα του έργο.

Υπάρχουν πολλοί Μπετόβεν, όπως υπάρχουν και πολλοί ντα Βίντσι, όπως και πολλοί Γκαίτε. Ο δισυπόστατος Μπετόβεν, που έγραψε τις πρώτες και τις τελευταίες σονάτες, ο Μπετόβεν των κουαρτέτων, ο Μπετόβεν των συμφωνιών, ο γίγαντας της «ενάτης», καθώς κι ο Μπετόβεν της «6ης συμφωνίας».

Ο περίφημος βιογράφος του Μπετόβεν, Έμιλ Λούντβιχ, γράφει γι’ αυτόν στον πρόλογο του ομώνυμου βιβλίου του: «τι μοίρα αλήθεια, να γυρεύεις μ’ όλη τη δύναμή σου τη χαρά, την αγάπη και, πριν να φτάσεις στα μισά του δρόμου, να υποχρεώνεσαι να υποχωρήσεις, να παραιτηθείς. Ποιος άλλος, εκτός από σένα, δε θα ’χανε το θάρρος του; Εσύ όμως μας δίδαξες, όπως κανένας άλλος, να ζούμε ελεύθεροι ανάμεσα στους ανθρώπους, ταπεινοί μπροστά στη συμφορά, εσύ, που παρ’ όλα αυτά φανέρωσες τι δύναμη μπορεί να δείξει μια ψυχή στον αγώνα ενάντια στη μοίρα».

Την ποιμενική συμφωνία έχει εμπνεύσει στο Μπετόβεν η λατρεία του για τη φύση και την άνοιξη, μιαν αχτιδόχαρη μέρα, που ήταν διάχυτη γύρω του η χαρά της ζωής και το ρυάκι κυλούσε στα πόδια του τα διάφανα νερά του, μια μέρα, που το αηδόνι συντόνιζε στην ερημιά το τρυφερό του παράπονο, κοντά στο ανοιξιάτικο εξάγγελμα του κούκου.

Την αγάπη του αυτή για τη φύση τη διαβάζουμε στα τετράδια, που κρατούσε πάντα μαζί του, για να σημειώνει τις εντυπώσεις του: «μέσα στο δάσος αυτή την εποχή όλα είναι μαγεία…» Σε τέτοιες σπάνιες στιγμές, που δραπετεύει από το μαύρο δεσμωτήριο της ζωής του ο μεγάλος δημιουργός ξεκουράζει τη δοκιμασμένη του ψυχή γράφοντας την «ποιμενική», τη συμφωνία που ο Μπερλιόζ αναλύει μ’ αυτά τα εμπνευσμένα λόγια: «δε μπορώ να συγκρίνω την ποιμενική με καμιά άλλη συμφωνία. Η ηρεμία κι η γαλήνη των δύο πρώτων μερών είναι άπειρα γλυκιά και βαθιά μαζί. Οι συναρπαστικές αυτές μελωδίες λικνίζουν τόσο απαλά την ψυχή και γοητεύουν τόσο εύκολα το πνεύμα. Η παραίσθηση είναι ολοκληρωτική. Οι πράσινοι λόφοι, οι ανθισμένες εξοχές, τα πλουμιστά λιβάδια, το ρυάκι που κελαρύζει, τα πουλιά που κελαηδούν, σκορπίζουν θέλγητρα ασύγκριτα. Εκεί μας οδηγεί η συγκαταβατική αυτή τη φορά μεγαλοφυΐα του συνθέτη. Εκεί ο ακροατής χαίρεται τη φύση και την άνοιξη, τις μεγάλες και στοργικές παρηγορήτρες των ανθρώπων. Οι βοσκοί κυκλοφορούν μέσα στους αγρούς με τα κοπάδια τους, οι φλογέρες αντηχούν μακριά και κοντά μας, θελκτικές φράσεις μας χαϊδεύουν την ψυχή σα μυρωμένες αύρες της αυγής. Σμήνη φλύαρα πουλιά περνούν κοντά μας με κελαηδισμούς και τερετίσματα…»

Η σκηνή κοντά στο ρυάκι μας δίνει την εντύπωση, πως ο συνθέτης ξαπλωμένος πάνω στη χλόη, ακούει τα πουλιά να κελαηδούν γλυκά. Το κελάηδισμα του αηδονιού μιμείται με τους ήχους του φλάουτο, με το όμποε τη φωνή του ορτυκιού και με το κλαρινέτο τη φωνή του κούκου!

Το μουσικό τοπίο είναι γεμάτο από ατμούς. Στιγμές-στιγμές μεγάλα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο και πάλι σε λίγο υποχωρούν σε χείμαρρους από εκθαμβωτικό φως, που πλημμυρούν τους κάμπους και τα δάση.

Ύστερα ο συνθέτης μας φέρνει σε μια χαρούμενη συντροφιά χωρικών, που χορεύουν στους ήχους λαϊκών οργάνων. Ο χορός ζωηρεύει ολοένα, γίνεται γλέντι ξέφρενο. Φωνές, τρεχάλες, γέλια τρελά!
Έξαφνα, ένας μακρινός ήχος κεραυνού που ακούγεται, προκαλεί τον τρόμο. Οι χοροί σταματούν απότομα. Μια στιγμή σιωπής κι η καταιγίδα ξεσπάει…Ανεμοστρόβιλοι ξεσπούν σε κατακλυσμούς βροχής. Οι βροντές, οι αστραπές, οι κεραυνοί, απειλούν το σύμπαν!

Μα σε λίγο, η οργή τ’ ουρανού γαληνεύει, η καταιγίδα απομακρύνεται και σβήνει. Όλα ξαναγίνονται γελαστά. Οι βοσκοί ξανάρχονται με τους χαρούμενους αντίλαλους που ακούγονται από τα βουνά, όπου είχαν σκορπιστεί τα κοπάδια. Ο ουρανός λάμπει πάλι γαλανός, οι χείμαρροι των νερών στέρεψαν και ξανακούμε τα χαρούμενα αγροτικά τραγούδια με τις γλυκές μελωδίες που ξεκουράζουν την καρδιά την ταραγμένη απ’ την τρομάρα της καταιγίδας.

Η συμφωνία θα τελειώσει σε λίγο με τους ύμνους της χαράς και της ευγνωμοσύνης των απλών ανθρώπων, μα το πνεύμα του ακροατή, μεθυσμένο απ’ τη γοητεία, θα ήθελε να την παρατείνει ακόμη κι ακόμη, βλέποντας στην ονειροφαντασία του τη μαγεμένη σφαίρα, που η μεγαλοφυΐα του Μπετόβεν φανερώνει στο έργο του αυτό.

Και τώρα, ο επίλογος. Υπάρχουν στιγμές στις μπετοβενικές συμφωνίες, που ηχούν με αφάνταστη μεγαλοπρέπεια. Μια απ’ αυτές είναι κι η στιγμή που τα τρομπόνια συντονίζουν εξαγγελτικά τον ευχαριστήριο ύμνο, στο φινάλε της έκτης συμφωνίας, της κοσμαγάπητης «Ποιμενικής»

Αφορμή γι’ αυτό το post πήρα από την ανάρτηση ενός βίντεο στο blog του sfrang με το θρυλικό Herbert von Karajan, να διευθύνει αριστουργηματικά την Berliner Philarmoniker στην 6η συμφωνία
Προτείνω, αφού διαβάσετε το κείμενο, να μεταβείτε στο:
http://sfrang.blogspot.com/2007/04/lv-beethoven-6.html και να δείτε το 36 λεπτών βίντεο (γίνεται και το αντίθετο, βεβαίως!)